Ο στρουκτουραλιστής ηλεκτρολόγος

18:29 7/10/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Αρχές δεκαετίας του '80. Είμαι νεοδιόριστη σε ένα κεφαλοχώρι της Πελοποννήσου! Ούτε καν φανταζόμουν ότι θα διοριστώ τόσο γρήγορα (τουλάχιστον έναν χρόνο νωρίτερα απ' ό,τι περίμενα). Μόλις έχει πάρει την εξουσία το ΠΑΣΟΚ και διορίζει αβέρτα! Βρέθηκα σχεδόν κατευθείαν απ' το Παρίσι στα πάτρια κατσάβραχα. Απροετοίμαστη, δεν έχω ακόμα την παραμικρή επίγνωση περί τίνος πρόκειται, πού βρίσκομαι, με ποιους και γιατί... Έχω όμως την καλή τύχη η σύμβουλος Φιλολόγων του νομού να είναι μια πολύ προοδευτική δασκάλα, η κ. Στ., φανατική για γράμματα

και για καινούργια πράγματα.

Μετά από μια γύρα στα γυμνάσια και τα λύκεια του νομού για διά ζώσης γνωριμία της με τους ανθρώπους που της ανέθεσαν να... συμβουλεύει, κι αφού κανείς δεν θα της επέτρεπε να μπει στην τάξη του, συνέλαβε την πρωτοφανή για τα χρόνια εκείνα ιδέα να οργανώσει μαθήματα από Φιλολόγους για Φιλολόγους! Με τσιμπάει αμέσως και μου αναθέτει το κομμάτι «Λογοτεχνία». Συγκεκριμένα, μου προτείνει να προετοιμάσω μια παρουσίαση των σύγχρονων μεθόδων διδασκαλίας της λογοτεχνίας και να εφαρμόσω όποια μέθοδο μου άρεσε εμένα σε ένα ποίημα της επιλογής μου. Ήλπιζε η καημένη ότι έτσι θα βοηθηθούν οι συνάδελφοι να αλλάξουν κάπως την παραδοσιακή διδασκαλία τους. Επιλέγω ένα ποίημα με 5 στίχους! Το «Η Ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου...» του Εμπειρίκου.

Ύστερα από έναν μήνα προετοιμασίας, νά μαστε καμια διακοσαριά Φιλόλογοι μαζεμένοι στο αμφιθέατρο ενός Γυμνασίου. Εγώ και η κυρια Στ. περιχαρείς και ενθουσιασμένες με τους καρπούς της συνεργασίας μας! Έχουμε απλώσει όλα τα βιβλία της βιβλιογραφίας που χρησιμοποίησα σε πάγκους στο χολ --τα περισσότερα, ξενόγλωσσα-- για να τα ξεφυλλίσουν μετά το «μάθημα» οι συνάδελφοι, και μοιράζουμε σε όλους μια σελίδα Α4, όπου έχω καταγράψει σε ένα καθαρό και λεπτομερές σχεδιάγραμμα, με σύμβολα, γραμμές και βελάκια ποικίλων χρωμάτων, την πορεία της ανάλυσης του ποιήματος λέξη λέξη, σύμφωνα με την αγαπημένη μου τότε στρουκτουραλιστική μέθοδο. Μάλιστα, είχα χρησιμοποιήσει ως μοντέλο το σχεδιάγραμμα για μια ανάλυση ποιήματος (δεν θυμάμαι πλέον ποιου) που είχε κάνει ο Ντεριντά.

Δύο ώρες κράτησε το μάθημα. Αράδιασα με ενθουσιασμό όλα όσα είχα μάθει κι ακόμα περισσσότερα. Δούλευα με κιμωλίες πάνω σε έναν μεγάλο πίνακα που μου είχαν βάλει μπροστά μπροστά και σχεδόν δεν έβλεπα τίποτα άλλο. Όλα όσα έγραφα τα είχαν στα χέρια τους σε σμίκρυνση και μπορούσαν να παρακολουθήσουν την παραμικρή λεπτομέρεια. Και φτάνω στο τέλος και, πολύ ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, γυρνάω επιτέλους προς τους συναδέλφους. Άκρα του τάφου σιωπή! Περνούν μερικά λεπτά που μου φάνηκαν αιώνες...Κανείς δε ζητάει το λόγο. Πάγωσα. Σηκώνεται η κ. Στ. να σπάσει τον πάγο και τους καλεί να πουν ό,τι θέλουν, να κάνουν ερωτήσεις, να γινει συζήτηση. Δεν κουνιέται κανείς.

Και τότε, σηκώνεται ο Λυκειάρχης μου ο κ. Π., παλιός φιλόλογος, χαμογελαστός, με το χαρτί στο χέρι. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του κατά λέξη. «Κυρία Καλαρά, αγαπητή μου Ρούλα, σ' ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον κόπο σου! Προσωπικά, απόλαυσα αυτή την πρωτόγνωρη διδασκαλία! Όλη την ώρα που μιλούσες, κοίταζα πολύ προσεκτικά το σχεδιάγραμμα που μας έχεις δώσει. Είμαι εντυπωσιασμένος. Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα για το ποίημα, αλλά όλα αυτά τα βελάκια, τα τετραγωνάκια και οι χρωματιστές γραμμές είναι ολόιδια με το σχεδιάγραμμα που μου έφτιαξε ο ηλεκτρολόγος μου, όταν ετοίμασε την ηλεκτρολογική εγκατάσταση της πολυκατοικίας μας! Μπράβο σου!» Ακολούθησε χειροκρότημα...

της Ρούλας Καλαρά

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο dimartblog.com
Περισσότερα στη σελίδα του στο facebook.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.