Αντώνης Ρηγόπουλος: Διακοπές σε ένα βαγόνι

09:10 4/8/2017 - Πηγή: altsantiri

Έντρομα πρόσωπα κατεβαίνουν τις ηλεκτρικές σκάλες του μετρό. Στρίβουν στην αποβάθρα και με αγωνία στρέφουν το βλέμμα ψηλά. «ELLINIKO 13’». Μια κοπέλα απογοητεύεται τόσο που παραμορφώνεται στιγμιαία το πρόσωπό της. Ένας άντρας μουρμουράει μέσα από τα δόντια του «ευχές» προς όλα τα βιβλικά πρόσωπα που μπορεί να θυμηθεί από το μάθημα των Θρησκευτικών. Αυτός μάλλον έχει να αλλάξει γραμμή του μετρό και στο Σύνταγμα.

Ξεχάσαμε να πούμε ότι η παραπάνω όμορφη ιστορία εκτυλίσσεται στις αρχές Αυγούστου (μια μέρα σαν σήμερα δηλαδή).

Οι υπεύθυνοι του αθηναϊκού μετρό έχοντας πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας πιστεύουν ότι όποιος ξεμένει στην Αθήνα αυγουστιάτικα, έχει ως μοναδική υποχρέωση να πάει είτε για μπανάκι είτε για καφεδάκι στο κέντρο και ως εκ τούτου έχουν μειώσει δραματικά τα δρομολόγια. Οι συρμοί καταφθάνουν στις αποβάθρες ύστερα από 10, 15 ή και 20 λεπτά αναμονής, ασφυκτικά γεμάτοι με αποτέλεσμα να μην χωράνε όλοι οι επιβάτες και αρκετοί να αναγκάζονται να περιμένουν για τον επόμενο. Εάν μάλιστα κάποιος έχει την ατυχία να πρέπει να αλλάξει γραμμή του μετρό, είναι πιθανό να χρειαστεί να περιμένει μεχρι και μισή ώρα συνολικά ακόμα και σε ώρες μεσημεριανής αιχμής.

Όταν τελικά ο επιβάτης μπει στο μετρό θα διαπιστώσει ότι οι συρμοί του 2004 αποδείχτηκαν «σκυλιά» και, σαν ένα παλιό Λάντα, συνεχίζουν να προσφέρουν ακούραστα τις υπηρεσίες τους. Μόνο που… δεν έχουν κλιματισμό. Από την άλλη, σε μια απρόσωπη πόλη όπου έχει χαθεί η ανθρώπινη επαφή, μια ρομαντική βόλτα με έναν παλιό ζεστό συρμό του μετρό μπορεί να μας φέρει πιο κοντά. Αλλά είπαμε… οι Αθηναίοι ή για μπάνιο ή για καφέ θα πηγαίνουν τον Αύγουστο οπότε ασ’ τους να περιμένουν και να ζεσταίνονται.

Ώρα λοιπόν να πέσουν από τα σύννεφα οι υπεύθυνοι της Αττικό Μετρό (αν είστε ένας από αυτούς κρατηθείτε γερά από τις καρέκλες σας): Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην Αθήνα τον Αύγουστο δεν είναι κατ’ ανάγκην αργόσχολοι βλάκες που δε βρήκαν δωμάτιο στο booking. Είναι εργαζόμενοι, συχνά σε δυσκολότερες συνθήκες από αυτές που βιώνουν μέσα στην υπόλοιπη χρονιά, είναι άνεργοι που ακόμα και αυγουστιάτικα ψάχνουν το μεροκάματο του Σεπτέμβρη, είναι φοιτητές που ιδρώνουν για να ετοιμάσουν την πτυχιακή ή τη διπλωματική τους εργασία μπας και το πάρουν το «κωλόχ@ρτο», είναι τέλος πάντων, πολίτες αυτής της ρημάδας πόλης και έχουν κάθε δικαίωμα να κινούνται αξιοπρεπώς μέσα στον αστικό ιστό ανεξάρτητητα από τον αριθμό που γράφει το ημερολόγιο.

Ένα πράγμα δεν άλλαξε μόνο στο μετρό: η τιμή του εισιτηρίου. Βρίστε όσο θέλετε Θεούς και Δαίμονες, βριστείτε και μεταξύ σας οι επιβάτες για να βγάλετε τα νεύρα σας, στριμωχτείτε μέσα στο βαγόνι μέχρι να μελανιάσει η γιαγιούλα που μπήκε στους Αμπελόκληπους και κατεβαίνει στο Μοναστηράκι, στριμωχτείτε μέχρι να χρειαστεί να ζητήσετε εκείνη τη ντροπιασμένη συγγνώμη από τον γεροδεμένο κύριο που κατά λάθος χουφτώσατε… Το 1,40 θα το δώσεις φίλε επιβάτη και θα πεις και ευχαριστώ γιατί τουλάχιστον εσύ έχεις μετρό, «ενώ τα παιδάκια στη Θεσσαλονίκη δε τα σκέφτεσαι που πάνε με τα πόδια».

Η ελεύθερη μετακίνηση μέσα στην πόλη είναι δικαίωμα, θεμελιώδες μάλιστα, και σε καμία περίπτωση πολυτέλεια. Εν έτει 2017 οφείλει να είναι σύγχρονη, αξιοπρεπής και προσβάσιμη σε όλους, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, ανεξαρτήτως σωματικών ικανοτήτων ή αναγκών. Οι ελεύθερες μετακινήσεις με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κρατάνε τις πόλεις ζωντανές και οι χιλιάδες πολίτες που τις χρησιμοποιούν δεν μπορούν να γίνονται πιόνια στα χέρια μιας ακόμα επιχείρησης που μετράει τα πάντα με όρους αγοράς.

Υ.Γ.: Όταν τα Ξύλινα Σπαθιά ηχογραφούσαν την Αδρεναλίνη το 1993 μάλλον δεν θα φαντάζονταν ότι η παράκλησή τους «πριν απ’ τα μεσάνυχτα να ‘ρθεις, ταξίδι στο κέντρο της Γης», θα μπορούσε τον Αύγουστο του 2017 να αφιερωθεί μεταξύ των άλλων και σε έναν συρμό με κλιματισμό, σε μια Αθήνα… καμίνι.