Η κρίση ως δικαιολογία

12:50 16/11/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Χωρίς αμφιβολία την τελευταία πενταετία η ελληνική κοινωνία υφίσταται μια πρωτοφανή οικονομική εξάντληση. Η ατολμία του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει σε δομική αναδιάρθρωση του κράτους και η απροθυμία τού να συγκρουστεί μετωπικά με την χαίνουσα πληγή της κομματικής πελατειακής ασυδοσίας, μοιραία, μετατόπισε το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής στις πλάτες της πλειονότητας των συμπολιτών μας μέσω οριζόντιων φορολογικών

επιδρομών. Είναι όμως προφανές πως αν δεν πάρουμε την απόφαση κάποια στιγμή συλλογικά ως χώρα να αναμετρηθούμε με τα κακώς κείμενα της τελευταίας τριακονταπενταετίας που μάς οδήγησαν σ΄αυτό το πολυεπίπεδο τέλμα, καμία έκτακτη εισφορά και κανένα χαράτσι δεν πρόκειται να μας οδηγήσει στο ξέφωτο υπέρβασης της κρίσης.

Λίγοι φαίνονται δυστυχώς να αντιλαμβάνονται αυτήν την παράμετρο. Και φοβάμαι πως επίσης λίγοι αντιλαμβάνονται ότι η κρίση ήταν το απότοκο, η προδιαγεγραμμένη πορεία της στρεβλής πορείας της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Πολλοί ακόμα διατείνονται πως η κρίση είναι μια τεχνητή επιβολή, ένα έξωθεν κατασκεύασμα που ήρθε απρόσκλητη να διαταράξει την ελληνική ραθυμία και παροιμιώδη μακαριότητα που απέπνεε η χώρα πριν το 2009. Μια μικρή περιήγηση στα social media επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα καταγγελτικού συνωμοσιολογικού οίστρου που καταλήγει σχεδόν πάντα τόσο προβλέψιμα να μας εμφανίζει ως άμοιρους ευθυνών για το σημερινό μεταίχμιο της χώρας.

Δεν θεωρούμε δυστύχημα πως τόσα χρόνια διαιωνίζαμε την κρατικοδίαιτη αναξιοκρατία και τον κοινωνικό εκμαυλισμό αλλά το ότι έφθασε η στιγμή που είμαστε αναγκασμένοι να τα εκριζώσουμε.

Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως πολλές φορές στο διάβα της ιστορίας της η Ελλάδα δοκιμάστηκε από κακουχίες και υπέρμετρα δεινά, χωρίς να υπάρχει αιτιακή γέφυρα με δικές της ευθύνες, με δικά της σφάλματα ως χώρας. Δυστυχώς αυτή η ιστορική παρακαταθήκη γρήγορα μετατράπηκε σ'ένα πασπαρτού-άλλοθι αποποίησης ιδίων ευθυνών. Γρήγορα κακομάθαμε στην ασυλία που παρέχει η θέση του αδικημένου, του διαχρονικού θύματος. Αυτό το ζημιογόνο συλλογικό στερεότυπο δυστυχώς ακρωτηρίασε κάθε ψήγμα εθνικής αυτογνωσίας και πραγματισμού. Για παράδειγμα θεωρώ πως θα ήταν ιδιαίτερα διδακτικό σε κάθε εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου πέρα από την αυτονόητη υπενθύμιση του ιστορικού έπους του 40', στα σχολεία, στην τηλεόραση, στα επετειακά αφιερώματα του Τύπου να μνημονεύεται και κάτι ακόμα. Πως η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που δεν μπόρεσε ουσιαστικά να εξαργυρώσει την θέση της στο στρατόπεδο των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς αμέσως μετά ρημάχθηκε κυριολεκτικά από τον ανηλεή εμφύλιο όλεθρο.

Και κάπως έτσι και σήμερα εκτιμούμε πως είναι πιθανότερο να είναι στραβός ο γιαλός παρά να αρμενίζουμε εμείς στραβά. Δεν θεωρούμε δυστύχημα πως τόσα χρόνια διαιωνίζαμε την κρατικοδίαιτη αναξιοκρατία και τον κοινωνικό εκμαυλισμό αλλά το ότι έφθασε η στιγμή που είμαστε αναγκασμένοι να τα εκριζώσουμε. Δεν μας ενοχλεί που τόσα χρόνια υπονομεύαμε τις προοπτικές της χώρας στο όνομα μιας επίπλαστης και εξωφρενικά ιδιοτελούς καλοπέρασης αλλά δυσανασχετούμε τώρα που μας αντιλήφθηκαν.

Αναντίρρητα δογματισμοί και κοντόφθαλμες προσεγγίσεις των εταίρων επέτειναν το ελληνικό πρόβλημα. Και η Ευρώπη εμφανίσθηκε απροετοίμαστη και οφείλει σύντομα και η ίδια να επαναξιολογήσει την ρότα που ακολουθεί. Ένα είναι όμως σίγουρο. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, τα Μνημόνια, οι δανειστές, η τρόικα θα συνιστούν μια μακρινή ανάμνηση. Τί θα γίνει όμως με τον κακό μας εαυτό;

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.