Για τα “Τέμπη” των ιδρυμάτων ούτε μια συγγνώμη;

08:01 31/3/2023 - Πηγή: Huffington Post Greece

Παρακολουθώντας εδώ και μήνες την κοινωνική επικαιρότητα, αυτή που δεν παίζει για πολύ σαν πρώτο θέμα στα Δελτία Ειδήσεων και δύσκολα γίνεται πρωτοσέλιδο εφημερίδων, αναρωτιέμαι και εν όψει των εθνικών εκλογών: Για τις νεκρές ψυχές και τις κατεστραμμένες ζωές των ενοίκων στις κλειστές δομές υποτιθέμενης φροντίδας, δεν φταίει κανείς;

Για την εδώ και χρόνια αποδεδειγμένη συστημική κακοποίηση των ενοίκων σε αυτές τις αποθήκες που λέγονται ιδρύματα δεν υπάρχουν διαχρονικά πολιτικές ευθύνες;

Μια συγγνώμη δεν θα ακουστεί από καμιά και κανέναν;

Δικαστές και εισαγγελείς που με τις

υπογραφές τους στέλνουν ψυχές σε αυτόν τον σύγχρονο Άδη, δεν νιώθουν την ανάγκη να αρθρώσουν δημόσιο λόγο;

Δεν ντρεπόμαστε σαν κοινωνία, να μιλάμε για “ωφελούμενους” σε τέτοιες κλειστές δομές και παράλληλα να μην έχει νομοθετηθεί καμία διαδικασία αποζημίωσής τους για όσα τους συμβαίνουν εκεί μέσα;

Για τις πρόσφατες αποκαλύψεις επαναλαμβανόμενων βιασμών μετά βιντεοσκόπησης, 14χρονης ενοίκου σε ίδρυμα υποτιθέμενης παιδικής προστασίας της Αθήνας, με μόνο αντάλλαγμα να έχει εκείνη δικά της ρούχα και εσώρουχα, τα ΜΜΕ θα πέσουν πάλι από τα σύννεφα;

Αλλά ξέχασα… Ποιός νοιάστηκε για όλους αυτούς τους ανθρώπους; Άλλωστε ούτε ψηφίζουν, ούτε ζουν ανάμεσα μας…

Και τι λέει στ′ αλήθεια το δικαστικό, πολιτικό και κοινωνικό... ”παραπεμπτικό” που δίνουμε στους συνανθρώπους μας που αδυνατούμε να τους φροντίσουμε όσο ζουν ανάμεσά μας, στην κοινότητα και τους κλείνουμε σε ένα ίδρυμα έτσι...για το καλό τους;

Στην πραγματικότητα, λέει κάτι τέτοιο:

″Θα φας ό,τι σου μαγειρέψουν, αυτοί που δεν ξέρουν και δε θα σε ρωτήσουν και λίγο τους νοιάζει ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό. Θα φορέσεις εσώρουχα από το σωρό, ταιριασμένα με βάση το φύλο και όχι με βάση την αισθητική σου και το γούστο σου. Γιατί αισθητική και γούστο σε τέτοια ομάδα – μάζα, μαθαίνεις να μην έχεις. Δεν πρέπει.

Θα έχεις ελεγχόμενη πρόσβαση στο Internet, αν έμαθες από μόνος/η σου να χρησιμοποιείς τις νέες τεχνολογίες. Για το καλό σου πάντα. Θα μιλάς στο κινητό συγκεκριμένες ώρες και  καλού κακού, πάντα θα υπάρχει ένα αυτί κάπου εκεί για σένα, έτσι για μια διακριτική παρακολούθηση, αυτή τη φορά για το καλό όλων!

Θα ξυπνήσεις την ώρα που λέει το πρόγραμμα και θα κοιμηθείς όταν σημάνει το άτυπο σιωπητήριο. Τα γεύματα σου θα είναι προγραμματισμένα, όχι την ώρα που πεινάς, αλλά την ώρα που γράφει το ωρολόγιο πρόγραμμα. Ούτε λίγο πριν. Ούτε μετά.

Από αυτές τις εναλλαγές μέρας και νύχτας, από αυτές τις εναλλαγές ρομποτικού προγραμματισμού σε μια ζωή που στο καταστατικό χαρακτηρίζεται «ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης», θα εντυπωθεί σύντομα στο μυαλό σου, πως «δικαίωμα» και «επιλογές», έχουν ίσως όσοι ζουν έξω από τα τείχη, στη σωστή μεριά της πύλης.

Και κάθε Πρωτοχρονιά και Πάσχα, θα συρρεύσει κόσμος εκεί που μένεις. Θα σε γεμίσει δώρα που στα διάλεξε χωρίς να σε ξέρει και χωρίς να σε ρωτήσει τι σου αρέσει. Θα το κάνει «για σένα». Ε, και για μια φωτογραφία για τα social media, γιατί «η σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα».

Αν κάτι από όλα αυτά τύχει να σε ενοχλήσει, ο κανόνας είναι να μην το πεις παρά έξω, γιατί «τα εν οίκω μη εν δήμω». Μη ρωτήσεις «τι είναι οίκος». Θα σου πουν ότι το ίδρυμα που περιγράφουμε τόση ώρα, είναι “Σπίτι”. Σαν σπίτι. Απλά δεν το διάλεξες. Και ξέρεις πως σπίτι δεν είναι αλλά είναι το μόνο σπίτι που έχεις και άλλο δε φαίνεται να αποκτάς. Και προσπαθείς να συμπεριφερθείς σαν να είναι σπίτι σου. Ούτε να μπαινοβγείς για λίγα λεπτά όποτε σου καπνίσει, ούτε αυτό μπορείς, έστω για να πάρεις αέρα άλλο. Για όλα αυτά πρέπει να πάρεις άδεια από τον υπεύθυνο. Και αν του γκρινιάξεις του υπευθύνου, θα σου πει να μην είσαι και αχάριστος, υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχουν. Αλλά αυτή η σκέψη δε θα σε κάνει να νιώθεις καλύτερα για όσα (δεν) έχεις.

Και εκεί που μένεις, γύρω σου δουλεύει κόσμος για να σε φροντίζει και να σε προσέχει και να διασφαλίζει το συμφέρον σου. Είναι επαγγελματίες που σε φροντίζουν. Δεν έχεις μάθει πως είναι να σε φροντίζουν χωρίς ανταλλάγματα άλλα από το μοίρασμα αληθινών συναισθημάτων. Κι εμείς κάνουμε πως δε ξέρουμε. Πιστεύουμε τα χαμόγελά σας στις φωτογραφίες που μας πουλάνε ως χριστουγεννιάτικες κάρτες. Αυτό μας βολεύει σαν κοινωνία και σαν πολιτεία να πιστεύουμε, για να κοιμόμαστε ήσυχοι”.

Αλήθεια, εσείς εξακολουθείτε να κοιμάστε ήσυχοι μετά από όλα αυτά;