Οι ταινίες που αγαπήσαμε το 2024

09:26 5/1/2025 - Πηγή: Bovary

Το κινηματογραφικό 2024 μας αποχαιρετάει με γεμάτες τις ελληνικές αίθουσες λόγω του συγκινητικού και νοσταλγικού «Υπάρχω», της μουσικής βιογραφίας του Στέλιου Καζαντζίδη με τη σκηνοθετική υπογραφή του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, που όπως όλα δείχνουν μάλλον πάει για ένα ιστορικό ρεκόρ, αφού ήδη από την πρώτη μέρα  προβολής του έκοψε 22.000 εισιτήρια.

Κατά τα άλλα η χρονιά στο εγχώριο box office κινήθηκε σε χλιαρά επίπεδα, χωρίς κάποια

ταινία να δημιουργεί ουρές στα ταμεία, πέρα από το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου, μιας και καμία από τις μεγάλες ξένες παραγωγές δεν έκανε πάταγο, με τις arthouse δημιουργίες  να κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον του σινεφιλικού κοινού.

Και κάπως έτσιτελειώνει μια ακόμα χρονιά και έρχεται η στιγμή του απολογισμού. Είναι πάνταδύσκολο να διαλέγεις τις «καλύτερες ταινίες « και να φτιάχνεις λίστες, οπότεφέτος θα καταγράψουμε τα φιλμ εκείνα που έμειναν στην καρδιά μας.

Poor Things (Γιώργος Λάνθιμος)

Μια και στη χώρα μας,έκανε πρεμιέρα την 1η Ιανουαρίου δικαιωματικά μπαίνει στη λίστα. ΟΓιώργος Λάνθιμος υπογράφει την πιο ανατρεπτική περιπέτεια ενηλικίωσης, πουέχουμε δει στη μεγάλη οθόνη και μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίωνχρόνων, μπαίνοντας δικαιωματικά στο πάνθεο των πλέον επιδραστικών auteurs τηςεποχής μας.

Dune: Μέρος Δεύτερο (Ντενί Βιλνέβ)

Το θεαματικό  δεύτερο μέρος του saga του Φρανκ Χέρμπερτ, πουόμως θα εξελιχθεί σε κινηματογραφική τριλογία, εξερευνά τη συναρπαστικήπεριπέτεια του Πολ Ατρείδη, που εμπλουτίζεται με νέους χαρακτήρες, ίντριγκες,μάχες για την εξουσία, αγώνες για την ανεξαρτησία, πάθος για εκδίκηση, έρωτεςκαι οικογενειακά δράματα, που ο Βιλνέβ ενορχηστρώνει δεξιοτεχνικά σε ένα επικόsci-fi.

Μικρά πράγματα σαν κι αυτά ( Τιμ Μίλαντς)

Ο Κίλιαν Μέρφι(σεμια ακόμα μοναδική ερμηνεία)  συγκέντρωσεως παραγωγός μία καταπληκτική ομάδα συντελεστών για να μεταφέρουν το ομότιτλοβραβευμένο διήγημα της Κλερ Κίγκαν στη μεγάλη οθόνη. Με μια «διακριτική«κινηματογράφηση, ο Μίλαντς  μιλάει μια ντροπιαστικήσελίδα της Ιστορίες της Ιρλανδίας ( Τα πλυντήρια της Μαγδαληνής)  και αποκαλύπτει όλες εκείνες τις μικρές καιφαινομενικά  ασήμαντες λεπτομέρειες ,πουμας καθορίζουν, ή μας στοιχειώνουν.      

Άγνωστοι Μεταξύ μας (Άντριου Χέιγκ)

Ο Χέιγκδιασκευάζει το μυθιστόρημα του Ταίτσι Γιαμάντα «Οι ξένοι», συνδυάζοντας έναcoming out love story με το θέμα της μνήμης και του τραύματος. Γυρίζοντας τιςοικογενειακές σκηνές στο πραγματικό του πατρικό στο Κρόιντον, παντρεύει τη  φαντασία με την πραγματικότητα, αποθεώνονταςτη δύναμη της αγάπης, που τελικά μπορεί να όχι μόνο να επουλώσει τις πληγές,αλλά να γίνει ακόμα και έργο τέχνης. Ο ρεαλισμός μιας μελαγχολικήςκαθημερινότητας συναντά την ονειρική διάσταση μιας βαθιάς κρυμμένης επιθυμίαςσε μια ταινία, που δεξιοτεχνικά παίζει με τον χρόνο και με ευαισθησία διεισδύειστην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, που βιώνει μια απώλεια.

Το Διπλανό Δωμάτιο (Πέδρο Αλμοδόβαρ)

Βασισμένος στοβιβλίο της Σίγκριντ Νιούνεζ «What Are You Going Through» κι επηρεασμένος από τηλογοτεχνία του Τζόις και τους «Δουβλινέζους» του Χιούστον, ο Αλμοδόβαρ  φαίνεται πως αλλάζει ύφος, χωρίς ναεγκαταλείπει την πάντα καλόγουστη αισθητική του,  όμως οι δραματικές εντάσεις και οι κορυφώσειςπου συνηθίζει δίνουν τη θέση τους σε μια φιλοσοφική περισσότερο αντιπαράθεση,παρά μια συγκρουσιακή σχέση. Ο ίδιος, λιγότερο αυτοναφορικός, αλλά βαθιάστοχαστικός, δεν διστάζει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση πάνω το θέμα της ευθανασίας,εκφράζοντας μια βαθιά αγωνία της εποχής μας.

Τα Παιδιά του Χειμώνα (Αλεξάντερ Πέιν)

Εμπνευσμένος απόμία ξεχασμένη ταινία του Μαρσέλ Πανιόλ του 1935, το «Merlusse», και με τησυνδρομή του Τζον Χέμινγκσον, στον οποίο ανέθεσε το σενάριο, ο Πέιν δημιουργείμία ατμόσφαιρα χαρμολύπης, που η μελαγχολία και η εσωτερική μοναξιά των ηρώωντου συνδυάζονται δεξιοτεχνικά με το βιτριολικό χιούμορ, αλλά και μια υπόκωφηοργή για τη μοίρα και τις επιλογές τους, φτάνοντας τελικά στη σωτηρία, που δενείναι ένα ανέφελο happy end, αλλά μία βαθιά συνειδητοποίηση.

Το θηρίο  (Μπερτράν Μπονελό)

Ο Μπονελόεξερευνά τον ρόλο των συναισθημάτων και το πώς αυτά  καθορίζουν ποιοι είμαστε. Δημιουργώντας έναενδιαφέρον τρίπτυχο, σε μια εποχή τοξικής θετικότητας μάς υπενθυμίζει πως οπόνος είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής και της ύπαρξής μας.

Εμίλια Περέζ (Ζακ Οντιάρ)

Ο Οντιάρ παραμένειανήσυχος και απρόβλεπτος, και σε αυτή τη δέκατη ταινία της καριέρας του, πουβασίζεται στο μυθιστόρημα του Μπορίς Ραζόν «Écoute», πειραματίζεται σε μια νέαφόρμα, αυτή του μιούζικαλ, και με μια υπόθεση που θυμίζει μεξικάνικησαπουνόπερα, επίτηδες παρατραβηγμένη από τα μαλλιά, φτιάχνει ένα άγριοπαραμύθι, που έχει λίγο από όλα: ζητήματα φύλου και γυναικείας ενδυνάμωσης,κριτική απέναντι στον ρατσισμό, τη βία, την κοινωνική ανισότητα και τη διαφθοράτης δικαιοσύνης, υπαρξιακές αναζητήσεις σχετικά με το καλό και το κακό, και τοπώς αυτά τελικά  συνυπάρχουν εντός τουανθρώπου, έρωτες, δράματα, και ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα, αυτό των  εξαφανίσεων στο Μεξικό, μαζί με queerπινελιές.

Black Dog (Γκουάν Χου)

Ο Χου μέσα απότην ιστορία ενός σιωπηλού άνδρα, που ζει στο περιθώριο, κινηματογραφεί μια απότις φτωχές περιοχές της χώρας του, την ώρα που μια αποστολή εκκαθάρισης έχειβάλει στο στόχαστρο όλα τα αδέσποτα αι  φτιάχνειμια από τις πιο συγκινητικές ταινίες για τις σχέσεις των ανθρώπων με τα ζώα,αλλά και για όλα τα πλάσματα, που έχουν καταδικαστεί να ζουν στις παρυφές τωνκαλογυαλισμένων ονείρων.

Κονκλάβιο  (ΈντουαρτΜπέργκερ)

 Βασισμένος στο μπεστ- σέλερ του Ρόμπερτ Χάρις («Κωδικός: Enigma», «Ο Αόρατος Συγγραφέας»), ο Μπέργκερ με αυτό το θρησκευτικό θρίλερ  μας βάζει στα άδυτα του Βατικανού, έχοντας στα χέρια του το εξαιρετικό σενάριο του θεατρικού συγγραφέα Πίτερ Στρον, και δυο σπουδαίους πρωταγωνιστές : ο Ρέιφ Φάινς σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του ενσαρκώνει το όραμα και τις προθέσεις του σκηνοθέτη και οι σκηνές με τον εξίσου εκπληκτικό Στάνλέϊ Τούτσι αξίζουν περισσότερο από κάθε twist.

Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr