Δημήτρης Καπουράνης: «Γιατί πρέπει να επιλέγουμε μια ταυτότητα;»

11:26 22/10/2024 - Πηγή: Bovary

Ο Δημήτρης Καπουράνης γεννήθηκε στην Αλβανία και μεγάλωσε στα Χανιά, όπου είχαν μεταναστεύσει οι γονείς του. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο Κρήτης και στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Είναι ηθοποιός. Παράλληλα γράφει σενάρια, γράφει μουσική, τραγουδάει -είναι μέλος σε συγκρότημα. Κέρδισε βραβείο Χορν για την ερμηνεία του στο «Μια άλλη Θήβα» -το έργο συνεχίζει φέτος για τρίτη

χρονιά, ετοιμάζεται για την πρεμιέρα του «Brokeback Mountain» στο θέατρο Κνωσός. Ζει στην Αθήνα. Είναι 30 χρόνων.

«Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στα Χανιά. Από την Αλβανία ήρθα τριάμισι-τεσσάρων. Γεννήθηκα στους Αγίους Σαράντα και μεγάλωσα σε ένα χωριό παραδίπλα, το Μπάικαϊγ. Τα θυμάμαι πολύ ωραία εκεί τα πράγματα, τα θυμάμαι γλυκά, με πολλή φροντίδα. Ζούσα με τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Οι γονείς μου είχαν φύγει με το μεγάλο κύμα μετανάστευσης τότε και είχαν εγκατασταθεί στα Χανιά -ο πατέρας μου δούλεψε στην οικοδομή. Κι εγώ ουσιαστικά στα Χανιά γνώρισα τους γονείς μου. Τώρα θέλουν να μετακομίσουν στην Αθήνα. Έχω μια αδελφή οκτώ χρόνια μικρότερη -γεννήθηκε στα Χανιά και σπουδάζει στην Ολλανδία.

»ΣταΧανιά ήταν πολύ ωραία. Προφανώς είχακάποια θέματα προσαρμογής. Αντιμετώπισαπροβλήματα όπως αντιμετωπίζει κανείςσε κάθε επαρχία, με την αποδοχή τουδιαφορετικού -τα βίωνα όλα λίγο πιοεσωτερικά. Αλλά δεν θα το άλλαζα μετίποτα. Παίζαμε όπου θέλαμε, δεν υπήρχεπεριορισμός.

»Διαφορετικότητα;Δεν ήμουνα καλά με τον εαυτό μου, δενκαταλάβαινα γιατί είμαι διαφορετικόςαπ΄τα άλλα παιδιά. Οπότε έφερα ένασύνδρομο μάλλον κατωτερότητας ή τουδιαφορετικού, το οποίο προφανώς κάποιαπαιδιά μπορεί να μην μπορούσαν να τομεταβολίσουν ή το μεταβόλιζαν με τρόποπου εγώ να νομίζω ότι δεν με αποδέχονταν.Κάπου στη μέση είναι η αλήθεια.

»Ομετανάστης είναι πάντα ένα θέμα -φεύγεικαι αφήνει κάτι πίσω του, άλλοτε γυρίζεικαι κοιτάζει άλλοτε όχι και προχωράειμπροστά. Όπως τα ηπειρωτικά, δύο βήματαμπρος κι ένα πίσω… Εγώ κοιτάω πίσω, τοψάχνω, επιστρέφω. Εχω μια μεγάλου μήκουςταινία μ΄αυτό το θέμα -την κρίση ταυτότηταςκαι την αποδοχή, και μια μικρού μήκους.

»Ελληναςή Αλβανός; Δεν είμαι ούτε το ένα ούτε τοάλλο, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, δενείμαι ούτε και τα δύο, είμαι κάτι άλλο.Οι ταυτότητες εν γένει είναι ταμπούστην κοινωνία μας. Πόσο πιο εύκολα θαλέγαμε είμαι Ελληνοαμερικάνος -αλλάΕλληνοαλβανός; Τόσο νέες ταυτότητεςκαι τόσο δύσκολο να τις αποδεχτούμε.

»Θέλω να ελπίζω ότι η σφραγίδα του Αλβανού, του Ελληνοαλβανού έχει ξεπεραστεί. Θέλω να πιστεύω ότι ξεπεράστηκε. Δηλαδή όποιος δεν το έχει ξεπεράσει, έχει άλλο θέμα. Το ζήτημα τώρα είναι τι αφήνει στην δεύτερη γενιά κι αυτό νομίζω ότι εξερευνούμε …

»Αν ένιωθα ο Αλβανός; Ναι, ένιωθα. Αλλά ένιωθα ταυτόχρονα και πολλή αγάπη. Είναι αυτό που προσπαθείς να το κρύψεις, αλλά δεν μπορείς να κρύψεις γιατί κάτι άλλο είναι μέσα σου το οποίο στο έχει φορέσει μια κοινωνία ή μια είδηση πριν δέκα χρόνια. Αισθανόμουν κάτι διαφορετικό -όχι επιθετικό ή απειλητικό. Νομίζω είναι ένα πιο παθητικό συναίσθημα, ότι τα όρια της σχέσης είναι αυτά, δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Μπορεί όμως να ήταν δική μου πεποίθηση, δεν ξέρω, αλλά απ΄την στιγμή που συμβαίνει, μάλλον κάτι σημαίνει. Και βέβαια όσο προχωρούσε ο καιρός όλο αυτό μειωνόταν.

»Τοόνομά μου στην ταυτότητα είναι ΔημητράκηΚαπουράνη.

»Τιμε οδήγησε στο θέατρο; Πάντα μ΄άρεσε,πάντα οραματιζόμουν μέσα από αυτό, ήδηαπό το σχολείο. Και κάποια στιγμή έφτασασε ένα τέλμα και είπα ή θα κάνω αυτό ήδε θα καταφέρω ποτέ να είμαι ευτυχισμένος.Οπότε ήταν μονόδρομος.

»Ξεκίνησα με το Πολυτεχνείο κι έφυγα λίγο πριν τελειώσω. Δεν μετάνιωσα -αν και καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραία να είχα πάρει το πτυχίο. Αλλά έτσι είναι, κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.

»Θέατρο έβλεπα που και που στα Χανιά με το σχολείο αλλά δεν είχα τόσο έντονα ερεθίσματα. Ισως αναζητούσα αυτή την έννοια της αποδοχής, και όπου την έπαιρνα πήγαινα εκεί. Και κάπως είχα δει ότι έχω ωραία φωνή οπότε μου άρεσε να τραγουδάω γιατί κι εκεί υπήρχε αυτή η αποδοχή. Τα μαθηματικά μου άρεσαν, ήμουν πολύ καλός και γινόμουν καλύτερος. Η μουσική πήγε κάπως παράλληλα με το θέατρο -βρήκα το συγκρότημα στο σχολείο και προχωρήσαμε μαζί. Είμαστε όλοι από τα Χανιά. Με τους Cosmonautes παίζουμε τώρα στην Αθήνα, psychedelic rock, ροκ κυρίως. Έχουμε βγάλει δύο LP, δύο singles και τώρα βγάζουμε το μεγάλο μας δίσκο που θα έχει 9 κομμάτια με τον τίτλο "Cosmic Anthology” -αρχές Νοέμβρη θα κυκλοφορήσει το single και αρχές Δεκέμβρη ο δίσκος μαζί με βίντεο κλιπ. Πολύ καιρό κυνηγάμε να βγάλουμε μεγάλο δίσκο γιατί συνήθως είναι πιο μικρές οι δουλειές μας και λόγω χρόνου. Αλλά τώρα έχουμε βρει τη βάση μας, έχουμε βρει τι θέλουμε να κάνουμε και πως. Ο καθένας γράφει το κομμάτι του.

»ΣτηνΔραματική του Εθνικού έδωσα δύο φορές.Την πρώτη δεν πέρασα. Την δεύτερη -είχαβρει φίλους, είχα κάνει προετοιμασία,και έγινε. Ηταν να γίνει. Εδωσα σε πολλέςσχολές, αλλά ήθελα πολύ το Εθνικό, είχαθυσιάσει πολλά πράγματα για να τακαταφέρω. Πράγματι ένιωσα μια επιβεβαίωσηότι μπήκα στην Σχολή (σ.σ. παίρνουν 8αγόρια και 8 κορίτσια), αλλά αυτή ηεπιβεβαίωση τελειώνει πολύ γρήγορα.Πρέπει ν΄αγαπάμε τον εαυτό μας και νατου δίνουμε μπράβο. Τώρα που το βλέπωεκ των υστέρων δεν ξέρω τι καλύτερησπουδή θα μπορούσα να είχα.

»Είμαι στον χώρο τέσσερα χρόνια. Ξεκίνησα από “Τα καλύτερά μας χρόνια” στην ΕΡΤ. Με βρήκαν από την σχολή του Εθνικού, έκανα casting. Η σειρά σίγουρα με βοήθησε πάρα πολύ αλλά οι προτάσεις που μου ερχόντουσαν μετά, δεν ήταν αυτό που ήθελα. Απέκτησα μια ορατότητα. Ηταν το ξεκίνημά μου, μ΄έκανε γνωστό κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μετά έκανα την “Λούλου” με μια δική μας ομάδα στο Άνεσις -πολύ ωραία εμπειρία. Ακολούθησε ο “Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου” στο Πορεία με τον Τάρλοου. Εκανα μια μικρού μήκους ταινία και ύστερα ήρθε “Η άλλη Θήβα” -φέτος είναι η τρίτη χρονιά. Φυσικά και φοβήθηκα τον διπλό ρόλο, πολύ κόπος, πολύς. Ενδιάμεσα ήταν το “Ναυάγιο”.

»Δεν ξέρω αν κυνηγάω το δύσκολο ή αν με εμπνέει. Θέλω να πω ότι όσο μεγαλύτερη είναι η αντίσταση. προς την κατεύθυνση που πας, τόσο πιο σωστή είναι η κατεύθυνσή σου. Όταν νιώθω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα πάω προς τα εκεί και δεν με έχει βγάλει λάθος. Όσο αντέχει ο καθένας, όσο αντέχω κι εγώ. Βασικά, νιώθω ότι αν υπάρχει ένα στοιχείο των καιρών μας, θα έλεγα ότι αποφεύγουμε αυτή την αντίσταση, αυτό το μόχθο στα πράγματα. Δηλαδή έχουμε κατακερματίσει τόσο πολύ τον εαυτό μας -ίντερνετ, τηλέφωνο, επιλέγουμε όλο και λιγότερο τον μόχθο, την αντίσταση, την δυσκολία.

»Όσο περνάει ο καιρός ακούω όλο και περισσότερο τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου, ακούω τον Δημήτρη. Και είμαι επιλεκτικός με την έννοια ότι θέλω να είμαι καλά σ΄αυτό που κάνω -αλλιώς γκρινιάζω. Τηλεόραση φέτος θα κάνω στην σειρά της ΕΡΤ “Το απαραίτητο φως” της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, οκτώ επεισόδια -μου άρεσε η πρόταση. Είναι ένα πολύ απαιτητικό πρότζεκτ.

»Τοβραβείο Χορν ήταν μια επιβράβευση πουμάλλον την είχα ανάγκη, όλοι μας τηνέχουμε. Και με έχει βοηθήσει. Είναι ένα“πας καλά”. Κι είναι και όλοι οι ηθοποιοίπου έχουν προηγηθεί. Θα μπορούσε να μουδημιουργήσει μια ευθύνη αν είχα σκοπόνα συνεχίσω αλλιώς.

»Γιατο μέλλον σκέφτομαι πως δεν θέλω ναείμαι. Θα ήθελα να μπορώ να επιλέγω καινα έχω χρόνο να γράφω -γράφω σενάρια καιτα προχωράω. Είμαι αρχάριος αλλά δενθέλω να μείνω για πάντα αρχάριος. Μεσκέφτομαι και με οικογένεια και παιδιά-για γάμο δεν ξέρω…

»Η ταυτότητά μου είναι ηθοποιός. Κάποια στιγμή θα΄θελα να λέγομαι και συγγραφέας, μουσικός, τραγουδιστής -πολλές ταυτότητες. Γιατί θα πρέπει να επιλέξουμε την μία;…».

Με το «Brokeback Mountain» στο Κνωσός

«Εγώ είχα τρέλα με την ταινία, μου άρεσε πάρα πολύ. Οταν με πήρε ο Μίλτος (σ.σ. Σωτηριάδης, ο παραγωγός), επειδή δεν είχα διαβάσει το μυθιστόρημα, η αντίδρασή μου ήταν κάπως περίεργη γιατί έχω μια πολύ σαφή εικόνα απ΄την την ταινία: Ατμοσφαιρική με μεγάλα τοπία, ηρεμία, βλέμματα και πλάνα, πλάνα, πλάνα. Οπότε δεν μπορούσα να φανταστώ μια θεατρική κατάσταση. Το διακύβευμα είναι πολύ έντονο και το στοιχείο του έρωτα υπάρχει παντού, σε όλες τις σκηνές, κι αυτό είναι το πιο λυπητερό. Η διαδρομή ήταν γρήγορη και μεγάλη.

»Μετον Μιχάλη (σ.σ. Μιχαήλ Ταμπακάκης)γνωριζόμαστε. Ημασταν μαζί στο “Ναυάγιο”κάτι που έπαιξε ρόλο φυσικά, μια πουείναι ο παρτενέρ μου. Στην αρχή δεν είχεγίνει η διανομή. Η διανομή έγινε όταντο διαβάσαμε αλλά ήταν πασιφανές ότιεγώ θα είμαι ο Τζακ κι ο Μιχαήλ ο Ενι.

»Τοέργο με δυσκολεύει στον βαθμό ότι είναιπολύ δύσκολο και απαιτεί πολύ συγκεκριμέναπράγματα. Απαιτεί ακρίβεια και θέλειένα πολύ μεγάλο ψυχικό άνοιγμα από όλουςγια να βρούμε πώς λειτουργεί. Κατά ταάλλα, σαν Δημήτρης, δεν νιώθω αμήχαναούτε άβολα.

»ΟΡήγος (σ.σ. Κωνσταντίνος Ρήγος, οσκηνοθέτης) μας ζήτησε να μην δούμε ξανάτην ταινία. Προσπαθήσαμε να κατανοήσουμελίγο τι διακυβεύεται στο έργο. Ο έναςζει συνέχεια στο παρελθόν κι ο άλλοςστο μέλλον. Ο ένας σκέφτεται μπροστά,οραματίζεται, κάνει εικόνες, φαντάζεταικαι ο άλλος θέλει μια παύλα σε όλη τηζωή του. Αυτό με το που το ακούς κατευθείανσυνειδητοποιείς ότι εδώ πέρα έχουμεσυνεχείς συγκρούσεις. Αυτό που τουςενώνει λοιπόν είναι μια κοινή εμπειρία,αυτός ο πρώτος έρωτας, το πρώτο συναίσθημαπου όλοι μας έχουμε βιώσει. Απλά αυτοίτο βιώνουν σε μια συνθήκη εγκληματική,σαν έγκλημα. Οπότε έχουμε έναν πρώτοέρωτα, δύο αγόρια σε ένα βουνό και επειδήείναι εγκληματικό, γίνεται ακόμα πιομεγάλο. Το βιώνουν, προσπαθούν νααναβιώσουν αυτό το πράγμα όλη τους τηζωή και δεν πάνε παρακάτω, κανείς δενμπορεί να πάει παρακάτω. Ο ένας ζητάει,ο άλλος όχι, γιατί φοβάται.

»Αυτό, σε μια διάρκεια 20 χρόνων, όσο είναι το έργο, έναν άνθρωπο τον διαλύει. Φτάνεις σε ένα σημείο που λες “είδες πώς με έκανες. Όχι, εσύ πώς με έκανες”... Και εν τέλει η κοινωνία τούς έκανε. Οπότε είναι ένα κοινωνικό δράμα.

»Κι εγώ είμαι των ακραίων συναισθημάτων, δεν τα φοβάμαι. Θα το ζήσω μέχρι τέλους.

»Το ταξίδι στην Αμερική; Σκέφτηκα ότι αφού κάνουμε που κάνουμε αυτό το έργο, αφού θα παίξουμε τους καουμπόηδες, καλό θα ήταν να πάμε να δούμε πώς είναι, να το γειώσουμε λίγο. Να μη μας φαίνεται περίεργο. Οπότε πήγαμε οι δυο μας με τον Μιχαήλ αυτό το ταξίδι στην Αμερική, είδαμε, κατανοήσαμε -Ουαϊόμινγκ, Γιέλοοου Στόουν, και δύο μέρες Νέα Υόρκη στο τέλος… Και γειώθηκε όλη αυτή η κατάσταση που μας φαινόταν παραμυθένια με τους καουμπόηδες. Το κάναμε πολύ συγκεκριμένο μέσα μας και τώρα προσπαθούμε να το φέρουμε στη σκηνή. Στην Αμερική βλέπεις μια κοινωνία συντηρητική, κάτι που στην δημόσια θέα δεν φαίνεται. Βλέπεις ήσυχους κι ευγενικούς ανθρώπους με παιδιά και αναρωτιέσαι τι γίνεται μέσα τους, στον ιδιωτικό τους χώρο.

»Ναι,τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίαςσίγουρα τον αντιμετωπίζω, έρχομαιαντιμέτωπος μαζί του.

»Οτανείσαι εντάξει με τη σεξουαλικότητά σουδεν θα σου φταίξει ποτέ καμία σεξουαλικότητακανενός άλλου. Από τη στιγμή που αντιδράςμε κάτι σημαίνει ότι σ΄αυτό το κάτιεντοπίζεις ένα πρόβλημα δικό σου τοοποίο δεν μπορείς να αντιμετωπίσειςκαι αντιδράς. Διότι δεν καταλαβαίνειςτι συμβαίνει.

»Θεωρώότι το θέμα της σεξουαλικότητας σε δονείπολύ πιο βαθιά από ότι η σεξουαλικήπράξη. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας».

Ο Δημήτρης Καπουράνης παίζει στα έργα «Brokback Mountain» και «Μια άλλη Θήβα» στο θέατρο Κνωσός.



Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr