Φεστιβάλ Βενετίας: Lady Gaga για κλάματα

15:13 3/9/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Φεστιβάλ Βενετίας: Lady Gaga για κλάματα03.09.2018Τέχνες

Η απογοήτευση από τη Lady Gaga, ο εστετισμός του Γκουαντανίνο και η εύστοχη ματιά του Μάικ Λι

Αποστολή
Ακης Καπράνος

Γιατί γυρίζονται ριμέικ σήμερα; Μήπως επειδή το Χόλιγουντ δεν έχει πια ιστορίες να αφηγηθεί; Αν το καλοσκεφτείτε, ο παραγωγός ενός ριμέικ μπορεί να κερδίσει χρήματα πολύ πιο εύκολα κατεβάζοντας το διαφημιστικό

κόστος: Οταν ο τίτλος είναι αναγνωρίσιμος, το κοινό δείχνει να ακολουθεί. Και μέχρι στιγμής είδαμε δύο στη Βενετία, για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε.

Το πρώτο ήταν το «Ενα αστέρι γεννιέται» του Μπράντλεϊ Κούπερ, με τον ίδιο και τη Lady Gaga. Τον ίδιο ρόλο ενσάρκωσαν η Μπάρμπρα Στρέιζαντ (το 1976) και η Τζούντι Γκάρλαντ (το 1956). Ο Κούπερ αποφάσισε να περάσει πίσω από την κάμερα, δίχως όμως να μετατοπίσει το αφηγηματικό κέντρο βάρους της ταινίας προς το πρόσωπό του. Ισως και να χρειαζόταν. Δεν ξέρω πώς να πάρω αυτά που διαβάζω στο διαδίκτυο, αλλά η Lady Gaga δεν μπορεί να παίξει, λυπάμαι.

Στοιχειώδεις γνώσεις σινεμά να είχε κάποιος, θα παρατηρούσε πως όλες οι δραματικές στιγμές βρίσκουν την πρωταγωνίστρια με την πλάτη στον φακό, ακριβώς επειδή ο σκηνοθέτης-πρωταγωνιστής ξέρει τα όριά της. Ξεκινά ομολογουμένως πολύ δυναμικά και περιμένεις κάτι καλύτερο. Ομως το σενάριο είναι ισχνό και μόνο όταν στέκονται μπροστά στην κάμερα ηθοποιοί με εκτόπισμα (όπως ο Σαμ Ελιοτ) συγκινούμαστε, καθώς εκείνοι μπορούν να δώσουν ζωή και στην πιο κλισέ ατάκα. Τι τα θες όμως; Ολα είναι προδιαγεγραμμένα από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για το ριμέικ του «Σουσπίρια» από τον Λούκα Γκουαντανίνο. Από πού να αρχίσει κανείς... Η αυθεντική ταινία, παραγωγής 1977, σε σκηνοθεσία Ντάριο Αρτζέντο, έμεινε στην Ιστορία για την ονειρική της αισθητική, τη σεναριακή αφέλειά της (που όμως ήταν επί τούτου, καθώς παρέπεμπε σε παραμύθι του 18ου αιώνα), την αρ νουβό σκηνογραφία και την εκκωφαντική μουσική. Α, και για την άκρατη βία. Η τελευταία εμφανίζεται σποραδικά στο φιλμ, που (από κει μυριστήκαμε το κακό) διαρκεί 156 λεπτά (ενώ το πρωτότυπο δεν ξεπερνά τη μιάμιση ώρα).

Το βασικό πρόβλημα με τον Λούκα Γκουαντανίνο είναι ότι θεωρεί πως ο ίδιος είναι τόσο σπουδαίος σκηνοθέτης, που δεν είναι δυνατόν να ασχοληθεί με τα «βασικά» του τρόμου. Γιατί ο τελευταίος απουσιάζει ολοκληρωτικά από την ταινία. Υπάρχει όμως ένας εστετισμός, μια σεναριακή πτυχή πολιτικής χροιάς (τι θέση έχει η ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ σε ένα τέτοιο φιλμ;), ιστορίες που δεν οδηγούν πουθενά και μια σεναριακή κορύφωση που ξεπερνά το γελοίο (κρίμα για την Τίλντα Σουίντον). Απομένει κάτι; Κι όμως, ναι: Η σπουδαία μουσική που συνέθεσε ο Θομ Γιορκ των Radiohead.

Το «Peterloo»

Αγαπήσαμε όμως το «Peterloo» του σπουδαίου Βρετανού σκηνοθέτη Μάικ Λι, που διαδραματίζεται λίγα χρόνια μετά τη λήξη των ναπολεόντειων πολέμων, φιλμογραφώντας μία από τις μεγαλύτερες σφαγές στην αγγλική Ιστορία, όταν το ιππικό επιτέθηκε σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, μέλη της εργατικής τάξης και εκπροσώπους του Τύπου, σουφραζέτες και μέλη οργανώσεων που μάχονταν για τα δικαιώματα του λαού (οι μαρτυρίες της εποχής ανέφεραν ότι οι παρόντες ήταν 60.000 με 80.000), οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί ειρηνικά για να ζητήσουν μεταρρυθμίσεις που θα εξασφάλιζαν τη δίκαιη εκπροσώπησή τους στη Βουλή. Ο σκηνοθέτης είναι οργισμένος και φαίνεται. Οι σημάνσεις του αφορούν το σήμερα, το «εδώ και τώρα» μας.

Για τη δημοσιότητα

Τι άλλο; Α, στο κόκκινο χαλί για την πρεμιέρα του φιλμ έκανε την περατζάδα του και ένας Ιταλός ανεξάρτητος κινηματογραφιστής που φορούσε ένα t-shirt που έγραφε με μεγάλα γράμματα (για να το πιάνει καλά και ο τελευταίος φωτογράφος) τη φράση «Ο Γουάινστιν είναι αθώος», αναφερόμενος στον γνωστό έκπτωτο μεγαλοπαραγωγό που βρίσκεται αυτή τη στιγμή αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο ισόβιας κάθειρξης έπειτα από μια σειρά καταγγελιών για βιασμούς και διάφορα άλλα ερωτικής φύσεως εγκλήματα. Ε, τον έκραξε το διαδίκτυο και κέρδισε κι αυτός τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας που του αντιστοιχούσαν. Τόσο εύκολα όλα στην ψηφιακή εποχή.