Λίγα λόγια από καρδιάς: Μοιάζουμε με οδοστρωτήρα

19:11 15/2/2019 - Πηγή: Dimokratianews

Λίγα λόγια από καρδιάς: Μοιάζουμε με οδοστρωτήρα15.02.2019Πρόσωπα

Ο καθένας μας μπορεί να δει την αλήθεια με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Δεν είμαστε έτοιμοι για αλλαγές. Δεν αντέχουμε ευελιξία στις κινήσεις μας ούτε ποικιλία στις απόψεις μας. Θέλουμε μονοκόμματα πράγματα. Και ισοπεδωτικά. Μία άποψη για όλους. Μοιάζουμε με οδοστρωτήρα που τους θέλει όλους ίδιους. Ολοι να συμφωνούν με τη δική μας άποψη. Τη μόνη σωστή, φωτισμένη, έξυπνη. Και μόνο αυτό να αναλύσει κάποιος λίγο, την απολυτότητά μας, καταλαβαίνει

ότι τελικά δεν είμαστε φωτισμένοι.

Θα σου το πω με ένα παράδειγμα που διάβασα αυτόν τον καιρό. Μου έστειλε κάποιος στο διαδίκτυο μια σύντομη ιστοριούλα. Αφορά το χωριό των τυφλών. Ηταν το χωριό των τυφλών, γεμάτο τυφλούς. Κάποια μέρα μπήκε στο χωριό ένας μεγάλος ελέφαντας. Και ο αρχηγός του χωριού είπε στους πιο φωτισμένους και σοφούς του χωριού να πάνε να δούνε τι είναι αυτό που μπήκε, γιατί δεν είχαν ξαναδεί ελέφαντα.

Δεν είχαν ξαναδεί βασικά τίποτα, αφού ήταν τυφλοί. Αλλά ούτε είχαν ακούσει τέτοιο θόρυβο ξανά. Σείστηκε όλο το χωριό. Παράξενο και πρωτόγνωρο. «Πάτε εσείς οι σοφοί να μας πείτε τι ακριβώς συμβαίνει». Και πήγαν οι σοφοί τυφλοί να δουν τι μπήκε στο χωριό και τους αναστάτωσε έτσι. Πιάνει ο ένας την κοιλιά του ελέφαντα και λέει: «Παιδιά, εγώ το βλέπω. Βρήκα τι μπήκε στο χωριό. Είναι ένα τεράστιο βυτίο, μια μεγάλη δεξαμενή. Ποπό, τι μεγάλη που είναι! Το πιάνω». Ενας άλλος σοφός, όμως, έπιασε το πόδι του ελέφαντα που έμοιαζε σαν τεράστιος κορμός. Και άρχισε να φωνάζει: «Εγώ φωτίστηκα! Ξέρω τι είναι αυτό. Ενας τεράστιος κορμός. Τι δεξαμενή έλεγες, εσύ, πριν; Δεν ξέρεις τι λες, εσύ!»

Και πετάχτηκε άλλος σοφός της παρέας και είπε: «Βρε παιδιά, τι λέτε; Εδώ είναι ένας τεράστιος σωλήνας, ένα τεράστιο λάστιχο, μια μάνικα μεγάλη». Αυτός είχε πιάσει την προβοσκίδα του ελέφαντα. «Εγώ βλέπω τι είναι. Εγώ ξέρω το σωστό». Και τελευταίος πετάχτηκε αυτός που είχε πιάσει το αφτί του ελέφαντα. «Ενα τεράστιο φύλλο είναι αυτό. Ενα φύλλο σαν τα φύλλα των δέντρων, αλλά χοντρό, παχύ, μεγάλο. Αυτό μπήκε στο χωριό μας». Ολοι ήξεραν το σωστό και όλοι μίλαγαν με σιγουριά! Τελικά, ποιος από αυτούς τους σοφούς τυφλούς είχε δίκιο; Τι ήταν τελικά αυτό που μπήκε στο χωριό; Ολοι ένιωθαν ότι κατάλαβαν.

Ολοι μίλαγαν με ακρίβεια. Καθένας τους ήξερε. Νομίζω ότι όλοι αυτοί οι σοφοί τυφλοί είχαν ταυτόχρονα και δίκιο, αλλά και άδικο. Διότι πράγματι, ο ελέφαντας ήταν όλα αυτά: Και σαν χοντρός κορμός, και σαν δεξαμενή, και σαν τεράστιο φύλλο, και σαν μεγάλο λάστιχο. Καθένας τους, όμως, είχε συλλάβει την αλήθεια με τον δικό του τρόπο.

Κάθε σοφός είδε τον ελέφαντα μέσα από τα δικά του μάτια, μέσα από τη δική του τυφλότητα και τη δική του ανεπάρκεια. Αν μεταφέρουμε αυτό το πνεύμα όχι σε δογματικά ζητήματα ή θέματα πίστεως -προσέξτε το αυτό!-, αλλά σε επίπεδο καθημερινότητας, όταν συζητάμε διάφορα ζητήματα που μας απασχολούν στο εδώ και τώρα της πρακτικής ζωής θα βοηθηθούμε πολύ.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως