Επειδή πιάνεις το χέρι του άλλου, δεν σημαίνει ότι νοιάζεσαι γι’αυτόν

18:47 30/5/2024 - Πηγή: dogma

Η διαφορά είναι μεγάλη, μερικές φορές όμως δυσδιάκριτη.
Διαφορετικό είναι να ανέχεσαι τον άλλον και να σε ανέχεται ο άλλος από το να τον αποδέχεσαι όπως είναι και εκείνος το ίδιο.
Οι σχέσεις μας στην πλειονότητά τους διακατέχονται από την συνήθεια και όχι από την αποδοχή του άλλου. Δηλαδή «το παίρνουμε απόφαση» ότι ο άλλος είναι αυτός που είναι. Αυτό δεν είναι αποδοχή. Δεν ανοίγουμε δηλαδή την καρδιά μας στον άλλον, αλλά πλέον η σχέση μας κατευθύνεται από κάποια τακτική-στρατηγική η οποία διαφυλάσει το βόλεμά μας, όποιο κι αν είναι αυτό.
Γι’αυτό και πολλές φορές κοιτώντας

τις σχέσεις μας θα διαπιστώσουμε μία αδιαφορία. Μπορεί να τα πάμε «καλά» με τον άλλον αλλά τα πάμε «καλά» με τον άλλον ακριβώς επειδή αδιαφορούμε. Τον έχουμε στην ζωή μας, μας έχει στην ζωή του, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει ενδιάφέρον. Δεν νοιάζεται ο ένας τον άλλον. Δεν αγαπά ο ένας τον άλλον.
Υπάρχει στην ζωή μας ο άλλος, υπάρχουμε στην ζωή του άλλου αλλά και να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλον δεν θα μας στοιχίσει, διότι ούτως ή άλλως έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον κι ας βρισκόμαστε μαζί συνεχώς, ακόμα και στο ίδιο σπίτι.
Η κατάσταση αυτή είναι πολύ δύσκολο να θεραπευτεί (όχι αδύνατον) εάν την αφήσουμε να χρονίσει, δηλαδή αν έχουμε συνηθίσει αυτόν τον συμβιβασμό της ανοχής του άλλου, διότι πλέον θεωρείται δεδομένο-φυσιολογική κατάσταση.
Λύση μαγική δεν υπάρχει για αυτές τις καταστάσεις. Συνήθως σ’αυτές τις καταστάσεις φταίνε και οι δύο, ίσως κάποιος περισσότερο από τον άλλον, όμως και οι δύο φέρουν την ευθύνη γι’αυτήν την «σχέση» που βασίζεται πλέον σε αυτοματισμούς συμπεριφορών, παύοντας πλέον την θέα του άλλου ως πρόσωπο.
Σημαντικό λοιπόν είναι να μην φτάσουμε στο σημείο αυτό και βασικό στοιχείο της αποτροπής αυτών των καταστάσεων είναι να μην αφήσουμε την καθημερινότητα να νεκρώσει το ενδιαφέρον μας για τον άλλον, να μην αφήσουμε την σχέση μας έρμαιο της παραξενιάς μας, των κουσουριών μας.
Όλοι μας έχουμε τις αδυναμίες μας.
Υγιής σχέση δεν σημαίνει ότι τα πρόσωπα που την αποτελούν είναι τέλεια, χωρίς κουσούρια και διαφορές μεταξύ τους. Υγιής σχέση είναι ότι παρά τα κουσούρια και τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των προσώπων, τα πρόσωπα κάνουν την υπέρβαση να δεχτούνε τον άλλον μέσα στην καρδιά τους, κάνουν ένα άνοιγμα προς τον άλλον χωρίς φόβο· αποδέχεται ο ένας τον άλλον ως πρόσωπο διαφορετικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Η ασυμφωνία χαρακτήρων είναι δεδομένη. Αυτή όμως είναι η γοητεία των σχέσεων. Το θέμα είναι κατα πόσο είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε μέσα μας ότι ο άλλος δεν χρειάζεται να γίνει όπως εμείς για να τον αποδεχτούμε.
Μην πιάνουμε το χέρι του άλλου, του γυρνάμε την πλάτη και τον σέρνουμε προς το δικό μας φως, γιατί πολλές φορές αυτό που θεωρούμε φως, σωστό, φυσιολογικό τελικά δεν είναι.
Επειδή του πιάνουμε το χέρι δεν σημαίνει ότι νοιαζόμαστε γι’αυτόν. Πολλές φορές του πιάνουμε το χέρι μόνο για να τον κατευθύνουμε εκεί που θέλουμε εμείς.
Να πιάνουμε το χέρι του άλλου ως ένδειξη της ενότητας που υπάρχει μεταξύ μας, να τον κοιτάμε στα μάτια…κι ας μην πάμε και πουθενά. Γιατί αν υπάρχει αποδοχή και αγάπη, αυτό το πουθενά είναι τα πάντα, αυτή η ακινησία θα είναι το δικό μας αεικίνητο ταξίδι ζωής.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

The post Επειδή πιάνεις το χέρι του άλλου, δεν σημαίνει ότι νοιάζεσαι γι’αυτόν appeared first on Dogma.