«Τα νέα από την αποικία» σκορπούν την άγνοια γύρω από την ιστορία μας

08:55 21/10/2024 - Πηγή: Dikaiologitika

Τι λέει για το βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Στοχαστής» ο δημοσιογράφος Γρηγόρης Ρουμπάνης

Μια ιστορία που «τρέχει» σαν ταινία αλλά δεν είναι ταινία, είναι συναρπαστική γραφή, η σύγχρονη ελληνική ιστορία, αποτελεί το περιεχόμενο του νέου βιβλίου του συνάδελφου Γρηγόρη Ρουμπάνη «Τα νέα από την αποικία», των εκδόσεων «Στοχαστής».

Τα δάνεια της Αγγλίας και πώς έδεσαν την εξέλιξη της χώρας στο άρμα του βρετανικού λέοντα, οι άβουλες κυβερνήσεις και οι πολιτικοί «ντίλερς», οι περίοδοι ανάτασης αλλά και

απότομης προσγείωσης, οι διαψεύσεις των ελπίδων και οι χαμένες ευκαιρίες, όλα αυτά εναλλάσσονται στις σελίδες του άκρως ενδιαφέροντος αυτού βιβλίου.

Όπως λέει κι ο ίδιος, εκεί μέσα βρίσκονται όσα οι κρατούντες δεν θέλουν να ξέρουμε και όσα δεν διδάσκεται ο Έλληνας στα θρανία της σχολικής γνώσης, εκεί βρίσκονται όσα κομμάτια λείπουν από την εξέλιξη της ιστορίας μας.

-Ποιο ήταν Γρηγόρη το κίνητρο, για να ξεκινήσεις να γράφεις αυτό το βιβλίο και να φτάνεις τόσο βαθιά στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, στα πρώτα χρόνια της συγκρότησης του νεοσύστατου κράτους;

Βασίλη, η άγνοια είναι αντίπαλός μου. Η αμάθεια, δηλαδή η συνειδητή άρνηση στη γνώση, είναι εχθρός μου. Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν φορές στη διάρκεια της δημοσιογραφικής πορείας μου που διαπίστωνα ότι, πέρα από τις γενικές γνώσεις τις οποίες είχα, υπήρχαν κενά γύρω από τις ρίζες μιας εξέλιξης, ενός γεγονότος. Τα οποία συνήθως τραβούσαν πολύ πίσω στο χρόνο. Πώς και γιατί φτάσαμε εκεί. Με αυτά δεδομένα και κίνητρο την κάλυψη αυτών των κενών ξεκίνησα την έρευνα και τη συγγραφή του τελευταίου βιβλίου μου «Τα νέα από την αποικία». Διότι σκέφτηκα, για να έχουμε εμείς που ασχολούμαστε καθημερινά με το πολιτικό ρεπορτάζ αυτές τις αδυναμίες, πολλοί από τους συμπολίτες μας και κυρίως η νέα γενιά-την οποία το εκπαιδευτικό σύστημα σπρώχνει επίμονα στην αμάθεια-θα έχουν περισσότερες.

-Γιατί λες ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένοχο για το φαινόμενο αυτό;

Διότι αρκεί ένα ξεφύλλισμα των βιβλίων της ιστορίας όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, στοιχειώδους και μέσης εννοώ, για να διαπιστώσει κανείς το μεγάλο έγκλημα που συντελείται σε βάρος των παιδιών μας.

-Και γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο; Βρίσκεις στην Ελλάδα στοιχεία αποικίας;

Ναι, η Ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα. Είναι δεμένη στις επιθυμίες και επιδιώξεις των εκάστοτε δανειστών, οι οποίοι εμφανίζονται πότε ως προστάτες και πότε ως ισχυροί σύμμαχοι που θέλουν το καλό της. Οι ρίζες της εξάρτησης βρίσκονται στα δάνεια της Αγγλίας. Ήταν τότε που ο αγώνας υποθηκεύτηκε από το Λονδίνο, με τη συνέργεια πρόθυμων Φαναριωτών και άλλων ραδιούργων πολιτικών και τραπεζιτών. Το αίτημα προστασίας ή υποταγής στη Βρετανική Αυτοκρατορία είναι υπαρκτό και έγινε υπό την απειλή να καταπνιγεί η επανάσταση από τους Τούρκους και τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ. Το υποδέχτηκε βεβαίως η βρετανική κυβέρνηση αλλά με όρους επαχθείς και οικονομικούς και πολιτικούς. Στο παιχνίδι μπήκαν επίσης οι Γάλλοι, οι Ρώσοι και οι άλλοι μεγάλοι παίκτες της εποχής. Τα δάνεια ακολουθούσε-όποτε χρειαζόταν-η στρατιωτική επιτήρηση, οι ναυτικοί αποκλεισμοί και οι αιματηρές επεμβάσεις.

-Εύκολα θα αναρωτηθεί κανείς «μα όταν πετύχαμε την απελευθέρωση, δεν ήμασταν πια ανεξάρτητο κράτος»;

Η Ελλάδα απέκτησε υπόσταση ως κράτος αλλά επί της ουσίας λειτουργούσε ως προτεκτοράτο. Αποικία. Η δημόσια περιουσία υποθηκεύτηκε και καμία οικονομική ή πολιτική πρωτοβουλία δεν μπορούσε να εκδηλώσει, αν δεν είχε την έγκριση των «προστατών». Δεν την απέκτησε ποτέ. Στην πορεία ήρθαν και άλλα δάνεια με τις γνωστές συνέπειες. Σου θυμίζει αυτό, Βασίλη, κάτι από την παρέμβαση της Τρόικας στις μέρες μας, τα δάνεια που μας έδωσε για την αντιμετώπιση του χρέους και τους όρους που τα συνόδευσαν; Δεν σε κάνει να μελαγχολείς που η δημόσια περιουσία έχει περάσει πλέον στην εκμετάλλευση των επιτήδειων δανειστών; Δεν σε πικραίνει που Έλληνες πολιτικοί λειτούργησαν ως μεσάζοντες σ’ αυτή την ιστορία;

-Πόσο, κατά την άποψή σου στέκει ο ισχυρισμός κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και μάλιστα επιτυχώς;

Ψέμα επιζήμιο είναι ή αν θέλετε μια νάρκωση για να μην αντιλαμβανόμαστε τη διαδικασία του ακρωτηριασμού μας.

-Στους δύο αιώνες από τότε μέχρι σήμερα, διακρίνεις κάποια πολιτική προσωπικότητα που να αντιτάχθηκε σ’ αυτό το καθεστώς ή τέλος πάντων να έκανε κάτι για να επωφεληθεί η χώρα;

-Ναι, είναι ο Ελ. Βενιζέλος. Πρόκειται για τον πολιτικό που κατόρθωσε να συμπλέξει τις συμμαχικές δεσμεύσεις μας με τις απαιτήσεις του νεαρού έθνους για ανασυγκρότηση και τη δημιουργία μιας αξιόλογη κρατικής οντότητας σε συνδυασμό με το μεγάλο αίτημα της απελευθέρωσης του Ελληνισμού. Μην ξεχνάς, ότι τότε ο μεγαλύτερος αριθμός του ελληνικού πληθυσμού ζούσε εκτός των στενών συνόρων του τότε μικρού κράτους, κυρίως υπό τον οθωμανικό ζυγό στα παράλια της Μικρασίας και την Κωνσταντινούπολη. Ακολούθησε βεβαίως η μικρασιατική καταστροφή, η οποία όμως δεν ήταν δικό του έργο αλλά της κυβέρνησης του βασιλιά Κωνσταντίνου.

-Δεν υπήρξαν περίοδοι ανάτασης;

Βεβαίως. Αυτές εκδηλώνονται κυρίως με την ευκαιρία των δυο παγκοσμίων πολέμων. Ο Βενιζέλος, στον οποίο κάναμε αναφορά, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άδραξε την ευκαιρία για να μεγαλώσει την Ελλάδα, να πετύχει την ενσωμάτωση στον κορμό της του πλέον παραγωγικού τμήματος του Ελληνισμού που ζούσε στην Ιωνία-και ήταν πολυπληθέστερο άλλων περιοχών όπως η Μακεδονία και η Θράκη. Τον σταμάτησε ο γερμανόφιλος βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο οποίος και ευθύνεται απολύτως για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο Βενιζέλος επίσης αποδέχτηκε την πρόταση του Λονδίνου να μπει η Ελλάδα στον πόλεμο με αντάλλαγμα να της δοθεί η Κύπρος αλλά αντιτάχθηκε ο Κωνσταντίνος. Καταλαβαίνεις, θα είχε λυθεί το Κυπριακό από τότε. Μην ξεχνάς ότι η Τουρκία στον Α΄ ΠΠ ήταν ενεργός σύμμαχος των Γερμανών. Όσον αφορά στον Β΄ ΠΠ και τότε η Ελλάδα με την ανατροπή που πέτυχε στο Αλβανικό Μέτωπο κέρδισε πολλούς πόντους για τις μεταπολεμικές εξελίξεις. Τους έχασε όμως με τον θλιβερό εμφύλιο πόλεμο.

-Θεωρείς ότι τελικά ο Έλληνας μαθαίνει από την ιστορία του;

-Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν φιλίστορες και μάλιστα αρκετοί. Ωστόσο οι πολιτικές ηγεσίες, αν και οφείλουν να γνωρίζουν και να ενεργούν με συναίσθηση γνώσης και αποφασιστικότητα, έχει κανείς την εντύπωση πως είναι ανιστόρητες. Δε νομίζω όμως ότι είναι. Άβουλες και άτολμες, ναι.

-Τελικά Γρηγόρη είσαι ένας δημοσιογράφος ή ένας ιστορικός;

Όχι, όχι Βασίλη. Δημοσιογράφος. Εξάλλου το ξεκαθαρίζω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ότι δεν είμαι ιστορικός. Ένας συλλέκτης οστράκων είμαι, θραυσμάτων δηλαδή της Ιστορίας, αυτής που οι επιτήδειοι έσπασαν και έθαψαν βαθιά στο χώμα, για να την εξαφανίσουν από το φως του ήλιου, από το δικαίωμα των Νεοελλήνων στη γνώση, όπως λέγαμε και νωρίτερα. Μπορείς να με δεις επίσης και ως ταξιδιώτη που κάνω ρεπορτάζ στο χρόνο.

#ΓΡΗΓΟΡΗΣ_ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ