Η δημοκρατία τρεκλίζει-η εθνική περιπέτεια καραδοκεί

Όταν η κρίση μετεξελιχθεί σε θύελλα, τότε θα είναι αργά για να αναλογιστούν οι σημερινοί αρνητικοί πρωταγωνιστές τις ευθύνες τους.

Θα μπορούσε να είναι για καλό η κούρσα περισσοτέρων των δυο κομμάτων για την εξουσία, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, όμως δεν είναι. Όχι επειδή τρίζει το ούτως ή άλλως δοκιμαζόμενο κλαμπ των τριών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ), αλλά επειδή

η αστάθεια τόσο στο εσωτερικό όσο και στην ευρύτερη περιοχή είναι τέτοια, που δεν αφήνει περιθώρια για πειραματισμούς, εμπνεύσεις της στιγμής και ευρεσιτεχνίες. Απαιτείται σοβαρότητα, γνώση και ιεράρχηση στόχων.

Τα βασικά αρνητικά στην παρούσα πολιτική συγκυρία συμπυκνώνονται στα εξής:

Η ΝΔ καταγράφει το χαμηλότερο ποσοστό αποδοχής της στο εκλογικό σώμα (χωρίς ελπίδα ανάκαμψης με την παρούσα ηγεσία) έχοντας φέρει σε απογοήτευση μια κοινωνία γονατισμένη από την ακρίβεια και την έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς που υπάρχουν για να την προστατεύσουν. Το ΠΑΣΟΚ πελαγοδρομεί σε προτάσεις-μερεμέτια χωρίς να κερδίζει την απαιτούμενη ευρεία αποδοχή για μια επιχείρηση ανατροπής της σημερινής μελαγχολίας, που εξάλλου δεν την έχει καν περιγράψει ακόμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανακάμψει έδαφος και να ξαναμπεί στο παιχνίδι (χωρίς ωστόσο να έχει χρόνο μπροστά του), χρειάζεται νέος λόγος από καινούργια πρόσωπα που θα πλαισιώσουν το νέο πρόεδρο, έτσι που να μην υπόσχεται τα παλιά ξαναζεσταμένα.

Υπό ιδανικές συνθήκες μια συμμαχική κυβέρνηση του αριστερότερα της ΝΔ χώρου θα ήταν μια ενθαρρυντική προοπτική. Δεν προκύπτει όμως από τα μέχρι τώρα δεδομένα, διότι δεν υπάρχει πρόγραμμα και στρατηγική για την αναθέρμανση της δημοκρατίας, την ακύρωση του ολέθριου για τη χώρα ολιγαρχικού συστήματος εξουσίας και τον αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής. Γι’ αυτό και δεν αποκτά δυναμική.

Φταίει το κακό το ριζικό μας; Όχι. Φταίει που ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας πορεύεται, ακόμα και σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο, με λογική εξάρτησης από τους μεγάλους δανειστές μας. Δείχνει να μην έχει καμία διάθεση να προβεί σε πρωτοβουλίες τέτοιες που θα χάλαγαν τη διάθεση εκείνων που έχουν στα χέρια τους τις υποθήκες.

Τι κι αν η Γερμανία βυθίζεται στη μεγαλύτερη οικονομική ύφεση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Τι κι αν η Γαλλία παραμιλάει μέσα στη δική της πολλαπλή κρίση; Τι κι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες ετοιμάζονται για τη θεαματικότερη ίσως στην ιστορία τους στροφή προς αναδόμηση του οίκου τους; Τι κι αν, με όλα αυτά δεδομένα, ο γνωστός εξ Ανατολών ταραξίας της περιοχής εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία ρίχνει τα θεμέλια μιας νέας αυτοκρατορίας;

Το δικό μας πολιτικο-οικονομικό σύστημα δείχνει να απολαμβάνει τις ισορροπίες που το σιτίζουν αδιαφορώντας για την απάθεια που έχει προκαλέσει στο εκλογικό σώμα. Κυρίως στους νέους.

Όταν η κρίση μετεξελιχθεί σε θύελλα, τότε θα είναι αργά για να αναλογιστούν οι σημερινοί αρνητικοί πρωταγωνιστές τις ευθύνες τους. Παλιότερα, σε ανάλογες συνθήκες, ο παράγων την ανωμαλίας (το παλάτι) έδινε τη δική του λύση με αντιδημοκρατικές εκτροπές. Οι οποίες κατέληγαν σε τραγωδίες. Ευτυχώς που δεν υπάρχει τώρα. Η δημοκρατία θα βρει τη διέξοδο. Ωστόσο αρκεί να μην προκύψει μετά από μια νέα εθνική περιπέτεια.

(Ο Γρηγόρης Ρουμπάνης είναι δημοσιογράφος)

#ΓΡΗΓΟΡΗΣ_ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ
Keywords
Τυχαία Θέματα
Η δημοκρατία τρεκλίζει-η εθνική περιπέτεια καραδοκεί,