Δικαιοσύνη

13:20 21/9/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η αριστερή ιδεολογία, με την εμμονή της στο ρόλο των μαζών και την ασημαντότητα της προσωπικής συνεισφοράς, έχει πρόβλημα σήμερα. Γιατί, όπως και να το κάνεις, η νίκη αυτή είναι του Τσίπρα. Που, αν και γερασμένος από τα πισωγυρίσματα τα απανωτά και και τραυματισμένος από τις αποφάσεις τις αδιανόητες, οδήγησε ένα ακρωτηριασμένο κόμμα και μια μπερδεμένη αριστερά σε έναν ελιγμό περίπλοκο και παράτολμο, που κατέληξε στον απόλυτο θρίαμβο.

Το 35% του Σεπτέμβρη ολοκληρώνει το 62% του Ιούλη, το τρανό ΟΧΙ των Ελλήνων. Δεν

πέρασε ο Σόιμπλε, δεν έριξε την Ελλάδα στην αγκαλιά της δεξιάς, ούτε κατάφερε, τελικά, να διασπάσει την αριστερά. Νίκη τεράστια που ακούγεται σε όλα τα μήκη της γης, να δυναμώσει όσους πολεμούν ενάντια στην ανισότητα, τη λιτότητα, την απονιά, τον αυταρχισμό. Ο Μπέρνι Σάντερς -- ο πρώτος Αμερικανός πολιτικός που αυτοχαρακτηρίζεται "σοσιαλιστής" χωρίς να προκαλεί θυμηδία ή να καταλήγει με πίσσα και πούπουλα -- διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών. Ο Τζέρεμυ Κόρμπυν αρχηγός των Εργατικών, η Καταλωνία ξεσηκώνεται για την ανεξαρτησία της, κρίσιμες και αμφίρροπες εκλογές στην Πορτογαλία με τη λιτότητα στο επίκεντρο. Η νίκη αυτή, τη στιγμή ετούτη, είναι δώρο, δώρο μεγάλο και με νόημα, της Ελλάδας στην υφήλιο.

Και οι χαμένοι; Να αρχίσω από τη ΛΑΕ -- που προσωπικά μου είναι ο πιο συμπαθής χώρος. Πληρώσαν ακριβά δύο σοβαρά πολιτικά λάθη -- την άστοχη οργή και τον επιπόλαιο οπορτουνισμό.

Εξοργίστηκαν βέβαια όπως όλοι μας, αλλά το πραγματικό αντικείμενο του θυμού τους δεν ήταν ο Τσίπρας, ήταν η αδυσώπητη πραγματικότητα που βρήκε μπροστά του στις Βρυξέλλες, και που έπρεπε να την αντιμετωπίσει ουσιαστικά μόνος. Λίγοι είδαν την άβυσσο που ατένισε ο Τσίπρας εκείνη τη νύχτα, και οι φίλοι της ΛΑΕ σίγουρα δεν την κατανόησαν. Ούτε είχαν ουσιαστική εναλλακτική. Και βέβαια ο οπορτουνισμός, μυωπικός και δελεαστικός: "Αυτό το ΟΧΙ του Ιούλη, αυτή η ελπίδα του Γενάρη, αυτός ο κόσμος θα γίνει τώρα δικός μας." Αλλά το ΟΧΙ και την ελπίδα δεν τα αρπάζεις με τη μια, είναι μετέωρα λεπτεπίλεπτα και πολυσύνθετα και διαλύονται στο άγγιγμα.

Και αυτο το Ποτάμι, βρε παιδί μου, όλο διαρροές το φθινόπωρο. Φαίνεται ότι ακόμα και οι πιο αφελείς απολιτίκ ιδεαλιστές οσμίσθηκαν πια την διαπλοκή, ενώ πολλοί δεξιοί ανανεωτές αποφάσισαν ότι είναι πιο πολύ δεξιοί παρά ανανεωτές, και ότι η ευκαιρία που προσφέρει ο Βαγγέλας να κλείσει την επάρατη παρένθεση δεν πρέπει να χαθεί.

Τα δύο ένοχα κόμματα παρέμειναν στο καθαρτήριο, ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ -- με το ημίφυλλον συκής που τού παρέσχε η ΔΗΜΑΡ εξωτερικού. Παρεμπιπτόντως, παρά τους κουφούς πανηγυρισμούς της αρχηγού του, το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε κατά το ένα τρίτο (συγκρίνετε το χτεσινό του ποσοστό με ΠΑΣΟΚ + ΚΙΔΗΣΟ + ΔΗΜΑΡ τον Γενάρη).

Να εξομολογηθώ κάτι σχετικά με αυτό το κόμμα από το εφιαλτικό παρελθόν; Όταν προ δύο εβδομάδων διάβασα στην εφημερίδα τον τίτλο "Γεννηματά: Τέλος στη λεηλασία του ΠΑΣΟΚ" παρερμήνευσα, δόξα σοι ο Θεός, σκέφτηκα, επί τέλους η νέα αρχηγός παραδέχεται ότι το ΠΑΣΟΚ λεηλάτησε τη χώρα και ζητάει τη συγγνώμη μας. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πρόταση με το ρήμα "λεηλατώ" όπου το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι άλλο από υποκείμενο. Δεν είχα προσέξει, βλέπετε, ότι ο υπουργός μας ο Λαλιώτης είχε επιστρέψει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας -- και αναρωτιέται πια κανείς, γιατί όχι και ο Τσοχατζόπουλος; Αντίθετα στη ΝΔ, ο Βουλγαράκης, μετά από ώριμη σκέψη, έμεινε φαίνεται εκτος.

Κατά τα άλλα, ησυχία. Το ΚΚΕ μέτρησε τα κουκιά και τα βρήκε πάλι σωστά, ο Καμμένος τη σκαπουλάρισε, και ο (ειλικρινά συμπαθέστατος σε όλα) Λεβέντης τώρα πια περπατάει ακόμα πιο λεβέντικα.

Αλλά δεν φτάνει η νίκη, όπως ξέρει κάθε σοφός στρατηγός, τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Και δεν εννοώ την υλοποίηση του Μνημονίου, αλλά την πολιτική κατεύθυνση. Γιατί στην πολιτική, όπως και στον καπιταλισμό, αν μείνεις ακίνητος έμεινες από λάστιχο. Προς τα πού να στραφεί λοιπόν τωρα ο ΣΥΡΙΖΑ;

Να πω τη γνώμη μου; Το πεπρωμένο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να γαντζωθεί σε ετούτο το 36%. Ειναι να εντάξει μεγάλο μέρος του 20% που βρισκεται εκεί, παραπλεύρως. Λιγάκι προς τα αριστερά.

Που το βλέπω το 20% στα αριστερά, θα ρωτήσετε. Αλλά υπάρχει, ας το μετρήσουμε μαζί. ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το λευκό, που ποτέ δε μας το δείχνουνε στις οθόνες (Γιατί δικό μας είναι το λευκό, πιστέψτε με, και εγώ από εκεί προέρχομαι). Συν το κόκκινο λευκό, όσους δηλαδή ψηφίζουν ΚΚΕ χωρίς και αυτοί να ξέρουν γιατί.

Καλά, όλα αυτά αθροίζονται χοντρά-χοντρά στα 7%, πού είναι τα άλλα 13; Απάντηση: το παραπανίσιο 8-9% της χτεσινής αποχής, αν δεν απέσχε, θα αποτελούσε 13% των ψηφισάντων. Δεν είναι ανύπαρκτοι, απλώς δεν ψήφισαν. Και δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς το γιατί. Η ελπίδα του Γενάρη πάγωσε μέσα τους, με το Μνημόνιο έγινε κυνισμός και αποχώρηση. Αυτή λοιπόν είναι η τεράστια μάζα των δυνητικά αριστερών που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν σε μια αριστερή πολιτική.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.