Συνέδριο ΕΝΠΕ: Τι πρότεινε το κείμενο που μειοψήφησε

10:10 10/12/2017 - Πηγή: Aftodioikisi

Διαφορετική πρόταση από αυτήν της πλειοψηφίας κατέθεσαν σύνεδροι της ΕΝΠΕ στη διάρκεια των διαδικασιών που ολοκληρώθηκαν χθες. Αναλυτικότερα, το κείμενο που κατέθεσε ο αντιπεριφερειάρχης Αττικής, Σπύρος Τζόκας και υποστηρίχθηκε από τους: Παναγιώτη Αθανασιάδη, Γιώργο Γαβρίλη, Δημήτρη Δημάκο και Ειρήνη Μεταξά, αναφέρει τα εξής:

ΠΡΟΟΙΜΙΟ: Ο σοφός Αϊνστάϊν έλεγε ότι είναι παράνοια να επαναλαμβάνει κάποιος τις ίδιες ενέργειες και να νομίζει ότι θα έχει διαφορετικά αποτελέσματα. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις μνημονιακές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Επαναλαμβάνουν τις ίδιες πολιτικές

και ατυχώς για την πατρίδα μας έχουν τα ίδια οδυνηρά και βάρβαρα αποτελέσματα, που καθημερινά οξύνουν την ανθρωπιστική κρίση. Και επειδή δεν πάσχουν από παράνοια, είναι βέβαιο ότι εξυπηρετούν με μεθοδικό τρόπο ένα σχέδιο μετατροπής της χώρας μας σε αποικία και χώρο φτηνής εργασίας και ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Εξυπηρετούν το σχέδιο με την επέκταση και διόγκωση του δανεισμού από τους τραπεζικούς ομίλους, με την πλήρη εμπορευματοποίηση όλων των κοινωνικών αναγκών, από την υγεία και τη μόρφωση, έως τη στέγη, τη θέρμανση, την ύδρευση, το περιβάλλον, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, που οδηγούν σε πρόσθετη ληστεία του λαϊκού εισοδήματος και με την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική για τη φορολογία, τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, τα κίνητρα των αναπτυξιακών νόμων, τη νέα ΚΑΠ, την κατανομή της κρατικής χρηματοδότησης με ζεστό χρήμα και φοροαπαλλαγές προς το μεγάλο κεφάλαιο. Η όξυνση της κατάστασης, με ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, εξαιτίας της πολιτικής που ακολούθησαν και ακολουθούν βάζει επιτακτικά το ζήτημα να εκφραστούμε αποφασιστικά και μαζικά κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και υπέρ της ενεργητικής αντίστασης και συμμετοχής στον αγώνα που αναπτύσσεται, για να μπούμε σε πορεία αλλαγής των συσχετισμών μέσα στο λαό, στη σκληρή αναμέτρηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που συγκρούονται στην ελληνική κοινωνία και διεθνώς, να κερδίζει έδαφος η αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης που έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα. Το πείραμα αυτό που γίνεται στη χώρα μας συμπαρασύρει μια σειρά από κοινωνικές και πολιτικές λειτουργίες. Μεταξύ αυτών στοχεύει και στην Αυτοδιοίκηση….με τρόπο μεθοδικό και με συνεργούς αρκετούς λεγόμενους αυτοδιοικητικούς. Η Αυτοδιοίκηση πλήττεται βάναυσα και στα χρόνια της μνημονιακής πολιτικής πνέει τα λοίσθια. Ο «Καλλικράτης» αυτό ακριβώς το πείραμα έρχεται να υλοποιήσει στην Αυτοδιοίκηση. Επιχειρεί, δηλαδή, να χρησιμοποιήσει την Αυτοδιοίκηση ως ιμάντα μεταφοράς των αντιλαϊκών εκείνων πολιτικών που παράγονται στο εργαστήρι των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών. Προωθεί τη χειραγώγηση του λαού κάτω από την κυρίαρχη πολιτική. Και μέχρι τώρα το πετυχαίνει με την ανοχή ή τη συνενοχή της πλειονότητας των αιρετών. Η στάση, συνεπώς, απέναντι στη φιλοσοφία του «Καλλικράτη» και όχι στις επιμέρους πλευρές του συνιστά στοιχείο αντίστασης, αφού αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της γενικότερης πολιτικής των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.

Α. ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Στην Ελλάδα η αυτοδιοίκηση δεν ήταν ποτέ αυτο-κυβέρνηση, δηλαδή ένα πολιτικό καθεστώς συμμετοχής εντός του οποίου η τοπικότητα απολαμβάνει δικαιώματα πολιτικού αυτοπροσδιορισμού.Για το ελληνικό πολιτικό σύστημα η αυτοδιοίκηση ήταν απλά «η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων» ούτε καν η διαχείρισή τους.Η τοπική αυτοδιοίκηση λειτούργησε ιστορικά σαν μια μικρογραφία του κράτους και του κεντρικού πολιτικού συστήματος σε τοπικό επίπεδο κι όχι σαν μια διακριτή, πόσω μάλλον εναλλακτική, δομή πολιτικής εξουσίας.Αυτό χειροτέρεψε, όταν οι πολιτικές πραγματικότητες που εδραιώθηκαν στην Ελλάδα της «μνημονιακής» περιόδου επέφεραν μια ακόμη οξύτερη επιδείνωση και πολιτικοθεσμική υποβάθμιση της αυτοδιοίκησης.Η πρωτόγνωρη χρηματοδοτική της ασφυξία αποτυπώνεται στους μνημονιακούς προϋπολογισμούς, όπου μειώνονται δραματικά οι θεσμοθετημένοι πόροι της αυτοδιοίκησης, 60% στην πρωτοβάθμια και 50% περίπου στην δευτεροβάθμια, και στον προϋπολογισμό του 2018, όπου αφαιρούνται 400 εκ. ε. από τους θεσμοθετημένους πόρους των Περιφερειών.Η χρηματοδοτική αυτή ασφυξία συνδυάσθηκε με μια λαίλαπα άμεσων και έμμεσων, υλοποιούμενων και επαπειλούμενων, ιδιωτικοποιήσεων, με μεταφορά αρμοδιοτήτων χωρίς τους αντίστοιχους πόρους, με τις απολύσεις, με την απαγόρευση των προσλήψεων, καθώς και μια σειρά εποπτειών και επιτροπειών που αναιρούν τον δημιουργικό και αυτόνομο ρόλο της Αυτοδιοίκησης.Η μεταφορά αρμοδιοτήτων στους δήμους και στις περιφέρειες φαίνεται να συνδέεται με τη λεγόμενη «λειτουργική και οικονομική αυτοδυναμία», δηλαδή τον κατακερματισμό, το δραστικό περιορισμό των επιδοτήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό και την παραπέρα εμπορευματοποίησή τους, τη διαχείριση – και όχι τη λύση – λαϊκών προβλημάτων.Η μεταφορά αρμοδιοτήτων στους δήμους και στις περιφέρειες συνδέεται με τη λεγόμενη «λειτουργική και οικονομική αυτοδυναμία», δηλαδή τον κατακερματισμό, το δραστικό περιορισμό των επιδοτήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό και την παραπέρα εμπορευματοποίησή τους, τη διαχείριση – και όχι τη λύση – λαϊκών προβλημάτων.Υπάρχουν αρμοδιότητες που δεν πρέπει να κατακερματίζονται στα τοπικά όργανα, όπως αυτές που αφορούν σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, γενικότερα κοινωνικές υπηρεσίες. Είναι διαφορετικό ζήτημα να έχει λόγο η τοπική διοίκηση στον εντοπισμό των αναγκών, στον έλεγχο της λειτουργίας και άλλο ζήτημα να έχει η ίδια αρμοδιότητα να δημιουργεί και να αναπτύσσει, να λειτουργεί με δική της ευθύνη την «κάθε» μονάδα, είτε είναι σχολείο, είτε ιατρείο, είτε άλλο κοινωνικό ίδρυμα.Η απουσία δημοκρατικού προγραμματισμού και αναπτυξιακού σχεδιασμού, ο ερμαφρόδιτος χαρακτήρα μεταξύ κρατικής διοίκησης και τοπικής αυτοδιοίκησης και η διατήρηση της επιτήρησης του κράτους με τις επτά αποκεντρωμένες κρατικές διοικήσεις, δημιούργησαν έναν νέο γραφειοκρατικό μηχανισμό, ανίκανο να συμβάλει στην πραγματική ανάπτυξη και πρόοδο της κάθε περιοχής.Αναφορικά με τον «Καλλικράτη», υποστηρίζουμε ότι δεν «ατύχησε» απλώς, επειδή συνέπεσε χρονικά με την οικονομική κρίση, όπως αφήνει να εννοηθεί η πλειοψηφία. Σχεδιάστηκε εξαρχής με άξονα τις νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις για λιτότητα και «λιγότερο Κράτος».Γι’ αυτό και θεωρούμε ότι η Αυτοδιοίκηση, και ευρύτερα η ίδια η κοινωνία και η χώρα έχουν ανάγκη από μία ριζική ανατροπή του «Καλλικράτη» και από την αντικατάστασή του από ένα νέο ριζοσπαστικό, πραγματικά δημοκρατικό και συμμετοχικό θεσμικό πλαίσιο για την Αυτοδιοίκηση.

Συμπερασματικά, θεωρούμε ότι η οποιαδήποτε απόπειρα παρέμβασης στις μικροδομές του πολιτικού συστήματος που θα στερείται ρητής και πολιτικά συγκεκριμένης απεύθυνσης στην κοινωνική βάση και άρα στις τοπικές δυνάμεις που συνιστούν τον πολιτικό μακρόκοσμο θα είναι ατελέσφορη και πιθανότατα θνησιγενής. Η υπέρβαση των όρων υπό τους οποίους διεξάγεται αυτή τη στιγμή ο πολιτικός αγώνας προϋποθέτει την εμπλοκή της κοινωνικής βάσης και την κινητοποίηση των τοπικών, ενδογενών πόρων της.

Στην κατεύθυνση αυτή η πρόταση μας απαιτεί να υπάρξει μια εκ βάθρων ανασυγκρότηση της αυτοδιοίκησης, πράγμα που βέβαια σημαίνει την πλήρη ανατροπή του καθεστώτος που εγκαθίδρυσε το σχέδιο «Καλλικράτης». Και σε αυτό επιμένουμε και δεν δεχόμαστε τροποποιήσεις που δεν αλλάζουν την γενική κατεύθυνση. Δεν παλεύουμε για τον εξωραϊσμό της βάρβαρης αυτής πολιτικής, αλλά για την πλήρη ανατροπή της.

Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και η δομική μας αντίθεση με την πλειοψηφία της ΕΝΠΕ. Θεωρούμε σε αντίθεση με την πλειοψηφία ότι το πρόγραμμα «Καποδίστριας» και στη συνέχεια το πρόγραμμα «Καλλικράτης» αναδιάταξαν τις σχέσεις κεντρικού και τοπικού κράτους αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων την «τοπολογία» των αντιπροσωπευτικών δομών και εξασθένισαν την πεμπτουσία της αυτοδιοίκησης, που βασίζεται στη συμμετοχή.

Ο Καλλικράτης, συμπληρώνοντας τον Καποδίστρια, ενίσχυσε και σε τοπικό επίπεδο την έννοια της πολιτικής αλλοτρίωσης, την απομάκρυνση, δηλαδή, και την αποξένωση των πολιτών από την εξουσία, δημιουργώντας γραφειοκρατικές οντότητες ή μικρά κρατίδια. Αυτό εννοούμε λέγοντας ότι απαλλοτρίωσε την πεμπτουσία της Αυτοδιοίκησης και την μετέτρεψε σε μια «κλινικά νεκρή» αυτοδιοίκηση.

Το διακύβευμα, επομένως, είναι κρίσιμο και εξαιρετικά επίκαιρο: η Αυτοδιοίκηση θα λειτουργήσει ως ένας πυλώνας λαϊκής εξουσίας και συμμετοχής των πολιτών ή θα παραμείνει ένας γραφειοκρατικός, αποστεωμένος θεσμός παραγωγής παραγόντων και παραγοντίσκων προθύμων να υπηρετήσουν τις κεντρικές πολιτικές που θα τους υπαγορευτούν; Η υποτίμηση του θεσμού της Αυτοδιοίκησης που υπάρχει όχι αδικαιολόγητα, εξαιτίας των φαινομένων αναπαράστασης των πολιτικών και της πολιτικής με την κεντρική σκηνή, θα έχει ως φυσικό αποτέλεσμα το τέλος ενός δυνάμει λαϊκού θεσμού. Και αυτό ακριβώς επιδιώκεται. Ο αγώνας είναι διμέτωπος, στα κινήματα, στη συγκρότηση μετώπων αντίστασης, αλλά και στην επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων για το μέλλον της χώρας και της Αυτοδιοίκησης.

Γ. ΒΑΣΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΡΧΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΕΙΝΑΙ:

Η κατοχή πρωτογενούς εξουσίας διαφοροποιεί ποιοτικά την αυτοδιοίκηση από τις αντιπροσωπευτικές δομές δημοκρατίας και συνεπώς αυτή η ιδιότητά της θα πρέπει να είναι αναπαλλοτρίωτη. Αυτή η θεμελιώδης αρχή παραβιάζεται ή απαλλοτριώνεται με τον Καλλικράτη.Η αυτοδιοίκηση σε όλες τις βαθμίδες δομείται θεσμικά με τρόπο τέτοιο που να αναδεικνύεται η αξία της συλλογικής ευθύνης αντί της προσωποκεντρικής εξουσίας. Και αυτό όχι μόνον δεν αντιπαλεύεται από την πλειοψηφία, αλλά αντίθετα ενισχύεται. Ακόμα και τα συλλογικά όργανα, όπως η ΕΝΠΕ σε τέτοιο επίπεδο λειτουργούν.Οι συμμετοχικοί θεσμοί αποτελούν θεμελιώδες γνώρισμα της αυτοδιοίκησης και κατά συνέπεια αποτελούν αναπόσπαστο και δομικό συστατικό μέρος της θεσμικής και πολιτικής τους λειτουργίας.Οι θεσμοί αυτοί συμπεριλαμβάνουν τις λαϊκές συνελεύσεις και τα τοπικά δημοψηφίσματα αλλά και ενδιάμεσους θεσμούς πολιτικής καινοτομίας όπως η τοπική λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία, η πλατιά τοπική διαβούλευση και ο θεσμός των διερευνητικών επιτροπών. Σήμερα μόνον τυπικά υπάρχουν.Η κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ κεντρικού κράτους και αυτοδιοίκησης πρέπει να είναι σαφής, εύληπτη και σταθερή και να μην μπορεί να μεταβληθεί με την έκδοση απλών υπουργικών αποφάσεων. Επίσης, οι αποκλειστικές αρμοδιότητες της αυτοδιοίκησης θα πρέπει να ορισθούν, να διακριθούν και να κατοχυρωθούν πλήρως με τρόπο σαφή και αδιαμφισβήτητο.Το φορολογικό σύστημα και η δημοσιονομική πολιτική περιλαμβάνει ως αναπόσπαστο μέρος κι ένα πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ κεντρικού κράτους και αυτοδιοίκησης σχετικά με τον επιμερισμό εσόδων και δαπανών ανάμεσα στις διάφορες χωρικές κλίμακες και αυτό δεν παραβιάζεται, όπως συνήθως.Η αυτοδιοίκηση επωμίζεται την αποστολή του απρόσκοπτου και κοινωνικά δίκαιου εφοδιασμού της κοινότητας με τοπικά δημόσια αγαθά. Τα θεμελιώδη, στρατηγικού χαρακτήρα, δημόσια αγαθά (παιδεία, υγεία κ.λ.π.) παρέχονται από το κεντρικό κράτος ή τις αποκεντρωμένες δομές του.Νόμος κατοχυρώνει ότι για τη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στην αυτοδιοίκηση πρέπει να προηγείται η μεταφορά των απαιτούμενων χρηματοδοτικών πόρων. Οι ανώτατες ελεγκτικές αρχές (π.χ. Ελεγκτικό Συνέδριο) ασκούν δικαίωμα αρνησικυρίας για κάθε αρμοδιότητα που το κεντρικό κράτος μεταβιβάζει στην αυτοδιοίκηση σε περίπτωση που δεν μεταβιβάζει ταυτόχρονα και τους πόρους που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση της επίδικης αρμοδιότητας.

Δ. ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΥ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ

για την Τοπική Αυτοδιοίκηση

Ο νόμος που θα επανιδρύει την αυτοδιοίκηση και των δύο βαθμών θα πρέπει να έχει το χαρακτήρα νόμου-πλαισίου όπου θα ρυθμίζονται τα κεντρικά χαρακτηριστικά του αυτοδιοικητικού συστήματος.Τα υπόλοιπα θέματα συστηματοποιούνται και ρυθμίζονται από έναν νέο και ενιαίο κώδικα αυτοδιοίκησης. Στο πλαίσιο αυτό υλοποιούνται:Χωροταξική αποκλιμάκωση των ΟΤΑ ώστε αφενός να καλυφθεί το τεράστιο σημερινό έλλειμμα πρωτογενούς δημοκρατίας και αφετέρου οι ΟΤΑ να γίνουν πιο αποτελεσματικοί.Αποκέντρωση και σαφής προσδιορισμός των αρμοδιοτήτων κάθε επιπέδου διοίκησης. Οι βαθμίδες αυτοδιοίκησης συναρθρώνονται δομικά με τις κεντρικές πολιτικές κατά το σχεδιασμό της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης. Ο επιμερισμός των ρόλων και των ευθυνών γίνεται στη βάση της αρχής της επικουρικότητας. Οι βαθμίδες αυτοδιοίκησης αποτελούν οργανικά υποκείμενα του χωρικού προγραμματισμούΟι Περιφέρειες θα μεταβληθούν σε βασικούς θεσμούς ανάπτυξης. Στόχος είναι το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων, πέραν των κεντρικών εθνικής εμβέλειας έργων, να υλοποιείται από τις Περιφέρειες, που προβλέπεται να συμμετέχουν ουσιαστικά στο γενικό δημόσιο σχεδιασμό. Παράλληλα, οι Περιφέρειες θα συντονίζουν και θα συναποφασίζουν με τους Ο.Τ.Α τις παραγωγικές και κοινωνικές δράσεις της περιοχής τους.Επαρκής και επακριβής κατανομή των πόρων και των αντίστοιχων επενδυτικών μέσων. Διασφαλίζεται η εφαρμογή του Συντάγματος ώστε για τη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στην Αυτοδιοίκηση να πρέπει να προηγείται η μεταφορά των απαιτούμενων χρηματοδοτικών πόρων. Οι ανώτατες ελεγκτικές αρχές (π.χ. Ελεγκτικό Συνέδριο) ασκούν δικαίωμα αρνησικυρίας για κάθε αρμοδιότητα που το κεντρικό κράτος μεταβιβάζει στην Αυτοδιοίκηση σε περίπτωση που δεν μεταβιβάζει ταυτόχρονα και τους απαιτούμενους πόρους για την εξυπηρέτηση της επίδικης αρμοδιότητας.Το κεντρικό κράτος είναι υποχρεωμένο να στηρίζει και να ενισχύει τους οργανισμούς που σκοπό έχουν την παροχή τεχνογνωσίας και τη γενικότερη ερευνητική στήριξη της αυτοδιοίκησηςΒαθύς εκδημοκρατισμός της λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.Συμμετοχικούς θεσμούς και παρεμβάσεις ως αναπόσπαστο και δομικό συστατικό μέρος της θεσμικής και πολιτικής τους λειτουργίας της ΤΑ. Οι θεσμοί αυτοί συμπεριλαμβάνουν και τις λαϊκές συνελεύσεις, τον συμμετοχικό προϋπολογισμό και τα τοπικά δημοψηφίσματα αλλά και ενδιάμεσους θεσμούς πολιτικής καινοτομίας όπως η τοπική λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία, η πλατιά τοπική διαβούλευση και ο θεσμός των διερευνητικών επιτροπών. Στόχοι είναι: ο περιορισμός των δημαρχοκεντρικών περιφερειαρχοκεντρικών χαρακτηριστικών του συστήματος, η μείωση της εσωτερικής συγκέντρωσης της πολιτικής ισχύος στους ΟΤΑ, η Θέσπιση διαδικασιών πλατιάς κοινωνικής διαβούλευσης για την υλοποίηση μεγάλων τοπικών έργων και επενδύσεων με παράλληλη θέσπιση Διερευνητικών Επιτροπών που θα εξασφαλίζουν την άρτια, τεχνικά τεκμηριωμένη και αμερόληπτη ενημέρωση των δημοτών. Η διαβούλευση θα μπορεί να καταλήγει και σε δημοψήφισμα και η ενίσχυση και αναδιοργάνωση των αρχών για την καταπολέμηση α) της κακοδιοίκησης εις βάρος των δημοτών και β) της οικονομικής κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς.Την απλή αναλογική σε όλα τα επίπεδα εκλογής και αντιπροσώπευσης των Ο.Τ.Α., διότι το υφιστάμενο εκλογικό σύστημα που αποδίδει τα 3/5 των εδρών στον συνδυασμό που πλειοψήφησε αλλοιώνει την αναλογική αντιπροσώπευση, με όλες φυσικά τις ασφαλιστικές δικλείδες για την κυβέρνησιμότητα.Η αλλαγή του εκλογικού συστήματος και η καθιέρωση της απλής αναλογικής δεν είναι απλώς μία αξιακή επιλογή, αλλά στηρίζεται σε πολύ συγκεκριμένα και αναμφισβήτητα πραγματικά δεδομένα και έρχεται να καλύψει ένα υπαρκτό δημοκρατικό έλλειμμα.Μία απλή επεξεργασία των αποτελεσμάτων των τελευταίων (2014) Εκλογών, αρκεί για να αποδειχθεί ο ακραία πλειοψηφικός χαρακτήρας του υφιστάμενου εκλογικού συστήματος.Πιο αναλυτικά:Σε σύνολο 325 Δήμων,4 (1%) από τους σημερινούς Δημάρχους έλαβαν ποσοστό κάτω από 20%,59 (18%) από τους σημερινούς Δημάρχους έλαβαν ποσοστό κάτω από 30% ενώ,136 (42%) από τους σημερινούς Δημάρχους έλαβαν ποσοστό κάτω από 40%,Αντίστοιχα, σε σύνολο 13 Περιφερειών,4 (31%) από τους σημερινούς Περιφερειάρχες έλαβαν ποσοστό κάτω από 30% ενώ,8 (61%) από τους σημερινούς Περιφερειάρχες έλαβαν ποσοστό κάτω από 40%.Παρ’ όλα αυτά, και οι μεν και οι δε, βάσει του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου, ελέγχουν τα 3/5 (60%) των εδρών του αντίστοιχου δημοτικού ή περιφερειακού συμβουλίου. Είναι επομένως σαφές ότι, το ισχύον εκλογικό σύστημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αποδεικνύεται εξόφθαλμα πλειοψηφικό ως προς τα αποτελέσματά του και οδηγεί σε προφανή αλλοίωση της βούλησης του εκλογικού σώματος και των σχέσεων εκπροσώπησης, με τις πολιτικές, αλλά και συνταγματικές προεκτάσεις που έχει το γεγονός αυτό.Η αλλαγή του εκλογικού συστήματος οφείλει να είναι συνολική. Δεν αφορά μόνο την αλλαγή του τρόπου κατανομής των εδρών, αλλά διέπεται από μία συνολική λογική διευκόλυνσης της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και της ενίσχυσης της τοπικής δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο. Στη συνολική αυτή λογική εμπεριέχονται η καθιέρωση πλειάδας θεσμών άμεσης κοινωνικής συμμετοχής, όπως αναφέρονται παραπάνω.Τέλος η απάντηση στο ζήτημα της «κυβερνησιμότητας» είναι πρωτίστως πολιτική και δευτερευόντως θεσμική και νομική, αφού ικανός και καλός τοπικός ηγέτης είναι αυτός που καταφέρνει να συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις, να βρίσκει επιχειρήματα, να πείθει και να εξασφαλίζει τη στήριξη του δημοτικού ή περιφερειακού συμβουλίου. Άλλωστε, αν η απλή αναλογική ψηφίστηκε, ως νόμος του Κράτους, για την κεντρική κυβέρνηση, όπου τα διακυβεύματα είναι σαφώς μεγαλύτερα και οι πολιτικές/κομματικές αντιπαραθέσεις οξύτερες, είναι σίγουρο ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να λειτουργήσει στο τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο, όπου οι πολιτικές και ιδεολογικές εντάσεις είναι χαμηλότερου βαθμού και το πεδίο επίτευξης συναινέσεων για τα τοπικά ζητήματα είναι ευρύτερο.

Ε. Β’ ΒΑΘΜΟΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ – ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ

Οι παρεμβάσεις μπορεί να είναι οι ακόλουθες: Στον προσωποκεντρικό χαρακτήρα του θεσμού του Περιφερειάρχη. Το θέμα αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με την ενίσχυση του συλλογικού χαρακτήρα του Περιφερειακού Συμβουλίου και την έμμεση εκλογή ΓΓ Περιφέρειας από το Περιφερειακό Συμβούλιο το οποίο όμως μεταλλάσσεται σε ένα είδος μικρής Περιφερειακής Αντιπροσωπευτικής Συνέλευσης (ΠΑΣ).Στον τρόπο ανάδειξης των μελών της ΠΑΣ. Στο ισχύον σύστημα έχουμε en bloc ψηφοδέλτια με προεπιλεγμένους Αντιπεριφερειάρχες και νομαρχιακές υποψηφιότητες. Το σύστημα αυτό είναι η πεμπτουσία της περιφερειακής καρτελοποίησης ψήφων. Μια λύση θα ήταν η μεικτή εκπροσώπηση με την εκλογή υποψηφίων τόσο σε νομαρχιακό όσο και σε ενιαίο περιφερειακό ψηφοδέλτιο με ποσόστωση αντιπροσώπευσης, π.χ. 50-50 ή 60-40.Οι υποψήφιοι θα εκλέγονται από ενιαίο παραταξιακό ψηφοδέλτιο το οποίο όμως θα έχει δύο μέρη: το ένα, θα συγκροτείται σε νομαρχιακή βάση και θα ψηφίζεται από τους ψηφοφόρους του αντίστοιχου νομού. Το άλλο τμήμα θα συγκροτείται σε ενιαία περιφερειακή βάση και θα ψηφίζεται από όλους τους ψηφοφόρους της περιφέρειας. Για λόγους ισοτιμίας, και για τις δύο κατηγορίες υποψηφίων θα υπάρχει σταυρός προτίμησης.Σε κάθε Υπουργείο η σύσταση κοινών οργάνων διαβούλευσης και προετοιμασίας των Νομοσχεδίων με συμμετοχή των Περιφερειών και των Δήμων που να διασφαλίζουν έναν ενισχυμένο και ουσιαστικό ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στον χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό και στον αναπτυξιακό προγραμματισμό.Η κατάργηση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης και τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων της στην Αυτοδιοίκηση, σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας. Η θεσμοθέτηση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης παράλληλα με την Αιρετή Περιφέρεια, καταδεικνύει την δυσπιστία του κράτους στην Αυτοδιοίκηση.η συγκρότηση και λειτουργία των αυτοτελών υπηρεσιών εποπτείας της Αυτοδιοίκησης. (Ν.3852/2010).η προώθηση της διαβαθμιδικής συνεργασίας και συγκεκριμένα : η θεσμοθέτηση οργάνων συνεργασίας των δυο βαθμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (κοινού οργάνου Περιφέρειας – Περιφερειακής Ένωσης Δήμων και Εθνικού Συμβουλίου Περιφερειών και Δήμων), η συγκρότηση κοινής επιτροπής ΥΠΕΣ-ΕΝΠΕ-ΚΕΔΕ για την αξιολόγηση της εφαρμογής του θεσμικού πλαισίου της Αυτοδιοίκησης.η σύσταση Εθνικού Παρατηρητηρίου με τη συμμετοχή των αρμόδιων Κυβερνητικών φορέων, της ΕΝ.Π.Ε που θα έχει ως αποστολή την παρακολούθηση της εφαρμογής και τη συνεχή επικαιροποίηση του κανονιστικού πλαισίου που αφορά τις Περιφέρειες.Η αναβάθμιση της συλλογικής και αποτελεσματικής λειτουργίας των οργάνων της Περιφέρειας. Η άσκηση της πολιτικής έχει ως προϋπόθεση τη βαθιά γνώση και τη δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων από ένα συλλογικό πολιτικό όργανο που δεν μπορεί να είναι άλλο από ένα ισχυρό Περιφερειακό Συμβούλιο που θα έχει κατακτήσει την περιφερειακή συνείδηση του χώρου αναφοράς του.η προτεινόμενη αναβάθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απαιτεί και την ταυτόχρονη αναβάθμιση της καταστατικής θέσης των αιρετών, διασφαλίζοντας την αναγκαία θεσμική, τεχνική και οικονομική υποστήριξή τους, για να μπορούν να ανταποκριθούν στην όλο και πολυπλοκότερη αποστολή τους και να αποκτήσουν στην τοπική κοινωνία το κύρος και την αξιοπρέπεια που απαιτεί ο θεσμικός ρόλος τους.Οικονομική αυτοτέλεια και αποτελεσματική λειτουργία των περιφερειών. (Βλ. κείμενο Χουλιαράκη)Αυτονόητη είναι η απόδοση των θεσμοθετημένων Κ.Α.Π. (4,2% επί του φόρου εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων και 4 % επί του Φ.Π.Α).Η εξασφάλιση, επίσης, ενός ελάχιστου εγγυημένου ποσού λειτουργικών πόρων σε σχέση με τις μεταφερόμενες αρμοδιότητες.η εγκαθίδρυση μηχανισμού αυτόματης εκχώρησης των αναλογούντων πόρων για τις μεταφερόμενες αρμοδιότητες καιη θέσπιση ρητρών έγκαιρης καταβολής των Κ.Α.Π. από την κυβέρνηση.Δημιουργία ενός ενιαίου συστήματος παρακολούθησης των οικονομικών των Περιφερειών, του οποίου θα διασφαλίζεται η διαλειτουργικότητά με τα αντίστοιχα συστήματα της Κεντρικής Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να επιτευχθεί η διαφάνεια της διαχείρισης του συνόλου των οικονομικών του Κράτους και η ισότιμη και αποτελεσματική συνεργασία Κυβέρνησης – Περιφερειών στη διαμόρφωση και εφαρμογή των εθνικών και των περιφερειακών δημόσιων πολιτικών. (Βλ. κείμενο για τον προϋπολογισμό)Κατάργηση του Παρατηρητηρίου Οικονομικής Αυτοτέλειας, του οποίου η δομή και οι αρμοδιότητες έχουν μονόπλευρη και παρεμβατική λειτουργία και στοχεύουν στην επιτροπεία των Περιφερειών.Κατάργηση κάθε έμμεσου ελέγχου σκοπιμότητας

«ΚΑΛΟΥΜΕ όλες και όλους που έχουν τις ίδιες αγωνίες, παρόμοιες αντιλήψεις και αντιλαμβάνονται που οδηγούν οι πολιτικές που κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα την Αυτοδιοίκηση, και ανησυχούν να συνδιαμορφώσουμε ένα κείμενο και να το παλέψουμε στο άχρωμο, άοσμο, προκαθορισμένο και τυπικό Συνέδριο της ΕΝΠΕ. Ο κίνδυνος δεν είναι αυτός μιας «καχεκτικής» αυτοδιοίκησης, αλλά μιας «κλινικά νεκρής» αυτοδιοίκησης.

Επιμένουμε στην απόρριψη των μνημονίων και των απορρεόντων αντιλαϊκών πολιτικών.

Επιμένουμε στην ριζική ανατροπή του θεσμικού πλαισίου «Ν 3852/10».

Απορρίπτουμε τη λογική της «Τριετούς Στρατηγικής Μεταρρυθμίσεων», η οποία αφορά το Δημόσιο και την Αυτοδιοίκηση.

Απορρίπτουμε την θεσμοθέτηση νέων φοροεισπρακτικών βαρών και επιβαρύνσεων των πολιτών, με οποιαδήποτε ονομασία κι αν φέρουν αυτοί.

Απορρίπτουμε τις πολιτικές που οδηγούν τις υπηρεσίες των δήμων στην ιδιωτικοποίηση τους.

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα; Τραγουδούν, αλλά πολύ φάλτσα. Τα τραγούδια αυτά που δεν ακούγονται λένε ότι ακόμα και τώρα, μετά τις αλλεπάλληλες ήττες, ότι η αυτοδιοίκηση είναι το ανάχωμα στη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Είναι ο βασικός μοχλός κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής, με κοινωνικές δράσεις διαχρονικές και απότοκες της οικονομικής κρίσης. Είναι αυτή που σηκώνει αποκλειστικά το βάρος της κοινωνικής πολιτικής του κράτους, έχοντας οργανώσει ένα εκτεταμένο δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών, που απευθύνεται στο σύνολο των πολιτών και ιδιαίτερα στους φτωχούς, στους ανέργους και τους οικονομικά ασθενέστερους. Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα και θα συνεχίσουν να τραγουδάνε… έστω και φάλτσα. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, τουλάχιστον μην την ξεφτιλίσουμε έλεγε ο ποιητής. Κι εμείς αυτό θα κάνουμε… δεν θα γίνουμε συνένοχοι ενός φόνου. Δεν θα γίνουμε συνένοχοι στον πλήρη ευτελισμό της αυτοδιοίκησης.»

The post Συνέδριο ΕΝΠΕ: Τι πρότεινε το κείμενο που μειοψήφησε appeared first on Aftodioikisi.gr.