Εκτός Υλης από τον Κ.Λεϊμονή για να σταματήσουμε να ζούμε αγκαλιά με το «τέρας» του Χατζιδάκι

07:24 28/11/2024 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η αφίσα του έργου «Εκτός Υλης - Reloaded»

Eνας δημιουργός, όπως και κάθε καλλιτέχνης, θα πρέπει με το έργο του και την τέχνη του να ελέγχει την εξουσία και τον τρόπο άσκησής της, πιστεύει ο Κώστας Λεϊμονής, συγγραφέας του έργου «Εκτός Υλης - Reloaded» που προσφάτως έκανε πρεμιέρα στο θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ακόμα έναν σταθμό στην πορεία παρουσίασης του έργου στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας

και άλλων πόλεων της Ελλάδας, των Βρυξελλών και της Στουτγκάρδης από το 2016 έως το 2019, αλλά και στη Βουλή των Ελλήνων.

Οχι τυχαία. Πρωταγωνιστής του «Εκτός ύλης» είναι ένας βουλευτής, ο οποίος έχει διατελέσει υπουργός σε διάφορα χαρτοφυλάκια, τον οποίο υποδύεται ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης. Ύστερα από μία κρίση συνείδησης αποφασίζει να παραιτηθεί και εκφωνεί έναν καθηλωτικό λόγο από τη βήμα της Βουλής των Ελλήνων. Ωθούμενος από τις ενοχές και τις τύψεις του, απολογείται για όσα έκανε και όσα δεν έκανε με ένα κείμενο που «τρυπά την καρδιά».

΄Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και Κώστας Λεϊμονής

Πως προέκυψε το «Εκτός Υλης»

Αρχικά, το 2013, ο Κώστας Λεϊμονής είχε γράψει το διήγημα με τίτλο «Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου», καθώς, όπως λέει, είχε την ανάγκη ως ένας από του εκπροσώπους της γενιάς των Ολυμπιακών Αγώνων και στη συνέχεια του Μνημονίου να ακούσει μία συγγνώμη από χείλη πολιτικού για την κατάσταση στην οποία μας είχαν φέρει. Επειδή κανείς δεν είχε την ευθιξία να παραδεχτεί ότι «φρέναρε» για χρόνια τη γενιά του, αποφάσισε να γράψει αυτή τη «συγγνώμη» στη λογοτεχνία.

Στη συνέχεια έγραψε ένα ολοκαίνουριο έργο, βασισμένο στην ιδέα του διηγήματός του, ώστε να γίνει θεατρικό έργο. Σ’ αυτό ο θεατής θα ακούσει για τη δημοκρατία, όπως θα έπρεπε να είναι, για τη λειτουργία (ή μη) των τριών εξουσιών, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική σε δύσκολους καιρούς όπως αυτών των τραγωδιών στο Μάτι ή στα Τέμπη. Θα είναι λάθος να ψάξει κανείς να ψέξει το έργο για το αν είναι κομματικό. Αποτελεί ένα καθαρά πολιτικό έργο, που θα μπορούσε να παίζεται οποτεδήποτε με οποιαδήποτε κυβέρνηση, με πολλές κοινωνικές και συναισθηματικές προεκτάσεις, ξεκαθαρίζει ο ίδιος.

Δικηγόρος παρ′ Αρείω Πάγω, ο Κώστας Λεϊμονής άρχισε να γράφει λογοτεχνία λίγο πριν από τα 17 του χρόνια. Ήταν το χόμπι του, ξέφευγε, ξεχνιόταν, ταξίδευε. Η συγγραφή ήταν το αποκούμπι του να κρυφτεί αλλά και το όχημά του να πετάξει. Το θέατρο προέκυψε εντελώς τυχαία, όταν εντόπισε το προαναφερόμενο διήγημά του η σκηνοθέτρια και παραγωγός, Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και τού πρότεινε συνεργασία. Άλλωστε και η δικηγορία με δικόγραφα έχει να κάνει, εξηγεί ο ίδιος. Συγγραφή εκεί, συγγραφή κι εδώ. Μόνο που στη λογοτεχνία και το θέατρο, σε αντίθεση με τη δικηγορία, δε γράφει για ένα και μόνο άτομο αλλά για πολλά κι εκεί έγκειται η μαγεία της τέχνης.

Στην σκηνή «Αυλαία» της Θεσαλονίκης, το έργο παρουσιάζεται επικαιροποιημένο καθ’ ότι από το 2016 ως σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά στην Ελλάδα και όχι μόνο. Ο ίδιος αναφέρεται σε δραματικά γεγονότα (Μάτι, Τέμπη, γυναικοκτονίες, ανθρώπους να ρίχνονται στη θάλασσα ή να σκοτώνονται σε βιτρίνα κοσμηματοπωλείου). Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να μη γίνει επικαιροποίηση σε ακανθώδη ζητήματα, που έχουν να κάνουν με τη σωστή λειτουργία ενός δημοκρατικού κράτους δικαίου και εφόσον απολογείται στο βήμα υπουργός, οφείλει να απολογηθεί για όσα περισσότερο μπορεί, όχι μόνο ως πολιτικός αλλά και ατομικά, ως πολίτης, ως μέλος της κοινωνίας μας.

Από τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει το έργο, ο ίδιος σημειώνει τα σχόλια προς τον Σκιαδαρέση «μακάρι όλοι οι βουλευτές να είχαν την τσίπα σου» ή «κακώς παραιτήθηκες». Το πιο όμορφο, όμως, απ’ όλα ήταν μαθητές αποσβολωμένους να καθηλώνονται από την ερμηνεία του ηθοποιού.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι άνθρωποι της Τέχνης έχουν -οι περισσότεροι- κάποιες ευαισθησίες παραπάνω, νοιάζονται με κάποιον τρόπο πιο πολύ, έχουν μία πιο αυξημένη ενσυναίσθηση. Αυτό τους κινεί να αναδείξουν τα κακώς κείμενα, να δουν χωλαίνει η δημοκρατία. Σε όλα τα, φιλικά προς τον πολίτη, κράτη η τέχνη βοηθά μία χώρα να βελτιωθεί, της δείχνει τον κακό εαυτό της στον καθρέφτη και της λέει «σύνελθε!» αναφέρει ο θεατρικός συγγραφέας και ανατρέχει σε έργα όπως «ο εχθρός του λαού» του Ίψεν.

Μα καλά ο χώρος της πολιτικής θα μπορολυσε να εξυγιανθεί ποτέ; Αν σταματήσουμε να ζούμε αγκαλιά με το «τέρας» του Μάνου Χατζιδάκι, ο ίδιος πιστεύει πως ναι. Ως τότε, όχι. Ο άνθρωπος από τη φύση του περιμένει να πάρει για να δώσει, να ευεργετηθεί για να ψηφίσει. Αν δεν παύσει το αλισβερίσι αυτό, αν το ατομικό συμφέρον υπερτερεί πάντα του συλλογικού, τότε ο χώρος της πολιτικής όχι μόνο δε θα εξυγιανθεί αλλά με την πάροδο του χρόνου θα γίνεται όλο και χειρότερος. Για αυτό η παιδεία αποτελεί τη μόνη άμυνα.

Info

Η παράσταση συνεχίζεται μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια, έρχεται στην Αθήνα. 

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕ...«Φαύστα»: Το απολαυστικό έργο του Μποστ που σατιρίζει τη μικροαστική προσποίησηΕθνικό Θέατρο: Επτά μέρες με 4 παραστάσεις σε συνθήκες καθολικής προσβασιμότηταςΝέες ταινίες: Η Επιστροφή με Ρέιφ Φάινς - Ζιλιέτ Μπινός και Megalopolis του Κόπολα