Η 24χρονη Νουρ από τη Συρία, ένα λευκό πιάνο και οι λάσπες της Ειδομένης

20:25 12/3/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Refugee plays piano for first time in three years after Ai Weiwei brings instrument to Idomeni camp.

Posted by The Telegraph on Saturday, 12 March 2016

Είχε τρία χρόνια να αγγίξει τα πλήκτρα του πιάνου. Και το έκανε ξανά στην Ειδομένη. Η 24χρονη Νουρ αλ Χιζάμ, από την εμπόλεμη Συρία, έπαιξε πιάνο λίγα μέτρα μακριά

από τον φράχτη που χωρίζει την ίδια και χιλιάδες άλλους πρόσφυγες από το «ευρωπαϊκό όνειρο».

«Ελπίζω ότι θα επικρατήσει τελικά ειρήνη στη Συρία και ότι οι άνθρωποι θα μπορέσουν να περάσουν τα σύνορα και να να ζήσουν ελεύθεροι. Και πως οι άνθρωποι εδώ, που υποφέρουν όπως εγώ, δεν θα συνεχίσουν να υποφέρουν» έλεγε λίγο αργότερα στους δημοσιογράφους, μεταφράζοντας τις νότες σε λέξεις.

Το ολόλευκο πιάνο που έφερε ειδικά γι' αυτήν στον καταυλισμό της Ειδομένης ο Κινέζος εικαστικός και ακτιβιστής Άι Γουέι Γουέι τοποθετήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια στο μέσο ενός χωραφιού, που έχει μετατραπεί σε βούρκο από τις βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών, ενώ στη δεξιά πλευρά αυτού λίγες πλαστικές, λευκές καρέκλες περίμεναν τους θεατές σε αυτή τη διαφορετική «έκφραση ζωής» - και όχι παράσταση ή συναυλία, όπως εξηγούσε αργότερα ο Κινέζος εικαστικός.

Συνοδευόμενη από τους γονείς της, Σάνα και Νάσερ, συμπατριώτες της και άλλους πρόσφυγες του καταυλισμού, αλλά και υπό το βλέμμα δεκάδων δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ και τηλεοπτικών συνεργείων από κάθε γωνιά του πλανήτη, η 24χρονη έβαλε δειλά δειλά τα δάχτυλά της πάνω στο πιάνο και άρχισε να παίζει μία από τις αγαπημένες της μελωδίες. Κάθε φορά που σταματούσε για να θυμηθεί τον σκοπό, ξανάρχιζε από την αρχή με μεγαλύτερο πάθος, ενώ η συγκίνηση ήταν έκδηλη στο πρόσωπό της.

Η Νουρ, από την πόλη Ντέιρ Εζόρ της Συρίας, δεν φανταζόταν ποτέ τρία χρόνια πριν -όταν μέσα στη λαίλαπα του πολέμου αναγκαζόταν να μετακινείται από μέρος σε μέρος και να εγκαταλείψει τη μεγάλη της αγάπη, το πιάνο- ότι η επόμενη φορά που θα ακουμπούσε τα δάχτυλά της στα πλήκτρα θα ήταν στον λασπότοπο της Ειδομένης. Εκεί, όπου μια βαριά σιδερόφραχτη πύλη, που επί περίπου μια εβδομάδα παραμένει ερμητικά κλειστή, την κρατά μακριά από τον σύζυγό της, ο οποίος βρίσκεται ήδη στη Γερμανία.

«Είχα μεγάλη αγωνία αλλά αισθάνομαι πολύ καλά που τελικά ακούμπησα, ύστερα από τρία χρόνια, τα πλήκτρα» είπε στους δημοσιογράφους που την «περικύκλωσαν» στο τέλος.

«Αγαπάει πολύ τη μουσική και το μόνο που θέλει είναι να βρεθεί στη Γερμανία, όπου ζει ο άνδρας της, κι εκεί να μπορέσει να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Οι συνθήκες στο Ντέιρ Εζόρ είναι πλέον ανυπόφορες. Χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό και φαγητό να μείνουμε εκεί να κάνουμε τι; Εκεί τα σκεπάζει όλα ο πόλεμος» εξήγησαν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο οι γονείς της νεαρής Σύριας.

Όπως και ο Αι Γουέι Γουέι, που κρατούμε ένα μεγάλο νάιλον, μαζί με άλλα τρία άτομα, για να την προστατεύσει από τη βροχή, και στο τέλος δήλωνε βέβαιος πως «η Τέχνη είναι αυτή που θα μπορέσει να ξεπεράσει τον πόλεμο και τις πολιτικές που οδηγούν σ' αυτόν».

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.