Τίτλοι τέλους;

09:30 22/2/2025 - Πηγή: Huffington Post Greece

Στην έντονη κινητικότητα των γεωπολιτικών πλακών που έχει ξεκινήσει ήδη από καιρό, η πατρίδα μας βρίσκεται ανυπεράσπιστη, δίχως σχέδιο, και με την κοινωνία σε επιλεκτική άγνοια. Όμως ο στρουθοκαμηλισμός δεν έσωσε ποτέ κανέναν.

Η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει, έχει δικαίως χαρακτηριστεί ως η εποχή των τεράτων. Κι αυτό γιατί η επίκληση του διεθνούς δικαίου υποστέλλεται μπροστά στην προβολή της ισχύος, η οποία εμφανίζεται πια ως ο μόνος τρόπος επιβολής τετελεσμένων.

Ξεκίνησε, δίχως τότε να το καταλαβαίνουμε, το 2020, με την επικράτηση των Αζέρων στον πόλεμο των 44 ημερών με τους

Αρμένιους για το Αρτσάχ, συνεχίστηκε και εμπεδώθηκε με την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία. Παράλληλα, άλλες δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία, προετοιμάζονται για τη στιγμή που θα επιβάλουν στους αδύναμους γείτονές τους τη βούλησή τους, ενώ και η Αρμενία απειλείται, στην επικράτειά της πια, από το τουρκόφωνο Αζερμπαϊτζάν. Η άνοδος Τραμπ στις ΗΠΑ συμπλήρωσε το παζλ, καθώς επανακαθορίζονται από μηδενική βάση και από θέση ισχύος οι συμμαχίες της Αμερικής.

Στην εποχή της ανάδυσης εκ νέου των αυτοκρατοριών, η Τουρκία έχει τις δικές της επιδιώξεις. Μεθοδικά έχει απογειώσει την πολεμική της βιομηχανία, είναι σε θέση να παράγει μεγάλο μέρος των εξοπλισμών της, τους οποίους εντάσσει στην ιμπεριαλιστική πολιτική της απέναντι στους γείτονές της, Κούρδους, Έλληνες, Αρμένιους, ενώ προβάλλεται ως επίδοξος ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου. Τα δύο Ελληνικά κράτη της ανατολικής Μεσογείου, λειτουργούν ως ανάχωμα στις φιλοδοξίες της, και η υποταγή τους είναι απαραίτητος όρος της κυριαρχίας του νεοοθωμανισμού.

Εδώ και εκατό τουλάχιστο χρόνια, η Τουρκία έχει στόχους και δουλεύει γι’ αυτούς μεθοδικά. To Ελλαδικό κράτος αντίθετα, ούτε σχέδιο έχει, ούτε όραμα, και ήδη μετρά απώλειες σε μια μακρόσυρτη διαδικασία φθοράς στην οποία μας υποβάλλουν οι Τούρκοι ενώ εμείς επιμένομε να υποβαθμίζομε, να εξωραΐζομε και να αγνοούμε. Η Πολίτικη Ρωμιοσύνη, η Κύπρος, τα Ίμια, αποτελούν βήματα στην κατεύθυνση της νέας υποδούλωσης, στην οποία οι κυβερνώντες μας και οι ελίτ εθελοτυφλούν, δίχως να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και δίχως να λαμβάνουν αποτρεπτική δράση.

Τέτοια δράση θα ήταν η παραγωγική ανασυγκρότηση, η δημογραφική ανάκαμψη, η δημιουργία τεχνογνωσίας στον αμυντικό και ευρύτερο δευτερογενή τομέα, η συστράτευση όλου του λαού σε μια  προσπάθεια αντιστροφής της πορείας προς την υποταγή. Αυτό προϋπέθετε βέβαια και μια συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων, και τη συνειδητοποίηση ότι πρέπει να υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής εκτός αντιπαραθέσεων, που θα ήταν η σωτηρία της πατρίδας και η διάγνωση της τουρκικής επιβουλής.

Κι ενώ τίποτα από αυτά δεν έχει γίνει, οι καιροί πλέον δεν περιμένουν. Οι ισχυροί δείχνουν τα δόντια τους, η Τουρκία στην πράξη μας εμποδίζει να υπάρχουμε πέραν των 6 ναυτικών μιλίων. Τα παλιότερα γεγονότα στην Κάσο και τα πρόσφατα στην Κρήτη, δείχνουν μιαν απόφαση των Τούρκων να επιβάλουν τετελεσμένα, και μια δική μας να υποταχθούμε.

Εδώ πρέπει να γίνει ειδική μνεία στις αυτοκαταστροφικές κυβερνητικές ευθύνες της τελευταίας διετίας, όπου η προηγούμενη, έστω και αντανακλαστική, αντίσταση απέναντι στην Τουρκία, που απέδωσε καρπούς, έδωσε τη θέση της σε άκαιρες και μη ανταποκρινόμενες στην πραγματικότητα πολιτικές φιλίας και προσέγγισης. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεπλύνουμε εμείς οι ίδιοι την Τουρκία στη Δύση, να άρομε την απομόνωσή της, και να της ανοίξομε την πόρτα να πάρει εξοπλισμούς που ανατρέπουν την ισορροπία ισχύος, ενώ η πολεμική της βιομηχανία ετοιμάζεται να της προσδώσει συντριπτική ισχύ. Η ευθύνη ανήκει βέβαια σε όλο το πολιτικό σύστημα συλλογικά, καθώς η στάση αυτή είναι διαχρονική, ενώ η αντιπολίτευση τυρβάζει για οτιδήποτε άλλο εκτός από το μείζον ζήτημα της τουρκικής απειλής, που εξελίσσεται σε υπαρξιακή αγωνία για το λαό μας. Μια αντιπολίτευση που θα έθετε αυτά τα ζητήματά θα αφύπνιζε και την κοινωνία, ενώ θα υποχρέωνε και την κυβέρνηση να τα λάβει υπ’ όψη της.

Κι όμως ο πολιτικός κόσμος δε θεωρεί σκόπιμο να ασχολείται με αυτά. Αντίστοιχα, η κοινωνία επιλέγει να τα παραβλέπει, πιθανόν από μιαν αίσθηση ματαιοπονίας στην αντίσταση, αφού δε βλέπει προοπτική. Η ανύπαρκτη έγνοια του κράτους για τον Ελληνισμό οδηγεί στην εμπέδωση μιας εντύπωσης ότι δε μπορεί να αντιστραφεί η κατάσταση, ότι το κράτος καταδυναστεύει αντί να προστατεύει το λαό, με αποτέλεσμα την απογοήτευση και την απελπισία, την διαμόρφωση αισθημάτων κατά του κράτους που εξελίσσονται σε αισθήματα απορριπτικά για την Πατρίδα την ίδια. Η απουσία οργανωμένης φωνής στην κατεύθυνση αυτή, επιταχύνει την καθοδική σπείρα και τροφοδοτεί την άρνηση, σε βαθμό που να καθιστά όλο και δυσκολότερη τη διέξοδο από αυτήν. Το χειρότερο είναι ότι νέοι άνθρωποι, αν και συνειδητοποιούν τί γίνεται, αρνούνται να αντισταθούν καθώς δε βλέπουν αυτή την απαραίτητη οργανωμένη αντίδραση του λαού, αλλά μάλλον μιαν απάθεια, μια μοιρολατρική αποδοχή της υποταγής, και θεωρούν το τέλος προδιαγεγραμμένο. 

Η έλευση του Τραμπ και η συνεννόησή του με τον Πούτιν, σηματοδοτούν την ολική επάνοδο της εποχής των αυτοκρατοριών, που αρνούνται στους λαούς το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και τους θεωρούν προεκτάσεις της αυλής τους. Η ασύγγνωστη χαλάρωση της Ευρώπης, και η ενασχόλησή της με τα ζητήματα που προτάσσει η κουλτούρα της αφύπνισης και της ακύρωσης αντί για τις υπαρξιακές απειλές που της θέτει η συγκυρία, την καθιστά παρία των εξελίξεων και μόνο μια συνολική, άμεση και συνειδητοποιημένη αντίδραση θα μπορούσε να την καταστήσει ξανά παίκτη στη διεθνή σκηνή. Όμως τούτο φαίνεται ακατόρθωτο, καθώς θα πρέπει να παλέψει ενάντια σε δυνάμεις και ιδεολογίες που έχουν επικρατήσει, αν και δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Κι η πραγματικότητα είναι τώρα ένας βράχος στον οποίο η Ευρώπη, η Ελλάδα, όλοι όσοι έχουν αυταπάτες σε ροζ συννεφάκια τη στιγμή που μέσα τους κυοφορείται η υπονόμευση, προσκρούουν με θόρυβο.

Η Ελλάδα αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση κοινωνίας που εθελοτυφλεί και κράτους που αδιαφορεί. Κανείς δε σκέφτεται πως για να συνεχίσεις να διάγεις τον ανέμελο (ή και όχι τόσο ανέμελο πια) βίο σου, πρέπει να έχεις πατρίδα. Δηλαδή ένα χώρο να διαφωνείς, να συμφωνείς, ακόμα και να συνωμοσιολογείς. Αλλά ο χώρος, η πατρίδα, πρέπει να υπάρχει, αλλιώς δε θα μπορείς να κάνεις τίποτε από αυτά.

Ο κόμπος βρίσκεται στο χτένι. Αυτό που μέχρι χτες ήταν θεωρία επιδεχόμενη αμφισβήτησης από τους εθελοτυφλούντες, τώρα είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα. Η Ελλάδα εμποδίζεται να ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, και το πολιτικό σύστημα δε μπορεί πια να συγκαλύπτει αυτή την πραγματικότητα. Οι συσχετισμοί είναι σε βάρος μας, τόσο οι διμερείς όσο και οι διεθνείς, κι εμείς πληρώνουμε μια πολιτική δεκαετιών που αποδεχόταν και προετοίμαζε τη φινλανδοποίηση της χώρας και τη μετάπτωσή της σε δορυφόρο της Τουρκίας…