Γεραπετρίτης: από «Βενιζέλος του Μητσοτάκη» ο «βασιλιάς της γκάφας»

16:01 19/12/2021 - Πηγή: zarpanews

Με την περίπτωση Γεραπετρίτη ανακύπτει ένα σοβαρό ζήτημα που υπερβαίνει το πρόσωπό του. Ποιό είναι αυτό; Η ανάδυση μιας νέας εκδοχής του λαϊκισμού,του «λαϊκισμού των ελίτ». Μια εκδοχή φαινομενικά αντίθετη, αλλά δομικά όμοια με τον αντίθετο λαϊκισμό που για δεκαετίες ταλανίζει τη χώρα.

Στη συζήτηση στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό, ο υπουργός Επικρατείας ανακηρύχθηκε με ευκολία ο «βασιλιάς της γκάφας».

Πρώτα, με το «ώρα να πηγαίνετε» που απηύθυνε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν πρόκειτο για αστείο, τότε

είναι βέβαιο ότι ο Γεραπετρίτης δύσκολα θα έβρισκε δουλειά ακόμη και μεταξύ των κειμενογράφων του Σεφερλή στις καλοκαιρινές παραστάσεις στο Δελφινάριο. Τόσο κρύο ήταν…

Δεύτερο, με την αστοχία του για τις εκλογές που ζήτησε ο Τσίπρας και το Σύνταγμα. Ακόμη και επιφανειακοί γνώστες του Συνταγματικού Δικαίου κατάλαβαν με την ατυχή παρέμβασή του ότι ο «κύριος Καθηγητής» εμφανίζει μια σταθερή ροπή προς την επιπολαιότητα και τη γκάφα.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Γεραπετρίτης αναδεικνύεται σε «επιτελικό» γκαφατζή. Άλλωστε αυτό είχε φανεί πριν από καιρό με το περίφημο «τι λές άνθρωπέ μου» που είχε εξαπολύσει πάλι προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ από τα υπουργικά έδρανα της Βουλής για να ζητήσει λίγο αργότερα «συγγνώμη». Ούτε ότι μ ́αυτό τον τρόπο μετατρέπεται στον αγαπημένο «σάκο του μπόξ» για τον Αλ. Τσίπρα.

Οι γκάφες του Γεραπετρίτη είναι η μια πλευρά του φεγγαριού, πιθανότατα η πιο αβλαβής και χαριτωμένη. Ισως αυτή που προσγειώνει στην πραγματικότητα ένα σχετικά άγνωστο και μάλλον αδιάφορο πολιτικό στέλεχος, το οποίο στην αρχή της καριέρας του κάποιοι διαπρεπείς «αγιογράφοι» του Μητσοτακισμού είχαν ανακηρύξει ως «τον Βενιζέλο του
Μητσοτάκη». Φανταζόμαστε να εννοούσαν μέσα στον ποιητικό τους οίστρο τον Βαγγέλη και όχι τον Ελευθέριο.

Η άλλη πλευρά του φεγγαριού, σίγουρα η πιο σημαντική για την πολιτική ζωή, είναι ο λαϊκισμός της ελίτ, τον οποίο αντιπροσωπεύει με επάρκεια ο Γεραπετρίτης. Ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε λίγο αυτό το καινούργιο φρούτο, γιατί σίγουρα κρύβει ενδιαφέροντα στοιχεία που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον.

Κάποιες ελίτ, σίγουρα όχι οι πιο φωτισμένες, αποδίδουν στον εαυτό τους τον ρόλο του «κήνσορα και θεράποντα» της κοινωνίας, για να θυμηθούμε τον μακαρίτη Ουμπέρτο Εκο. Υποτιμώντας την κοινωνία και υπεραξιώνοντας ταυτόχρονα την δική τους παρουσία.

Εμφανίζονται, μάλλον ατεκμηρίωτα, ως οι φορείς του «Ορθού Λόγου», τα προικισμένα παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα του «Διαφωτισμού».

Βλέπουν την πολιτική ως μια εκδοχή «Ιεραποστολής», την κοινωνία ως «ιθαγενείς» και τον ρόλο τους στην πολιτική ως μια φωτισμένη πρωτοπορία που οφείλει να «εκπαιδεύσει» την κοινωνία και να την οδηγήσει στον σωστό δρόμο.

Διαφημίζουν τα προσόντα και τα προνόμιά τους, αυτοθαυμάζονται ως μια «νέα αριστοκρατία» και ενοχλούνται βαθύτατα όταν η κοινωνία εισβάλλει στο προσκήνιο με τις ανάγκες, τα προβλήματα και τη δυστοπία της πραγματικής ζωής. Υποτιμούν και απαξιώνουν τον Λόγο των Αλλων και από φιλήσυχοι και ευγενικοί άνθρωποι μετατρέπονται εύκολα σε αγενείς και αλαζόνες, όταν οι Αλλοι δεν προσκυνούν τη «σοφία» τους.

Κάπως έτσι καταλήγουν στα διαχρονικά μοτίβα του πιο κλασικού λαϊκισμού, που για πολλές δεκαετίες έχουμε γνωρίσει : απλουστεύσεις και απλοϊκότητες για σύνθετα προβλήματα, γενικότητες, μονοσήμαντες αλήθειες, διχαστικές συμπεριφορές, συγκρουσιακός λόγος, το «εμείς» (οι φορείς της «απόλυτης Αλήθειας») απέναντι στους «άλλους» (τους «κατώτερους»). Ο λαϊκισμός των ελίτ και ο κλασικός «πληβειακός» λαϊκισμός στον καθρέφτη…

Ολα αυτά συγκροτούν την πίσω πλευρά του φεγγαριού, το background για τις γκάφες και τις επιπολαιότητες του Γεραπετρίτη.

Το κακό είναι ότι αυτός ο λαϊκισμός των ελίτ δεν περιορίζεται στην περίπτωσή του. Αντίστοιχες σκιές ανιχνεύονται και στον πολιτικό λόγο του έτερου υπουργού Επικρατείας,του Σκέρτσου. Αλλά και στο λόγο του Κ. Μητσοτάκη και στο κεντρικό αφήγημα της κυβέρνησης συνολικά. Εξ ού και η αλαζονεία, η απουσία στοιχειώδους αυτοκριτικές ακόμη και για εμφανείς αποτυχίες, η αδυναμία κατανόησης όψεων της πραγματικότητας που στενάζουν και υποφέρουν στο κεντρικό αφήγημα.

Άρα ο Γεραπετρίτης δεν είναι μόνος. Ίσως απλώς να είναι ο πιο γραφικός. Και γι ́αυτό ο λιγότερο επικίνδυνος. Αλλωστε σαν μετεωρίτης εισήλθε ξαφνικά στην πολιτική ζωή. Και το πιθανότερο είναι ότι με τον ίδιο τρόπο θα απέλθει. Με δυο-τρείς γκάφες ακόμη στο βιογραφικό του.

Γράφει ο Κρίτωνας Αργυρίου

The post Γεραπετρίτης: από «Βενιζέλος του Μητσοτάκη» ο «βασιλιάς της γκάφας» appeared first on zarpanews.gr.