Αυτή η έκθεση αναδεικνύει το μεγαλείο της Β. Ελλάδος

17:54 14/9/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Αυτή η έκθεση αναδεικνύει το μεγαλείο της Β. Ελλάδος14.09.2018Life style

Ο Γιάννης Κότσιρας μιλάει στη «δημοκρατία» για την 83η ΔΕΘ και την ανάγκη του να δημιουργεί τραγούδια που να αγαπά εκείνος

Από την
Ελένη Σκάρπου

Tον συναντήσαμε στην 83η ΔΕΘ λίγο προτού ανέβει στη σκηνή μαζί με τη Γιώτα Νέγκα, τον Μίλτο Πασχαλίδη και τον Δημήτρη Μπάση, όπου και ένωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα μουσικό αφιέρωμα για τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Μάριο Τόκα. Εκεί

λοιπόν, στην Πύλη Τόξο του Διεθνούς Εκθεσιακού Κέντρου Θεσσαλονίκης, παρέα με τους ανθρώπους του Κοσμοράδιο 95,1, που έχουν τη συμπαραγωγή των φετινών συναυλιών της ΔΕΘ, ο Γιάννης Κότσιρας μας αποκαλύφθηκε!

«Είναι μεγάλη χαρά για μένα να μετέχω σε αυτή τη μεγάλη γιορτή της Θεσσαλονίκης και για τους λόγους που έχουν να κάνουν με τη μουσική, αλλά και γιατί η έκθεση σαν έκθεση αναδεικνύει από μόνη της όλο το μεγαλείο της βόρειας Ελλάδας κι αυτό πάντα με χαροποιεί. Στο σχήμα αυτό είμαστε όλοι φιλαράκια. Είμαστε μια παρέα ίδιας γενιάς που έχουμε ξεκινήσει μαζί. Αυτό μας ενώνει πολύ και πολύ περισσότερο μας ενώνουν τα τραγούδια των μεγάλων συνθετών, μεταξύ των οποίων είναι και ο Μάριος Τόκας, με τον οποίο είχαμε την τύχη όλοι να γνωριστούμε. Δυστυχώς, κανείς από εμάς δεν συνεργάστηκε μαζί του δισκογραφικά εν ζωή, αλλά ήμασταν όλοι δυνάμει συνεργάτες, μια και με όλους είχε κάνει σχέδια. Ομως, τον πρόλαβε η ζωή» εξομολογείται ο Γιάννης Κότσιρας, ο οποίος νιώθει ευγνωμοσύνη για όλα εκείνα που προσέφεραν και εξακολουθούν να προσφέρουν ερήμην τους οι καλλιτέχνες του παρελθόντος.

Δεν θέλω «μουντζούρες»

«Οπως είναι για τους καθημερινούς ανθρώπους το σπίτι, έτσι είναι για μας που ασχολούμαστε με τη μουσική οι μεγάλοι αυτοί ιστορικοί άνθρωποι, όπως ο Τόκας, ο Μικρούτσικος, ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις κ.λπ. Είναι η βάση μας, είναι το σπίτι μας. Από εκεί ξεκινάμε και μετά ανοίγουμε τα φτερά μας και πετάμε σε πολλές κατευθύνσεις. Πιστεύω, φυσικά, ότι υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι και νεότεροι από μένα, αλλά και στη γενιά μου, οι οποίοι γράφουν σημαντικά πράγματα. Πιστεύω ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, άρα έχει αλλάξει και το επίπεδο εμπειριών που κουβαλάμε και απλά, ως γνωστόν, χρειάζονται πολλά χρόνια για να αναγνωριστεί το έργο μεγάλων συνθετών. Κάποιοι από εμάς θα αναγνωριστούμε πολύ αργότερα» δηλώνει ο γνωστός ερμηνευτής, τον οποίο απασχολεί ιδιαιτέρως τι θα αφήσει τελικά πίσω του φεύγοντας.

«Θα 'θελα ο γιος μου όταν ανοίγει το βιβλίο της ζωής μου να είναι καθαρό και να έχει ωραία πράγματα μέσα για να διαβάζει. Δεν θέλω βρομιές, δεν θέλω μουντζούρες. Οσοι αγαπάμε τη μουσική, αυτός είναι ο στόχος μας: να αφήσουμε κάτι πίσω μας θετικό, που να εμπνεύσει και τις νεότερες γενιές. Αν τα καταφέρουμε, έχει καλώς. Αν δεν τα καταφέρουμε, νομίζω ότι εκεί θα είναι η αποτυχία μας» τονίζει ο Γιάννης Κότσιρας και νιώθει πλέον τυχερός και ευλογημένος που ανήκει στους καλλιτέχνες οι οποίοι έζησαν μεγάλες εμπειρίες.

«Καταφέρνω να προσαρμόζομαι»

«Θα 'μουν αχάριστος αν παραπονιόμουν ή αν γκρίνιαζα για το οτιδήποτε. Μου ήρθαν μεγάλοι συνθέτες, μου ήρθαν μεγάλα τραγούδια, συνεχίζουν κι έρχονται. Επαιξε ρόλο και η επιλογή μου σαφέστατα, αλλά η επιλογή από μόνη της δεν φτάνει. Πρέπει να σου έρθει και κάτι για να μπορείς να επιλέξεις» επιμένει ο ίδιος, όπως επιμένει και στη μαγική δύναμη των ωραίων τραγουδιών που φτάνουν μέχρι την ψυχή μας, ανεξάρτητα από τις δομές της μουσικής βιομηχανίας σήμερα.

«Ολοι είμαστε λίγο αμήχανοι απέναντι στη δισκογραφία. Η αλήθεια είναι ότι δεν σταματάμε να βγάζουμε δίσκους, απλά δεν έχουμε πια το όραμα του τι κάνουμε ακριβώς. Εγώ καταφέρνω να προσαρμόζομαι στην εποχή μου. Πλέον, με νοιάζει να κάνω τραγούδια που να τα αγαπάω εγώ και λιγότερο να τα αγαπάνε οι δισκογραφικές. Αυτό είναι κάτι που μας έχει ξεαγχώσει σε μεγάλο βαθμό κι ίσως αυτό μας δείξει τον δρόμο για πιο όμορφα πράγματα, χωρίς το άγχος των πωλήσεων και της εμπορικότητας. Ας κάνουμε πια αυτό που αγαπάμε» καταλήγει ο αγαπημένος Γιάννης Κότσιρας, κουβαλώντας πάντα στις συναυλίες του την «Αλεξάνδρεια», το τραγούδι με το οποίο ξεκίνησε κάποτε.