Τάκης Κατσιμάρδος: Οι διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ- Από ποιους έγιναν και γιατί- Ποιοι οι πρωταγωνιστές

09:25 21/1/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

Από την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον Συνασπισμό έως το... κόμμα Κασσελάκη! - Όλο το παρασκήνιο.

Ένας ιστορικός της μετεμφυλιακής ιστορίας υποστήριζε πως τίποτα δεν είναι πρωτόγνωρο στην ελληνική Αριστερά. Η διαπίστωση ανταποκρίνεται, τουλάχιστον, ως προς τις κρίσεις και τις κομματικές διασπάσεις. Δεν χρειάζεται ν΄ ανατρέξουμε στο απώτερο παρελθόν για να επιβεβαιωθεί η διαπίστωση.

Οι διασπάσεις συνοδεύουν την Αριστερά στην ιστορική διαδρομή της και μάλλον δεν υπάρχει διαχρονικά κόμμα, φορέας και μεγάλη ή μικρότερη οργάνωσή

της, που ν΄ αποτελεί εξαίρεση. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο συχνά ανακηρύσσεται η διάσπαση ως μια αριστερή παθογένεια.

Αυτό είναι μια μισή αλήθεια, που εμφανίζεται ως ολόκληρη. Επειδή το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στο χώρο της Αριστεράς, όπως προκύπτει και από τη μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό.

Στην ελληνική κομμουνιστική, ριζοσπαστική και ευρύτερη Αριστερά, όμως, το φαινόμενο είναι πιο σύνθετο από άλλους πολιτικούς χώρους. Για πολλούς και διάφορους λόγους . Εννοείται ότι μια δημοσιογραφική καταγραφή των κατακερματισμών (και των επανασυσπειρώσεων) της Αριστεράς, πέραν του ΚΚΕ, από την κρίση ως σήμερα, δεν είναι δυνατόν ν΄ αναφερθεί σε αυτούς τους λόγους. Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, ευρύτερο ίσως ακόμη από τα όρια των πολιτικών επιστημών . Εκτός των άλλων συνδέονται με τροφοδοτήσεις και ανατροφοδοτήσεις από ποικίλα ρεύματα σκέψης και δράσης . Βεβαίως, σε όλα αυτά προστίθενται προσωπικές φιλοδοξίες, τάσεις και «φυλές», που διαγκωνίζονται για τις κάθε φορά ηγεσίες.

Εκ προοιμίου, πάντως, μπορεί να επισημανθεί ότι οι κρίσεις και διασπάσεις στο χώρο δεν ανήκουν σε μια κατηγορία. Υπάρχουν εκείνες που αφήνουν ανεξίτηλα αποτυπώματα . Άλλες που είναι αναγκαίες ή αναγκαστικές ή περνούν απαρατήρητες και κάποτε είναι ακατανόητες. Ενώ υπάρχου κι εκείνες, που δίνουν ώθηση είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω στην κοινωνία και το εκλογικό σώμα …

Από τη διαίρεση στην πρόσθεση

Ο ΣΥΡΙΖΑ , όπως τον ξέρουμε σήμερα, κυοφορήθηκε σε μια διάσπαση. Όταν από τον αρχικό πολιτικό σχηματισμό του Συνασπισμού της Αριστεράς και Προόδου αποχώρησε το ΚΚΕ . Από το νέο κόμμα (1992) και μέσα από πολλαπλές εσωκομματικές αντιθέσεις, αποχωρήσεις και κρίσεις γεννήθηκε μετά από δώδεκα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ενοποίηση αριστερών κομμάτων και κινήσεων. Με βασικό κορμό τον ΣΥΝ, συμπράξανε άλλες 16 οργανώσεις. Από αυτές στην πορεία άλλες θ΄ αυτοδιαλυθούν και θα ενσωματωθούν στο φορέα και κάποιες θ΄ αποχωρήσουν αργότερα μεταξύ 2011 και 2015.

Η πρώτη φάση της παρουσίας και της δράσης του, μέχρι το 2010, σημαδεύτηκε από δυο διασπάσεις. Με πρωταγωνιστικά πρόσωπα στην πρώτη τον Αλ. Αλαβάνο, στη δεύτερη τον Φ. Κουβέλη. Και στις δυο παρατηρήθηκαν διαφορετικά «πρόδρομα» φαινόμενα. Όπως για παράδειγμα, η μη συγκρότηση ενός ενιαίου ψηφοδελτίου στις ευρωεκλογές του 2004.

Με την προεδρία Αλαβάνου στον ΣΥΝ το συνθετικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ , αν και φάνταζε βραχύβιο, εδραιώνεται και λειτουργεί συλλογικά.

Σύννεφα εμφανίζονται μετά από μια πενταετία, όταν στον ΣΥΝ πρόεδρος έχει εκλεγεί ο Αλ. Τσίπρας. Για «προσωπικούς λόγους», όπως επικαλούνταν, ο Αλαβάνος δίνει το «δαχτυλίδι» της διαδοχής στο «ΣΥΝ των Κινημάτων και της Οικολογίας» στο νεαρότερο Έλληνα πολιτικό αρχηγό, ως τότε. Διατηρεί, όμως, την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως συνήθως, έτσι και σ΄ αυτή τη φάση, οι δυαρχίες εγκυμονούν κινδύνους και αναπόφευκτες τριβές .

Η διαδοχή και η «πατροκτονία»

Τα σύννεφα πύκνωσαν με το χαμηλό ποσοστό στις ευρωεκλογές, τις διαφορετικές τακτικές και την «πατροκτονία» Τσίπρα, όπως ονομάστηκε τότε. Η κρίσιμη διαιρετική τομή ήταν στην ουσία η πολιτική του κόμματος απέναντι στον κόσμο της σοσιαλδημοκρατίας. Πώς έπρεπε ν΄ απευθυνθεί ο ΣΥΡΙΖΑ του 5% προς τα εκεί σε κείνες τις συνθήκες για να μεγαλώσει…

Ο Αλαβάνος αποχώρησε και στις αυτοδιοικητές εκλογές του 2010 εμφανίστηκε με χωριστό συνδυασμό στην περιφέρεια της πρωτεύουσας (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής-Ελεύθερη Αττική), έχοντας στήριξη από κάποιες συνιστώσες του κόμματος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ με άλλο σχήμα (Αττική Συνεργασία – Όχι στο Μνημόνιο) και υποψήφιο (Αλ. Μητρόπουλος). Χαρακτηριστική μια άκρως επιθετική και υποτιμητική δήλωση του Τσίπρα : «Στο καράβι της Αριστεράς κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να ταξιδεύουν μόνο στην πρώτη θέση και μάλιστα γαντζωμένοι σε καρέκλες».

Αργότερα το Μέτωπο υπό τον Αλαβάνο θα εξελιχθεί σε κόμμα (Σχέδιο Β) και δεν θα μακροημερεύσει. Στο μεσοδιάστημα ο Αλαβάνος «μετάνιωσε» για τη διαδοχή («…και ο Ιησούς έπεσε έξω με την περίπτωση του Ιούδα, ήταν πλήρης αποτυχία»). Χρησιμοποίησε τόσο σκληρή γλώσσα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μετά το μνημόνιο, που θα ζήλευαν ακόμη και οι πιο φανατικοί αντι-ΣΥΡΙΖΑ πολιτικοί…

Ο Τσίπρας, μετά την αποχώρηση Αλαβάνου, ήταν πλέον ταυτόχρονα πρόεδρος του ΣΥΝ και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα κινείται σταθερά προς τ΄ αριστερά προκειμένου να διαδραματίσει τον ρόλο της κύριας αντιπολιτευτικής δύναμης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λιτότητα των «πακέτων διάσωσης», που εγκαινίασε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Στη φάση αυτή και σε συνέχεια οι «φυγόκεντρες» δυνάμεις , από την άποψη που ενδιαφέρει εδώ, δεν είναι οι «συνιστώσες», όπως συνήθως λέγεται. Αλλά οι τάσεις εντός του ίδιου του ΣΥΝ. Από το «Αριστερό Ρεύμα» ως την « Ανανεωτική Πτέρυγα » και τις διάφορες άλλες αριστερές «φυλές», που εμφανίστηκαν στην πορεία.

Φυγόκεντρες τάσεις «από τα δεξιά»

Ο μαχητικός ριζοσπαστικός προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο αυτή οδηγεί και στην πρώτη μεγάλη διάσπαση . Η «Ανανεωτική Πτέρυγα» υπό τον Φ. Κουβέλη αποχωρεί από το κομματικό συνέδριο (2010) . Μετά από λίγες μέρες ιδρύει τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ), αριθμώντας 4 βουλευτές (Φ. Κουβέλης, Γρ. Ψαριανός, Θ. Λεβέντης και Ν. Τσούκαλης).

Η τάση ζητούσε αποχώρηση του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ . Χαρακτήριζε τον τελευταίο ως αντισυστημική και αντικαπιταλιστική Αριστερά. Οι κατηγορίες δεν ήταν άσχετες με το κινηματικό κλίμα της περιόδου. Λίγες μόνο μέρες νωρίτερα είχε σημαδευτεί με τα επεισόδια και την τραγωδία στην τράπεζα Marfin (τρεις νεκροί).

Ο Κουβέλης εξηγεί την αποχώρηση λέγοντας: «Υποστηρίξαμε σταθερά και προσπαθήσαμε να σας πείσουμε ότι η επιμονή στη διατήρηση του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή μας σε αυτό λειτουργεί ως τροχοπέδη στο αναγκαίο άνοιγμα του κόμματός μας στην κοινωνία, μας καθηλώνει και μας οδηγεί σε πολλαπλά πολιτικά αδιέξοδα [...] Εξ' άλλου, ο αριστερισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πλαίσιο πολιτικής ασφυξίας για τη σύγχρονη, ανανεωτική, δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά που φιλοδοξούμε να εκφράσουμε. Ζητήσαμε την απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ, το θεωρήσαμε ως ζήτημα κορυφαίας σημασίας…».

Στο κλείσιμο της ομιλία του, στο συνέδριο ο Τσίπρας, απευθυνόμενος στην ανανεωτική πτέρυγα θα πει ότι οι πόρτες του ΣΥΝ ανοίγουν μόνο για είσοδο και όχι για έξοδο.

Η πορεία της ΔΗΜΑΡ σημαδεύτηκε από τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση Σαμαρά, μαζί με το ΠΑΣΟΚ (αποχώρησε με το «λουκέτο» στην ΕΡΤ). Μέσα από μια περιπετειώδη σύντομη πορεία δεν κατάφερε να επιβιώσει κοινοβουλευτικά, ο Κουβέλης θα παραιτηθεί και θ΄ αναλάβει ο Θ. Θεοχαρόπουλος, ο οποίος τελικά θα συμπορευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (2019). Όλα αυτά μετά από αποχωρήσεις, διαφωνίες και πολιτικές συγκρούσεις. Ας προστεθεί σε αυτά το συνοπτικά ότι παρών στο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο διακυβέρνησης Τσίπρα θα είναι και ο Κουβέλης.

Η διπλή κρίση του 2010 ήταν τόσο προϊόν πολιτικής, όσο και ιδεολογικής προέλευσης.

Αφενός συσχετιζόταν με μια κεντροαριστερή και με μια ριζοσπαστική-κινηματική αντίληψη εντός της ίδιας Αριστεράς. Εκδήλωση της διπλής «ταυτότητας» του συγκεκριμένου αριστερού χώρου , ως προερχόμενου τόσο από το ρεύμα του ευρωκομουνισμού , όσο και από το μετα-κομμουνιστικό. Αφετέρου ήταν εμφανείς οι ηγεμονιστικές επιδιώξεις προσώπων και τάσεων, όπως άλλωστε συμβαίνει στους πολιτικούς σχηματισμούς.

Η αποχώρηση της «Ανανεωτικής Πτέρυγας » δημιούργησε νέα δεδομένα ,σε συνδυασμό με τις γενικότερες τεκτονικές κοινωνικές , εκλογικές - πολιτικές εξελίξεις στη χώρα και την κατάρρευση ουσιαστικά του προηγούμενου κομματικού συστήματος εξουσίας.

Από την ενιαιοποίηση στην αποσυσπείρωση

Μεταξύ του 2012-13 ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε ενιαίο κόμμα , «αφήνοντας πίσω τη δημοκρατία των συνιστωσών», την «εικόνα της Βαβυλωνίας» , κρατώντας «το καταστατικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στη διαφορετική άποψη» (τοποθετήσεις Τσίπρα). Μαζί με όλα αυτά έρχεται και ο στόχος για «Κυβέρνηση της Αριστεράς» . Εξαγγέλλεται και το πρώτο κυβερνητικό πρόγραμμα με κεντρικό σύνθημα «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ».

Η επόμενη επώδυνη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ κυοφορείται όχι «από τα δεξιά, όπως στην περίπτωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας το 2010, αλλά «από τ΄ αριστερά». Πρωταγωνιστεί η «Αριστερή Πλατφόρμα» (Π. Λαφαζάνης) , ενώ άλλα στελέχη (πχ ο Γ. Μηλιός, Σπ. Λαπατσιώρας κ.α.) διατυπώνουν διαφορετικές προτάσεις-δρόμους για την πορεία προς την κυβέρνηση. Τριβές υπάρχουν ακόμη και μετά τη νίκη στις εκλογές του 2015 για την επιλογή προσώπου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Υποστηρίζεται ότι έπρεπε να προταθεί και να εκλεγεί αριστερός Πρόεδρος, όπως και ήταν εφικτό.

Καθώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αρχίζει τον κύκλο των δραματικών διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους- δανειστές η διάσπαση δεν θα πέσει κι αυτή από τον ουρανό. Ούτε αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 2015 , ούτε κατά και μετά την ψήφιση του μνημονίου. Η παλιότερη συνθετική συνταγή «να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω, για να πάμε μπροστά…» δεν αποδίδει τώρα.

Από τον Ιούλιο είχε διαχωρίσει τη θέση του ο πρώην επικεφαλής του οικονομικού τμήματος του κόμματος (Γ. Μηλιός) . Όπως και άλλοι που δεν συμβιβάζονταν με το συμβιβασμό του Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας με τους εταίρους.

Είναι γνωστό εν πολλοίς το προσκήνιο και τα παρασκήνια των εξελίξεων κατά τις διαπραγματεύσεις, το δημοψήφισμα για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ και την υπογραφή του 3ου μνημονίου.

Αμέσως μετά το δημοψήφισμά παραιτήθηκε και αποχώρησε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης. Αργότερα θα ιδρύει κόμμα, με την ονομασία «Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής» (ΜέΡΑ25), στο οποίο συμμετέχουν στελέχη και μέλη που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Με την ψήφιση του 3ου μνημονίου επέρχεται η διαφοροποίηση 47 βουλευτών από την επίσημη κυβερνητική θέση. Μετά την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών 25 βουλευτές κι ένας ευρωβουλευτής (Ν. Χουντής), μ΄ επικεφαλής τον Π. Λαφαζάνη , αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και ιδρύουν τη «Λαϊκή Ενότητα». Συγχρόνως, αποχωρεί η πλειοψηφία των μελών της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και τις επόμενες μέρες 53 μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερή Πλατφόρμα και Κομμουνιστική Τάση) . Επιπλέον , άλλοι τρεις βουλευτές (Νάντια Βαλαβάνη, Ζωή Κωνσταντοπούλου και Κ. Δερμιτζάκης) εντάσσονται στη ΛΑΕ. Μεταγενέστερα θ΄ αποχωρήσει και η ευρωβουλευτής Σοφία Σακοράφα (πρώτα ανεξάρτητη και μετά στο ΜΕΡΑ25).

Στο διάγγελμά του ο Τσίπρας, ενόψει των εκλογών, περιγράφει από τη σκοπιά του προς τους πολίτες το ζητούμενο: «Με την ψήφο σας, θα μας κρίνετε όλους. Κι εκείνους που δώσαμε τη μάχη μέσα και έξω από τη χώρα, για να μη βρεθεί η Ελλάδα στο απόσπασμα. Κι εκείνους, που επικαλούμενοι ιδεολογική συνέπεια, εισηγούμενοι την άποψη ότι η Ελλάδα χρειάζεται δανεισμό, δηλαδή μνημόνιο, αλλά με δραχμή, διέπραξαν την ακραία ασυνέπεια να μετατρέψουν σε κοινοβουλευτική μειοψηφία την πλειοψηφία που ο λαός μας έδωσε στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς…»

Παρά τις μαζικές αποχωρήσεις και τις διασπάσεις, μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει ξανά, με τον Αλέξη Τσίπρα να αναλαμβάνει πάλι την πρωθυπουργία.

«Βροχή» κομμάτων

Έτσι, μια δεκαετία μετά το πετυχημένο συνθετικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ο χώρος περνά στη φάση των διασπάσεων. Πέντε κόμματα μ΄ εκλογικά αποτυπώματα και άλλες κινήσεις έχουν προκύψει από το 2015 .

Στην πορεία κόμμα ίδρυσε και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η πρώην πρόεδρος της Βουλής αρχικώς συμμετείχε στη ΛΑΕ ως συνεργαζόμενη. Μετά την αποτυχία εισόδου στο Κοινοβούλιο του αριστερού σχήματος προχώρησε στη δημιουργία της Πλεύσης Ελευθερίας (2016). Στην πορεία το επόμενο διάστημα θα προστεθούν εκτός από τον Κόσμο του Π. Κόκκαλη, η Νέα Αριστερά και εσχάτως το υπό διαμόρφωση Κίνημα Δημοκρατίας του Στ. Κασσελάκη.

Έχουν προηγηθεί από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 ως τις εκλογές του 2019 -2013, αλλά και τις ευρωεκλογές, πολλές συγχωνεύσεις, διαιρέσεις και συνεργασίες με διάφορες επωνυμίες στο χώρο της Αριστεράς , πέραν του ΣΥΡΙΖΑ.

Εσωκομματικές καταιγίδες

Με την παραίτηση Τσίπρα από το ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ (Προοδευτική Συμμαχία), όπως είχε διαμορφωθεί , ενόψει , κατά και μετά την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία, αρχίζει το νέο πιο ισχυρό διαλυτικό τσουνάμι.

Επιγραμματικές μόνο οι αναφορές που ακολουθούν:

- Μετά την προκήρυξη εκλογών για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2023 ο Κασσελάκης επικρατεί στο δεύτερο γύρο με αντίπαλο την Εφη Αχτσιόγλου. Στο εσωτερικό του ξεσπά η πρώτη κρίση. Στελέχη , που ανήκουν στην τάση «Ομπρέλα» (Τσκαλώτος, Σκουρλέτης, Βούτσης, Φίλης κ.α) , αλλά και στην άλλη τάση «6+6» (Αχτσιόγλου, Ηλιόπουλος, Χαρίτσης κ.α) συγκρούονται με το νέο πρόεδρο

-Το Νοέμβριο και οι δυο τάσεις αποχωρούν από την ΚΕ. Έχουν προηγηθεί οι Σταθάκης, Βούτσης, Σκουρλέτης. Νωρίτερα ο Κασσελάκης, αντιδρώντας σε σκληρή κριτική, έχει ανακοινώσει ότι θα παραπέμψει για διαγραφή τους Βίτσα, Φίλη, Σκουρλέτη.

- Η «Ομπρέλα» ανακοινώνει την αποχώρησή της από το ΣΥΡΙΖΑ με κείμενο , που υπογράφουν 46 στελέχη. Μερικές μέρες αργότερα με κείμενο 57 στελεχών το ίδιο κάνουν και οι «6+6».

-Το Δεκέμβριο δημιουργείται η Κοινοβουλευτική Ομάδα « Νέα Αριστερά», με 11 βουλευτές που έχουν εγκαταλείψει το ΣΥΡΙΖΑ.

- Μέσω περιδινήσεων και συρρίκνωσης συγκροτείται η κίνηση των «87» στο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΚΕ αποφασίζει τον αποκλεισμό του Κασσελάκη από την νέα προεδρική διαδικασία, που έχει δρομολογηθεί, παρά την άρνηση του προέδρου. Τελικά, η απόφαση για αποκλεισμό θα επικυρωθεί και με τη βούλα του συνεδρίου του κόμματος.

- Μετά το συνέδριο του Νοεμβρίου 2024 και την αποχώρηση των βουλευτών, που ακολούθησαν τον Κασσελάκη ή ανεξαρτητοποιήθηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ των 47 αρχικών βουλευτών χάνει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο.

Όσα προηγήθηκαν και μεσολάβησαν, ως την εκλογή του Σ. Φάμελλου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την εξαγγελία του Κινήματος Δημοκρατίας, ανήκουν σε άλλες πολλαπλές προσεγγίσεις και αναγνώσεις. Ακόμη και …ψυχαναλυτικές, ως διχασμός της Αριστεράς, που τρέφει την ίδια τη σάρκα της, απολαμβάνοντας τις διασπάσεις.

Έτσι κι αλλιώς η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη ,ως τις μέρες μας ακόμη, σημαδεύεται από διασπάσεις, αποχωρήσεις και μεγάλες εσωκομματικές συγκρούσεις. Διανύει φάσεις αποσυσπείρωσης , αλλά και συσπειρώσεων , όταν η πραγματικότητα την …τραβάει από το μανίκι. Όπως πριν από είκοσι χρόνια όταν γεννιόταν το 2004 ο ΣΥΡΙΖΑ και δέκα πριν από νίκη του στις εκλογές του 2015.

(Ο Τάκης Κατσιμάρδος είναι δημοσιογράφος)

#ΑΦΙΕΡΩΜΑ_10_ΧΡΟΝΙΑ_ΣΥΡΙΖΑ #ΣΥΡΙΖΑ #ΔΙΑΣΠΑΣΗ