Νέος πρόεδρος της Βουλής ο Κωνσταντίνος Τασούλας με ρεκόρ 283 ψήφων

11:10 18/7/2019 - Πηγή: Dikaiologitika

Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων εκλέχθηκε ο βουλευτής Ιωαννίνων της ΝΔ, Κωνσταντίνος Τασούλας με 283 ψήφους.

Κατά την ψηφοφορία υπέρ της υποψηφιότητας του ψήφισαν 283 βουλευτές. Συνολικά ψήφισαν 298 βουλευτές. Απουσίαζε η Έφη Αχτσιόγλου και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος από την ψηφοφορία.

Την υποψηφιότητα του νέου Προέδρου ψήφισε η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, η Ελληνική Λύση και το ΜΕΡΑ25. Το ΚΚΕ ψήφισε παρών.

Ο Κ. Τασούλας, κατάφερε να καταρρίψει το ρεκόρ θετικών ψήφων της Ζωής Κωνσταντοπούλου που είχε εκλεγεί με 235 ψήφους, το 2015. Για τιμητική και άκρως γενναιόδωρη ψήφιση μίλησε ο νέος Πρόεδρος της Βουλής, Κωνσταντίνος Τασούλας.

«Το έργο της Βουλής, δεν είναι βασικά ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Η Κυβέρνηση επιδιώκει να βελτιώσει τους ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτό είναι μετρήσιμο. Να μειώσει την ανεργία. Αυτό είναι μετρήσιμο. Η Βουλή όμως δεν θα κριθεί από τον αριθμό των ερωτήσεων ή επερωτήσεων που θα υποβληθούν, αλλά από μια βαθύτερη ποιοτική διεργασία στη λειτουργία της και στον προορισμό της» τόνισε.

Ο ίδιος επισήμανε πως θα είναι Πρόεδρος όλων των πτερύγων της Βουλής λέγοντας πως «καλούμαστε να λειτουργήσουμε ελεύθερα και δημοκρατικά, σοβαρά και υπεύθυνα και οφείλω, διευθύνοντας τις εργασίες του Σώματος, ως Πρόεδρος όλων των πτερύγων της Βουλής, όπως ένας συνεπής Νεοδημοκράτης κάλλιστα μπορεί να είναι, με τη συνεργασία των Αντιπροέδρων που θα εκλεγούν αργότερα, να μεριμνώ για τη διασφάλιση της ανεμπόδιστης διεξαγωγής των συνεδριάσεών του, την κατοχύρωση της ελεύθερης γνώμης και έκφρασης όλων των βουλευτών, και την τήρηση της τάξης».

Ο νέος Πρόεδρος της Βουλής, έκλεισε την ομιλία του μεταφέροντας έναν συγκινητικό διάλογο μεταξύ πατέρα και γιού. «Διακινδυνεύω τελειώνοντας την ομιλία μου να θεωρηθώ αφελής ή, ακόμη χειρότερα υποκριτής, παραθέτοντας έναν καταγεγραμμένο διάλογο για την αξία και την ουσία της ανάμειξης στην πολιτική, ανάμεσα σε έναν πατέρα και σε ένα γιο, που περιέργως με συγκινεί όσο όταν τον πρωτοδιάβασα στα πολύ νεανικά μου χρόνια: Άκουσε Κώστα, Δεν είσαι καμωμένος γι’ αυτό το επάγγελμα. Σε ξέρω, έχεις χαρακτήρα: αδιάλλακτος, αλύγιστος, ό,τι χρειάζεται για να σπάσεις τα νεφρά σου. Αυτό δεν είναι κατηγόρια, Κώστα, αντίθετα. Μ’ αρέσεις, τέτοιος που είσαι, σε παραδέχομαι, γι’ αυτό ακριβώς… Ή θα συμβιβαστείς, θα δεχθείς συναλλαγές, κομπίνες, υποκρισίες, και δεν θα είσαι πια ο Κώστας ή θα κρατήσεις την ακαμψία σου, την ωραία σου ακαμψία, και θα αποτύχεις. Έχεις, δόξα στο Θεό, ένα επάγγελμα, ένα καλό επάγγελμα όπου μπορείς να πετύχεις χωρίς μαζί και να εξευτελιστείς, Κώστα, να μη ξεπέσεις στα ίδια σου τα μάτια. Σκέψου το ακόμη πριν του παραδώσεις τ’ όνομά σου… τ’ όνομά μας.

Για να απαντήσει ο γιός:

- Αν πιστεύεις πως σκέφτηκα τον εαυτό μου. Ποτέ μου δεν υπολόγισα, ποτέ μου δεν λογάριασα ούτε την επαγγελματική επιτυχία, ούτε το γόητρο, ούτε τον καλό γάμο, ούτε τίποτα απ’ αυτά που φαίνεται να πιστεύεις. Αν πρόκειται για να τακτοποιηθώ, να αποκατασταθώ, πρέπει να το πάρεις απόφαση: δεν θα είμαι ποτέ λογικός – κατά τον τρόπο αυτό. Αν έχω φιλοδοξία, αυτή αποβλέπει αλλού, υπερβαίνει κατά πολύ τον εαυτό μου. Τι αφέλεια, ε; Είμαι αφελής! Στοχάζομαι πως δεν δικαιώνεται η παρουσία του ανθρώπου πάνω στη γη, με το να καλλιεργεί μια περιορισμένη προσωπική ευτυχία. Είμαστε ο καθένας ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, το ξέρεις καλά αυτό, το έχεις ο ίδιος αρκετά αποδείξει. Μα ο καθένας αναλίσκεται κατά τον τρόπο του, κατά τον καιρό του, κατά τις περιστάσεις. Σήμερα, και για μένα η πολιτική μου προσφέρει αυτή την τύχη. Θα ήθελα να αφιερωθώ στους ανθρώπους του λαού μου, γι’ αυτούς και διά μέσου αυτών θα ήθελα να δικαιώσω το πέρασμά μου από τον κόσμο αυτό…

Το ζήτημα λύθηκε μεταξύ τους, όχι από μια νέα συζήτησι, ούτε από τη μητέρα, ούτε από κανέναν άλλο, αλλά από τον τύφο. Επί δύο μήνες, ο γιος δεν άφησε τις Σέρρες. Μια φορά μονάχα γύρισε στην Πρώτη και ξανάδε τον πατέρα του. Μερικές μέρες αργότερα, χτυπημένος απότομα από την αρρώστια, ο Γεώργιος Καραμανλής πέθαινε.

-Συχνά, εμπιστεύεται ο Πρόεδρος στον συνομιλητή του, είχα το αίσθημα πως ο πατέρας μου πέθανε μ’ αυτή την πίκρα στην καρδιά. Σκεφτόταν πως τη μια ή την άλλη μέρα, ασφαλώς όμως, θα παράκουγα τις συμβουλές που μου είχε δώσει. Συχνά επίσης, σ’ όλη μου τη ζωή, αναθυμήθηκα τα λόγια του. Και κάθε φορά αναρωτήθηκα αν, από τους δύο μας, δεν ήταν εκείνος που είχε δίκιο».