Έλλη Τρίγγου: «Νομίζω ότι είμαι της οικογένειας, μ΄αρέσει»

08:50 17/9/2024 - Πηγή: Bovary

Η Ελλη Τρίγγου έγινε ηθοποιός γιατί αγάπησε το θέατρο δρόμου, το τσίρκο. Αλλωστε πάντα αναζητούσε την ανεξαρτησία της. Γεννήθηκε στην Πάτρα, μεγάλωσε στην Αθήνα. Ζει στα Ιλίσια, με τις δύο γάτες της.

Φέτος δίνει προτεραιότητα στο θέατρο: Παίζει στην κωμωδία

του Γιάννη Τσίρου «Κανόνια και τρομπέτες». Τηλεοπτικά θα συμμετάσχει σε κάποια επεισόδια στην «Μάγισσα-Φλεγόμενη καρδιά» (Ant1) και σ΄ένα επεισόδιο στον «Γιατρό» (Alpha).

«Νομίζωπως το θέατρο κάπως ήρθε και με βρήκεσε πιο μεγάλη ηλικία, στα 24. Δεν ήτανόνειρό μου από μικρή. Ημουν ντροπαλόπαιδί, κλειστό. Μετά κάπως όλο αυτό, στηνεφηβεία μου, έπαθε μια έκρηξη, αρκετάέντονη, που κράτησε κάμποσο. Κάπου εκείήρθε μια αμφισβήτηση για όλα τα πράγματαγύρω μου. Προσπαθούσα να καταλάβω. Πολλάμου φαινόντουσαν λάθος, άδικα, παράλογακι αναρωτιόμουν εγώ τι κάνω μέσα σ΄όλααυτά. Το θέατρο ήρθε στα πλαίσια αυτήςτης αναζήτησης και της ανάγκης, τηςπραγματικής λαχτάρας, να καταλάβω.

»Ηθελα να΄μαι ανεξάρτητη, να μην περιορίζομαι, να εκφραστώ. Είχα μια ταραχή. Κι όταν ήρθε το θέατρο κάπως συνειδητοποίησα ότι όταν ήμουν μικρή ο μπαμπάς μου έκανε ερασιτεχνικό θέατρο. Βέβαια δεν ζούσα μαζί του -είχαν χωρίσει οι γονείς μου και ο μπαμπάς μου ζούσε σ΄άλλη πόλη, αλλά είχε στην ζωή του το θέατρο σαν χόμπι. Αρτοποιός ήταν, είχε δική του επιχείρηση -τώρα είναι δάσκαλος ιππασίας.

»Μεγάλωσαμε την μητέρα μου, στην Αθήνα, αλλάγεννήθηκα στην Πάτρα. Εφυγα όταν ήμουνδύο ετών. Κάποια στιγμή γύρισα, για δύοχρόνια (σ.σ. Γ΄Γυμνασίου-Α΄Λυκείου) κιέζησα με τον πατέρα μου και την οικογένειάτου. Εχω δύο αδέλφια.

»Αυτό ήταν ανατροπή στην ζωή μου, ξεριζωμός αλλά πέρασα υπέροχα. Εκανα πολύ καλούς φίλους, φίλους ζωής. Επίσης πέρασα χρόνο με τον πατέρα μου, την οικογένεια εκεί, γιατί εδώ είχαμε ένα πιο κλειστό οικογενειακό σύστημα -ήμουν εγώ και η μαμά μου, χωρίς πολλούς συγγενείς. Στην Πάτρα είχα θείους, θείες, γιαγιάδες, παππούδες, χαμός ξαφνικά. Ηταν όμορφα που έζησα αυτή την εμπειρία.

»Μετά ξαναγύρισα στην Αθήνα. Κι άλλος ξεριζωμός. Κι αυτό κάπως μ΄ακολούθησε στη ζωή μου. Εγώ με μια βαλίτσα στο χέρι να περιπλανιέμαι για κάμποσο καιρό μέχρι να΄ρθει το θέατρο και να ρίξω εκεί μια άγκυρα. Ως τότε δεν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου, υπήρχε ένα χάος. Το μόνο που ήξερα είναι ότι ήθελα να΄μαι ανεξάρτητη γι΄αυτό και με το που τελείωσα το σχολείο ξεκίνησα να δουλεύω -μπαρ, φυλλάδια, οτιδήποτε. Οι γονείς μου, φαντάζομαι, το περνούσαν δύσκολα όλο αυτό, με ανησυχία, αλλά δεν είχαν επιλογή, δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι.

»Είχακάνει ένα ταξίδι στην Ισπανία, στηνΓρανάδα, και κάπως ήρθα σ΄επαφή με τοθέατρο δρόμου, με το τσίρκο, με τουςκαλλιτέχνες που ζουν κάπως κι εκείσυγκλονίστηκα, κάτι ταράχτηκε μέσα μου.Μ΄άρεσε. Είδα ανθρώπους που ήταν σε μιαεπαφή με τον εαυτό τους. Μαγεύτηκα. Μπήκαξαφνικά σ΄έναν παράδεισο ενηλίκων καιείπα για να δούμε… Είχα και τους σωστούςανθρώπους κοντά μου εκείνη την περίοδοπου με βοήθησαν να κάνω την προετοιμασίαμου κι έτσι έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό.Ελεγα ότι αν πετύχει, πέτυχε. Αν δενπετύχει, κάποιοι φίλοι μου απ΄την Ισπανία περνούσαν τότε απ΄την Ελλάδα μ΄ένακαραβάνι για να συνεχίσουν το ταξίδιτους -θα πήγαινα μαζί τους.

»Στην αρχή, στην δραματική σχολή, ήθελα να φύγω. Μετά, όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχουν εκεί μέσα κι άλλοι άνθρωποι που δεν τους χωράει ο τόπος. Άρα θα μπορούσα να πω ότι μάλλον ανήκω εδώ. Συνδέθηκα με κάποιους, κι από εκεί έχω φίλους που είναι ακόμα στη ζωή μου. Κι εκεί πάλι δημιουργήθηκε μια οικογένεια.

»Μερωτάς αν έψαχνα πάντα μια οικογένεια.Ναι. Και εξακολουθώ. Ετσι αντιμετωπίζωκι όλες αυτές τις συναντήσεις στο θέατρο.

»Δικήμου οικογένεια; Αυτό τώρα με δυσκολεύει.Για την ώρα μελετάω το ζήτημα τηςοικογένειας σ΄αυτά τα πλαίσια. Αλλάνομίζω ότι είμαι της οικογένειας,μ΄αρέσει. Θάθελα δηλαδή. Απλώς δεν είμαιακόμα εκεί -πλησιάζω ίσως, θα δούμε.

»Μετά τη σχολή ήρθε κατευθείαν ο Γιάννης Οικονομίδης και μου είπε “ωραία όλα όσα έμαθες στην Σχολή, εδώ τα ξεχνάς γιατί εμείς κάνουμε άλλα πράγματα. Εδώ δεν θα παίξεις θέατρο, εδώ είναι ρεαλισμός”. Το “Στέλλα κοιμήσου” ήταν η πρώτη μου παράσταση. Μια παράσταση απαλλαγμένη από κάθε κατασκευή –“θα΄σαι ζωντανή εδώ πάνω στη σκηνή, ο εαυτός σου. Ολα τ΄άλλα, πέτα τα”. Κράτησε τρία χρόνια. Από εκεί και πέρα, για να΄μαι ειλικρινής, ήρθαν τα πράγματα περισσότερο απ΄όσο πήγα εγώ σ΄αυτά. Δούλεψα με τον Θάνο Σαμαρά, τον Κακλέα…

»Μ΄αρέσειο ρεαλισμός. Ωστόσο δεν υπάρχει πιοόμορφο πράγμα απ΄το να έρχεται έναςάνθρωπος που έχει ένα ωραίο και καθαρόόραμα, και να σε βάζει σ΄όλη αυτή τηνπεριπέτεια, ακόμα και αν δεν είναι ηασφαλής ζώνη σου. Ισα ίσα εκεί, μετά,αρχίζουν τα δώρα. Δεν νιώθω ότι για ναγίνεις τεράστιος ηθοποιός πρέπει ντεκαι σώνει να΄χεις κάνει κάποια συγκεκριμέναβήματα που λέγονται τάδε και τάδε ρόλοι.Αν έρθουν όμως κι αν υπάρχει ένα πλαίσιοπου΄χει νόημα, εννοείται. Αλλά εμέναμ΄αρέσει ο ρεαλισμός.

»Για τις “Μέλισσες” πέρασα κάστινγκ. Ηταν να είμαι σε μια άλλη τηλεοπτική παραγωγή που ακυρώθηκε κι όταν το΄μαθε ο Λευτέρης Χαρίτος μου ζήτησε να τα πούμε. Στην αρχή σκεφτόταν μήπως ο ρόλος μου ήταν μιας άλλης απ΄τις αδελφές (σ.σ. Δρόσω), αλλά καταλήξαμε στην Ασημίνα.

»Ηξερατην Μαρία (σ.σ Κίτσου), την θαύμαζα. Τοπρώτο ή το δεύτερο δοκιμαστικό έγινεμε την Μαρία και ήταν συγκινητικό αλλάκαι σοκαριστικό μαζί –“μακάρι να βρεθώκοντά σ΄αυτόν τον άνθρωπο”, έλεγα. Κάπωςπροσπαθείς να ονειρευτείς πώς θες να΄σαιμέσα σ΄αυτή την δουλειά και υπάρχουνκάποια άτομα που είναι κλειδιά σ΄αυτό.Εκτός του ότι την θαύμαζα την Μαρία σανηθοποιό, κάπως συντονιζόμασταν εκεί,επί τόπου. Εχει κάτι το τόσο πηγαίο καιαληθινό. Και τότε είναι που λες, ωραίααυτό μ΄ενδιαφέρει να το ξέρω, να το έχωκοντά μου σαν καλλιτέχνης, στην ζωή μου-κι έγινε ακαριαία.

»Η μικρή; Η μικρή (σ.σ. Δανάη Μιχαλάκη) είναι το γλέντι του κόσμου. Είναι το φως. Υπήρχε και μια πολύ ωραία ισορροπία στις ενέργειες. Η Μαρία έχει μια στιβαρότητα και ξέρεις ότι πάνω της μπορούν να στηριχτούν πράγματα. Κι απ΄την άλλη η μικρή, όλο χαρά, μόνο γέλιο, μόνο πειραχτήρι κι αυτό φέρνει μια ανακούφιση. Συνδεθήκαμε, ναι. Και μείναμε. Και λέω “η μία μου αδελφή, η άλλη μου αδελφή”. Αυτή την σχέση έχουμε, οικογένεια -το σόι μου.

»Μετον Αναστάση (σ.σ. Ροϊλό) έχουμε και τοκάρμα… Μας φέρνουν μαζί, η μοίρα μαςέχει φέρει μαζί (σ.σ. “Αγριες Μέλισσες”,“Μάγισσα”). Δεν ξέρω αν έχει να κάνειμε τον όγκο της δουλειάς που΄χουμεμοιραστεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι ότανβρισκόμαστε με τον Αναστάση υπάρχειπλέον ένας κώδικας επικοινωνούμε σ΄άλλοεπίπεδο. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά.Τον ξέρω πάρα πολύ καλά, ξέρω τι τονβοηθάει. Ξέρει κι εκείνος εμένα, τι μουκάνει καλό, τι όχι. Οταν παίζουμε μαζίυπάρχει αυτό το “γύρισα σπίτι τώρα”…

»Μέσαστα τέσσερα τελευταία χρόνια ήρθανπολλές μορφές κούρασης και με συνάντησαν,σε διαφορετικές φάσεις. Στις “Μέλισσες”,τρία χρόνια, ζούσαμε όλοι μαζί αυτό τοπολύ όμορφο πράγμα που συνέβαινε τότε.Συνέπεσε και με τον κόβιντ -τα πράγματα,ούτως ή άλλως, ήταν λίγο πιο κλονισμένακι εμείς είχαμε το τεράστιο προνόμιονα εργαζόμαστε. Άρα κάπως ήταν δύσκολονα πάρεις την απόφαση και να πεις σταματάωεδώ.

»Και το΄να έφερνε τ΄άλλο. Εγινε μια μικρή παύση και μετά ήρθε η πρόταση της “Mάγισσας”, από ανθρώπους που αγαπούσα και εμπιστευόμουν πολύ. Κάπως δημιουργούνται κι εκεί οικογένειες, όπως και στο θέατρο. Η “Μάγισσα”, ήταν κάτι πολύ γοητευτικό. Το σκέφτηκα λιγότερο απ΄όσο θα του αντιστοιχούσε. Και λέω πάμε να το κάνουμε. Ηταν σαν να συνεχίζω να ζω με τους δικούς μου ανθρώπους σε κάτι πολύ όμορφο. Δεν το μετανιώνω. Είμαι ευγνώμων, κέρδισα πολλά.

»Αλλάυπήρχαν στιγμές που κλονίστηκε κι ηπίστη μου και η δύναμή μου κι ο λόγοςγια τον οποίο βρίσκομαι εδώ. Και στις“Μέλισσες” είχα αυτά τα ερωτήματα,αλλά εκεί υπήρχε σίγουρα και το κομμάτιτης άγνοιας, που παίζει καθοριστικόρόλο στο πώς αντιμετωπίζεις τα πράγματα.Εκεί ήταν όλο το σοκ της πρώτης φοράς,της μεγάλης έκθεσης και της διαχείρισήςτου. Είχα να καταλάβω ότι κάτι έχειαλλάξει, που δεν χρειάζεται να σ΄απειλεί,είναι μέρος μιας διαδικασίας -έπρεπενα το αφουγκραστώ. Αρχισα να σχετίζομαιμε το τι σημαίνει να σ΄αναγνωρίζουν στοδρόμο, να΄ρχονται να σου πουν κάτι καλόγια τη δουλειά σου κι ότι δεν παρεμβαίνουνστην προσωπική σου ζωή. Δεν ήταν εύκολοαλλά δεν μπορώ να πω όμως ότι συνέβη καισε πολύ μεγάλο βαθμό -δεν έχω δώσειτέτοιο χώρο. Στην “Μάγισσα” ήμουν πολύπιο ήρεμη στο κομμάτι της δημοσιότητας,είχα άλλη ψυχραιμία.

»Τώρα βέβαια έχουμε κι όλο αυτό με τα κινητά και τις φωτογραφίες. Δηλαδή έχει τύχει να΄μαι κάπου με κάποιον και να βλέπω να με βγάζουν φωτογραφία. Οποτε πηγαίνω και τους ζητάω να την σβήσουν. Τι να κάνω;

»Εχωυπάρξει πολύ θυμωμένο άτομο κι αυτός οθυμός έχει κάτι που σε τρώει. Νομίζω ότιέχει να κάνει με τον τρόπο που μεγάλωσα.Αλλά κάποια στιγμή με κούρασε πολύ,κατάλαβα ότι συχνά χάνεις και το δίκιοσου μ΄αυτό τον τρόπο. Μ΄έχει όμως καιβοηθήσει, μ΄έχει προστατέψει. Εδώ πουείμαι σήμερα οφείλεται και σ΄αυτό. Μετάο θυμός άρχισε να παίρνει άλλη μορφή,και να γίνεται φόβος, και να μην μπορώνα διαχειριστώ τις συγκρούσεις πιακαθόλου και να κλείνω. Οπότε μετά καιαπ΄αυτό το στάδιο έχουμε περάσει στοστάδιο της συμφιλίωσης ότι “κοίτα Ελλη,μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματάσου, χωρίς να πληγώσεις κάποιον, καιμπορείς ν΄ακουστείς και να πάρεις αυτόπου θέλεις με ψυχραιμία”.

»Η ιστορία της σεξουαλικής παρενόχλησης μου ήταν κάτι γνώριμο. Δυστυχώς, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, μιλούσαμε για κάποια πράγματα χωρίς ακριβώς να καταλαβαίνουμε το μέγεθός τους. Σαν να υπήρχε μια αφέλεια, σαν να τους δίναμε περισσότερη ελαφρότητα απ΄αυτό που τους αντιστοιχούσε. Εγώ όλα αυτά τα΄χα ζήσει πριν μπω στο θέατρο. Μέχρι τότε είχα κάνει μια διαδρομή σε διάφορα εργασιακά περιβάλλοντα, οπότε αυτές τις συμπεριφορές τις ήξερα. Μετά, στο θέατρο, δεν ξέρω πως, αλλά έχω προστατευθεί απ΄αυτά. Χαίρομαι γιατί πλέον έχουμε προχωρήσει, δεν υπάρχει αμφιβολία. Μιλάμε γι΄αυτό, είναι πια μέσα στην κουβέντα, κάτι που δεν υπήρχε καν.

»Τισημαίνει επιτυχία; Εμένα μ΄απασχολείνα κοιμάμαι ήσυχα, να διαχειρίζομαι τιςαγωνίες μου, να΄χω σχέσεις ουσιαστικέςμε τους ανθρώπους. Ισως βέβαια αυτά ταλέω απ΄τη θέση του ανθρώπου που βλέπεινα προχωράνε τα πράγματα. Γιατί αν ήμουνσε μια άλλη θέση κι έψαχνα δουλειά, θασου΄λεγα ότι κάτι άλλο είναι το σημαντικό.Εξαρτάται απ΄τη στιγμή στην οποίαβρίσκεσαι, απ΄το πώς κινούνται ταπράγματα και πως τα κινείς κι εσύ. Αυτήτη στιγμή έχει έρθει έτσι η ζωή, την έχωφέρει κι εγώ, έχει έρθει κι εκείνη, καιμπορώ να βιοπορίζομαι απ΄το επάγγελμάμου. Φέτος μου δόθηκε η δυνατότητα νακαθίσω κάποιους μήνες χωρίς να δουλέψω-το θεωρώ σπουδαίο. Δεν είναι αυτονόητααυτά τα πράγματα, καθόλου. Ετσι μπορώκαι ασχολούμαι μ΄αυτά που με καίνε,που΄χουν να κάνουν με λίγο πιο εσωτερικάπράγματα. Τώρα όσον αφορά στη δουλειά,τι θεωρώ επιτυχία; Μόνο ο χρόνος μπορείνα μιλήσει για έναν ηθοποιό. Οπότε σεείκοσι χρόνια θα μπορέσω να πω τι είναιμια επιτυχής πορεία…

»Ηθοποιός, είναι ένα επάγγελμα πολύ σκληρό. Δεν είναι εύκολη απόφαση να ζεις μ΄αυτή την αβεβαιότητα, να ψάχνεις συνέχεια για δουλειά, να κρίνεσαι διαρκώς, να προσπαθείς να πείσεις ότι αξίζεις, ότι είσαι καλός. Παίζεις με πολύ ευαίσθητες και λεπτές ποιότητες του ψυχισμού σου. Αλλά είναι και μοναδική αυτή η δουλειά. Γεμάτη δώρα και ταυτόχρονα γεμάτη πληγές. Οπότε έχει μεγάλη σημασία να βρεις και μια ισορροπία -πως να το κάνω χωρίς να διαλύομαι συνεχώς αλλά να γίνομαι πιο δυνατός.

»Εχω δύο γάτες, είναι οι θεραπευτές μου και οι μπελάδες μου. Κάνουν παρέα μεταξύ τους. Οι άνθρωποι που με ξέρουν και ξέρουν και τις γάτες μου, μου λένε ότι έχουν τα δύο άκρα της προσωπικότητάς μου, το ένα είναι οριακά φοβικό και το άλλο τσακώνεται, κλέβει, τρίβεται, χαϊδολογιέται. Οι γάτες είναι προσωπικότητες, ο σκύλος είναι αφιερωμένος σε σένα, με μια ανιδιοτέλεια. Οι γάτες είναι σαν άνθρωποι θυμώνουν, εκδικούνται».

Επιτέλους,κωμωδία…

«Φέτοςδεν άντεχα να ξαναμπώ σε δραματικήκατάσταση, δεν ήθελα άλλο δράμα. Πήγασε μια θεραπεύτρια, δεν με ήξερε, καιβλέποντας διάφορα πράγματα σχετικά μεμένα, με ρώτησε τι κάνω στην ζωή μου. Καιτότε μου΄πε πως το σώμα δεν καταλαβαίνειότι “τώρα παίζουμε θέατρο” ή ότι “τώραείναι αλήθεια”. Ότι το σώμα τα ζει όλασαν να΄ναι αλήθεια. “Κι αν μπορείς, μηνξανακάνεις κάτι δραματικό…”.

»Είχα ήδη μιλήσει με τον Γιώργο Παπαγεωργίου - σκηνοθετεί τα “Κανόνια και τρομπέτες” του Γιάννη Τσίρου. Είναι κι εκείνος ένα απ΄τα άτομα που τα νιώθω οικογένεια, οικογένεια με τον δικό μας τρόπο. Τον θαυμάζω πολύ σαν καλλιτέχνη και σαν μουσικό, έχω γλεντήσει στις συναυλίες του. Έχουμε δουλέψει μαζί, είναι ο άντρας της αδερφής μου -συγγενής, ένας καθαρός άνθρωπος. Οπότε όταν μου΄πε ότι με θέλει για κωμωδία πραγματικά ένιωσα ότι ήταν δώρο απ΄τον ουρανό. Η ψυχή μου το΄χε ανάγκη. Ένα μικρό σχήμα, με λίγους ανθρώπους, αγαπημένους, που τους θαυμάζω. Παίζω μια Ρομά.

»Στοέργο βλέπεις κάποιες κοινωνικές τάξειςνα συναντιούνται -κεφάλαιο, νόμος, Ρομά,το λούμπεν, ας πούμε, στοιχείο. Κι οκαθένας κάτι ζητάει απ΄τον άλλον, κάτιψάχνει. Είναι σαν ένα παιχνίδι που λεςποιος θα νικήσει τελικά, ποιος θαπροσπαθήσει να υπερισχύσει έναντι τουάλλου -ποιος κάνει κουμάντο τελικά. Κιόλα αυτά σ΄ένα πλαίσιο κωμωδίας. Αλλάαπό μόνο του το γεγονός ότι ασχολούμαστεμε το θέμα των Ρομά, για μένα, που έχωμέσα μου μια τεράστια ευαισθησία,σημαίνει πολλά.

»Όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου κι ο παππούς μου που έμεναν στο Μενίδι, όταν έγινε ο σεισμός του ΄99 και χρειάστηκε να φύγουν απ΄το σπίτι τους μέχρι να το επισκευάσουν, πήγαν κι έμειναν σε καταυλισμούς. Κι εγώ πήγαινα και τους έβλεπα. Κι όλο αυτό το΄χω σαν ανάμνηση χίλιες και μια νύχτες, ένα όνειρο, μια μαγεία. Παίζαμε με τα παιδιά, θυμάμαι κάτι μαγικό. Μετά μεγάλωσα και συνειδητοποίησα ότι η κοινωνία των Ρομά κάπως είχε αναλάβει να κάνει όλη τη βρωμοδουλειά της κοινωνίας. Μόνο μαγεία δεν υπάρχει. Ετσι ήρθα αντιμέτωπη μ΄όλο αυτό το πράγμα που συμβαίνει -με σόκαρε, με πλήγωσε. Βλέπω όλη αυτή την ανισότητα, την έλλειψη προσπάθειας ένταξής τους στην κοινωνία. Μάλιστα τους κατηγορούμε κιόλας γι΄αυτό, ότι εκείνοι δεν θέλουν να ενταχθούν. Αλλά όταν ένας άνθρωπος έχει όλη την πληροφορία και ένας άλλος άνθρωπος δεν έχει καθόλου, δεν μπορείς να΄χεις τις ίδιες απαιτήσεις. Και ναι, αυτό το νομαδικό που έχω, κάπου συντονίζεται με τους Ρομά.

»Υπάρχειένας άνθρωπος, ο Πρόδρομος Τσινικόρης,που θαυμάζω πολύ και γι΄αυτό που κάνεικαι για τον τρόπο που το κάνει, ο οποίοςείχε κάνει το “Romaland”,στη Στέγη. Και του ζήτησα βοήθεια γιατην παράσταση. Πήγαμε μαζί στο Ζεφύρινα βρούμε τις γυναίκες που έπαιξαν στηνπαράστασή του και περάσαμε ένα μαγικόαπόγευμα μαζί τους. Μιλήσαμε για πολλά.Προσπαθήσαμε να τις καταλάβουμε γιατίθέλουμε ν΄αντιμετωπίσουμε το θέμα μεμεγάλο σεβασμό -όπως άλλωστε τοαντιμετωπίζει και ο συγγραφέας. Ήτανπολύ συγκινητικά, πολύ-πολύ όμορφα».

«Κανόνια και Τρομπέτες» του Γιάννη Τσίρου. Σκηνοθεσία Γιώργος Παπαγεωργίου. Παίζουν Ελλη Τρίγγου, Στάθης Σταμουλακάτος, Μάνος Καζαμίας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Μαριτίνα Κουτσοχιώνη

Θέατρο Εμπορικόν: Πρεμιέρα 10 Οκτωβρίου





Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr