Λίγα λόγια από καρδιάς: Το «Εγώ και ο Θεός»

19:32 31/1/2019 - Πηγή: Dimokratianews

Λίγα λόγια από καρδιάς: Το «Εγώ και ο Θεός»31.01.2019Ρεπορτάζ

Τόσα χρόνια στην Εκκλησία κι ακόμα δεν έχουμε μάθει να χτυπάμε την πόρτα του Χριστού

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Το ζητούμενο της πνευματικής ζωής είναι να φτάσεις να ζεις μια τέτοια προσωπική σχέση με τον Χριστό. Εσύ κι ο Χριστός. Ο Χριστός κι εσύ. Και μετά, ξεχνάς εμένα. Και τον άλλον. Και ξεχνάς τους πάντες. Και ξεχνάς σχήματα, μορφές, κοσμικές αναλογίες, αναφορές, μετρήματα, αριθμούς… Ξεχνάς τα πάντα και λες «Εγώ και ο Θεός». Και κάποια στιγμή λιώνεις κι εσύ μες στο Θεό και νιώθεις να γίνεστε Ενα,

κατά χάρη, με την ευλογία Του, με την αγάπη Του, με το έλεός Του.

Πρόκειται για βήματα πνευματικής προκοπής. Δεν ξέρω πότε θα φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο. Εγώ δεν το 'χω πετύχει ακόμα. Γι’ αυτό κι έχουμε τόσες προσωπικές ανασφάλειες και διαρκώς αγωνιούμε να μάθουμε τι θα μας πει κάποιος άλλος για τα θέματα που μας απασχολούν. Τόσα χρόνια στην Εκκλησία, κι όμως ακόμα δεν έχουμε μάθει να χτυπάμε προσωπικά την πόρτα του Χριστού. Σ’ ένα σχήμα «Εγώ κι ο Χριστός». Εν τη Εκκλησία, εννοείται, μα με προσωπικό δεσμό μαζί Του. Και να λέμε «Χριστέ μου, μίλα μου! Σε ακούω. Μίλησέ μου, πες μου το προσωπικό Σου κάλεσμα στη δική μου ψυχή».

Εχει να κάνει και με το πώς μεγαλώσαμε. Πολλά άτομα ήταν διαρκώς εξαρτημένα απ’ τους γονείς τους με τρόπο αρρωστημένο. Και μετά, μετέφεραν αυτό το σχήμα και στην πνευματική ζωή τους. Και ενώ έκαναν ακριβώς ό,τι διδάσκει η Εκκλησία, το έκαναν μόνο επειδή τους πίεζαν οι γονείς τους. Κι όλη αυτή η πνευματική ζωή δεν έγινε εσωτερικό βίωμα και κτήμα τους. Δεν αφομοίωσαν όλο αυτό το πνεύμα, ούτε τους πότισε προσωπικά. Δεν ένιωσαν το «Εγώ κι ο Θεός». Εκαναν πολλά, αλλά μόνο από συνήθεια. Σκέτη συνήθεια. Χωρίς βάθος και ρίζες. Αυτοί οι άνθρωποι καταλήγουν να 'ναι μεν τυπικά κοντά στον Θεό, μα χωρίς να ξέρουν το «γιατί». Και γι’ αυτό δεν χαίρονται. Είναι, απλά, επειδή έτσι εκπαιδεύτηκαν και διδάχτηκαν να είναι.

Πρόκειται για το κλασικό που ακούμε συχνά: «Ετσι τα βρήκαμε. Ετσι μάθαμε. Ετσι μας τα 'πανε. Τι τα σκαλίζεις τώρα; Δεν αλλάζουν αυτά, γιατί είναι απ’ τους παππούδες μας, τα 'παν οι γιαγιάδες μας. Εμένα έτσι μου τα 'μαθαν. Στο χωριό μου έτσι κάναμε. Στην πόλη όπου μεγάλωσα, έτσι μου λέγανε…» Δηλαδή, μια συνήθεια. Ομως, αυτό θέλει ο Χριστός; Μια τυπική επανάληψη καταστάσεων, χωρίς ζωντάνια και φρεσκάδα; Είναι αυτό έρωτας; Εμένα όλο αυτό μου θυμίζει ρουτίνα.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα» των εκδόσεων Αθως