«Του Μπούκοβι την ομαδάρα....» - Το Dnews προωθεί το βιβλίο

10:03 14/12/2024 - Πηγή: Dikaiologitika

Σπύρος Αλεξίου: «Ένας Θρύλος με πολλά πρόσωπα-100 χρόνια Ολυμπιακός», Εκδόσεις «Τόπος».

Από τις εκδόσεις «Τόπος» λάβαμε ένα θαυμάσιο βιβλίο. Συγγραφέας ο Σπύρος Αλεξίου, τίτλος «Ένας Θρύλος με εκατό πρόσωπα - 100 χρόνια Ολυμπιακός».

Διαβάζοντάς το, θυμήθηκα τον αείμνηστο μπάρμπα Κώστα Λουλέ να μου λέει πως «ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα των λαϊκών στρωμάτων, ο Παναθηναϊκός των μεγαλοαστών».

Τι άλλαξε

από τα χρόνια εκείνα; Πόσα πρόσωπα έχει πλέον μια ομάδα; Ποια είναι η ιστορία της;

Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «100 χρόνια που μέσα από αθλητικές και κοινωνικές συγκυρίες-ρωγμές, έρχονται στο προσκήνιο ο Αναματερός, ο Γόδας, ο Μουράτης. Ο Δαρίβας με τη φανέλα της Μακρονήσου. Ο Ρωσσίδης κι ο Φουστέρ με τον ματωμένο επίδεσμο στο κεφάλι. Ο Μήτσου, ο Σάββας Παπάζογλου κι ο Μπέσης που τους έβγαζε ο ΚΥΠ από την ενδεκάδα για τα φρονήματά τους. Ο πολιτικός πρόσφυγας Γιούτσος, ο Μπούκοβι κι ο Ρομαίν Αργυρούδης που τους έδιωξε η χούντα!

100 χρόνια βαθιών αντιφάσεων, όπως συμβαίνει, άλλωστε, με όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, που όλες εκτοξεύτηκαν στα ουράνια την "Άγια Νύχτα" της 29ης Μαΐου του 2024.

"Εγώ, έτσι κι αλλιώς, είμαι Ολυμπιακός", είχε πει ο Στέλιος Μπέσης όταν του πρότειναν πακτωλό χρημάτων για να πάει σε άλλη ομάδα. "Έτσι κι αλλιώς", λοιπόν με τα πολλά πρόσωπά του, με αυτά για τα οποία είμαστε περήφανοι αλλά και με αυτά που μας πληγώνουν... είναι η μεγάλη μας αγάπη! Η Ολυμπιακάρα μας!».

Στο βιβλίο θα διαβάσετε πώς ήταν και πώς άλλαξαν οι εποχές στο ποδόσφαιρο και θα πληροφορείτε ιστορικά παρασκήνια που θα σας εκπλήξουν.

Η στήλη από σήμερα σε τακτά χρονικά διαστήματα θα παρουσιάζει την κίνηση στα βιβλία, θα δημοσιεύει συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές και θα κάνει προδημοσιεύσεις. Το Dnews αγαπά το βιβλίο και θα βοηθήσει στη διάδοσή του.

Δημοσιεύουμε σήμερα από το βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου ένα μικρό μέρος από το βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου «Ένας Θρύλος με πολλά πρόσωπα-100 χρόνια Ολυμπιακός», Εκδόσεις «Τόπος»:

«Του Μπούκοβι την oμαδάρα, τη λένε Ολυμπιακάρα…»

Από τον πάγκο του Ολυμπιακού έχουν περάσει 76 προπονητές (το νούμερο

δίνεται με επιφύλαξη λόγω των πολλών υπηρεσιακών), ουδείς, όμως, λατρεύτηκε όπως ο Μπούκοβι.

[…] Ο Μπούκοβι ήταν ο μεγάλος «νους» πίσω από το θαύμα της «Αράντσιπατ», της χρυσής ομάδας της Ουγγαρίας, αυτός επινόησε το 4-2-4, που υιοθέτησε ο Σέμπες με τις γνωστές επιτυχίες, και αυτό τον είχε κάνει διάσημο σε όλον τον κόσμο.

Χρειάστηκε και πάλι η βοήθεια της «Αριστεράς» του Ολυμπιακού, και ιδιαίτερα του Μίκη Θεοδωράκη και του Δ. Γλέζου (ξάδερφου του Μανώλη). Η δήλωση του Μίκη:

«Ανέκαθεν πίστευα πως είναι απαραίτητοι στον ελληνικό αθλητισμό οι εγνωσμένης αξίας τεχνικοί. Γι’ αυτό και εγώ προσωπικά προσπάθησα και βοήθησα όσο μπορούσα για να έλθει ο Μπούκοβι στον Ολυμπιακό κάνοντας διαβήματα τόσο προς τον εδώ Ούγγρο πρέσβη όσο και προς το Υπουργείο των Σπορ της Ουγγαρίας.»

Οι Μαγυάροι συμφώνησαν, νικήθηκαν και τα εμπόδια που έβαζε το Ελληνικό κράτος και αργά το βράδυ της 2ας Ιουλίου 1965 το αεροπλάνο με τον Μπούκοβι προσγειώθηκε στο Ελληνικό.

[…]Η συνέχεια δεν θα είναι εύκολη, ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ είναι ισχυροί αντίπαλοι, αλλά και περίεργες συμμαχίες και διαιτησίες στέλνουν τα πρώτα μηνύματα «ενόχλησης» του πολιτικού κατεστημένου που είχε άλλες επιλογές και ερείσματα στον χώρο του ποδοσφαίρου. Να μην ξεχνάμε πως ο Μπούκοβι ήταν κομμουνιστής κι αυτό ποτέ δεν το έκρυψε και ποτέ δεν το διαπραγματεύτηκε, όπως και την περηφάνια για την πατρίδα του, την Ουγγαρία.

[…] Το ισχνό προβάδισμα στη βαθμολογία κρατήθηκε, αλλά ο τίτλος περνούσε από τα Τρίκαλα όπου ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε, στις 12 Ιουνίου 1966, την τοπική ομάδα για την 29η αγωνιστική. Όχι, όμως, μόνος: είχε μαζί του και 20.000 (!) οπαδούς που με κάθε μέσο έφτασαν στη Θεσσαλική πόλη. Οι εικόνες από εκείνο το κυριακάτικο απομεσήμερο του Ιουνίου του 1966 ταξίδεψαν σε όλον τον κόσμο, ειδικά οι φωτογραφίες από τις όχθες του ποταμού Ληθαίου, όπου το προηγούμενο βράδυ διανυκτέρευσαν εκεί χιλιάδες φίλαθλοι, αφού τα ξενοδοχεία της πόλης ήταν αδύνατο να καλύψουν τις ανάγκες.

[…]Μετά από όλα αυτά κανείς δεν αμφέβαλε για την έκβαση του Πρωταθλήματος, στην 30ή και τελευταία αγωνιστική ο Ολυμπιακός νίκησε 3-0 τον Απόλλωνα και οι δρόμοι της Αθήνας και του Πειραιά, όπως και τα λαϊκά κέντρα… αναστέναξαν ως το πρωί από τους πανηγυρισμούς, ο Ολυμπιακός ήταν και πάλι Πρωταθλητής!

Η γιορτή ξεκίνησε στη λέσχη και συνεχίστηκε στο κέντρο «Φαληρικόν», όπου ο Βαγγέλης Περπινιάδης είχε έτοιμο το –ακυκλοφόρητο ακόμα– τραγούδι που σημάδεψε μια εποχή. Ο Τσιτσάνης έπιασε το μπουζούκι, ο Περπινιάδης κι η Ρία Νόρμα το τραγούδι: «Του Μπούκοβι την ομαδάρα τη λένε Ολυμπιακάρα…»

Σε τέσσερις ημέρες, χρόνος ρεκόρ για την εποχή, η εταιρεία είχε έτοιμο το σαρανταπεντάρι και ξεπέρασε τις 300.000!

[…] Σήμερα είναι ίσως δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε το σκηνικό που είχε διαμορφωθεί: σε ένα κράτος για το οποίο οι πολιτικοί πρόσφυγες ήταν «συμμορίτες» κι απαγορευόταν η επιστροφή τους, χιλιάδες άνθρωποι τραγουδούσαν κάθε Κυριακή το όνομα ενός πολιτικού πρόσφυγα,του Γιούτσου, που μάλιστα σε κάθε συνέντευξή του κατέρριπτε τον κρατικό μύθο του «κομμουνιστικού παιδομαζώματος». Στο ίδιο κράτος που το Κομμουνιστικό Κόμμα κι άλλες οργανώσεις ήταν παράνομες, και ο αντικομμουνισμός ήταν η επίσημη ιδεολογία, εκατομμύρια άνθρωποι λάτρευαν έναν οργανωμένο κομμουνιστή, τον Μπούκοβι, που σε κάθε ευκαιρία το δήλωνε και υπερηφανευόταν και για την ιδεολογία του και για τα επιτεύγματα της πατρίδας του. Μάλιστα, αυτοί είχαν έρθει στην Ελλάδα με την αρωγή εμβληματικών μορφών της ελληνικής Αριστεράς, όπως του Θεοδωράκη και του Γλέζου, και οδηγούσαν τον Ολυμπιακό από θρίαμβο σε θρίαμβο και τα ονόματά τους γίνονταν τραγούδια στις γειτονιές, στα γιαπιά και στα εργοστάσια. Μόνο ένας αφελής θα πίστευε πως υπήρχε περίπτωση η Χούντα να ανεχθεί κάτι τέτοιο.

[…]Οι χουντικοί διέρρευσαν προς τον Τύπο ότι θα αποχωρήσει με όλες τις τιμές, όμως ο Μπούκοβι ούτε καν ασχολήθηκε μαζί τους. Έφυγε με τρένο το απόγευμα της 13ης Δεκεμβρίου 1967 μαζί με τον Λάντος, ενώ στον σταθμό τούς αποχαιρέτησαν ο βοηθός προπονητή Δρόσος, ο μεταφραστής του Σάκκουλης και ουδείς από τη διοίκηση. Στον Σταύρο Τσώχο και το Φως έκανε την τελευταία δήλωση:

Στη χώρα σας γνώρισα τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου. Τα έφερε έτσι η τύχη ώστε τις γιορτές να τις κάνω στο σπίτι μου στη Βουδαπέστη.

Στο μέλλον δεν πρόκειται να προπονήσω καμία ομάδα! Αυτό είναι το τέλος της όμορφης επαγγελματικής μου καριέρας.»

[…] Η περίοδος του Μπούκοβι είναι η σημαντικότερη περίοδος στην ιστορία του Ολυμπιακού κι αυτό όχι τόσο για αγωνιστικούς λόγους. Φυσικά, υπάρχει κι αυτή η πλευρά: οι τίτλοι, οι μεγάλες νίκες, το καταπληκτικό ποδόσφαιρο, το ατέλειωτο πανηγύρι στα γήπεδα όλης της Ελλάδας.

Αυτά, όμως, υπήρξαν πολλές φορές μέσα στον αιώνα που υπάρχει ο Θρύλος και μάλιστα περισσότερα και πιο εντυπωσιακά. Αυτό που κάνει μοναδική την περίοδο του Μπούκοβι ήταν πως όλα αυτά ο Ολυμπιακός τα πέτυχε κόντρα σε θεούς και δαίμονες, κόντρα όχι απλώς σε μια διοίκηση της ΕΠΟ ή σε εχθρικές διαιτησίες (υπήρχαν κι αυτά) αλλά κόντρα

σε ένα ολόκληρο καθεστώς. Συνήθως ο Ολυμπιακός ήταν (και είναι) κι αυτός μέρος του κατεστημένου. Εκείνη ήταν η μικρή περίοδος που ο «άλλος Ολυμπιακός», αυτός που είχαν στη φαντασία τους οι οπαδοί του υπήρξε πραγματικά και μάλιστα νίκησε.

#ΒΙΒΛΙΟ