H Όλγα Στέφου στο Dnews: «Δεν ξέρω πώς είναι η ζωή χωρίς την κατάθλιψη»

12:55 20/1/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

Το «Μονόκλινο σε Μπουάτ» είναι ένα βιβλίο - κατάθεση ψυχής από την Όλγα Στέφου που το βλέπει να παίρνει σάρκα και οστά πάνω στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη. Με αφορμή την παράσταση, η δημοσιογράφος και συγγραφέας μιλάει στο Dnews για την σκλήρυνση κατά πλάκας, την αναπηρία, την κατάθλιψη, την έμφυλη βία, τη ζωή χωρίς έρωτα...

Η Όλγα Στέφου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Εχει

μιλήσει ανοιχτά για τη δύσκολη μάχη που δίνει με την σκλήρυνση κατά πλάκας και την κατάθλιψη. Στο βιβλίο της, «Μονόκλινο σε Μπουάτ», εκθέτει και άλλες όψεις της οδύνης που έχει γνωρίσει το σώμα και η ψυχή της μέσα από τον βιασμό και την κακοποίηση.

Η θεατρική παράσταση της Άννας Χατζησοφιά (θέατρο Αλκμήνη) που βασίζεται στο δικό της κείμενο είναι η αφορμή για να συζητήσουμε γι' αυτά που συνήθως δεν θέλουμε να συζητάμε: Ασθένεια, αναπηρία, έμφυλη βία, ζωή χωρίς έρωτα...

Στο σημείωμα της για την παράσταση, η Όλγα Στέφου αναφέρει: «Η "Μπουάτ" γεννήθηκε από την κοιλιά μου ως ανάγκη να απαλύνει μια πολύ δύσκολη ιστορία. Είναι το προσωπικό μου ημερολόγιο, ελπίζοντας πως αν πάψει να είναι προσωπικό, θα πάψει να είναι κι αλήθεια. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν ισχύει: είμαι πάντοτε επιζήσασα, υπάρχει πάντοτε η κατάθλιψη, υπάρχουν πάντοτε ή αναμνήσεις. Αυτό που αλλάζει, είναι πως από την στιγμή που τις μοιράστηκα μαζί σας, είναι σα να έγιναν πιο ελαφριές. Σα να κόπηκε ο ομφάλιος λώρος. Σας παραχωρώ την "Μπουάτ" μου με τρυφερότητα. Θα σας χαλάσει σίγουρα τη διάθεση».

- Η θεατρική παράσταση σε ποιο βαθμό αποδίδει αυτό που ήθελες να μεταφέρεις με το βιβλίο σου;

Σε βαθμό αδιανόητο. Δεν πίστευα ότι κατάφεραν να δώσουν φωνή σε όσα γράφω με τρόπο που ακόμη κι εγώ θα μπορούσα να περιμένω πως όντως γίνεται. Το θέατρο είναι άλλο πράγμα, άλλη υφή. Κι ενώ το βιβλίο μου ήταν γεμάτο παρομοιώσεις στιγμών -όπως η ιατρική παρέμβαση στο σώμα μου που είναι βίος παράλληλος με την κακοποίηση- δεν είχα ιδέα πώς μπορεί να αποτυπωθεί. Τελικά, αποτυπώθηκε με σαφήνεια και ειλικρίνεια.

- Αναγνωρίζεις στην ηθοποιό που σε υποδύεται τον εαυτό σου;

Και οι τρεις υποδύονται τον ίδιο χαρακτήρα. Η Τζίνη, η Ελένη και η Ιφιγένεια υποδύονται την ίδια γυναίκα, την ηρωίδα. Όχι εμένα, όμως. Θέλω να πω, έχω γράψει το κείμενο, είναι η ιστορία μου, αλλά δεν είμαι εγώ. Είναι η ηρωίδα που έπλασε η Άννα Χατζησοφιά. Ωστόσο, όταν τις ακούω να απαγγέλλουν, να εξιστορούν κατανοώ την ομοιότητα. Νιώθω την οικειότητα, μοιράζομαι μέχρι και το συναίσθημα.

- Με ποιες σκέψεις και ποια αισθήματα θέλεις να φεύγουν οι θεατές;

Το κείμενο μιλά για την ορατότητα. Επέλεξα να έχει μία πολύ γλαφυρή περιγραφή του βιασμού, γιατί είναι σκληρό πράγμα και αληθινό. Επειδή συμβαίνει, επειδή υπάρχει, χωρίς υπόνοιες. Επέλεξα να υπάρχει γλαφυρή η περιγραφή του πόνου και του φόβου, γιατί είναι συναισθήματα ειλικρινή. Θα ήθελα αυτή η ειλικρίνεια κι η ορατότητα να σημαίνει κάτι. Κατανόηση προς άλλους ανθρώπους, ταύτιση, αν χρειαστεί, συγκίνηση. Αλληλεγγύη,αν θέλετε.

- Είχε ρίσκο η επιλογή σου να εκτεθείς τόσο πολύ; Ή σου έκανε μόνο καλό;

Υποθέτω πως ρίσκο υπήρχε. Πάντα υπάρχει ρίσκο όταν μια γυναίκα μιλά για καταστάσεις που δεν είναι γοητευτικές. Πολλώ δε μάλλον, όταν μιλάει για βιασμό, κακοποίηση, ασθένειες, αναπηρία. Από εκεί και πέρα, όμως, δεν με αφορά το αρνητικό σχόλιο, παρεκτός κι αν είναι επί της ποιότητας του κειμένου. Αν πρόκειται για κακή λογοτεχνία, αυτό θέλω να το ξέρω. Αν τους ενοχλεί η ιστορία μου, αυτό δεν με νοιάζει. Κι αφού δεν με νοιάζει, δεν με επηρέασε κιόλας.

- Κακοποίηση, ασθένεια, αναπηρία, κατάθλιψη - πολλά δεν είναι για μία μόνο γυναίκα; Θυμώνεις με την τύχη σου;

Όχι, πώς να θυμώσω; Είναι η ζωή μου. Είναι κάπως πιο... πλήρης από ό,τι θα ήθελα, αλλά είναι η ζωή μου. Είμαι εγώ. Με κουράζει και με ταλαιπωρεί συχνά, αλλά δεν ξέρω τι θα ήταν ή τι θα ήμουν χωρίς αυτά τα συστατικά. Δεν γνωρίζω άλλο κόσμο, πέρα από αυτόν. Και τυχαίνει να είμαι πολύ ευχαριστημένη από το γεγονός ότι ζω. Από εκεί και πέρα, δεν γνωρίζω ζωή χωρίς δυσκολίες. Το μέγεθος των δυσκολιών δεν έχει σημασία.

- Πολλοί άνθρωποι σε έχουν μάθει μέσα από το βιβλίο σου. Αλλά, φαντάζομαι, αυτό δεν βοηθάει στο βίωμα της ασθένειας - έτσι είναι;

Δεν είναι εμπόδιο, δεν είναι βοήθεια. Την στιγμή που βρίσκεσαι εσύ με το σώμα σου, είστε μόνο οι δυο σας. Το βίωμα των ασθενειών, και της Καζαμπλάνκας και της Μπουάτ, είναι υπόθεση προσωπική και μοναχική. Το ότι υπάρχω μαζί με αυτές στον έξω κόσμο, ο οποίος έχει σεβαστεί την ιστορία μου, αυτό ναι, αυτό υπήρξε μια τεράστια βοήθεια.

- Γιατρεύεται η κατάθλιψη; Τι έχεις καταλάβει;

Δεν είναι όλες ίδιες. Δεν έχουμε όλοι και όλες την ίδια κατάθλιψη. Άλλες φορές γιατρεύεται, άλλες όχι. Εγώ είχα το πρώτο μου επεισόδιο στα εννιά μου χρόνια. Δεν πρόκειται να περάσει κι ούτε ξέρω πώς είναι η ζωή χωρίς αυτήν. Μερικές φορές είναι καλύτερη μαζί μου, μερικές φορές με αντιπαθεί. Άλλοι άνθρωποι την έχουν ξεπεράσει εντελώς. Χαίρομαι και ζηλεύω.

- Μια κακοποιημένη γυναίκα μπορεί να ερωτευτεί ξανά χωρίς φόβο; Εσύ;

Δεν έχω ιδέα. Δεν κατάφερα να ερωτευτώ ξανά. Ελπίζω ότι θα μπορέσω κάποτε. Ιδανικά, σύντομα. Μου έχει λείψει το συναίσθημα. Η επιθυμία υπάρχει. Ελπίζω ότι αποκτώ σιγά σιγά και τα κότσια.

Πληροφορίες

Θέατρο Αλκμήνη, από 18 Ιανουαρίου 2025 κάθε Σάββατο 21:30 & Κυριακή 21:00
Προπώληση εισιτηρίων εδώ

#ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ #ΘΕΑΤΡΟ #ΒΙΒΛΙΟ #ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ