Κοινωνία δειλών

12:09 20/7/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Τις μέρες αυτές ακούς γύρω σου δυο λέξεις, «ναι» ή «όχι». Το ζήτημα όμως μακροπρόθεσμα (και λέω μακροπρόθεσμα διότι ακούμε ότι τώρα αποφασίζουμε για τα επόμενα 50 χρόνια και τις επόμενες γενιές) δεν είναι σε τελική ανάλυση το «ναι» ή το «όχι». Είναι η δειλία της Ελληνικής κοινωνίας, μιας βαθιά φοβικής κοινωνίας (που ανήκει -μέχρι τώρα-στην Ευρώπη de jure και όχι de facto), να υποστηρίξει σθεναρά και συνειδητά είτε τη μία είτε την άλλη οδό.

Ως κύριο πρόβλημα της Ελλάδος που θα γίνει ακόμη σοβαρότερο στο μέλλον,

παραμένουμε εμείς οι Έλληνες που, επί σαράντα και πλέον χρόνια:

- Αρνούμαστε να αναλάβουμε την ατομική μας ευθύνη, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βάλουμε ανάμεσα σε εμάς και σ' αυτή, οτιδήποτε βρεθεί συγκυριακά διαθέσιμο. Το «Ευρώ», τους «Γερμανούς», την εκάστοτε «Κυβέρνηση» μας, τους «πολιτικούς» μας, την κακιά μας την μοίρα. Λυπάμαι που δεν συνειδητοποιούμε το προφανές, ότι δηλαδή τα δύο πρώτα υπήρχαν και θα υπάρχουν πέρα και έξω από εμάς, έχοντας πάντοτε τις δικές τους ισορροπίες και σκοπιμότητες, ενώ τα δυο τελευταία ψηφίζονται και εντέλλονται από εμάς τους ίδιους, τα τελευταία σαράντα χρόνια, και πολλά από τα μέλη τους είναι γιοί μας, μπατζανάκηδες, ξαδέλφια μας κ.ο.κ. Για την κακιά μας την μοίρα δεν ξέρω.

- Σε συνέχεια (και ως διεστραμμένη δικαίωση) της άρνησης ανάληψης ατομικής ευθύνης για την μιζέρια μας, αρνούμαστε να απαιτήσουμε (και κυρίως να πραγματώσουμε) την απόδοση ευθύνης και σε εκείνους που κυβέρνησαν και κυβερνούν την χώρα που πτώχευσε, οι οποίοι αυτή την κρίσιμη στιγμή, μέσω των media εμφανίζονται κουνώντας δάχτυλα και κάνοντας νουθεσίες υπέρ ή κατά, κανιβαλίζοντας με την αλαζονεία τους, την ίδια τους τη θέση. Η κυβερνητική ευθύνη για τη διαχείριση που οδήγησε εδώ είναι συλλογική με άμεσο συνεργό τον λαό, και αφορά τις επιλογές δεκαετιών σε πρόσωπα και κομματικούς σχηματισμούς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον τελευταίο πολιτευτή. Πρόσωπα συμπλεγματικά, περιορισμένων ικανοτήτων, υψηλής (;) μόρφωσης αλλά χαμηλής παιδείας. Κομματικοί σχηματισμοί αδιαφανείς, εμπαθείς, λαϊκίστικοι και πελατειακοί μέχρις εσχάτων. Οι μεν φοβίζουν, οι δε διορίζουν. Και τούμπαλιν.

-Αρνούμαστε να απαλλαγούμε από την πρώτη μας πελατειακή σχέση, αυτή της οικογένειας που το συμφέρον της δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με αυτό της κοινωνίας και η οποία, αρκετές φορές, επιβάλλει την παρουσία της στο Κράτος. Ο μπαμπάς και η μαμά θα σε προστατεύσουν, θα σε «διορίσουν» εκεί που δούλευαν, και θα μείνεις μαζί τους για πάντα. Κι αν το «δίκιο» του παιδιού αντιτίθεται στο «δίκιο» κάποιου άλλου παιδιού ή της οργανωμένης κοινωνίας; Τότε θα ακουστεί το «Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις πώς να αναθρέψω το παιδί μου;». Τα αποτελέσματα, και μόνον σε κομματικό επίπεδο, με τις οικογενειοκρατίες των διεφθαρμένα ανεπάγγελτων είναι γνωστά.

-Αρνούμαστε να πάρουμε αποφάσεις για την οργάνωση της ζωής μας οι οποίες πονούν, και περιμένουμε να τις επιβάλλει κάποιος άλλος για εμάς, ώστε να τον κρίνουμε μέσα από το παράθυρο και την ασφάλεια του σπιτιού μας. Λογική δημοσιάς όπου όλοι κοιτούμε το δρόμο μέσα από τα μισόκλειστα παράθυρα και αμφισβητούμε τα πάντα χάριν και μόνον της αμφισβήτησης. Είδαμε «αγανακτισμένους», είδαμε συγκεντρώσεις υπέρ του «Ναι ή του Όχι». Ουδέποτε είδαμε και ποτέ δε θα δούμε συγκεντρώσεις που να απαιτούν την παροχή καλύτερων υπηρεσιών από το δημόσιο και την απομάκρυνση των επίορκων υπαλλήλων, την πάταξη της εισφοροδιαφυγής των διαπλεκόμενων ιδιωτών, την κατάργηση των συνταξιοδοτικών προνομίων των στρατιωτικών και πολλών άλλων ομάδων πίεσης, την απλούστευση του φορολογικού συστήματος. Αυτά τα θέματα είναι για εμάς δευτερεύοντα, μπροστά στο κλέος της Αρχαιότητας και στην αντίσταση του Πολυτεχνείου που έχουν καταντήσει να χρησιμοποιούνται εκατέρωθεν ως επιχειρήματα δεκαπενταμελούς για να χρωματίσουμε ιδεολογικά τα ελλείμματα μας, εν έτει 2015.

Ειλικρινά, λυπάμαι, αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει μαγική λύση διότι τα ζητήματα που τίθενται, επιτακτικά πλέον, δεν είναι μόνον οικονομικά.

*το κείμενο γράφτηκε λίγες μέρες πριν το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.