Η βυζαντινή μουσική στη σύγχρονη εποχή

Η βυζαντινή μουσική στη σύγχρονη εποχή18.12.2017Άρθρα

Ο σημαντικός ρόλος στη διδασκαλία του «Σχολείου Ψαλτικής»

Από τον
Κωνσταντίνο Μπουσδέκη*

Η βυζαντινή ή -αλλιώς- ελληνική μουσική είναι από τις παλαιότερες μουσικές, με περίπου 20 αιώνες ζωής, με δική της σημειογραφία, με πλήθος αξιόλογων συνθέσεων και συνθετών, που ζει και εξελίσσεται έως και τις μέρες μας. Είναι γνωστή στους περισσότερους ως η μουσική με την οποία υμνούμε τον Θεό στους ναούς μας, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι ολόκληρη η «κοσμική» ελληνική, παραδοσιακή μουσική, δηλαδή, τα δημοτικά μας τραγούδια,

είναι βασισμένη στις μουσικές κλίμακες και στους «ήχους» της βυζαντινής. Εχοντας τις ρίζες της στην αρχαία ελληνική μουσική, ενσωματώθηκε στη λατρευτική πράξη της ορθοδόξου χριστιανικής Εκκλησίας και εξελίχθηκε ανά τους αιώνες, παραμένοντας έως και σήμερα εν χρήσει.

Η επιστήμη της Βυζαντινής Μουσικολογίας έχει ασχοληθεί επισταμένως με την ιστορική πορεία της ανά τους αιώνες. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της αξίας της, αρκεί να αναφέρουμε ότι μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας ή -ακόμα- και αυτοκράτορες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπήρξαν σημαντικοί υμνογράφοι και συνθέτες (μελοποιοί) βυζαντινών ύμνων. Ετσι σιγά σιγά αναδείχθηκε και είναι αποδεκτή πλέον στην παγκόσμια μουσική κοινότητα ως μία υψηλής αισθητικής αξίας τέχνη και επιστήμη!

Μελετώντας την εκκλησιαστική βυζαντινή μουσική, παρατηρούμε ότι πάντοτε οι ιεροψάλτες είχαν ως κέντρο αναφοράς την Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αφού εκεί αναδείχθηκαν οι μεγαλύτεροι πρωτοψάλτες και συνθέτες. Παράλληλα, το Αγιον Ορος, η Σμύρνη, η Κρήτη και άλλα μουσικά κέντρα έδωσαν το δικό τους στίγμα και συνέβαλαν στην εξέλιξη και τη διαμόρφωση της μουσικής παράδοσης και του λεγόμενου «ύφους» της βυζαντινής μουσικής. Του τρόπου, δηλαδή, με τον οποίο ψάλλουν οι ιεροψάλτες που εν πολλοίς καθορίζει και κατά πόσον αυτοί είναι μέσα στα όρια της παραδοσιακής ψαλτικής ερμηνείας.

Αυτή η «αναφορά» στην παράδοση, και δη στην προφορική, είναι ύψιστης σημασίας για τη βυζαντινή μουσική και έχει αποτελέσει στις μέρες μας σημαντικό ζήτημα. Αρκετοί μεμονωμένοι ιεροψάλτες αλλά και ολόκληρες «σχολές» επέλεξαν να μη συμβαδίσουν με αυτήν και να διαμορφώσουν ένα δικό τους «ύφος», βασισμένο μόνο σε γραπτές πηγές και χειρόγραφα, μη λαμβάνοντας υπόψη τις ψαλτικές ερμηνείες των σημαντικότερων μουσικών ψαλτικών προσωπικοτήτων του προηγούμενου αιώνα, από όταν, δηλαδή, σώζονται ψαλτικές ηχογραφήσεις και μετά.

Ημερομηνία-σταθμός για τη βυζαντινή μουσική θεωρείται το 1814, έτος της υιοθέτησης της Νέας Μεθόδου Σημειογραφίας που πρότειναν οι «Τρεις Δάσκαλοι», Χρύσανθος επίσκοπος Προύσσης, Γρηγόριος Πρωτοψάλτης και Χουρμούζιος Χαρτοφύλαξ. Βασικές αλλαγές ήταν η κωδικοποίηση της θεωρίας και η απλούστευση της μουσικής γραφής που έπειτα από ζυμώσεις αιώνων έγινε αναλυτικότερη και ακριβέστερη. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους σπουδαστές να την κατανοήσουν εύκολα και γρήγορα, διασώζοντας ουσιαστικά αυτή την ύπαρξη της βυζαντινής μουσικής, καθώς έως τότε θεωρούσαν «δύσκολη υπόθεση» την προσέγγισή της. Η Νέα Μέθοδος εγκαινίασε μια νέα περίοδο στην ιστορία της βυζαντινής μουσικής, κατά την οποία έχουμε έντονη δραστηριότητα με νέα είδη μελοποιίας, νέες συνθέσεις, νέους συνθέτες και σημαντικούς ιεροψάλτες.

Σε αυτήν τη βάση και με τις «ευλογίες» των παλαιότερων παραδοσιακών ψαλτικών φορέων και εκπροσώπων ιδρύθηκε και λειτουργεί το «Σχολείον Ψαλτικής», για τη διδασκαλία της βυζαντινής και της παραδοσιακής μουσικής, με στόχο τη δημιουργία άξιων, παραδοσιακών ιεροψαλτών καθώς και τη συμβολή στην εν γένει αναβάθμιση της μουσικής εκπαίδευσης στους τομείς της βυζαντινής και της παραδοσιακής μουσικής. Αμεση πρακτική εφαρμογή της ψαλτικής τέχνης πραγματοποιείται με τη συγκρότηση της χορωδίας «Εν ψαλτηρίω», που μετέχει ενεργά σε λατρευτικές συνάξεις της Εκκλησίας αλλά και σε εκδηλώσεις προβολής και διάδοσης της εκκλησιαστικής μουσικής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Στο «Σχολείον» διδάσκεται επίσης η παραδοσιακή «κοσμική» μουσική, στις πολυποίκιλες εκφάνσεις της, όχι μόνο φωνητική αλλά και οργανική, από παραδοσιακούς οργανοπαίκτες δασκάλους. Στην προσπάθεια της διάδοσης της παραδοσιακής μουσικής έχει συγκροτηθεί Χορωδία Παραδοσιακής Μουσικής, που συνοδεύει Ορχήστρα Παραδοσιακής Μουσικής.

Σημαντική θέση στις δραστηριότητες του «Σχολείου» έχει η διατήρηση παραρτήματός του στη Μόσχα της Ρωσίας, όπου μέσα σε μία δεκαπενταετία η εκεί σχολή, υπό την επίβλεψη και την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Φωτόπουλου (συνιδρυτής του «Σχολείου Ψαλτικής»), έχει να επιδείξει τεράστιο έργο, με πλήθος μαθητών, με μεταγραφές μουσικών κειμένων στη σλαβονική γλώσσα και με τη σύσταση και τη λειτουργία βυζαντινής χορωδίας με την ονομασία «Ψάλτικα», που δραστηριοποιείται για τη διάδοση της βυζαντινής ψαλτικής παράδοσης στη Ρωσία. Το παράρτημα της Μόσχας αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη προσπάθεια διάδοσης της βυζαντινής μουσικής στη Ρωσία μετά τον 10ο αιώνα και τον εκχριστιανισμό των Ρώσων.

Διακόσια τρία χρόνια μετά την αλλαγή της μουσικής σημειογραφίας το «Σχολείον Ψαλτικής» είναι ένας φορέας, μέσα από τον οποίο η παράδοση εξελίσσεται με σεβασμό και προσοχή, όπως αρμόζει στον χαρακτήρα και στην ποιότητα της βυζαντινής μουσικής.

* Μουσικολόγος - συνιδρυτής «Σχολείου Ψαλτικής»

Keywords
Αναζητήσεις
μουσικοι οργανοπαικτεσ στο βυζαντιο
Τυχαία Θέματα