ΠΕΡΙ ΑΣΥΛΟΥ

10:49 2/3/2018 - Πηγή: Dimokratianews

ΠΕΡΙ ΑΣΥΛΟΥ02.03.2018Άρθρα

Διπλή ζημιά όταν η χορήγηση γίνεται χωρίς διάκριση

Από τον
Κοσμά Τριλίβα*

Με αφορμή την πρόσφατη υπόθεση της Novartis ήρθε ακόμη μια φορά στην επικαιρότητα το περίφημο θέμα της ασυλίας βουλευτών και υπουργών.

Το θέμα, όμως, του ασύλου φαίνεται ότι συνιστά ένα γενικότερο πρόβλημα στην ελληνική πραγματικότητα, αφού πλάι στο κοινοβουλευτικό άσυλο θα πρέπει κανείς να δει και το πανεπιστημιακό και το προσφυγικό άσυλο, τα οποία έχουν κατά καιρούς αποτελέσει αντικείμενο κριτικής και

εντάσεων.

Αλλά ας το πιάσουμε από την αρχή: Είναι το άσυλο ένας θεσμός απαραίτητος για την κοινωνία μας;

Στην Ελλάδα έχουμε μια παράδοση γύρω από τον θεσμό του ασύλου που χάνεται στα βάθη των αιώνων, αφού ήδη στους αρχαίους χρόνους, στον Ομηρο, συναντάμε τον θεσμό της ικεσίας και τον ικέσιο Δία. Ο ίδιος μας ο πολιτισμός, λοιπόν, μας απαντάει, επιβάλλοντάς μας να προστατεύουμε εκείνους που δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους απέναντι στους διώκτες τους.

Ωστόσο, όπως καθετί έτσι και το άσυλο απαιτεί διάκριση. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται και το πρόβλημα στην εποχή μας. Το άσυλο δίνεται αδιακρίτως σε κάθε πρόσωπο που συγκεντρώνει ορισμένες τυπικές ιδιότητες.

Δίνεται, δηλαδή, εκ των προτέρων, σε ορισμένες ομάδες ανθρώπων, με αποτέλεσμα να φαίνεται σε πολλούς λες και υπάρχουν προνομιούχες κλίκες στην ελληνική κοινωνία, οι οποίες βρίσκονται υπεράνω των νόμων.

Η ζημιά είναι διπλή: Και τα άτομα που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες στοχοποιούνται αδιακρίτως και ο θεσμός υποτιμάται και φθείρεται, σε βάρος εκείνων που τον έχουν πραγματικά ανάγκη.

Για να αποφευχθεί αυτό, θα πρέπει να γίνει μια στροφή 180 μοιρών. Το άσυλο είναι πράγματι από τη φύση του ένα προνόμιο, αφού η χορήγησή του δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι η κοινωνία μπαίνει μπροστά και καλύπτει ένα άτομο προκειμένου να το προστατέψει από μια άδικη δίωξη.
Ετσι, κατανοώντας τη φύση του θεσμού, βλέπουμε ότι αυτός θα πρέπει να προστατεύει μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις μεμονωμένα άτομα και μόνον αφού γίνουν αυτά αντικείμενο άδικης δίωξης.

Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να υπάρχει ένα μόνιμο δίχτυ ασφαλείας για όποιον τύχει να είναι στη Βουλή ή στο πανεπιστήμιο ή απλώς να ξεβράστηκε σε μια παραλία. Τουλάχιστον, όχι χωρίς να περιμένουμε ότι θα βρεθούν και εκείνοι που θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν.

*Νομικός