Το χάλι και η επικινδυνότητα της ντόπιας μικρομεσαίας Δεξιάς

08:10 11/1/2025 - Πηγή: Huffington Post Greece

Athens, Greece. November 2021. a Greek flag on the railing of a fence

«Έτσι ήταν η Ελλάδα πάντοτε ένας δίσκος με αντίδωρα.

Κανένας δεν τη χόρτασε.»

Μιχάλης Γκανάς, «Τα Μικρά» (σελ. 35)

Ανάμεσα σε αυτούς που κάθε τόσο κάθονται στη σειρά να πάρουν κι αυτοί το κάτι τις τους, ένα αντίδωρο δηλαδή, καθώς περιφέρεται ο δίσκος, είναι και κάποιοι που επιζητούν αιθεροβατούσες ελληνικές λύσεις μέσα από την

επιδερμική, την κενή φωνή της λογικής τους.

Το δημοκοπικό τους αντίδωρο κυμαίνεται ανάμεσα στο 6% και στο 9%  κι αν προσθέσουμε και τα υπόλοιπα μικρότερης εμβέλειας όλα τα ντόπια μικρομεσαία  Δεξιά αντίδωρα αποδίδουν ένα 18%-20%.

Σε κάθε επίπεδο πολιτικής, είτε αυτό είναι εθνικό είτε είναι διεθνές, ισχύει πως «Μεγάλοι ηγέτες είναι εκείνοι που ξέρουν να αλλάζουν, να μετασχηματίζονται. Μικροί, εκείνοι που φωνάζουν πολύ. Και μεσαίοι, αυτοί που παίζουν με χάρισμα ένα έργο, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν ρεπερτόριο.»

Το ρεπερτόριο της ντόπιας μικρομεσαίας Δεξιάς: διαπολιτισμικά εσωστρεφής, ανιστόρητη, φοβική αντιμετώπιση των διεθνών σχέσεων της χώρας: «Παντού εχθροί γύρω μας», «όλοι ζηλεύουν τον αρχαίο μας πολιτισμό και την βυζαντινή συνέχειά του». «Επομένως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αντεπιτεθούμε υπέρ βωμών και εστιών».

Με όποια αφορμή «πετάνε», αμολάνε το εύκολο τσιτάτο που εύκολα κι ευχάριστα μασιέται κι απερίσκεπτα χωνεύεται: «Άμεση επέκταση των μιλίων στο Αιγαίο» κλπ κλπ.

«Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα», «Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση», μας θυμίζει ο Σωκράτης.

Οι πρόσφατες δηλώσεις και αναρτήσεις – (και) ως προς τα ελληνοτουρκικά θέματα - της κ. Λαϊκοπούλου και του κ. Βρεβρερόπουλου πριν καλά -καλά ξεκινήσει η εξόδιος ακολουθία του εκλιπόντος διατελέσαντος επί οκταετία Πρωθυπουργού, ήταν η επιτομή, η απόλυτη επιβεβαίωση του αποφθέγματος του Σωκράτη πως ο αέρας γεμίζει, φουσκώνει με έπαρση την επικίνδυνη από πλευράς πολιτικής διορατικότητας κάστα των μικρομεσαίων πολιτικών, που ως μεσαίοι φωνάζουν πολύ και που ως μικροί είναι ανίκανοι να αλλάξουν ρεπερτόριο.

Ο Μακάριος Δρουσιώτης , στο πρόσφατο άρθρο του «Ο Σημίτης, το Κυπριακό και οι επαγγελματίες πατριώτες», περιγράφοντας συνοπτικά την πορεία του Κυπριακού και την συνεισφορά του Σημίτη στην επίλυση του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, καταλήγει:

«Σήμερα, 20 χρόνια μετά την ένταξη, ελάχιστοι στην Κύπρο αναγνωρίζουν τη θετική συνεισφορά του Σημίτη για την ένταξη στην ΕΕ, ενώ οι οπαδοί της στασιμότητας τον κατηγορούν για τη στήριξή του στο Σχέδιο Ανάν το οποίο έγινε συνώνυμο της εθνικής μειοδοσίας. Το αντίθετο είναι το αληθές. Το 2004 η κατεχόμενη Κύπρος ήταν άδεια και ελληνικές περιουσίες δισεκατομμυρίων ήταν ανεκμετάλλευτες. Θα επιστρέφονταν δύο πόλεις και 57 χωριά στα οποία κατοικούσαν οι μισοί από τους πρόσφυγες του 1974. Θα αποχωρούσαν 40.000 τούρκοι στρατιώτες, ενώ υπήρχε πρόβλεψη για αποχώρηση Τούρκων εποίκων. Το σημαντικότερο, θα εφαρμοζόταν το ευρωπαϊκό κεκτημένο σε όλη την επικράτεια. Σήμερα ο στρατός είναι εκεί, ο πληθυσμός υπερδιπλασιάστηκε, οι περιουσίες των Ελληνοκυπρίων υφαρπάζονται και αναπτύσσονται από Τούρκους, Ισραηλίτες και Ρώσους επενδυτές. Και το Κυπριακό παραμένει μια ανοιχτή πληγή που δηλητηριάζει τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του Κώστα Σημίτη και των επαγγελματιών πατριωτών. Ο Σημίτης είχε όραμα και ανέλαβε ρίσκα για να δώσει λύσεις. Οι εξ επαγγέλματος πατριώτες δεν πρότειναν ποτέ καμιά λύση, μόνο προειδοποιούν, διαμαρτύρονται και επιδίδονται σε πολιτικές δολιοφθορές, σκοτώνοντας κάθε νέα προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων, ενίοτε και σε συντονισμό με τα πιο ακραία στοιχεία της άλλης πλευράς, διότι δεν θα έχουν λόγο να υπάρχουν χωρίς βαρβάρους. Το αποκορύφωμα της υποκρισίας τους είναι που καταριούνται τον Σημίτη διότι δεν κήρυξε πόλεμο για έναν ακατοίκητο βράχο στο Αιγαίο, αλλά δεν τους ενοχλεί που με τις εμμονές και τις δολιοφθορές τους συνέβαλαν στο να τουρκέψει οριστικά το 40% της Κύπρου.»

Το ρεπερτόριο της ντόπιας μικρομεσαίας Δεξιάς, το ακούσαμε πρόσφατα και δικαίως καταδικάσθηκε.

 Ένα ίδιο, στάσιμο ρεπερτόριο που στηρίζεται στην ιστορική άγνοια και στα λεκτικά πυροτεχνήματα. Που όταν συνδυάζεται με αποστροφές τύπου «πρέπει να πενθούν οι Τούρκοι», δείχνει την ελαφρότητα και την πολιτική επικινδυνότητά του. Δεν πρόκειται για στιγμιαία λεκτική παρεκτροπή. Που δυστυχώς έχει ακροατήριο, και λαμβάνει αντίδωρο από τον δίσκο που περιφέρεται.

Και δεν αρκεί η προτροπή του Σωκράτη: Όταν ρωτήθηκε ο Σωκράτης πώς μπορεί να συζητά κανείς χωρίς να κάνει λάθη είπε: «αν δεν μιλάει για αυτά που δεν γνωρίζει καλά».

Πώς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική όταν μια χώρα ολάκερη έχει αποκοιμηθεί – χρόνια τώρα - πάνω σε στρώματα γεμάτα μύθους;

Σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική, η συνεχιζόμενη δημογραφική συρρίκνωση που όσα μέτρα κι αν λάβεις, χρειάζεσαι είκοσι και βάλε χρόνια για να την αντιστρέψεις, το αναμφισβήτητο γεγονός πως η οικονομία της χώρας στηρίζεται στον Τουρισμό και την αγορά γης, το γεγονός πως υπάρχει εμφανές έλλειμμα άμεσων ξένων επενδύσεων, το γεγονός ότι το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο είναι κάτι περισσότερο από «ενοχλητικό» ή «προβληματικό», το γεγονός ότι η αλλαγή παραγωγικού μοντέλου παρά το γεγονός ότι δεν αλλάζει εύκολα όσο και να συζητιέται και επομένως θα αργήσουν να έρθουν αυτές οι ευτυχισμένες ημέρες, όλα τα παραπάνω κι άλλα που δεν χρειάζεται να αναφερθούν, σε συνδυασμό με το αναπόφευκτο κόστος που επιβάλουν οι αμυντικές δαπάνες της Χώρας, σε οδηγούν στην λογική της υιοθέτησης μιας εξωτερικής πολιτικής συνεννόησης και ήπιας προσέγγισης με τους γείτονες ξεκινώντας από τις βίζες για τους Μικρασιάτες και φθάνοντας μέχρι το πλήρες – αν είναι έτοιμες οι θεσμικές ηγεσίες να το «περάσουν» στους υπηκόους τους- αφήγημα της πλήρους συνεννόησης.

Δύσκολα πράγματα, δύσκολα επιτεύγματα. Ελκυστικά όμως για ηγεσίες που ξέρουν να αλλάζουν, να μετασχηματίζονται.

Η επιλογή του προσώπου που θα προταθεί να είναι ο επόμενος ή η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα δείξει αν η πρωθυπουργική θεώρηση για το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά ανήκουν στην σφαίρα των άμεσων και κεντρικών προτεραιοτήτων του. Αν αποτελούν προτεραιότητα, τότε η Προεδρική φωνή που θα προταθεί θα πρέπει να έχει την ευφράδεια και την πείρα της εξωτερικής πολιτικής, ώστε με το θεσμικό κύρος να συμβάλει στο «πέρασμα» προς την κοινωνία, του αφηγήματος της πλήρους συνεννόησης, στην κατανόηση του.

Ίσως το περιεχόμενο του πρωθυπουργικού επικήδειου να φαίνεται πως μοιάζει να δείχνει την κατεύθυνση που επιλέγει. Αν είναι έτσι, οι λοιποί ας ξεκινήσουμε από την απεμπλοκή μας από περιττούς «εθνικούς» μύθους.

Και πρώτοι απ’ όλους οι μικρομεσαίοι με το μπαγιάτικο ρεπερτόριο. 

 * 

Μιχάλης Κονιόρδος, εκπαιδευτικός, https://www.core-econ.org/