Γερμανική κυβέρνηση: Η νούμερο 1 απειλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης

17:11 11/2/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ο μεγαλύτερος εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτή τη στιγμή είναι η γερμανική κυβέρνηση. Συνιστά την νούμερο 1 απειλή για τη συνοχή της ΕΕ. Η ασκούμενη πολιτική της και η αντίληψη της για την υπόλοιπη Ευρώπη ως μιας ιδιότυπης-νέας μορφής με οικονομικούς όρους αποικίας, αντίκειται ευθέως σε θεμελιώδεις διατάξεις της ιδρυτικής συνθήκης της ΕΕ πάνω στις οποίες δομήθηκε και στηρίζεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η απροκάλυπτη, ωμή και κυνική εκμετάλλευση από πλευράς Γερμανίας της οικονομικής ισχύος της προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά της προσβάλλει ευθέως

τα ιδανικά και τις αξίες πάνω στα οποία θεμελιώθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και από τα οποία υποτίθεται τουλάχιστον ότι εμφορείται και θέτει σε άμεσο κίνδυνο την ύπαρξή του.

Η γερμανική ηγεσία φαίνεται δυστυχώς ότι αδυνατεί να σκεφτεί και να ενεργήσει πολιτικά με όρους ευρωπαϊκούς-διεθνιστικούς και για ακόμα μια φορά δείχνει ο ορίζοντας της πολιτικής σκέψης και δράσης της να είναι περιορισμένος και εν τέλει εγκλωβισμένος σε εθνικιστικά στεγανά. Για ακόμα μια φορά, ιστορικά, η γερμανική πολιτική ηγεσία δείχνει ανήμπορη να αντιληφθεί το ρόλο που καλείται να διαδραματίσει στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον και μοιάζει ο πολιτικός προσανατολισμός της να είναι κοντόφθαλμος, οριοθετούμενος από τα αυστηρά εθνικιστικά-κρατικά οικονομικά κατά κύριο λόγο συμφέροντά της.

Όταν όμως το πιο ισχυρό οικονομικά κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση εν τοις πράγμασι δεν συμμορφώνεται με τις ιδρυτικές συνθήκες και τους διακηρυγμένους στόχους της ΕΕ για ουσιαστική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με βάση τις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών και δρα με γνώμονα καθαρά τα κρατικά του συμφέροντα, δηλαδή με όρους εθνικιστικούς, τότε ο βίος της ΕΕ δεν προβλέπεται μακρύς.

Για να αντέξει το οικοδόμημα της ΕΕ και σταδιακά να εξελιχθεί εκπληρώνοντας, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, τον θεμελιώδη στόχο της ουσιαστικής σε πολλαπλά επίπεδα ολοκλήρωσης, θα πρέπει όλα τα κράτη-μέλη να παραμερίσουν τα επιμέρους κρατικά τους συμφέροντα και να πράττουν με απώτερο στόχο εκτός από την ήδη υπάρχουσα νομισματική ένωση την πολιτική και εν συνεχεία κοινωνική. Με άλλα λόγια θα πρέπει να ξεπεράσουν και να υπερβούν τον εγωιστικό-εθνικιστικό τρόπο σκέψης τους και να διευρύνουν τον πολιτικό τους ορίζοντα από τα στενά και ήδη ξεπερασμένα, μέχρι ενός σημείου, από την Ιστορία πλαίσια του έθνους-κράτους σε μια κοινή ευρωπαϊκή προοπτική. Για να σταθεί δηλαδή η ΕΕ αρχικά όρθια από τους κλυδωνισμούς και εν συνεχεία να πετύχει τον βασικό στόχο της ουσιαστικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θα πρέπει να συντελεστεί μια ιστορική υπέρβαση στον τρόπο σκέψης τόσο των πολιτικών ηγεσιών όσο και των κοινωνικών βάσεων από τον εθνικιστικό στον διεθνιστικό.

Όσο όμως το ισχυρότερο κράτος της ΕΕ, η Γερμανία, εξακολουθεί να χαράσσει την πολιτική της με όρους εθνικιστικούς και να αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως ένα πεδίο απλά αξιοποίησης της οικονομικής υπεροχής της για τη διασφάλιση και προώθηση των εθνικών-κρατικών της συμφερόντων εις βάρος των υπόλοιπων, μόνο κατ' ευφημισμό στην πράξη ισότιμων, εταίρων της τότε όχι απλά καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής ο μεγάλος στόχος της πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά τίθεται σε άμεσο κίνδυνο και η υπόσταση της Ευρώπης με την ατελή μορφή-ένωση μόνο σε νομισματικό και μέχρι ενός σημείου νομοθετικού επιπέδου-που είναι σήμερα.

Για να θωρακιστεί η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να καταστεί εφικτή η σταδιακή ουσιαστική ολοκλήρωσή της-με την πολιτική και κοινωνική ένωση-θα πρέπει η γερμανική ηγεσία να καθαρθεί από τον μεγαλοϊδεατισμό της από τον οποίο διακατέχεται και να αντιληφθεί ότι ακόμα και με όρους εθνικιστικής σκέψης το μακροπρόθεσμο συμφέρον της γερμανικής κοινωνίας βρίσκεται εντός μιας πολυεπίπεδης και κατ' επέκταση ουσιαστικά ενοποιημένης Ευρώπης και όχι με την πολύ μεγάλη οπισθοδρόμηση στην εποχή της αυστηρής έννοιας του έθνους-κράτους. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, δηλαδή μια στροφή στον τρόπο άσκησης της πολιτικής από την πλευρά της Γερμανίας, θα πρέπει πρώτα να αλλάξει αντίληψη η γερμανική κοινωνία στο σύνολό της, διότι πάντα ιστορικά οι μεγάλες αλλαγές γίνονται από κάτω προς τα πάνω και ποτέ αντίστροφα.