Οι γυναίκες που νίκησαν τον καρκίνο του μαστού

17:20 31/10/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Οι γυναίκες που νίκησαν τον καρκίνο του μαστού31.10.2018Υγεία

Το μυστικό για τη θεραπεία είναι να βρει κανείς δύναμη και κουράγιο, λένε η Γιάννα, η Εμυ και η Νάνα

Από τη
Γιώτα Φλώρου

Η Γιάννα, η Εμυ και η Νάνα είναι τρεις καθημερινές γυναίκες, οι οποίες ήρθαν αντιμέτωπες με τον καρκίνο του μαστού. Πόνεσαν και λύγισαν ψυχικά και σωματικά, όμως κατάφεραν να ξεπεράσουν την ασθένεια και μιλούν στη «δημοκρατία» για την εμπειρία τους.

Η Γιάννα ήταν μόλις 32 ετών

όταν «συναντήθηκε» με τον καρκίνο του μαστού. Η πρώτη χημειοθεραπεία ήταν ένα σημαντικό μάθημα. «Αντιλήφθηκα πόσο πολύτιμος είναι ο εαυτός μας. Ορκίστηκα ότι θα γίνω ο καλύτερος υποστηρικτής του εαυτού μου» αναφέρει. Πηγή δύναμης τις δύσκολες ώρες ήταν η οικογένειά της και φιλικά της πρόσωπα, ειδικά όταν έπρεπε να αντιμετωπίσει τον χωρισμό από τον σύντροφό της, που απομακρύνθηκε από κοντά της κάνοντάς τη να νιώσει ότι έφταιγε η ίδια για την κατάσταση της υγείας της. Αν μπορούσε να περάσει ένα μήνυμα, αυτό θα ήταν «όσο δύσκολος και αν είναι ο δρόμος, δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε ποτέ τον εαυτό μας, γιατί είναι η μόνη μας περιουσία».

Η 63χρονη Εμυ πριν από 12 χρόνια ψηλάφισε έναν όγκο στον δεξιό μαστό της. «Τρόμαξα και είπα: “Να αυτό που φοβόμουν”». Βρέθηκε μέσα σε έναν κυκεώνα που περιλάμβανε χειρουργεία, χημειοθεραπείες, φάρμακα και εξετάσεις. Πλέον είναι μέλος στον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού Αλμα Ζωής, έχοντας γίνει μια «αγκαλιά» με γυναίκες που βρέθηκαν στην ίδια θέση και παίρνουν δύναμη και κουράγιο η μία από την άλλη. «Κάθε χρόνο βοηθώ στη διοργάνωση του αγώνα Greece Race for the Cure και θυμάμαι πόσα έχω καταφέρει. Είναι μια μέρα χαράς, συγκίνησης, αλλά περισσότερο δύναμης. Kρατώντας το χέρι η μία της άλλης, γελάμε, κλαίμε και κάνουμε μία ευχή: Να είμαστε και του χρόνου όλες εκεί».

Εχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που η Νάνα, μητέρα δύο παιδιών, έμαθε ότι αυτό που η ίδια θεωρούσε ένα απλό σπυράκι στον δεξιό μαστό της ήταν τελικά καρκίνος. «Ηταν 1η Απριλίου 2008 και δεν επρόκειτο για πρωταπριλιάτικο ψέμα» εξομολογείται. Στο δικό της μυαλό, όπως και στο μυαλό πολλών ανθρώπων, ο καρκίνος ήταν συνώνυμος με τον θάνατο. Αν και αρχικά, έχοντας την οδυνηρή εμπειρία της μητέρας της που είχε «φύγει» από καρκίνο παχέος εντέρου, δεν ήθελε να κάνει θεραπεία, πείστηκε να μην τα παρατήσει. Πέρασε τους δυσκολότερους έξι μήνες της ζωής της μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία, με τον φόβο και την απελπισία να τη συντροφεύουν.

Πλέον είναι εκπαιδευμένη εθελόντρια στο Αλμα Ζωής, κρατά μόνο τα καλά που της έφερε το «συναπάντημα» με τον καρκίνο και τονίζει ότι η έγκαιρη διάγνωση είναι το σημαντικότερο όπλο για την αντιμετώπιση της νόσου.