«Ένα σκουλήκι ψόφιο»

07:36 27/3/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

Έχει δίκιο ο Σωκράτης Φάμελλος η συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει. Όχι όμως για το πως θα ενωθούν αυτοί οι τρεις, αλλά για το πώς θα προετοιμάσουν το έδαφος για ένα νέο κόμμα.

Κάποιοι από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έσπευσαν ασμένως να αποδεχθούν την πρόταση του Σωκράτη Φάμελλου για συνεργασία των λεγόμενων «προοδευτικών δυνάμεων» αποχωρώντας απ’ αυτό και κάποιοι άλλοι να την απορρίψουν ασυζητητί. Τέτοιες αντιδράσεις όμως δείχνουν πόσο η αποϊδεολογικοποίηση στους δυο χώρους, επιτρέπει σε διάφορους «καρατερίστες» να εναλλάσσουν

διαφορετικούς δευτεραγωνιστικούς ρόλους.

Όλα αυτά θυμίζουν τον Καραγκιόζη. Αυτός υποχρεώνεται από τη γυναίκα του, την Αγλαΐα, να πάει να δουλέψει, γιατί στην παράγκα του τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Πείνα και των γονέων, όπως λέει ο ίδιος στον δουλοπρεπή Χατζιαβάτη. Κάνει όμως ό,τι είναι δυνατόν να το αποφύγει. Βγαίνοντας από την παράγκα, κοκαλώνει. Και όταν τον ρωτούν τι συμβαίνει, απαντά: «Ένα σκουλήκι ψόφιο να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν με αφήνει». Αυτή τη σκηνή μου θύμισαν οι προτάσεις του Σωκράτη Φάμελλου για τη συνεργασία της όποιας Κεντροαριστεράς με την όποια Αριστερά και οι δικαιολογίες του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για να τις απορρίψει, όπως τα διαβάσαμε όλα αυτά εδώ στο dnews.gr. Λένε πως τους ενδιαφέρει να φύγει ο Μητσοτάκης, αλλά ένα «σκουλήκι ψόφιο» δεν τους αφήνει να προχωρήσουν.

Η πρόταση του κυρίου Φάμελλου «περιλαμβάνει κοινοβουλευτική συμπόρευση, πολιτικό φόρουμ διαλόγου και κοινωνικές συνεργασίες για τα ζητήματα της κοινωνίας» μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Νέας Αριστεράς. Ωραία όλα αυτά, αλλά αφήνουν άθικτα «τα αυγά». Και αυγά είναι τα ίδια τα τρία κόμματα. Καλός και αναγκαίος ο προγραμματικός διάλογος που ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά αν ο στόχος είναι να ενωθούν οι τρεις τους, έτσι όπως είναι με τα ίδια κομματικά επιτελεία, χωρίς σοβαρή αυτοκριτική, όχι των λαθών τους, άλλωστε όλοι τα ξέρουμε, αλλά το γιατί οδηγήθηκαν σε αυτά, με προγράμματα που δεν διαφέρουν στο δια ταύτα απ’ αυτό της Νέας Δημοκρατίας (πλούτος/ανάπτυξη vs Κράτος Πρόνοιας/εργασία/ανάπτυξη, μόνο αξιοκρατία vs αξιοπρέπειας και αξιοκρατίας), τότε έχει δίκιο ο Νίκος Ανδρουλάκης που απάντησε πως κάτι τέτοιο θα μειώσει τη δύναμή τους, αντί να την αυξήσει. Μόνο που η άρνηση του Νίκου Ανδρουλάκη δεν γίνεται λόγω ανωριμότητας των προϋποθέσεων που θέτει ο Σωκράτης Φάμελλος. Ο κύριος Ανδρουλάκης δεν ζητά μια κίνηση πρόσω ολοταχώς, αλλά μια κίνηση με την όπισθεν, μια κίνηση καλλιέργειας του μικρομεγαλισμού της «αυτονομίας και αυτοτέλειας» που δεν οδηγεί πουθενά.

Και τους δυο δεν τους αφήνει να προχωρήσουν αυτό «το ψόφιο σκουλήκι», που είναι ο κίνδυνος εξαύλωσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τα «περασμένα μεγαλεία» του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Και οι δυο κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι είναι δύο σχηματισμοί που έχουν κυβερνήσει και σήμερα στα μάτια των περισσότερων πολιτών, όσοι έχουν κυβερνήσει, αποτελούν τοξικά προϊόντα. Το ΠΑΣΟΚ αν και είναι το κόμμα που άλλαξε προς το καλύτερο την Ελλάδα από μια στιγμή και ύστερα ταυτίστηκε με την νομενκλατούρα του, τον κυβερνητισμό, τα μνημόνια και τη διαφθορά και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ απαξιώθηκε γιατί κυβέρνησε με ό,τι πιο ακροδεξιό είχε μέχρι το 2015 η χώρα- η Χρυσή Αυγή ήταν καθαροί ναζί-, γιατί τους κορόιδεψε όλους -φίλους και εχθρούς- με το δημοψήφισμα, γιατί καλλιέργησε προσδοκίες που ήταν σίγουρο πως δεν μπορούσε να εφαρμόσει και γιατί επιχείρησε να διαλύσει τους μικρομεσαίους. Με τους σεφ παλαιών συνταγών, ακόμη και να έχεις έτοιμες άλλες, δεν πείθεις πως το εστιατόριο που θέλεις να ανοίξεις, θα είναι πραγματικά νέο.

Έχει δίκιο ο Σωκράτης Φάμελλος η συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει. Όχι όμως για το πως θα ενωθούν αυτοί οι τρεις, αλλά για το πώς θα προετοιμάσουν το έδαφος για ένα νέο κόμμα. Χρειάζεται μια συζήτηση για το τι θα γίνει με τους μικρομεσαίους και τους ελεύθερους επαγγελματίες τις συνεργασίες τους και τη φορολογία τους, τι θα γίνει με την προοδευτική φορολογία του μεγάλου πλούτου, τι θα γίνει με την εργασία και τις συλλογικές συμβάσεις, τους χαμηλούς μισθούς και τα αφορολόγητα υψηλά κέρδη (σύμφωνα με τη Eurostat το μερίδιο των μισθών στο συνολικό εθνικό εισόδημα είναι το δεύτερο χαμηλότερο στην Ευρώπη, ενώ το μερίδιο των κερδών είναι το τρίτο υψηλότερο), με την αναδιανομή μέσω του κράτους πρόνοιας και όχι μέσω των αγορών και πως όλα αυτά θα οδηγήσουν στο πραγματικά νέο. Και αν μου πείτε πως αυτά θα μπορούσαν να τα αποφασίσουν και τα τρία κόμματα, όπως είναι, και να τα συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα τους, η απάντηση θα είναι πως κινδυνεύουν να την πάθουν όπως ο βοσκός με τον λύκο. Στο τέλος κανείς να μη τους πιστεύει. Όταν λέμε big bang εννοούμε «αναζήτηση» και «ανατροπή» των πάντων και όχι «αναλαμπή» των ήδη υπαρχόντων μηχανισμών, για να θυμηθούμε και τους τίτλους των βιβλίων του αξέχαστου Νίκου Θέμελη.

(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δρ κοινωνιολογίας)