Η Κεντροαριστερά και η πεντάλφα του Τάσου Γιαννίτση

06:42 21/1/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

Χωρίς να αμφισβητώ την επιστημονική και πολιτική επάρκεια της κυρίας Λούκας Κατσέλη και τον αγώνα του Χρήστου Ράμμου υπέρ του Κράτους Δικαίου, θεωρώ πως το πάντρεμα του πρωτείου της δημοκρατίας με τον νέο ριζοσπαστισμό της μάχης κατά των ανισοτήτων θα εκπροσωπείτο καλύτερα από τον Τάσο Γιαννίτση. Αλλά δεν τελειώνουν εδώ όλα.

Το Σάββατο της 25ης Ιανουαρίου ξεκινούν οι διαδικασίες εκλογής προέδρου και όλα δείχνουν ως σίγουρο νικητή τον Κωνσταντίνο Τασούλα, πιθανότατα δεύτερη την

Λούκα Κατσέλη και μάλλον τρίτο τον Τάσο Γιαννίτση. Στην καρδιά της κρίσης το 2013 όμως αυτός είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο "Η Ελλάδα στην κρίση" (Πόλις). Εκεί αναφερόταν στην πεντάλφα της κρίσης: «αδράνεια, αμορφωσιά, ανορθολογισμός, απληστία, αρνητισμός». Ακόμη αυτή η πεντάλφα ταλαιπωρεί την ελληνική κοινωνία και φοβάμαι πως θα την ταλαιπωρεί για πολύ καιρό. Το δυστύχημα δεν είναι που τα άλλα δυο κόμματα της Αριστεράς απέρριψαν αυτή την υποψηφιότητα, το δυστύχημα είναι τα επιχειρήματα με τα οποία αυτή απορρίφθηκε. Σαν να μη πέρασε μια μέρα από το 2001, σαν να μην υπήρχε καθόλου το ασφαλιστικό ως πρόβλημα, σαν η σοσιαλδημοκρατία και η άλλη Αριστερά να ζουν ακόμη στη δεκαετία του 1980, ορισμένοι ανακάλυψαν πως η πρόταση για τον Γιαννίτση σημαίνει «υπεράσπιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και παράδοση στη δεξιά σοσιαλδημοκρατία».

Αν υπάρχει τέτοια ιδεολογική καχεξία στη σημερινή Αριστερά, αλλά αντιστοίχως και στην Κεντροαριστερά, δεν είναι να απορεί κανείς που η συζήτηση για την «προοδευτική διακυβέρνηση» αντί να εστιάσει στο τι σήμερα συνιστά πρόοδο, επιμένει σε αναλύσεις παντελώς ξεπερασμένες και, κατά τη γνώμη μου, ιδεοληπτικές. Δεν είναι τυχαίο που αντί να τονιστεί η ανάγκη μιας συζήτησης μακριά από κοινοτοπίες περί «αριστερής και δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας», αυτή επικεντρώνεται στη συνεργασία ή όχι με το ΜέΡα 25 του Γιάννη Βαρουφάκη και την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Δύο κόμματα εκ των οποίων, το πρώτο αν και έχει κάποιες σωστές αναλύσεις για τον σύγχρονο καπιταλισμό, όχι όμως και για τη θέση της Ελλάδας σ’ αυτόν, οι προτάσεις του απειλούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας και το δεύτερο, ένα καθαρά προσωποκεντρικό κόμμα- όχι ό,τι δεν είναι και το πρώτο- βρίσκεται μακριά από κάθε έννοια και ιδέα αριστερού κόμματος. Εξάλλου και η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή ούτε το κόμμα της. Κι όμως ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Νέα Αριστερά και μερικοί από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με τις λειψές ιδεολογικές αποσκευές τους και τον τακτικισμό ως κύριο όπλο γλυκοκοιτάζουν αυτά τα δύο κόμματα.

Σήμερα η Αριστερά για να επιβιώσει έχει ανάγκη όσο τίποτα άλλο τη διαχειριστική επάρκεια της σοσιαλδημοκρατίας, όπως αυτή εκφράστηκε από το πρωτείο της δημοκρατίας και η σοσιαλδημοκρατία για να ανανεωθεί, έχει ανάγκη όσο τίποτα άλλο τον αριστερό ριζοσπαστισμό, όπως αυτός εκφράστηκε από την ανάγκη στήριξης των νεών κινημάτων για την ισότητα. Αντιθέτως βλέπουμε ακόμη να κυριαρχεί και σ’ αυτή τη συζήτηση για τη νέα Κεντροαριστερά η πεντάλφα του Τάσου Γιαννίτση και κυρίως ο αρνητισμός. Η «αποστροφή» για τον Γιαννίτση είναι αποστροφή από την ανάγκη εμβολιασμού του πολιτικού λόγου με τον επιστημονικό. Γιατί τελικά όπως προτείνει ο Τάσος Γιαννίτσης πολιτική είναι να κάνεις το ανέφικτο εφικτό. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει, όταν η πολιτική περιφρονεί τη γνώση και την επιστήμη. Ας διαφωνήσουν στην Κεντροαριστερά και την Αριστερά για το ποιες πολιτικές και ιδέες χρειάζονται για να απαντήσουν στις σημερινές προκλήσεις και όχι για το πόσο «νεοφιλελεύθεροι» και «δεξιοί σοσιαλδημοκράτες» ήταν ο Σημίτης και ο Γιαννίτσης. Που δεν ήταν. Χωρίς να αμφισβητώ την επιστημονική και πολιτική επάρκεια της κυρίας Λούκας Κατσέλη και τον αγώνα του Χρήστου Ράμμου υπέρ του Κράτους Δικαίου, θεωρώ πως το πάντρεμα του πρωτείου της δημοκρατίας με τον νέο ριζοσπαστισμό της μάχης κατά των ανισοτήτων θα εκπροσωπείτο καλύτερα από τον Τάσο Γιαννίτση. Αλλά δεν τελειώνουν εδώ όλα.

(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δόκτωρ κοινωνιολογίας)

#ΓΙΩΡΓΟΣ_ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ