Ευρωλίγκα για λίγους

12:24 18/11/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

ΤΑΣΟΣ ΜΑΓΟΥΛΑΣ

Αν ένας Αμερικανός από τα επαγγελματικά σπορ των ΗΠΑ καθίσει και αναλύσει την Ευρωλίγκα, η μοναδική ατάκα με την οποία μπορεί να περιγράψει την κορυφαία διοργάνωση στην ήπειρό μας είναι η εξής: ευρωπαϊκή.

Σε αυτή την λέξη περιλαμβάνονται τα πάντα και για τους Αμερικανούς, που είναι ιδιαίτερα αναλυτικοί σε τέτοια ζητήματα, πριν σηκώσουν ψηλά τα χέρια, χρησιμοποιούν όλα όσα γνωρίζουν για τον... παλιό κόσμο όταν θέλουν να περιγράψουν κάτι που σε αυτούς είναι άγνωστο. Μακρινό.

Οι γιάνκηδες

κατέστησαν τα σπορ επιστήμη, διότι τα αναλύουν, ασχολούνται με αυτά, τα προσεγγίζουν ως ένα πραγματικό επάγγελμα σε μία βιομηχανία, τη βιομηχανία του αθλητισμού. Έφτιαξαν κάτι ξεχωριστό από την βιομηχανία θεάματος, κατάφεραν να κρατήσουν σχεδόν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο αθλητικό και το επιχειρηματικό πνεύμα και μετά από πολλά χρόνια δημιούργησαν σε όλα τα επίπεδα, μοντέλα τα οποία αποτελούν πρότυπα και είναι αδύνατο να αντιγραφούν.

Γι' αυτό και η Ευρωλίγκα, με την απεριόριστη διάθεση για μεταλαμπάδευση, ακόμα και 15 χρόνια μετά από την ίδρυσή της, δεν πέτυχε τον στόχο της: το μεγάλο κλειστό πρωτάθλημα. Πολύ απλά, διότι ουδείς ανέλυσε την αδυναμία να υπάρξει κάτι τέτοιο ανάμεσα σε 10-12 διαφορετικές χώρες.

Η απροστάτευτη Ευρωλίγκα

Η δε ανάλυσή της, περισσότερο θα φέρει μειδίαμα, παρά τροφή για σκέψη: μερικώς κλειστό πρωτάθλημα με την πατέντα των συμβολαίων σε συγκεκριμένους. Μερικά έσοδα, μερική επέκταση. Μερική στόχευση για το μέλλον. Δεν είναι ακριβώς ΝΒΑ δεν πατάει ακριβώς στις αρχές του Champions League. Αλλά τα τελευταία χρόνια αρχίζει και κερδίζει ενδιαφέρον. Πώς; Κατά λάθος, όπως η ανακάλυψη της σαμπάνιας.

Κάθε χρόνο αλλάζει το φορμάτ, κάθε χρόνο αλλάζουν κανονισμοί, ο κόσμος όμως στην Ευρώπη αρχίζει και προσεγγίζει την διοργάνωση και αυτό αποτελεί μία επιτυχία, ένα κέρδος, αλλά...

Η Ευρωλίγκα είναι ανοικτή, απροστάτευτη και η FIBA κατέστησε σαφέστατη την αδυναμία της. Είναι ένωση των ομάδων μεν, αλλά είναι και το μαγαζί του Μπερτομέου. Ελέγχει τα πάντα, εκτός από τη διαιτησία. Τα μέλη της θέλουν να συμμετέχουν στα κέρδη, αλλά από απόσταση στις αποφάσεις.

Φτάνουμε στο ερχόμενο καλοκαίρι, όπου πάνω στον πανικό η Ευρωλίγκα που άνοιγε τις πόρτες της, τις κλείνει ερμητικά και ξαναγίνεται για λίγους. Πώς φτάνουμε ως εδώ;

Οι Έλληνες και οι άλλοι

Υπάρχουν συγκεκριμένα στρατόπεδα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ανάμεσα στις οκτώ ομάδες που ο Μπερτομέου θέλει να έχει ικανοποιημένες. Η τεράστια πίεση έρχεται από τις ελληνικές και τη Μακάμπι που απαιτούν περισσότερα χρήματα και παράλληλα, μαζί με την ΤΣΣΚΑ, πιέζουν να ξεκινήσει ένα κλειστό πρωτάθλημα για να μην παίζουν στα εγχώρια.

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, μετά από χρόνια τεράστιων προϋπολογισμών, άρχισαν να αισθάνονται την πίεση της κρίσης στη χώρα και θέλουν να αυξηθούν τα έσοδα. Η δε Μάκαμπι έχασε τους χρηματοδότες από τις ΗΠΑ, όπως ο Μίκι Άριζον των Χιτ, διότι δεν παρουσίαζε κάποια έσοδα ή προοπτική.

Η ΤΣΣΚΑ, απλά, θέλει να ξεμπερδεύει με τα τοπικά και να μπει σε ένα κλειστό αλά ΝΒΑ πρωτάθλημα.

Περισσότερα έσοδα μέσα στην κρίση; Κανένα πρόβλημα. Λιγότερες ομάδες, άρα μεγαλύτερη πίτα.

Οι Ισπανοί, από την άλλη, θέτουν άλλα ζητήματα, καθώς τα έσοδά τους έρχονται κυρίως από το πανίσχυρο ισπανικό πρωτάθλημα. Αυτοί παρατήρησαν πόσο πιο ξεκούραστοι είναι οι αντίπαλοί τους τον Απρίλιο και τον Μάιο, οπότε έθεσαν θέμα λιγότερων ταξιδιών στο... άγνωστο. Κοινώς, ταξίδια με μία πτήση (πχ. Αθήνα, Μόσχα, Κωνσταντινούπολη).

Οι δε Τούρκοι αρέσκονται στην ιδέα ενός κλειστού πρωταθλήματος, ώστε να δικαιολογούνται για τις αποτυχίες τους εντός των συνόρων, παρά τα εκατομμύρια που ξοδεύουν.

Η... κατάρα των εγγυημένων συμβολαίων

Κάπως έτσι φτάσαμε στις 16 ομάδες και σε φορμάτ εντός - εκτός, σαν πρωτάθλημα. Τα 11 κλειστά συμβόλαια αποφασίστηκαν με γνώμονα το οικονομικό και το... φιλικό (Ζαλγκίρις, Λαμποράλ) και διατηρούν το καθεστώς που κάνει όλους εκτός μπάσκετ να σέρνονται στα πατώματα από τα γέλια.

Τα εγγυημένα συμβόλαια αποτελούν την πιο "ευρωπαϊκή" λύση, τον ορισμό δηλαδή της μεσοβέζικης. Ουσιαστικά είναι ένα είδος... κολακείας στους μεγάλους, διότι με εξαίρεση την Ισπανία, ουδείς άλλος θα κινδύνευε. Θεωρητικά, αν δεν υπήρχαν τα πρωταθλήματα θα ήταν καλύτερα και οι ομάδες θα πιέζονταν κάθε χρόνο να μην κάνουν το... λάθος. Όταν όμως έχεις ένα μικρομάγαζο, σε σχέση με το ΝΒΑ πάντα, δεν μπορείς να αφήσεις απογοητευμένο τον στάνταρ πελάτη.

Κρίση ταυτότητας

Το βαθύτερο πρόβλημα της Ευρωλίγκας δεν είναι ούτε η μείωση των ομάδων, άρα του ενδιαφέροντος, ούτε το γύρισμα της πλάτης σε νέες αγορές: αφορά στο τι είναι η Ευρωλίγκα αυτήν την στιγμή. Είναι η ένωση των ομάδων; Η άνεση με την οποία έφτασαν σε ραντεβού με τη FIBA και οι διαπραγματεύσεις ακόμα και τώρα συλλόγων όπως ο Παναθηναϊκός ή οι προερχόμενοι από τη Γαλλία καταδεικνύουν πως δεν υπάρχει καμία συνοχή.

Σε αντίθεση με το ΝΒΑ, οι σύλλογοι στην Ευρώπη δεν ενδιαφέρονται για την πρόοδο του μπάσκετ, άρα και τη βελτίωση του προϊόντος τους. Ο καθένας έχει μία δική του ατζέντα και περιμένει να ικανοποιηθεί. Οι 24 ομάδες θα γίνουν 16 και από αυτές μόνο δύο (μέσω Eurocup και προκριματικών) μπορεί να είναι καινούργιες ή από νέες αγορές.

Οι ίδιοι οι δημιουργοί της Ευρωλίγκας, παράτησαν τον συνεταιρισμό μεν, αλλά δεν θέλουν να τους διοικεί η FIBA δε. Είπαμε... ευρωπαϊκά. Στο ποδόσφαιρο η UEFA τρέχει ένα εκπληκτικό πρότζεκτ όπως το Champions League, ενώ στις ΗΠΑ, το ΝΒΑ, δηλαδή οι 30 ομάδες, κάθε χρόνο γίνονται και πιο ισχυρές οικονομικά.

Οι πελάτες του Μπερτομέου

Ουσιαστικά, η καινούργια Ευρωλίγκα δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάγκη του Μπερτομέου να κρατήσει το μαγαζί μικρό και την πελατεία ευχαριστημένη. Κάθε χρόνο οι ίδιες ομάδες θα παίζουν μεταξύ τους και ούτως ή άλλως οι ισχυρές είναι σταθερά γνωστές ήδη.

Ίσως κάποια στιγμή, αν η ευρωπαϊκή κρίση αμβλυνθεί, αυτές οι 16 θα προσπαθήσουν να κλειδωθούν εκτός εθνικών πρωταθλημάτων, αρκεί να βρεθεί φόρμουλα επικοινωνίας (δηλαδή έσοδα) και για τη FIBA. Επειδή αυτό δεν προβλέπεται ούτε στη 10ετία του μορατόριουμ, πιθανώς αυτή η μορφή να διαρκέσει, όσο και τα έσοδα. Μόλις μειωθούν, θα αναζητηθούν νέες φόρμουλες, νέα ανοίγματα, νέοι αγώνες.

Στο τέλος της ημέρας, η Ευρωλίγκα μοιάζει τόσο πολύ με το ελληνικό πρωτάθλημα. Οι μεγάλοι θέλουν έσοδα και οι μικροί μπορούν να κόψουν με προσοχή το λαιμό τους, μην γεμίσουν αίματα. Δεν υπάρχει κανένα όραμα, καμία προοπτική, κανείς πραγματικός στόχος. Και ο Μπερτομέου, έμαθε να διαβάζει καλά τους... πελάτες του.

Πηγή: Contra

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.