Ουκρανική κρίση και η Ελλάδα: Επίκαιρα επιχειρήματα - αντεπιχειρήματα

09:13 9/3/2022 - Πηγή: Huffington Post Greece

1. Η Ελλάδα ανήκει στην Ε.Ε και στο ΝΑΤΟ, εξυπηρέτησε τις συμβατικές της υποχρεώσεις. Τι άλλο μπορούσε να κάνει;

α) Να στείλει άμεσα ανθρωπιστική βοήθεια σε Ουκρανούς και Ρώσους των πληγεισών περιοχών δείχνοντας ανθρωπιστική αλληλεγγύη και θετική ουδετερότητα, μεσολαβώντας (mediator) για άμεση κατάπαυση του πυρός και επίλυση της διαφοράς, όπως κάνει η Γαλλία σε αυτό το θέμα

ειδικά, το Ισραήλ και η Τουρκία (παρότι ανήκει στο ΝΑΤΟ - Δύση, δεν επέβαλε κυρώσεις και πήρε τα εύσημα όλων).

β) Έστω, η Ελλάδα, να έστελνε το Πολεμικό υλικό στο ΝΑΤΟ και αυτό, ας το προωθούσε όπου θέλει. Όχι απευθείας στην μια εμπόλεμη πλευρά, διότι τώρα εκτός από αντίπαλος της Ρωσίας (λόγω ΝΑΤΟ) έγινε και εχθρός της Ρωσίας, δηλαδή αναβάθμισε τον αντίπαλο ρολό της, με τις όποιες μελλοντικές συνέπειες. 

γ) Η παραδοχή πως είναι ”ψωροκώσταινα” (τι άλλο να έκανε;) την υποβαθμίζει στα μάτια των τρίτων και κυρίως της γείτονος, αφού δείχνει να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, παρά τις δηλώσεις της, στηριζόμενη μόνο στους ” συμμάχους”, που ουδέν πράττουν. Άλλα δηλώνουμε, άλλα δείχνουμε και εισπράττουν οι ”αντίπαλοι/ εχθροί ”, αλλά και οι σύμμαχοι ( το καλό παιδί, τζάμπα για όλες τις δουλειές). Τα χρήματα που υποσχέθηκε η κ. Φον ντερ Λάιεν, για την συμπόρευση, είναι ελάχιστο όφελος, μπροστά στη βλάβη. 

2. Η Ελλάδα, με την άμεση υποστήριξή της, θα έχει προνομιακή μεταχείριση από τους συμμάχους της, εάν ό μη γένοιτο χρειαστεί στο μέλλον τη βοήθειά τους στα εθνικά θέματα, Αιγαίο, Κύπρο, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και λοιπά αναθεωρητικά (δόγμα: mavi vatan – γαλάζια πατρίδα) της Τουρκίας.  

α) Οι σύμμαχοι της Ελλάδας (ΝΑΤΟ) είναι και σύμμαχοι της Τουρκίας που ομοίως ανήκει στο ΝΑΤΟ. Ουδέποτε της επέβαλαν κυρώσεις παρότι κατέχει παράνομα επί 48 χρόνια, έδαφος χώρας της Ε.Ε ( Κύπρος) και απειλεί με casus belli (αιτία πολέμου), άλλη χώρα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δηλαδή την Ελλάδα.

Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως σε μία κρίση θα σταθούν στο πλάι της Ελλάδας και όχι της συμμάχου Τουρκίας, που κρατά καιροσκοπική στάση, παίρνοντας μάλιστα και εύσημα απ′ όλους; ή δεν θα πούν βρείτε τα, όπως ήδη λένε διαχρονικά;

β) Με την σαφώς εχθρική ( και όχι αποσβεστική) στάση κατά της Ρωσίας , εκτίθενται περίπου 150.000 Έλληνες της περιοχής, θεωρούμενοι πλέον εχθροί της Ρωσίας. 

γ) Άραγε, πιθανολογείται η αναγνώριση της Β. Κύπρου ως ανεξάρτητης και από τη Ρωσία; (με σαφή ανταλλάγματα από την Τουρκία), ενώ ενδεχομένως η Ρωσία να δείξει ανοχή ή υποστήριξη στους αναθεωρητισμούς της γείτονος, σε Αιγαίο και Συνθήκη της Λωζάνης. Ήτοι, αντί για έναν εχθρό, θα έχουμε πλέον δύο;

δ) Η Τουρκία αναβαθμίστηκε σε ρόλο ωφελημένου απ′ όλους, ισορροπιστή και πρόθυμου δούρειου ίππου της μίας πλευράς κατά της άλλης. Με το αζημίωτο, αφού είχε και έχει (εκτός των γεωπολιτικών) οικονομικά οφέλη, χρησιμοποιούμενη οικειοθελώς για μεταφορά αγαθών της αποκλεισμένης Ρωσίας, όπως ήδη κάνει με το Ιράν. Ρώσοι τουρίστες θα κατευθύνονται σε αυτή κ.ά . Όλο πτωχεύει, όλο τρώει ” χαστούκια” και τελικά βγαίνει αλώβητη και ωφελημένη πολλαπλώς. Ο άσωτος υιός έφαγε τον μόσχο τον σιτευτό, όχι το καλό παιδί.  

3) Με τις περιπολίες των ΗΠΑ στο Αιγαίο, η Τουρκία ”μαζεύτηκε ” και πλέον δεν κάνει παραβιάσεις, εξασφαλίζοντας έτσι τα σύνορά μας.

α) αυτή η διαπίστωση είναι οδυνηρή, διότι είναι σαν η Ελλάδα να δηλώνει αδυναμία φύλαξης, ζητώντας μόνιμο εγγυητή, που μόλις φύγει θα επιστρέψουμε πάλι στην κατάσταση ante (προτεραία) της αμφισβήτησης. 

β) Το ΝΑΤΟ (λέγε ΗΠΑ) ουδέποτε θα αποτρέψει / χολώσει την Τουρκία όπως δείχνει η ιστορία. Επομένως ουδεμία εγγύηση παρέχει, διότι αν πάρει θέση, ή θα διαλυθεί αφού θα συγκρουστούν μεταξύ τους δύο μέλη του, ή θα γίνει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος που δεν το θέλει ( βλ. Ουκρανία). Άρα είναι συμμαχία που εμπλέκεται μόνο στα εύκολα κατά αδυνάτων, όπως στη Σερβία.

γ) Σε περίπτωση γενικού πολέμου, η Τουρκία του Προέδρου Ερντογάν, θα πάει με την πλευρά της Ρωσίας, διότι αυτή φοβάται (λόγω Εύξεινου Πόντου) ενώ η Ρωσία την μεταμόρφωσε τρεις φορές (reset) ιστορικά. Τους Δυτικούς τους έχει νικήσει στην Καλλίπολη (1915-16) και δεν τους φοβάται διότι, πλέον των άλλων, ουδέποτε επιβάλλουν κυρώσεις στην Τουρκία. Αυτομάτως αυτό το σενάριο θέτει την Ελλάδα σε βαλλόμενη εχθρό και όχι απλά υπό αναθεώρηση όπως επικαλείται καταχρηστικά η Τουρκία. 

Παράπλευρα:

*Διχάστηκε η ελληνική κοινωνία όπως φαίνεται εδώ και χρόνια στα social media, σε Ευρωπαϊστές και μη, εμβολιαστές και μη, και πλέον σε Ουκρανόφιλους - Ρωσόφιλους, δίκην άσπρου- μαύρου, σωστό- λάθος, Α ομάδα vs Β ομάδας ( δηλ. οπαδικά ή κομματικά) με γνώμονα τον εγωισμό την άκριτη κομματική/ ιδεολογική οπτική και όχι την μεγάλη εικόνα του Εθνικού συμφέροντος. 

Δεν υπολογίστηκε καν το γεγονός πως στην Ελλάδα υπάρχουν μικτοί γάμοι/ σχέσεις Ελλήνων με Ουκρανούς- Ρώσους, που είναι χολωμένοι απ′ όλα αυτά και την έλλειψη ευαισθησίας της Ελλάδας στον πόλεμο της Ανατολικής Ουκρανίας, ήδη από το 2014. Δηλαδή έλλειψη αντικειμενικής κρίσης και επιλεκτικό ενδιαφέρον, χωρίς αυτό να σημαίνει συναίνεση στην όποια εισβολή, όταν πρώτιστο μέλημα όλων πρέπει να είναι η διπλωματία και η επίλυση διαφορών.

** Η ακρίβεια που στηρίζεται στην ενέργεια και τα δημητριακά, ήδη μας ”χτυπάει”.

*** Ο γενικός και θρησκευτικός τουρισμός από Ρωσία - Ουκρανία θα περάσει κρίση και τα προϊόντα εμπορίου, ομοίως.

*** Η ελληνική και ελληνόκτητη Ναυτιλία μεταφοράς υγροποιημένου αερίου LNG θα περάσει άνθιση , λόγω της ζήτησης των ναύλων, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι απτό στην τσέπη του μέσου πολίτη. 

Δια ταύτα:

Όταν λήξει όλο αυτό, ελπίζοντας να μην γενικευτεί, με τυχόν αβέβαιες συνέπειες, οι αντίπαλες πλευρές θα τα έχουν βρει μεταξύ τους, η Ελλάδα θα θεωρείται εχθρός της Ρωσίας, η Τουρκία ο κερδισμένος καιροσκόπος με σύμμαχο ή την ανοχή της Ρωσίας, αλλά και της Ε.Ε - ΝΑΤΟ στις καταχρηστικές απαιτήσεις της, ή την πρόδηλη στήριξή της, ενώ θα έχουμε θιγεί όλοι οι Έλληνες (πλην ελαχίστων) οικονομικά, εθνικά (ό μη γένοιτο) και διχαστικά, με απώλεια της εθνικής συνοχής προς όφελος τρίτων και των εχθρών μας.

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕΟι ιδεολογικές ρίζες υποστήριξης του ΠούτινΗ Τουρκία διατηρεί επάξια τον τίτλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου»Πόση μικροπρέπεια και στενοκεφαλιά χωράει στην άρνηση ανάκρουσης ενός εθνικού ύμνου;