Περί Πραγματικότητας

08:39 19/8/2022 - Πηγή: Huffington Post Greece

Μπορείς να παραμένεις αισιόδοξος όταν βλέπεις γεγονότα που ξεπερνάνε τη φαντασία σου, γύρω σου; Η ωμή πραγματικότητα έρχεται σαν καλά προετοιμασμένος ετοιμοπόλεμος στρατιώτης για να κλονίσει την πίστη σου στην ανθρωπότητα και στην ανθρωπιά . Με βολίδες τις άπειρες περιπτώσεις καταπάτησης δικαιωμάτων, τις κοινωνικές παθογένειες που οξύνονται μέρα με τη μέρα και συμπεριφορές που ατιμάζουν το ανθρώπινο γένος, ο στρατιώτης αυτός, με το όνομα ”Πραγματικότητα”, μετασχηματίζει τους περισσότερους σε βιωματικούς υποστηρικτές της φράσης του κωμικού George Carlin, «Μέσα σε κάθε κυνικό άτομο υπάρχει ένας

απογοητευμένος ιδεαλιστής.». 

Στον αντίποδα  υπάρχουν και αυτοί που επιμένουν σε επιχειρήματα σχετικά με την εστίαση που πρέπει να έχουμε στα θετικά και την προσήλωση μας στο καλό, σε σημείο που αγγίζει την ”τοξική θετικότητα” μία επιτηδευμένη θετικότητα ”βίαια” επιβεβλημένη. ’Άραγε μπορούμε να ισχυρισθούμε πως  «Όσο πιο πολύ ζούμε στο ροζ συννεφάκι τόσο μπορούμε να τραβήξουμε τον κόσμο και την ανθρωπότητα πιο πολύ σε αυτό και να την απομακρύνουμε από το γκρι». Εστιάζοντας στα καλά που βλέπουμε θα γίνουμε και εμείς κοινωνοί και πομποί του καλού και θα τοποθετηθεί ένα λιθαράκι στο μωσαϊκό που συνεχώς αποσυντίθεται από τη σύγχρονη ανάλγητη πραγματικότητα. 

Είναι γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι η προβολή των προσωπικών κοσμοθεωριών του καθενός. Τα βιώματα, η προσωπική πάλη και το αποτέλεσμα του αυτοκαθορισμού επενεργούν στην προσωπική σκιαγράφηση της πραγματικότητας. Πληθώρα παραγόντων που αλληλοεπηρεάζονται συνθέτουν το μίτο της αντίληψης της πραγματικότητας. Όσο κυνική και πραγματιστική να είναι η πραγματικότητα πάντα υπάρχει περιθώριο για την εστίαση σε συγκεκριμένα τμήματα που δεν απογοητευτούν και μπορούν να συνεισφέρουν σε μία καλύτερη διαχείριση της σχέσης μας με το έξω, που πολλές φορές φορές είναι πιστό αντίγραφο της σχέσης με τον εαυτό μας. 

Το να μη μπορείς να χαρείς στιγμές στο μικρόκοσμο σου, συνεχώς εστιαζόμενος στη μεγάλη εικόνα που μπορεί να μοιάζει εικόνα καταστροφής, στερεί κατά την άποψη μου τη δυνατότητα συνεισφοράς. Η δυσφορία μπορεί να είναι τέτοια που οδηγεί σε παράλυση. Αντίθετα η συνειδητή προσπάθεια εστίασης σε θετικές πτυχές της καθημερινότητας συντελεί σε μία συνειδητή ωραιοποιημένη εικόνα της πραγματικότητας, που μπορεί να συμβάλλει σε προσωπική και συλλογική πρόοδο. 

Προφανώς καμία προσέγγιση δεν είναι σωστή ή λανθασμένος. Στο πλαίσιο μιας διαλεκτικής, που είναι πρόδηλα, μέθοδος τέρψης και δημιουργικού αναστοχασμού, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επιλογή του μονοπατιού που επιλέγει ο καθένας αυστηρά προσωπικά να ακολουθήσει.