Κώστας Μπερικόπουλος: «Είχα το τυχερό αστέρι μέσα μου»

09:15 4/12/2024 - Πηγή: Bovary

Ο Κώστας Μπερικόπουλος έγινε ηθοποιός γιατί το ένστικτό του τον οδήγησε στο θέατρο. Από τότε συνεχίζει μια πορεία με σημαντικές συνεργασίες και συναντήσεις σε έργα κλασικά και σύγχρονα. Με ευαισθησία, με ποιότητα, μια ευγένεια.

Η φετινή σεζόν τον βρίσκει στο τρίτο κύκλο του “Μαέστρο” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, στον ρόλο του αστυνομικού επιθεωρητή που φτάνει στο νησί για να διαλευκάνει μια σκοτεινή υπόθεση. Τον Φεβρουάριο

θα είναι στο Εθνικό Θέατρο με το έργο του Μάθιου Λόζεπ «Η κληρονομιά μας».

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Μένει στο Μετς.

«Μεγάλωσασ΄ένα σπίτι όπου η γκρίνια ήταναπαγορευμένη. Ο πατέρας μου το απαγόρευεδια ροπάλου. Ελεγε, “ποιο είναι τοπρόβλημα, έλα να το συζητήσουμε”.

»Γεννήθηκαστην Αθήνα. Ο μπαμπάς μου ήταν Πλακιώτης,Αθηναίος -τρεις γενιές πίσω Πλακιώτες.Αλλά δυστυχώς όταν ήταν να κάνουν τιςανασκαφές για να βγάλουν τις αρχαιότητεςαπό την αρχαία αγορά, γιατί εκεί ήταντα σπίτια τους, τους αποζημίωσαν καιτους έδωσαν σπίτια προς το Παγκράτι καιτα πέριξ. Ο πατέρας μου έφυγε 5-6 χρόνωναπό την Πλάκα. Ηταν ένας πολύ ευαίσθητοςάνθρωπος,με ποιότητες. Η μητέρα μου ήταν από τηνΘεσσαλονίκη με ποντιακή καταγωγή, απότον Καύκασο. Ο πατέρας μου ήτανηλεκτρολόγος. Η μητέρα μου ήταν έναςπολύ δραστήριος άνθρωπος, αλλά δενδούλευε ήταν θεατής στην τέχνη, πολύσινεμά, θέατρο, κυρίως επιθεωρήσεις.Ημουν νέος ηθοποιός όταν πέθανε ο πατέραςμου. Δεν το ήθελαν το θέατρο για μένα.

»Τοένστικτο έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλοστην ζωή μου. Ηταν κάτι που είχα από μέσαμου και ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβωαπό που πήγαζε. Ωστόσο πάντα το είχα στομυαλό μου, αλλά ποτέ δεν το έλεγα, ήτανκάτι που δούλευε μόνο του μέσα μου. Καικάποια στιγμή όταν έγινε, έδωσα κρυφάεξετάσεις σε μία δραματική και πέρασα.Τότε το ανακοίνωσα στους γονείς μου.Υπήρξαν διάφορα θέματα. Ο πατέρας μουανησυχούσε περισσότερο για την ανασφάλειατης δουλειάς -προτιμούσε την σταθερότηταμιας θέσης υπαλλήλου… Ηταν μια γενιάπου μεγάλωσε μέσα στον πόλεμο.

»Μόλιςπέρασα στην δραματική σχολή Βεάκη, μιαεβδομάδα μετά, ήρθε το χαρτί του στρατού.Πήγα, και όταν γύρισα, επέστρεψα στηνσχολή. Κι όταν την τέλειωσα, σε λιγότεροαπό χρόνο, ανέβηκα στο Κρατικό ΘέατροΒορείου Ελλάδος και έπαιξα πολύ ωραίαπράγματα για τρία χρόνια. Με μια ανταλλαγήκατεβήκαμε στην Αθήνα με ένα έργο όπουείχα έναν πρώτο ρόλο (σε διπλή διανομή)στο “Εξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα” σεσκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου. Κιεκεί ήρθε ο πατέρας μου να το δει, είχεφέρει και φίλους, και ενθουσιάστηκε.Γιατί κατάλαβε ότι δεν ήταν μια παιδικήτρέλα το θέατρο αλλά και γιατί ταίριαζεμε το γούστο του.

»Δενμ΄αρέσουν γενικά οι ταμπέλες. Πιστεύωότι είχα ένα πολύ καλό ξεκίνημα καιήμουν και πάρα πολύ τυχερός. Πολύ γρήγοραάρχισα να παίζω και είχα το τυχερό αστέριμέσα μου -για να θυμηθούμε και το τραγούδιαπό το “Μαέστρο”, στο να συναντηθώ μεπολύ σημαντικούς ανθρώπους. Δεν τουςξεχωρίζω -Βολανάκης, Τουφεξής, Μοσχόπουλος,Χουβαρδάς, και από τις νεότερες γενιέςείχα την μεγάλη τύχη να με σκηνοθετήσειμαθητής μου, ο Γιώργος Κουτλής, στηνπρώτη του σκηνοθεσία. Από όλους τουςανθρώπους, από όλους τους σκηνοθέτεςείχα κάτι να κερδίσω. Δεν ζήτησα ποτέχάρη, δεν έβαλα ποτέ κάποιο μέσο γιαδουλειά. Αλλά χτύπησα πόρτες, επανειλημμένως.Είναι πολλά τα χρόνια και συνειδητοποιώπόσες ωραίες συναντήσεις είχα και έχω,πόσο τυχερός νιώθω. Επειδή είμαι καιαρκετά ανασφαλής σαν άνθρωπος, είναιπολλές οι φορές που αναρωτιέμαι ακόμηαν κάνω εγώ γι΄αυτή την δουλειά…

»Τώραέχω μια συνεργασία με τον Γιάννη Μόσχοτον οποίο γνωρίζω χρόνια, απ΄τηνΘεσσαλονίκη, πριν το Αμόρε… Κι ήρθε ηστιγμή να ανοίξει ένας δίαυλοςεπικοινωνίας.

»Τηλεόραση έκανα λίγο στις αρχές της ιδιωτικής - είχα κι έναν πιο βασικό ρόλο στο “10” που έκανε η Πηγή Δημητρακοπούλου. Είχα κάποιες προτάσεις αλλά συνήθως είχα πρόβα-παράσταση και δεν είχα χρόνο. Πολλά είναι αυτά που μπορεί να σου προσφέρει η τηλεόραση και υποκριτικά και σε σχέση με τον κόσμο, αναγνωρισιμότητα αλλά και μέσα στην ίδια την δουλειά.

»Ότανήρθε το “Αυτή η νύχτα μένει” είχα καιτον χρόνο να το κάνω αλλά ήταν και πάραπολύ όμορφος και κολακευτικός ο τρόποςπου με προσέγγισαν. Γοητεύτηκα από όλοαυτό, απ΄τους ανθρώπους που συνάντησαστο πρώτο ραντεβού και απ΄τον ρόλο.Ηταν πολύ ιδιαίτερος και ακόμα πιοιδιαίτερο ήταν ότι θα ήμουν ζευγάρι μετην Αννα Μάσχα, με την οποία είχαμεδουλέψει πολύ και είχαμε μια μαγιά στηνσχέση. Και από ό,τι κατάλαβα αυτή η σχέσηδιαμορφώθηκε και στην πορεία της σειράς,γιατί άρεσε πολύ στον κόσμο. Ο ρόλος μουήταν να κρατήσει ως τις γιορτές αλλάσυνέχισε. Μ΄άρεσε πολύ. Αυτός ήταν έναςστρατηγός, αλλά στην σχέση, στο σπίτι,στρατηγός ήταν η Αννα, δηλαδή η Διαμάντω…Είχε γούστο αυτή η αντίθεση. Μου έτυχεκάποια στιγμή, μετά την σειρά, να συναντήσωμια μητέρα που το παιδί της το έλεγανΝικολάκη και με κάποιον τρόπο προσπαθούσενα με βάλει μέσα στο παιχνίδι, να βοηθήσωτην κατάσταση… Τώρα στο θέατρο, στοέργο που ετοιμάζουμε, στην “Κληρονομιάμας”, υπάρχει μια φράση που λέει ότι“δεν έχεις ιδέα με το έργο σου πόσουςανθρώπους, πόσες ζωές μπορείς να έχειςσώσει”. Όταν εργάζεσαι δεν το σκέφτεσαι,αλλά υπάρχει κι αυτού του είδους ησυνάντηση, αυτή η συν-κίνηση…

»Το “Μαέστρο” ήταν μια πολλή μεγάλη έκπληξη για μένα. Με τον Χριστόφορο δεν γνωριζόμαστε. Μια φορά είχαμε συστηθεί σε μια πρεμιέρα της Χαρούλας στο Δημοτικό του Πειραιά.

»Ότανπροβλήθηκε ο πρώτος κύκλος του “Μαέστρο”χτύπησε μια μέρα το τηλέφωνό μου. Αγνωστοςαριθμός. “Χριστόφορος Παπακαλιάτης”,μου λέει. “Ξέρεις γράφω τον δεύτεροκύκλο κι έχει προκύψει ένας ρόλος πουθα ήθελα πάρα πολύ να τον κάνεις εσύ.Είναι ο αστυνομικός επιθεωρητής που θαέρθει να εξιχνιάσει (σ.σ. τελικά) τοέγκλημα του Χαράλαμπου. Αλλά”, μου λέει,“δεν τον θέλω κλασικό Κλουζό…”. Μουείπε δύο-τρία πράγματα για τον ρόλο,γοητεύτηκα και είπα “ναι” πριν διαβάσωκαν τα σενάρια. Ετσι ξεκίνησε μια πάραπολύ όμορφη συνεργασία. Διάβαζα κάτι,τον έπαιρνα τηλέφωνο, μιλούσαμε, είχαμεμια δημιουργική επικοινωνία. Και επειδήείχα πολλά γυρίσματα και με την Χάρη,δουλεύαμε πολύ μαζί. Κι εκεί μιλούσαμεστο τηλέφωνο ή ερχόταν ο Χριστόφορος.Ολο αυτό συνεχίστηκε και στα γυρίσματα.Κι όταν πια είδα τα δικά μου πρώταεπεισόδια γοητεύτηκα πάρα πολύ, παρ΄ότιάργησα να εξοικειωθώ με τον εαυτό μου.Μετά επιβεβαιώθηκα από ανθρώπους πουτους άρεσε η σειρά και ο καινούργιοςρόλος.

»Όταν ο Χριστόφορος μου έστειλε τα επεισόδια του 3ου κύκλου συνειδητοποίησα πόσο πολύ εξέλιξε τον ρόλο μου. Όταν τα διάβασα τον πήρα αμέσως τηλέφωνο και του είπα ότι συγκινήθηκα, ότι “αυτό που έχεις κάνει το παίρνω προσωπικά”. Κι είναι κάτι που το κάνει με όλους τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες του. Για μένα ήταν ένα σπουδαίο δώρο που έκανε ο Χριστόφορος στον Κώστα.

»Δενξέρω, δεν τον έχω ρωτήσει, αλλά πιθανόνεκείνη η συνάντηση στο θέατρο του Πειραιάνα έπαιξε ρόλο για την συμμετοχή μουστο “Μαέστρο”. Πρέπει να έβαλε και λίγοτο χέρι της η Χάρις. Γιατί μετά τονΠειραιά και πριν μου τηλεφωνήσει οΧριστόφορος, μου ζήτησε η Χάρις να τηςστείλω το linkκάποιων παραστάσεών μου. “Τι τα θέλεις;”–“Να δείξω κάτι στον Χριστόφορο”. Καιμετά ήρθε το τηλεφώνημα απ΄τον Χριστόφορο.

»Είναιμια ωραία σειρά, με πολύ υψηλή αισθητικήκαι εξαιρετικούς συνεργάτες. Κάποιουςηθοποιούς τους ήξερα επειδή είχαμεδουλέψει μαζί, κάποιους τους εκτιμούσαεξ αποστάσεως, και κάποιους, τουςνεότερους, τους γνώρισα τώρα.

»Οήρωάς μου είναι ένας άνθρωπος που βγαίνειστη σύνταξη και δεν θέλει να παραδώσειτα όπλα, θέλει να συνεχίσει. Ο λόγος πουέρχεται στο νησί είναι να ξεσκεπάσειτον Δήμαρχο -όχι την δολοφονία τουΧαράλαμπου. Και αυτό του δίνει πνοή,ζωή. Επιπλέον, τυχαία, στην Κέρκυρα,εμφανίζεται στον δρόμο του μια γυναίκα,μια γυναίκα που έχει ένα ενδιαφέρον, ηΧάρις…

»ΟΧριστόφορος έχει έναν τρόπο να σεκαταλαβαίνει κι ας μην σε γνωρίζει. Τοχιούμορ του ρόλου είναι το δικό μου, τοέπιασε αμέσως…

»Μπήκα πολύ εύκολα σ΄αυτήν την παρέα, στην παρέα του “Μαέστρο”. Το πρώτο μου γύρισμα το έκανα τον Μάιο του ΄23, μια Δευτέρα. Ηταν δύο βουβά περπατήματα στην Κέρκυρα, σε μια πλατεία. Τότε γνώρισα το συνεργείο και μπήκα αμέσως σε μια αγκαλιά. Οι συνεργάτες του, οι τεχνικοί, είναι ένας κι ένας. Υπήρχε μια καλή διάθεση -όλα ξεκινάνε απ΄τον Χριστόφορο. Τα γυρίσματα είναι πάρα πολύ ωραία, αλλά και πάρα πολύ απαιτητικά. Πρέπει να είμαστε πάρα πολύ καλά διαβασμένοι -όπως και είμαστε κι ο Χριστόφορος κάνει πάρα πολλές λήψεις.

»Γιατα γυρίσματα στην Κέρκυρα με την Χάριςπήγαμε τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του ΄23.Ημασταν ήδη έτοιμοι. Είχαμε μια ατυχία,λίγο στενάχωρη, καθώς γυρίζαμε την σκηνήπου γνωριζόμαστε. Το καντούνι που είχεαυτό το πολύ συμπαθητικό καφέ ήταν στενόκαι για τα γυρίσματα κυνηγούσαμε τονήλιο… Κάποια στιγμή μας λένε ότι πρέπεινα σταματήσουμε το γύρισμα. Είχε πεθάνειμια γιαγιούλα στο σπίτι επάνω και δενμπορούσε να περάσει το αυτοκίνητο νατην πάρει -συνεχίσαμε μετά…

»Μετην Χάρις είχαμε δουλέψει στο θέατρο,στην “Οπερέτα” και στο “Μια νύχτα στηνΕπίδαυρο” με τον Νίκο Καραθάνο -να,άλλος ένας σπουδαίος άνθρωπος με τονοποίο έχω συνεργαστεί.

»ΟΧριστόφορος; Καταρχάς είναι ένας πολύκαλός και ευγενικός άνθρωπος. Πολύανάλαφρος, με πολύ χιούμορ αλλά και πολύαπαιτητικός. Ξέρει πολύ καλά τι να σουζητήσει, στο αιτιολογεί, γιατί ξέρειπολύ καλά τι θέλει να κάνει. Εγώ θεωρώτον εαυτό μου ευλογημένο με αυτή τηνσυνεργασία. Ηταν, είναι μια πολύευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου, όχιμόνο της δουλειάς μου. Κι όλο αυτό σεσυνδυασμό με τα γυρίσματα, σ΄αυτόν τονυπέροχο τόπο, τους Παξούς.

»Ο τρίτος κύκλος που θα προβληθεί απαντά στα ερωτήματα της σειράς και κλείνει ένας κύκλος τόσο όσο θα μπορούσε και να ξανα-ανοίξει.

»Ηβία; Η βία στην οθόνη, έχει να κάνει μετον τρόπο που την δείχνεις. Εδώ, με τοντρόπο που το κάνει ο Χριστόφορος, πιστεύωότι πρέπει να την δείχνουμε. Παρ΄όλοπου είχα καλή σχέση με τον πατέρα μουαυτή η βία του πατέρα προς τον γιο ξύνειμέσα μου μια πληγή, μια πληγή που δενυπάρχει.

»Τατελευταία χρόνια ωστόσο πιστεύω ότικάτι έχει συμβεί, κάτι έχει αλλάξει -καιτο λέω και με αφορμή το “Μαέστρο”. Εμαθαότι ένα παιδί στην Κέρκυρα το αποδέχθηκεη οικογένειά του, η μητέρα του, μετά τηνσειρά -σαν να ησύχασε κάπου μέσα της.Από την άλλη είμαστε στο 2024 κι άκουσαπολύ πρόσφατα για ένα παιδί που ο πατέραςτου το έδιωξε απ΄το σπίτι γιατί είναιγκέι. Αν αυτό δεν είναι βία, τότε τιείναι; Αλλά μετά την πρώτη μου αντίδρασηγι΄αυτόν τον πατέρα, αναρωτήθηκα τι νακρύβει κι αυτός μέσα του, τι να τονβασανίζει για να φτάσει σ΄αυτό το σημείο…Πιστεύω ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστάμας στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, αλλά τογεγονός ότι οι νεότερες γενιές τωνπαιδιών το αντιμετωπίζουν ακομπλεξάριστα,το βρίσκω πολύ θετικό. Το έβλεπα μέχριπρότινος, που δίδασκα, μέσα στην τάξη.Είναι πολύ πιο ανοιχτά πια τα παιδιά-ήταν τελείως διαφορετικά στα χρόνιαμου. Κι αυτό έχει να κάνει γενικότεραμε την αποδοχή του διαφορετικού, τουάλλου.

»Μεγαλώνονταςβλέπω ότι μόνο η αγάπη είναι η λύση. Καιως δάσκαλος, κάνοντας έναν απολογισμό,κατάλαβα ότι αυτό που προσπαθούσα ναμεταδώσω δεν ήταν τίποτε άλλο εκτός απόαγάπη. Γιατί δεν μπορούν να δουλέψουντα πράγματα αν δεν υπάρχει αγάπη.

»Στο θέατρο έχω σβήσει από τη μνήμη μου κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις ανθρώπων που δεν θα ήθελα να ξανασυναντήσω επαγγελματικά. Πάλι θα πω ότι ήμουν τυχερός, γιατί βρέθηκα σε περιβάλλοντα με αγάπη. Νιώθω ασφαλής μέσα στην δουλειά, προστατευμένος. Όχι ότι δεν είχα διαφωνίες, αλλά πάντα υπήρχε αγάπη και νοιάξιμο -αλλιώς αρρωσταίνεις. Αλλά ακόμα και σε μια τέτοια, δύσκολη, συνθήκη θα βρεις κάποιον να κρατηθείς, κι αυτό έκανα.

»Γιατί έγινα ηθοποιός; Δεν ξέρω, δεν έμαθα. Εχω μια σκέψη, μια ανάμνηση, τώρα που έρχονται και Χριστούγεννα απ΄τα παιδικά μου χρόνια, μια εμπειρία, κάτι πολύ τραυματικό. Ημουν μικρός στον προσκοπισμό και χρειάστηκε ν΄αντικαταστήσω ένα άλλο παιδάκι σε μια γιορτή και να πω ένα ποίημα που άρχιζε με το “Καλέ μου Αγιε Βασίλη πόσο συλλογιέμαι τα φτωχά παιδάκια…”. Όταν λοιπόν βγήκα στην σκηνή, είπα μόνο αυτή την φράση κι όχι όλο το ποίημα -δεν το θυμόμουν… Οπότε με τράβηξαν απ΄την σκηνή, με ρωτούσαν γιατί δεν το είπα όλο, σάστισα. Αυτή η τραυματική εμπειρία λοιπόν μπορεί να συνετέλεσε πολύ στην απόφασή μου να γίνω ηθοποιός, να μάθω και τον υπόλοιπο ρόλο. Νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης αντλεί μέσα απ΄την πληγή του κι αυτό κάνει και τον θεατή να συν-κινείται».

«HΚληρονομιά μας» στο Εθνικό

«“ΗΚληρονομιά μας”, το έργο του ΜάθιουΛόπεζ, που θα ανέβει τον Φεβρουάριο στοΕθνικό, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου,αφορά σε μία παρέα ομοφυλόφιλων ανδρών,συγγραφείς όλοι τους, που δεν ξέρουν τικαι πως να γράψουν. Κάποια στιγμήεμφανίζεται από το πουθενά ο Ε.Μ.Φόρστερ(σ.σ. ο συγγραφέας του “Επιστροφή στοΧάουαρντς Έντ”) καιτου ζητάνε να τους βοηθήσει. Ετσι ξεκινάμεσιγά-σιγά να χτίζουν ένα έργο όπουπαίζουν οι ίδιοι τους ρόλους, ενώ βάζουνκαι τον Φόρστερ να παίξει. Με ήρωες απόδιαφορετικές γενιές το έργο μιλάει γιατην κληρονομιά. Πώς μια παλιότερη γενιά,το ΄80 στη Νέα Υόρκη, στην έξαρση τουAids,συνομιλεί με τους νέους του σήμερα. Μέσααπό το έργο μαθαίνεις και κατανοείς τηνψυχολογία των ομοφυλόφιλων, κάτι πουέναν ανοίκειο θεατή θα τον κάνει νανιώσει πιο οικεία».

«Maestro»του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στο Mega(22.00). Από Δευτέρα 2/12 ως Πέμπτη 5/12.

«Η Κληρονομιά μας» του Μάθιου Λόπεζ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου. Εθνικό Θέατρο, από 7/2/2025.

Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr