Χωρίς ίχνος ενοχής και ευθύνης

08:44 8/6/2019 - Πηγή: News 24|7

Ο πρωθυπουργός σηκώνει το τηλέφωνο, σχηματίζει τον αριθμό επικοινωνίας με τον πρόεδρο της βουλής και του ζητάει να βάλει τέλος στην αθλιότητα. Μερικές ώρες πιο πριν η αθλιότητα δεν είχε τέλος. Μερικές ώρες μετά όλοι κατάλαβαν τι εννοούσε ο Καρλ Μαρξ, όταν έλεγε: «Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος». Μεταξύ των δύο κινείται πλέον ο Αλέξης Τσίπρας,

υποχρεωμένος να υφίσταται τη μελαγχολία όλων των τελειωμένων πραγμάτων, για να θυμηθούμε τον Νίτσε.

Η τελευταία γραμμή άμυνας είναι ότι «τα κάνανε και οι προηγούμενοι», ή στην πιο προχωρημένη εκδοχή του προηγούμενου, «οι άλλοι έκαναν χειρότερα». Ωστόσο ο Νίκος Βούτσης, ο πρόεδρος της βουλής που λέγαμε, εφαρμόζει το δόγμα «Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Εμφανίζεται λίγο πολύ αδικημένος για την κριτική που δέχεται, επισημαίνοντας ότι δεν αισθάνεται κανένα ίχνος ενοχής ή ευθύνης ώστε να απολογηθεί. Είναι προφανές ότι όπως αισθάνεται ο πρόεδρος της βουλής, αισθάνεται η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Σκέφτονται ότι δεν «χάθηκε ο κόσμος» για μερικές μετατάξεις και ρουσφέτια, όταν ο σκοπός είναι να... αλλάξουν το κόσμο.

Δεν σας κρύβω ότι ακούγοντας τον πρόεδρο διέκρινα πολλές ομοιότητες με τους Κινέζους αυτοκράτορες. Αυτοί όταν πλησίαζε το τέλος τους, εξέδιδαν αναρίθμητους νόμους. Εδώ, ο πρωθυπουργός ο πρόεδρος και οι λοιποί «συγγενείς», περνάνε αναρίθμητα ρουσφέτια και τροπολογίες. Εκτός αυτού είχαν επιχειρήσει πριν από τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών να μοιράσουν επιδόματα πάσης φύσεως. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, των Περιφερειών και των Δήμων, έδειξαν ότι οι «πελάτες» άλλαξαν συνήθειες. Αυτό δεν το κατάλαβαν στο Μαξίμου και στη Κουμουνδούρου, και με την αλαζονεία που διακρίνει τα κακομαθημένα γκρινιάρικα παιδιά που θεωρούν ότι τους χρωστάει η Δημοκρατία, απέδωσαν την ήττα στους ψηφοφόρους. Αυτοί, είπε ο πρωθυπουργός, δεν κατάλαβαν.

Αυτό που ακολούθησε στη βουλή ήταν αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε. Αυτός, άλλωστε, ήταν και ο λόγος που δεν έκλεισε. Για να τακτοποιήσει τέτοιου είδους «εκκρεμότητες». Γιατί, όπως είπε ο Νίκος Βούτσης, «Δεν πρόκειται να κάνω ούτε συμψηφισμούς με παλαιότερες καταστάσεις τις οποίες βρήκαμε, διότι το ζητούμενο από τον λαό, από τους πολίτες της Αριστεράς είναι το δικό μας αποτύπωμα να είναι ριζικά διαφορετικό για τη χώρα καθώς βγαίνουμε από την κρίση». Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, το δικό τους... διαφορετικό «αποτύπωμα» αφορά αποκλειστικά τους «πολίτες της Αριστεράς». Και αυτό επιβεβαίωσε μερικές ώρες αργότερα η Τασία Χριστοδουλοπούλου, η οποία αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από το ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση και τους συντρόφους της.

Τελικά, αυτή είναι η Αριστερά; Αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα που συχνά πυκνά επικαλούνται τα στελέχη της; Αυτή είναι η απάντηση στο «παλιό» πολιτικό σύστημα; Όχι, δεν είναι αυτή η Αριστερά. Αυτή είναι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή που πολεμούσε όσα σήμερα εκφράζει. Αυτή που εφαρμόζει όσα σήμερα αποδοκιμάζει. Είναι η Αριστερά που σήμερα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο Λεβιάθαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα που ήρθε να σώσει τον ελληνικό λαό και σήμερα εκβιάζει τον ελληνικό λαό να τον σώσει. Χωρίς ίχνος και ενοχή ευθύνης...