Τι θα κάνει η ΕΕ μετά την απαξίωση της από τον Τραμπ; Συσκέψεις.

12:51 14/2/2025 - Πηγή: Reporter

Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τουλάχιστον (μέχρι να λήξει η θητεία του Τραμπ) η Ευρώπη πρέπει να ξεχάσει τις ΗΠΑ. Δεν είναι οι δασμοί το βασικό πρόβλημα, είναι ότι ο Τραμπ έβαλε στο διεθνές περιθώριο την Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκινώντας μόνος του συζητήσεις με τον Πούτιν για το μοίρασμα της Ουκρανίας.

Όχι μόνο δεν μπήκε καν στον κόπο να ενημερώσει για την έναρξη των συζητήσεων, ουσιαστικά προανήγγειλε το αποτέλεσμα εις βάρος της Ουκρανίας, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ δεν θα

εγγυηθούν στρατιωτικά την εκεχειρία όταν λήξει ο πόλεμος και εγκατέλειψε την Ουκρανία και την Ευρώπη στην τύχη τους. Στην πραγματικότητα απαξίωσε πλήρως την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία ελλείψει ηγεσίας, μένει εκτός διεθνών εξελίξεων.

Η αλήθεια είναι ότι η Κομισιόν δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τις ευρωπαϊκές χώρες σε τέτοιου μεγέθους γεωπολιτικά ζητήματα. Υπενθυμίζω αυτό που έλεγε ο Χένρι Κίσσινγκερ για τους ευρωπαίους συμμάχους, ότι “δεν ξέρω με ποιον να συνεννοηθώ”. Κάτι τέτοιο θα σκέφτηκε και ο Τραμπ, ο οποίος ακόμη κι αν ήθελε να ενημερώσει την ΕΕ, δεν θα ήξερε σε ποιον να τηλεφωνήσει. Στην φον ντερ Λάιεν;

Η απαξίωση της Ευρώπης ήταν γεγονός εδώ και πολλά χρόνια, απλώς ο Τραμπ την επισημοποίησε αγνοώντας την επιδεικτικά. Θυμίζει το παραμύθι με τον βασιλιά. Ο Τραμπ (το παιδί) φωνάζει ότι ο βασιλιάς (η ΕΕ) είναι γυμνός και τότε όλοι βλέπουν τη γύμνια του.
Τώρα η Ευρώπη καλείται να φτιάξει δική της άμυνα, δηλαδή ευρωπαϊκό στρατό και να εξοπλιστεί επαρκώς ώστε να μπορεί να προστατευθεί από τις διαθέσεις του πολύ επιθετικού Πούτιν. Αυτό απαιτεί μια χρηματοδότηση τουλάχιστον 3 τρισ για τα επόμενα 10 χρόνια, σύμφωνα με εκτιμήσεις διεθνών αναλυτών, η οποία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν προχωρήσει η οικονομική ενοποίηση. Ο ευρωπαϊκός στρατός, αν υποθέσουμε ότι θα φτιαχτεί, προϋποθέτει την πολιτική ενοποίηση.
Σήμερα η ΕΕ είναι απλώς μια νομισματική ένωση, χωρίς ενιαία πολιτική ηγεσία. Η Γερμανία εμπόδισε με λύσσα κάθε σκέψη οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης και καταλήξαμε να διοικούμαστε από ένα πλήθος γραφειοκρατών, οι οποίοι δεν εκπροσωπούν τα ευρωπαϊκά κράτη, ούτε διαθέτουν κάποιο ευρωπαϊκό όραμα.

Μπροστά σε αυτές τις προκλήσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δυο επιλογές:

Η πρώτη είναι να προχωρήσει σε άμεση οικονομική και πολιτική ενοποίηση, να αλλάξει η δομή ηγεσίας, να φτιάξει στρατό και να τον εξοπλίσει ξοδεύοντας μερικά τρισεκατομμύρια.

Η δεύτερη είναι να περιμένει τέσσερα χρόνια να φύγει ο Τραμπ (αν δεν αλλάξει το Σύνταγμα των ΗΠΑ) και να ελπίζει ότι στο ενδιάμεσο, οι ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της (Αγγλία, Γαλλία και οι υπόλοιποι εθνικοί στρατοί) μπορούν να αντιμετωπίσουν ρωσικές προκλήσεις, αν υπάρξουν. Ελπίζοντας βεβαίως ότι μετά τον Τραμπ θα επανέλθουν οι ΗΠΑ στη συμμαχία.

Ποια από τις δυο οδούς θα ακολουθήσει η Ευρώπη; Μάλλον τη δεύτερη διότι είναι ευκολότερη.

Η πρώτη επιλογή, της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης δεν προχώρησε μέχρι σήμερα και είναι πολύ αμφίβολο αν θα προχωρήσει. Είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, απαιτεί θυσίες από όλους, παίρνει πάρα πολύ χρόνο και απαιτεί πολύ χρήμα. Φυσικά το ζήτημα θα συζητηθεί σε συμβούλια κορυφής που θα ξεκινήσουν άμεσα και θα συνεχίζονται επ’ αόριστον.

Η δεύτερη επιλογή είναι εύκολη διότι η Ευρώπη δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα, εκτός από το να περιμένει και να ελπίζει. Μέχρι σήμερα η απραξία είναι η βασική επιλογή των ευρωπαίων. Αέναες συζητήσεις, επιδιώκοντας μια ομοφωνία η οποία είναι γνωστό ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Η επιλογή της απραξίας, καλύπτεται πίσω από βαρυσήμαντες δηλώσεις μεγάλης αποφασιστικότητας.

Η τακτική αυτή, της απραξίας, στηρίζεται βεβαίως στην ελπίδα ότι δεν θα υπάρξουν επιθετικές κινήσεις από τον Πούτιν ή τη Λευκορωσία εναντίον των χωρών της Βαλτικής και ότι δεν θα ξεσπάσει πόλεμος Ρωσίας - Ευρώπης. Στηρίζεται στην ελπίδα ότι θα μπούμε σε ένα καθεστώς Ψυχρού Πολέμου με τη Ρωσία, έστω και χωρίς τις ΗΠΑ. Αν χρειαστεί, οι εθνικοί στρατοί ίσως χρειαστεί να προτάξουν τα στήθη τους για να αναχαιτίσουν τις επιθέσεις και να υπερασπιστούν τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών.

Στο μεταξύ βέβαια, η ΕΕ θα βρίσκεται στο περιθώριο των γεωπολιτικών εξελίξεων τις οποίες θα καθορίζει ο Τραμπ με τους απολυταρχικούς ηγέτες που θαυμάζει, τον Πούτιν, τον Ερντογάν, τον Βορειοκορεάτη Κιμ Γιόνγκ Ουν, σε μια προσπάθεια διαμόρφωσης ενός νέου κόσμου με βάση τις προσωπικές απόψεις του Προέδρου των ΗΠΑ περί λαών, ιστορίας, δικαιοσύνης, ηθικής και πλούτου.