Στον πλανήτη «Χάπυ (ι)»

10:47 6/10/2020 - Πηγή: Huffington Post Greece

«Οι άνθρωποι μπορεί να είναι ευτυχισμένοι μόνο όταν δεν θεωρούν ότι σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία».

Τζωρτζ Όργουελ

Η εποχή μας σήμερα, οι γρήγοροι ρυθμοί, τα socialmedia, αλλά και η γενική τάση της δυτικής κυρίως κουλτούρας, μας προτρέπουν ολοένα και πιο πολύ σε μία «καταναγκαστική» ευτυχία και σε μία επίδειξη αυτής της επίπλαστης ευτυχίας, σαν να είναι αυτοσκοπός… Σαν να μπορούμε να εξορίσουμε τον πόνο και τη θλίψη, σαν να μην επιτρέπεται να εκφραστεί κάτι διαφορετικό.

Μοιάζει να έχει μειωθεί η ανοχή

μας σε οτιδήποτε δυσάρεστο. Η σύγχρονη μεταμοντέρνα εποχή έχει αποκοπεί από τις αξίες της Κοινότητας με πρωτόγνωρα γρήγορους ρυθμούς, χωρίς να έχει προλάβει να επεξεργαστεί τις αλλαγές και να προχωρήσει στο καινούργιο, μέσα από ομαλές μεταβάσεις. Στην κοινότητα, σε όλους τους πολιτισμούς, υπήρχαν τελετουργίες που συνδέονταν με τη χαρά αλλά και τον πόνο και το θρήνο. Υπήρχε χώρος, χρόνος και μοίρασμα.

Οι σύγχρονοι ρυθμοί, η απομόνωση της πόλης, η έλλειψη των συλλογικών αξιών της Κοινότητας, έχουν φέρει μια βια-στική χαρά. Μία εμμονή στην γρήγορη απόλαυση με οποιοδήποτε κόστος, είτε μέσα από χρήση ουσιών και άλλες εξαρτητικές συμπεριφορές, είτε μέσα από επιφανειακές σχέσεις και μία εμμονή στη χαρά σαν να είναι αυτοσκοπός, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό και έλλειψη νοήματος ζωής.

Ακόμη και η όλο και συχνότερα εμφάνιση του όρου «χαμογελαστή κατάθλιψη» (ο δόκιμος όρος είναι άτυπη κατάθλιψη), έρχεται να ενισχύσει και να εκφράσει την τάση της εποχής σε αυτή την καταναγκαστική χαρά.

Η ευτυχία δεν υπάρχει από μόνη της, δεν είναι αυθύπαρκτη. Είναι μέρος της ολότητάς μας, και μέρος της ολότητάς μας είναι όλα μας τα συναισθήματα, ακόμη και η θλίψη και ο πόνος. Δυσάρεστα συναισθήματα που βιαζόμαστε να τα ξεπεράσουμε, ή δυνατόν να μην τα αγγίξουμε καθόλου. Φοβόμαστε να βιώσουμε οτιδήποτε δυσάρεστο ή δυσφορικό, και ακόμη και ως φίλοι με ενσυναίσθηση βιαζόμαστε να δώσουμε συμβουλές ώστε να κλείσει γρήγορα η δική μας δυσφορία και το δικό μας ξύπνημα-ανάμνηση στον πόνο.

«Γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο δεν γίνονται», λέει ο λαός. Και έχει δίκιο. Το μεγάλωμα του παιδιού έχει και πένθος για το γονιό που αφήνει το γνώριμό ρόλο του αλλά και χαρά και συγκίνηση που βλέπει το παιδί του να μεγαλώνει και να γίνεται ενήλικας. Συναισθήματα δυσφορικά έχει και ο νέος ενήλικας που αποχαιρετά τη γονική εστία και την ασφάλεια, για να προχωρήσει στο μεγάλωμά και την ανεξαρτησία. Όλα μας τα μεγαλώματα και οι μεταβάσεις ζωής εμπεριέχουν την απώλεια και τον πόνο, αλλά και τη χαρά, τη συγκίνηση και την ικανοποίηση.

Είμαστε ολόκληροι και χρειάζεται να δώσουμε χώρο σε όλα μας τα συναισθήματα, χωρίς λογοκρισία. Να μιλήσουμε για αυτά, να μοιραστούμε και με αυτό τον τρόπο να συνδεθούμε πρώτα με τον εαυτό μας και το τι νοιώθουμε, και μετά με τους γύρω μας.

Η ψυχοθεραπευτική διαδικασία, είτε ατομική, είτε ομαδική, βοηθά στην ομαλή μετάβαση και συναισθηματική διαχείριση των κρίσεων. Παρέχει ένα ασφαλές πλαίσιο στους ανθρώπους ώστε να έρθουν σε επαφή με όλες τις ψυχικές και πνευματικές τους δυνατότητες, να αφηγηθούν και να «ξαναγράψουν» την προσωπική τους ιστορία, δίνοντας ένα άλλο νόημα ακόμα και στις πιο δύσκολες φάσης ζωής, με στόχο την εσωτερική ισορροπία και πληρότητα.

Καμία ευτυχία δεν έρχεται από μόνη της, έρχεται μόνο όταν αφήσουμε τον εαυτό μας να αναπτύξει όλο το εύρος των συναισθημάτων, να βιώσει και τα πιο δυσάρεστα συναισθήματα, ώστε να συνειδητοποιήσουμε, να επαναξιολογήσουμε, να επανατοποθετηθούμε, να μεγαλώσουμε και να προχωρήσουμε.

Δείτε περισσότερα στο therapist-athens.com/