Eνας Γάλλος στην Αγρια Δύση

15:47 4/9/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Eνας Γάλλος στην Αγρια Δύση04.09.2018Τέχνες

Στο Λίντο ο Ζακ Οντιάρ με ένα γουέστερν με εντυπωσιακή σινεμασκόπ φωτογραφία και μουσική από τον Αλεξάντερ Ντεσπλά

Αποστολή
Ακης Καπράνος

Μπορεί οι αδελφοί Κοέν να μας ταξίδεψαν σε μια πιο, ας την πούμε, παραδοσιακή πλευρά του Φαρ Γουέστ, ο Ζακ Οντιάρ όμως (που μόλις το 2015 βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα για το «Ντιπάν») έφτασε στο Λίντο με ένα γουέστερν, το φιλμ «Οι αδελφοί Σίστερς», το οποίο διαθέτει πραγματικά εξαιρετικό καστ: Γιόακιν Φίνιξ, Τζον Σ.

Ράιλι και Τζέικ Γκίλενχαλ πρωταγωνιστούν σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία που πετυχαίνει την Αμερική σε ένα χρονολογικό αλλά και πολιτιστικό σταυροδρόμι, στο νήμα δηλαδή που χωρίζει την Αγρια Δύση από τη βιομηχανική επανάσταση. Αυτά όμως είναι μικρά γράμματα. Επί της ουσίας, το στόρι είναι αυστηρά παραδοσιακό. Δύο αδέλφια, επαγγελματίες κυνηγοί επικηρυγμένων, αναζητούν έναν χρυσοθήρα που χρωστά ένα σεβαστό ποσό στον εργοδότη τους (ο Ρούτγκερ Χάουερ σε μια εξαιρετικά σύντομη εμφάνιση). Η συνέχεια διαθέτει ανατροπές, κινηματογραφικές αναφορές που φτάνουν μέχρι και τα πρώτα βωβά γουέστερν του αμερικανικού σινεμά (απολύτως φυσιολογικό για έναν αθεράπευτο κινηματογραφόφιλο όπως ο Οντιάρ), εντυπωσιακή σινεμασκόπ φωτογραφία και ακόμα πιο εντυπωσιακή μουσική από τον Αλεξάντερ Ντεσπλά.

Να σημειώσουμε εδώ ότι στη συνέντευξη Τύπου μονάχα ο Οντιάρ, ο Ντεσπλά και ο Τζον Σ. Ράιλι ήταν παρόντες. Εκαναν και στον Οντιάρ μια ερώτηση πάνω στη θέση της γυναίκας στην κινηματογραφική βιομηχανία σήμερα, και ο άνθρωπος είπε το πιο φυσιολογικό: «Οταν βλέπετε μια καλή ταινία, σας ενδιαφέρει αν τη γύρισε άντρας ή γυναίκα;»

• «Φωτιά στο Τελ Αβίβ». Μετά την προβολή των «Αδελφών Σίστερς» στην Πάλα Μπιενάλε, ακολούθησε το «Φωτιά στο Τελ Αβίβ», ένα πολύ αστείο φιλμ με ήρωα έναν καταφερτζή Παλαιστίνιο που ξεκινά από χαμηλά και φτάνει στη θέση του σεναριογράφου μιας παλαιστινιακής σαπουνόπερας με πολιτικό υπόβαθρο. Σύντομα θα υποχρεωθεί από έναν Ισραηλινό στρατιωτικό να επέμβει δυναμικά στο προδιαγεγραμμένο στόρι, βάζοντας την Παλαιστίνια επαναστάτρια ηρωίδα να ερωτεύεται έναν... συνάδελφο του δεύτερου, και τα κωμικά σκαμπανεβάσματα διασκέδασαν αρκούντως το κοινό.
Για να λέμε την αλήθεια όμως, άνετα θα μπορούσε να είχε σκηνοθετηθεί από τους Ρέππα - Παπαθανασίου. Θέλω να πω ότι δεν πρόκειται, κινηματογραφικά μιλώντας, για ένα υλικό που δικαιολογεί την παρουσία του σε διεθνές φεστιβάλ τέτοιου μεγέθους. Επίσης θα προτιμούσαμε λίγο πιο δυνατό γέλιο: Αν η ταινία ξέφευγε πέρα από τα όρια του καλαμπουριού και άγγιζε αυτά της καθαρής φάρσας, τότε ίσως προέκυπτε και μια κάποια τρέλα - σίγουρα απαραίτητη για μια κωμωδία που καταπιάνεται με τόσο καυτά ζητήματα και προτιμά να κάνει απλή πλακίτσα.

• «Charlie says». Αμέσως μετά είδαμε το «Charlie says» της Μέρι Χάρον, που πολλοί θα θυμούνται ως σκηνοθέτιδα του «American Psycho». Και όταν ο τίτλος λέει «Τσάρλι», εννοεί τον Τσαρλς Μάνσον. Ναι, πρόκειται για άλλη μία ταινία βασισμένη στη γνωστή υπόθεση (σημειώστε, παρακαλώ, πως αυτήν την περίοδο ετοιμάζει μία και ο Κουέντιν Ταραντίνο), αλλά η Χάρον ξεκινά από τον εγκλεισμό των τριών κοριτσιών που διέπραξαν αυτά τα φοβερά εγκλήματα και κάνει μια ρεπορταζιακού τύπου αναδρομή στην πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν στο χίπικο κοινόβιό τους, ίσως για να μας δείξει πως αυτές οι γυναίκες τελικά υπήρξαν θύματα κι αυτές.

Η κινηματογράφηση είναι εξαιρετική: δίχως εφετζίδικα κολπάκια, με στιβαρή κάμερα, που παραπέμπει κατευθείαν στο σινεμά εκείνης της εποχής. Επίσης καλές είναι και οι ερμηνείες: Ο Ματ Σμιθ είναι ένας δαιμονικά πειστικός Μάνσον, ενώ οι Σόζι Μπέικον, Χάνα Μάρεϊ και Μαριάν Ρέντον προσπαθούν να αγγίξουν το ανθρώπινο πρόσωπο των κοριτσιών, κάτι που σίγουρα αποτελεί τη βασικότερη πρόθεση της ταινίας. Κι όμως, παρά τις θετικές εντυπώσεις που αποσπάσαμε, νομίζουμε ότι η ταινία απέτυχε. Ο λόγος είναι απλός: Οι οπαδοί της σέκτας του Μάνσον δεν σκότωσαν απλά κάποιους ανθρώπους. Σκότωσαν μια ολόκληρη εποχή. Εβαλαν τέλος στα όνειρα μιας γενιάς, θα έλεγε κανείς σε σχεδόν παγκόσμιο επίπεδο. Αν λέγαμε πως ο τροχός άρχισε να γυρίζει σε αντίστροφη τροχιά από εκείνη ακριβώς τη στιγμή, δεν θα υπερβάλλαμε και τόσο. Και αυτό το ζήτημα μοιάζει να μην απασχολεί τη Χάρον στ’ αλήθεια.