«Απελπισίτο» Σοφία και Λάκης

17:05 27/12/2017 - Πηγή: Dimokratianews

«Απελπισίτο» Σοφία και Λάκης 27.12.2017Τέχνες

Η Σ. Φιλιππίδου μιλά για τη Θεσσαλονίκη που είναι ένα άγρυπνο μάτι και δεν την αφήνει να είναι ποτέ μόνη

Είναι από τις ηθοποιούς που έχουν έμφυτο το κωμικό στοιχείο και φυσιογνωμικά το προκαλούν αβίαστα. Αυτή την περίοδο τη συναντάμε επί σκηνής στο πλάι του Λάκη Λαζόπουλου, σε μια επιθεώρηση βγαλμένη από την ελληνική καθημερινότητα και, μάλιστα, σε μια συνεργασία που τώρα δοκιμάζεται πρώτη φορά. Η Σοφία Φιλιππίδου μάς αποκαλύπτεται διαφορετικά

μέσα από το «Α-πε-λπι-σί-το», που έκανε πρεμιέρα τα Χριστούγεννα στο Θέατρο Αριστοτέλειον και θα μείνει εκεί έως τις 14 Ιανουαρίου.

Πρόκειται για μια επιθεώρηση δωματίου, το νήμα της οποίας μάς ξετυλίγει η ίδια. «Η συνεργασία μου με τον Λάκη Λαζόπουλο δεν είναι κάτι τυχαίο, επιπόλαιο και ευκαιριακό. Είναι αποτέλεσμα βαθιάς επιθυμίας και πίστης ότι η καλλιτεχνική μας ένωση θα έχει καρπούς.
Δουλέψαμε μαζί στους “Δέκα μικρούς Μήτσους” το 1992. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας. Εκανε ο καθένας τα δικά του πράγματα, χωρίς ποτέ να ξεχνάω πως πρέπει να συνεργαστούμε. Ολα θέλουν, όμως, την ώρα τους.

Σε μας οι προϋποθέσεις δημιουργήθηκαν τώρα και φυσικά, μόλις μου έγινε η πρόταση, απάντησα αμέσως “ναι”. Η επιθεώρηση δωματίου είναι, κατά κάποιον τρόπο, ένα είδος σε εξέλιξη. Δεν μοιάζει ακριβώς με την επιθεώρηση όπως τη γνωρίζουμε από τα παλιά.

Το βάσανο που τους ενώνει

Εχει μια στοιχειώδη υπόθεση και οι ήρωες όλοι έχουν ένα βάσανο κοινό που τους ενώνει σε ένα σκηνικό τόπο - το αόρατο δωμάτιο. Υπάρχουν τα κλασικά επιθεωρησιακά σόλο, επικαιρότητα, τραγούδι, χορός, σάτιρα και οι ξεκαρδιστικές ατάκες. Με τον Λάκη όμως δεν μας δένουν μόνο οι ατάκες... μας δένει η αλληλοεκτίμηση, ο θαυμασμός και η πίστη πως σε αυτήν τη χρονική στιγμή το θέατρο ήθελε να είμαστε μαζί» αναφέρει η γνωστή ηθοποιός και μας συστήνει πιο στενά το «Α-πε-λπι-σί-το».

«Εξαιτίας της κρίσης, που έφερε τον Ελληνα σε απελπιστική κατάσταση, παίζουμε και εμείς την επιθεώρηση αυτή, μόνο που το λέμε πιο κομψά, πιο παιχνιδιάρικα και τραγουδιστά. Εννοείται πως η πένα του Λάκη Λαζόπουλου ξέρει να διεισδύει στη νοοτροπία του Ελληνα καλύτερα από τον καθένα μας. Εχει τα μάτια και τα αυτιά στραμμένα πάνω στον λαό, ξέρει καλά την ελληνική νοοτροπία -και την πολιτική, βέβαια-, γιατί παρακολουθεί από κοντά και καταγράφει με τις κεραίες του τα πάντα» εξομολογείται η Σοφία Φιλιππίδου.

Αν υπάρχει κάτι που την κάνει να είναι σίγουρη γι' αυτόν τον ρόλο, είναι το εξής: «Υπάρχει η πείρα που με κάνει να καταπιάνομαι με το δύσκολο αυτό είδος. Ποτέ δεν ξέρω εκ των προτέρων πώς θα κάνω το ένα ή το άλλο. Δουλεύω σπίτι πολύ, σκέφτομαι, δοκιμάζω και βρίσκω ερμηνευτικούς τρόπους. Τίποτα δεν αφήνω στην τύχη.

Μαζί με το κοινό βρίσκω την τελική κατεύθυνση της ερμηνείας και κάθε μέρα ψάχνομαι για το καλύτερο. Προσέχω, δε, να αποφεύγω τις παγίδες της έκθεσης» υπογραμμίζει και επιμένει πως τα τελευταία δέκα χρόνια και μέσα στην κρίση έκανε πράγματα πιο βαθιά, με το θέατρο, με λογοτεχνικά έργα, με δικές της επιθυμίες.

«Θέλουμε να δώσουμε ξανά χαρά στον κόσμο»

Οσο για το σύνθημα της παράστασης; «Θέλουμε να δώσουμε ξανά χαρά στον κόσμο» λένε όλοι μαζί. Εκείνη έχει σίγουρα όμως και δικό της μότο. «Είμαι ταμένη στη χαρά, στην επικοινωνία, στη συνένωση, στη συμφιλίωση και είμαι εναντίον της διχόνοιας. Η θεατρική ερμηνεία - πράξη πρέπει να καταργεί τα όρια της κωμωδίας και της τραγωδίας όπως τα γνωρίζουμε από τον Αριστοτέλη και να βάζει τα θεμέλια ενός ενιαίου μοντέρνου θεάτρου, που να ενσωματώνει όλα τα είδη σε ένα ενιαίο και αληθινό θέατρο» τονίζει και δεν καταδέχεται συνταγές που σε κάνουν να ξεπερνάς την απελπισία.

Για την ίδια η τέχνη είναι καταφύγιο και σε καμία περίπτωση δεν νοσταλγεί τις παλιές εποχές. Της αρέσουν τα καινούργια.... και η Θεσσαλονίκη. «Η Θεσσαλονίκη είναι πατρίδα. Για μένα, που έφυγα μεγάλη από δω, σημαίνει ακόμα πιο πολλά και σημαντικά. Είναι η πόλη μου και οι άνθρωποί της, η οικογένεια, οι φίλοι μου, μια ζεστή αγκαλιά... είναι το στήριγμά μου. Είναι για μένα ένα άγρυπνο μάτι, που δεν μ' αφήνει να είμαι ή να αισθάνομαι ποτέ μόνη» καταλήγει.