Εκμετάλλευση λαών για ορυκτούς και μη πόρους

09:36 12/4/2022 - Πηγή: Dimokratianews

Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Κι είναι πολλά εκατομμύρια αυτοί οι άνθρωποι που αισθάνονται έτσι. Κι έχουν δίκιο.

Από τον Δημήτρη Παξινό

Δυστυχία, πόνος, ξεριζωμός, καταστροφές, λεηλασίες, εξανδραποδισμός είναι λίγα από τα στοιχεία που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Από το ένα άκρο στο άλλο της Γης. Κι όπου πιο καθυστερημένη χώρα, εκεί και η αποθέωση του ανθρώπινου δράματος. Πλήρης εξαθλίωση κι εξαχρείωση. Ο αδύναμος δεν υπάρχει και δεν αξίζει να υπάρχει. Αυτό το έκριναν οι ισχυροί της Γης και ουδείς έφερε αντιρρήσεις.

Έτσι κάπως άρχισε και συνεχίζεται η εκμετάλλευση

λαών για τους πόρους, ορυκτούς και μη, που διαθέτει κάθε χώρα, στο όνομα των οποίων γίνονται δήθεν ξεσηκωμοί και επαναστάσεις για να αλλάξουν αφεντικό και να ελπίζουν στο καλύτερο ή στο χειρότερο. Κι όμως ελπίζουν οι λαοί και ζουν με την πίστη στον Θεό, που όμως δεν τους σώζει. Απλώς προσδοκούν στη δικαίωσή τους μετά θάνατον… Είναι μια παρηγοριά. Σημαντική για όλους αυτούς που υφίστανται την αδικία. Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

Και είναι πιο δυστυχείς όσοι γνωρίζουν τις καταναλωτικές συνήθειες και ανάγκες που έχουν ικανοποιηθεί μερικώς. Είναι αυτοί που ζουν στις πλούσιες χώρες και δεν έμαθαν να στερούνται. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους στον πλανήτη, τους πολλούς και πλάνητες, που αγνοούν τις καταναλωτικές συνήθειες των χωρών αυτών. Πέρασαν αιώνες, χρόνια, για έναν εξανθρωπισμό της κοινωνίας και το πέρασμα από το ζωώδες στο ανθρώπινο. Από τα ένστικτα στη λογική του νου. Στην καλύτερη διαχείριση του ανθρώπου και στη μετατροπή του από δούλο σε ελεύθερο. Από την κατάσταση του ζώου σε αυτήν του εξελισσόμενου είδους.

Έγιναν πολλές ανθρωποθυσίες, εκούσιες κι ακούσιες, για ένα κομμάτι ψωμί, για μια θέση στον ανθρώπινο ορίζοντα. Για να αποκτήσουν την ελευθερία, κοινωνική, πολιτική, και τα αγαθά που αυτή προσφέρει ως αυτονόητα ενός πολιτισμένου κόσμου. Που διεκδικεί ελάχιστη συμμετοχή στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, καταρχάς, που σημαίνει να πάψει να είναι παρίας, ανιθαγενής. Να αποκτήσει ταυτότητα. Να ‘χει λόγο. Ανατροπές πολλές κι επαναστάσεις για το θεωρούμενο αυτονόητο.

Κι όμως δεν υπάρχει αυτονόητο, αν δεν το κρίνουν αυτοί που μας διαχειρίζονται. Τι είμαστε λοιπόν σαν ένας ανθρώπινος οργανισμός που έμαθε να υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη και που κανείς δεν μας έχει πει για τον προορισμό μας… Πάντως πρέπει να έχει σχέση με την αναγκαία συγκατοίκησή μας στον ίδιο τόπο και με τις ίδιες ανάγκες μας. Και σαν τέτοιοι όλοι έχουν δικαιώματα. Και τα διεκδικούν όταν τα αντιληφθούν.

Γιατί δεν διδάσκονται αλλά περνούν μέσα από βιωματικές ανάγκες που γεννιούνται μέσα από μια μακρόχρονη διαδικασία, ίσως και αιώνων. Και φθάσαμε αισίως στη σημερινή εποχή, της τεχνολογίας, της ευμάρειας, αλλά και της σταδιακής συρρίκνωσης του πνεύματος. Της πλήρους εμπορευματοποίησης και της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Της απαξίωσης και της ισοπέδωσης ιδεωδών και αξιών, και της οίησης, δείγματος των αλαζόνων του πνεύματος, που τίποτα δεν τους συγκρατεί από την ικανοποίηση αρχέγονων ενστίκτων. Τα οποία πάντα ελλοχεύουν, καιροφυλακτούν και εμφανίζονται όταν τα καλέσεις. Οταν δηλαδή πάψει να ισχύει το μέτρο και μας ξεπερνά κατά πολύ. Οταν δηλαδή νομίζουμε ότι έχουμε κατακτήσει τον κόσμο.

Όταν η εξουσία μάς έχει τυφλώσει και ξεχάσαμε το πεπερασμένο της ζωής και ότι δεν διαφέρουμε από τα υπόλοιπα όντα, που κι αυτά, όπως κι εμείς, θνήσκουν απροστάτευτα.
Τότε, ίσως, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε και δεν προχωρήσαμε ούτε ένα βήμα ουσιαστικό, αφού τα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα δεν τα χρησιμοποιήσαμε για το κοινό καλό, αλλά για το ατομικό καλό. Δεν περιορίσαμε τους πολέμους, τις καταστροφές και τις σφαγές, απλώς τις εξελίξαμε με πιο καταστροφικούς τεχνολογικούς εξοπλισμούς.

Δεν βρήκαμε τρόπο να τιμωρούνται οι εισβολείς με τα διεθνή δικαστήρια, εκτός αν δεν ανήκουν σε εμάς τους ισχυρούς. Δεν μπορέσαμε να εξανθρωπίσουμε το είδος μας, αντιθέτως το μετατρέψαμε σε ένα ανθρωπόμορφο τέρας που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι ο μηχανισμός του αλόγιστου κέρδους. Κι αυτή είναι η μόνη σημερινή λογική.

Τα πάντα στην εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων σε βάρος του ανθρώπου, ο οποίος μετατρέπεται ξανά σε άλογο ον χωρίς φρόνηση, χωρίς σκέψη, σε δούλο των τεχνολογικών κατακτήσεων, και τον πάνε πίσω αργά αλλά σταθερά, χωρίς να το υποπτευόμαστε σε σκληρές εποχές πόνου και οδύνης. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι διαφορετικά στο μέλλον και οι νέες γενιές θα ζήσουν σε έναν κόσμο λιγότερο άδικο και ότι ο κοινωνικός ανθρωπισμός θα επικρατήσει μέσα από τις αναγκαίες αναταράξεις και ανατροπές.