Τον άντρα παλιάς κοπής, να τον αναζητάς μόνο εάν μπορείς να τον αντέξεις.

13:44 7/7/2017 - Πηγή: sugklonistiko.gr

Που πήγαν οι άνδρες; Εκείνοι οι γνήσιοι, οι ΠΑΤΑΩ ΚΑΙ ΤΡΕΜΕΙ Η ΓΗ. Που να είναι άραγε; Μήπως τους πάτησε το τρένο, μήπως συνέβη κανένα φαινόμενο όμοιο με εκείνο των δεινόσαυρων, που εν μια νυκτή εξαφανιστήκαν από τον πλανήτη; Αχ! που είναι τα αρσενικά, τύπου Νίκος Κούρκουλος;

Ένα ερώτημα, που τίθενται συχνά σε κάτι γυναικομαζώματα, παράπονα και έντονοι προβληματισμοί, προς ανάλυση. Και η κατάληξη είναι πάντα η ίδια, το συμπέρασμα βολικό και απολυτό.

Δεν υπάρχουν άνδρες σήμερα ! Τέλος!

Άκου κοριτσάκι

μου.

Δεν θέλω να σε τρομάξω, όμως, Υπάρχουν!

Δεν θέλω να σου ανατρέψω τις βολικές σου θεωρίες, όμως, το τρένο που πιθανολογείς ή που ελπίζεις να τους έχει πατήσει, στην πραγματικότητα, είναι γεμάτο άνδρες. Δεν άνοιξε η γη και τους κατάπιε.

Ίσως, να έχουν κρυφτεί. Ίσως, να μένουν συνειδητά κλεισμένοι στα σπίτια τους. Ίσως, να έχουν απομονωθεί στο εγώ τους. Ίσως, να αισθάνονται παραγκωνισμένοι. Ίσως, να νιώθουν ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης στο πλάι σου. Ίσως, να μην τους σηκώνει η εποχή και η νέα τάξη πραγμάτων. Ίσως, εσύ να τους έχεις βάλει στο περιθώριο.

Τα ενδεχόμενα αυτά σου έχουν περάσει ποτέ από το τετράγωνο και σύγχρονο μυαλουδάκι σου;

Άκου κουκλίτσα μου.

Υπάρχουν! Αλλά, δεν είμαι σίγουρος αν τους αντέχεις, αν τους θες. Βλέπεις, το “sex and the city” σου έχει δείξει κάτι άλλο, τα Lifestyle περιοδικά, σου έχουν περάσει ένα άλλο μοντέλο, στην σύγχρονη ζωούλα σου δεν έχει χώρο ο εν θέματι τύπος άνδρα.

Δεν τον δέχονται τον ευνουχισμό σου, δεν το σηκώνει η φύση τους !

Γι’ αυτό , έχουν πιάσει την άκρη τους. γι’ αυτό , έχουν σηκώσει τα μαύρα πανιά τους και ταξιδεύουν μόνοι τους πια, σε θάλασσες που δεν της γνωρίζεις, που δεν υπάρχουν στους χάρτες σου, σε θάλασσες άγριες που δεν τολμάς να ταξιδέψεις.

Μην αμφιβάλεις… Είναι κάπου εκεί έξω.

Θα τους δεις καθισμένους σε κάποιο παγκάκι, με ένα αναμμένο τσιγάρο στο στόμα μέσα στο κρύο

Θα τους δεις με μια θλίψη στο βλέμμα τους, να κοιτάζουν ευθεία στο πουθενά τους.

Θα τους δεις, ολομόναχους να περπατάνε σε ένα πεζοδρόμιο, μέσα στην βροχή μουσκεμένους και κόντρα στον άνεμο, με το σακάκι τους να ανεμίζει, σαν να αναμετριούνται με τα στοιχεία της φύσης.

Θα τους δεις πάνω στην μηχανή τους σε μια μεγάλη λεωφόρο που δεν έχουν ιδέα που οδηγεί, με την πίσω θέση τους πάντοτε άδεια.

Θα τους δεις κάποιο βράδυ σε ένα μπαρ να στέκονται όρθιοι και να μιλάνε δυνατά με το ουίσκι τους.

Θα τους δεις να τραγουδάνε με τα ματιά κλεισμένα και τα χέρια ανοικτά, με πεταγμένες τις φλέβες στον λαιμό τους σαν να σε προκαλούν να τις κόψεις, κάτι βάρια λαϊκά όλο παράπονο και ΑΧ.

Θα τους δεις καμουφλαρισμένους, πίσω από εκείνη την αλητόφατσα, με γκρίζους κρόταφους, γεμάτους ρυτίδες έκφρασης από τις αμέτρητες φορές που δαγκωθήκαν, που πολέμησαν για να μην αφήσουν να φανερωθεί το παιδί που έχουν κάλα κρυμμένο μέσα τους.

Θα τους δεις να σου γνέφουν ένα τεράστιο ΟΧΙ, στην πιθανή πρόταση σου να γίνουν ένα ακόμη κομμάτι της πλουσίας ανδροσυλλογής σου, γιατί δεν γουστάρουν να είναι κομμάτια σου, θέλουν να είναι τα πάντα σου ή τίποτα, γιατί τα παντελονιά τους δεν τα δανείζουν, ούτε τα πουλάνε, μόνο τα χαρίζουν.

Θα τους δεις να σφίγγουν δυνατά την γροθιά τους. και μην τολμήσεις ποτέ να τους την ανοίξεις. Δεν θα σε αφήσουν.

Εκεί μέσα κρατάνε γέρα όλες τις άξιες τους, όλα τα λάθη τους , όλα τα πάθη τους όλες τις πληγές τους, όλο τους το είναι, σαν μυστικό αφανέρωτο, σαν κάτι πολύτιμο, ολότελα δικό τους.

Μονό αν το αξίζεις θα σου δείξουν την παλάμη τους. Αν το αξίζεις, αν σταθείς τυχερή, ίσως σε αφήσουν, ίσως σου κάνουν την τιμή, να τους δεις να βουρκώνουν.

Μην πέσεις στην γνωστή παγίδα, μην ξεγελαστείς από την εικόνα, μαθέ σήμερα, πως και τα αρσενικά κλαίνε…

Πάψε λοιπόν να βγάζεις βολικά συμπεράσματα και στην επομένη γυναικοκουβέντα σου ψάξε να βρεις γιατί είσαι μονή σου.

Στην επομένη κουβέντα που θα έχεις με τον εαυτό σου, αναρωτήσου αν ΤΟΝ αντέχεις περισσότερο από ένα βράδυ.

Αν πραγματικά τον θες, αν στα αλήθεια τον ψάχνεις, είναι κάπου εκεί έξω.

Δείξε του τον σεβασμό που του πρέπει, φέρσου του όπως του αξίζει, μην τον αμφισβητήσεις, μην τον θεωρήσεις ποτέ σου δεδομένο, μην του μιλήσεις για υλικά, για άξιες πες του και να είσαι σίγουρη ότι θα σε εκπλήξει ευχάριστα…

Με τιμή!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεωργός

Πηγή