Η δικτατορία των αριθμών στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς

06:15 26/4/2021 - Πηγή: militaire

Σε συνέχεια μιας συνομιλίας με τον Πωλ Κρεγκ Ρόμπερτς

ANDREI MARTYANOV •Unz  Review

                              

[ Το κατωτέρω άρθρο είναι εκτενής αλλά σπάνιας εγκυρότητας, κατάρτισης, διεξοδικότητας και τεχνικής παγερότητας ενημέρωση για την σημερινή παγκόσμια  σεισμική γεωπολιτική πραγματικότητα, την ροπή των τεκτονικών μετατοπίσεων και  το γεωπολιτικό τοπίο που τείνει να διαμορφωθεί για τις επερχόμενες γενεές -εάν απονενοημένο διάβημα των θιγομένων από τις απώλειες δεν πυροδοτήσει το ολοκαύτωμα του

πλανήτη.                     

Συντάκτης του είναι Ρώσο-Αμερικανός Διευθυντής εμπορικού συγκροτήματος αεροδιαστημικής, τέως αξιωματικός του ρωσικού ναυτικού, που γεννήθηκε στο Μπακού το 1963, σπούδασε στη ρωσική ναυτική ακαδημία, και μετανάστευσε στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1990. Είναι συγγραφέας σειράς περιζήτητων  βιβλίων στρατηγικής και διεθνώς αναγνωρισμένος ως αδιαφιλονίκητης εγκυρότητας πηγή γεωστρατηγικής ενημέρωσης.]

Μετάφραση/εισαγωγή Μιχαήλ Στυλιανού

Εδώ είναι λίγα νούμερα, θα ξεκινήσουμε με δύο: 447 εκατομμύρια και 4,67 δισεκατομμύρια. Αυτοί οι δύο αριθμοί μιλούν όσο τόμοι βιβλίων, και είναι στα θεμέλια της παρακμής της Αμερικής και της όλο και περισσότερο παράλογης συμπεριφοράς της, που μπορεί να μας φέρει στο σημείο του παροιμιώδους «δεν έχεις δει τίποτα ακόμα». 

Ο πρώτος αριθμός είναι ο πληθυσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ο δεύτερος είναι ο πληθυσμός της Ασίας. Ο πληθυσμός της Ασίας αποτελεί περίπου το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού.  Η δεύτερη θέση  μετά  τον αριθμό αυτό είναι η Αφρική, με περίπου 1,37 δισεκατομμύρια, και η τρίτη  είναι η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική, με αξιοσέβαστα 659 εκατομμύρια, τα οποία είναι σημαντικά  περισσότερα ακόμη από τον πληθυσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Ο πληθυσμός της Βόρειας Αμερικής είναι περίπου 371 εκατομμύρια, νούμερο που στο ευρύτερο  πλαίσιο των πραγμάτων δεν φαίνεται τόσο εντυπωσιακό. Στην πραγματικότητα, δεν είναι. Η ιστορία της αποικιοκρατίας – παραλείπω σκόπιμα εδώ την εξειδίκευση «Δυτικής», γιατί υπήρχαν όλα τα είδη αποικιοκρατίας, καθώς σχετίζονταν με τον κλασικό καπιταλισμό- ήταν κάτι περισσότερο από την εκμετάλλευση των αποικιών προς όφελος της μητρόπολης. Ενώ οι εικόνες εξόρυξης φυσικών πόρων από αποικίες και αποστολής τους σε μητροπόλεις είναι σωστές, δεν σχηματίζουν μια πλήρη εικόνα. Στο τέλος, οι αποικίες θεωρήθηκαν ως αγορές όπου η μητρόπολις θα πωλούσε τα προϊόντα της. Όσο μεγαλύτερη ήταν η αποικία, τόσο πιο πολυάριθμος ήταν ο πληθυσμός της, τόσο μεγαλύτερη ήταν η αγορά προϊόντων που παράγονταν σε μητροπόλεις. Όλα αυτά είχαν μια πλήρη, έστω και συχνά αιματηρή, οικονομική λογική στην εποχή ενός καλού βιομηχανικού καπιταλισμού, όταν η μητρόπολις θα έπαιρνε πόρους από την αποικία και θα τους μετέτρεπε σε τελικό προϊόν και στη συνέχεια θα έστελνε αυτό το τελικό προϊόν, με τεράστια προστιθέμενη αξία, για να πωληθεί στην αποικία.

 Για τους ιθαγενείς της Αμερικής, που πούλησαν το Μανχάταν στους Ολλανδούς το 1626 για -όπως λέγεται, έντονα αμφισβητούμενα από τους ιστορικούς- βιομηχανικά αγαθά αξίας 24 δολαρίων, ή ό,τι άλλο προσφέρθηκε είχε μια τεράστια αξία για αυτούς, επειδή δεν μπορούσαν να παραγάγουν αυτά τα αντικείμενα, είτε ήταν όπως αναφέρει η μυθολογία, λαμπερά γυάλινα δώρα ή οτιδήποτε άλλο πολύ πιο τεχνολογικά προηγμένο ολλανδικό προϊόν. Έτσι λειτουργούσαν οι συναλλαγές  λίγο πολύ για αιώνες. Όσο περισσότερα και καλύτερα αντικείμενα παρήγαγε κάποιος τόσο πλουσιότερος θα γινόταν. Αυτό συμβαίνει μέχρι που η οικονομία της φωτιάς και το ομοίωμα του μετά-βιομηχανισμού αποκαλύφθηκαν στον κόσμο από ανθρώπους που οι περισσότεροι από αυτούς θα δυσκολεύονταν να περάσουν τις εξετάσεις για το επάγγελμα εργολάβου, για να μην μιλήσουμε για την απόκτηση πτυχίου βιομηχανικής μηχανικής. 

Γρήγορα να περάσουμε εμπρός στον Μάιο του 2000  και την υιοθέτηση από την αμερικανική  Βουλή του νομοσχεδίου 4444 για το εμπόριο με την Κίνα . Σε μια από τις πιο βαθιά άμυαλες και αδαείς δηλώσεις της εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής της Αμερικής, ο Μπιλ Κλίντον διακήρυξε ότι:

«Σήμερα η Βουλή των Αντιπροσώπων έκανε ένα ιστορικό βήμα προς τη συνεχή ευημερία στην Αμερική, τη μεταρρύθμιση στην Κίνα και την ειρήνη στον κόσμο. Εάν η Γερουσία ψηφίσει όπως μόλις έκανε το Σώμα, για να επεκτείνει τις μόνιμες κανονικές εμπορικές σχέσεις με την Κίνα, θα ανοίξει νέες πόρτες εμπορίου για την Αμερική και νέες ελπίδες για αλλαγή στην Κίνα. Πριν από επτά χρόνια, όταν έγινα πρόεδρος, χάραξα μια νέα πορεία για μια νέα οικονομία – μια πορεία δημοσιονομικής πειθαρχίας, επενδύσεων στους ανθρώπους μας και ανοιχτού εμπορίου. Πάντα πίστευα ότι ανοίγοντας αγορές στο εξωτερικό ανοίγουμε ευκαιρίες στο εσωτερικό. Έχουμε εργαστεί σκληρά για να προωθήσουμε αυτόν τον στόχο του πιο ανοικτού και πιο δίκαιου εμπορίου από το 1993, μέχρι τη νομοθεσία ορόσημο που υπέγραψα μόλις πριν από λίγες ημέρες για να επεκτείνουμε το εμπόριο με την Αφρική και τη λεκάνη της Καραϊβικής.

Αξιοθρήνητη στην πλήρη πλαστότητα και το ανυπόφορα πάθος του – το οικονομικό ισοδύναμο της διακήρυξης του Τσάμπερλεν «Ειρήνη στην Εποχή μας» του 1938, μετά την υπογραφή της συνθηκολόγησης του Μονάχου στον Χίτλερ – η δήλωση του Κλίντον ταρακούνησε ακόμη και εκείνους που διαφορετικά δεν θα έδιναν καν μεγάλη προσοχή στις οικονομικές υποθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Κίνα δεν αναστατώθηκε. γιατί να ενοχληθεί; Τόσο η NAFTA όσο και η προσχώρηση της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου χρησίμευσαν ως μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα που ρουφούσε τη ζωή από τις αμερικανικές βιομηχανίες και, για να είμαστε σαφείς, αυτές που μεταφέρονταν στο εξωτερικό δεν ήταν τραπεζικές ή χρηματοοικονομικές συμβουλευτικές «βιομηχανίες».

Η αμερικανική βιομηχανία άρχισε να φεύγει από τις ακτές της. Η Αμερική άρχισε να χάνει το μοναδικό της εργαλείο που ήταν και ακόμη και σήμερα παραμένει το μόνο αξιόπιστο μέσο για την επίτευξη της οικονομικής ευημερίας – της παραγωγικής ικανότητας. Μια έννοια που είναι πέρα από τον έλεγχο των περισσότερων Αμερικανών οικονομολόγων και πολιτικών ψευδό-επιστημόνων οι περισσότεροι από τους οποίους σήμερα φορούν κινεζικά κοστούμια, έχουν iPhones που κατασκευάζονται στην Κίνα και χρησιμοποιούν φορητούς υπολογιστές και υπολογιστές συσκευασμένους  εκεί.

Για να είμαστε ακριβείς, η Αμερική εξακολουθεί να παράγει κάποια πράγματα – πολιτικά αεροσκάφη, για παράδειγμα. Αλλά δεδομένου ότι με  ολόκληρη η υπόθεση  Μπόϊγκ 737 Max, η οποία μπορεί να περιγραφεί μόνο με την ισχυρότερη βωμολοχία, η λάμψη από την γυαλισμένη εξωτερική πρόσοψη της Boeing έχει σε μεγάλο βαθμό ξεφτίσει και το ισχυρό υπόβαθρο της αμερικανικής εμπορικής αεροπορίας έχει χάσει de facto τον ανταγωνισμό με την αντίπαλη Airbus της ΕΕ.  

Αυτοκίνητα? Σίγουρα. Η Αμερική εξακολουθεί να είναι ανταγωνιστική στην κατασκευή φορτηγών. Τα υπόλοιπα; Τα σεντάν της Αμερικής δεν είναι ανταγωνιστικά και χάνουν από τις ιαπωνικές και κορεατικές αυτοκινητοβιομηχανίες, τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο, αρκετά για να ρίξουμε  μια ματιά στην απώλεια της ρωσικής αγοράς στις αυτοκινητοβιομηχανίες της Ασίας, της Ρωσίας και της ΕΕ, με το τελευταίο εργοστάσιο Ford Focus να κλείνει πρόσφατα στη Ρωσία. 

                                                                                                                       Σε άλλες, μάλλον εκπληκτικές εξελίξεις, την κύρια εξαγωγή ήπιας ενέργειας της Αμερικής, το Χόλυγουντ, χάνει τη διεισδυτική του δύναμη στην Κίνα και στη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, δεν είναι μόνο ότι θα την χάσει, την έχει ήδη χάσει. Εάν μια τέτοια διάγνωση θα είχε γελοιοποιηθεί πριν από 20 χρόνια, το γεγονός ότι οι ρωσικές ταινίες κυριαρχούν σήμερα στο box office της Ρωσίας γίνεται αποδεκτό ως απολύτως φυσιολογικό. Το ίδιο ισχύει και για την κινεζική κινηματογραφική αγορά, τόσο πολύ, που το Χόλυγουντ αναγκάζεται να υποκύψει στην Κίνα για να έχει μια ευκαιρία στο γιγαντιαίο κινεζικό κοινό ταινιών. Ακόμη και πριν από την πανδημία, η απόδοση του Χόλυγουντ δεν ήταν εντυπωσιακή και ήταν σε παρακμή. Οι «αξίες» του Χόλυγουντ για έναν ριζοσπαστικό φεμινισμό, τον αντί-αρσενικό μισογυνισμό και την προώθηση της σεξουαλικής απόκλισης δεν είναι σε ζήτηση σε κυρίως συντηρητικές κινεζικές και ρωσικές κοινωνίες. 

Σίγουρα, υπάρχουν ορισμένα αντικείμενα που κατασκευάζουν σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, τα οποία είναι σε ζήτηση, ή, αν θέλουμε να μιλούμε ρεαλιστικά, επιβάλλονται δυναμικά στους πελάτες : τα εξαιρετικά υπερτιμημένα και αμφίβολης αποτελεσματικότητας οπλικά συστήματα της Αμερικής. Αυτό είναι ό, τι έχει απομείνει από το κάποτε  ισχυρό βιομηχανικό εργοτάξιο της Αμερικής που θα μπορούσε να παράγει τα πάντα, από κάλτσες και ηλεκτρικές κουζίνες μέχρι καλά μαχητικά και εξαιρετικά εμπορικά αεροσκάφη. Σήμερα αυτή η ικανότητα δεν υπάρχει πλέον, δεδομένου ότι η Κίνα είναι ο κύριος κατασκευαστής καταναλωτικών αγαθών στον κόσμο, και ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε θέση να εξασφαλίσουν οποιαδήποτε αγορά για τα όπλα τους είναι να διατηρήσουν την Ευρώπη, δηλαδή το ΝΑΤΟ, ως κύριο πελάτη και υποτελή. 

Το ΝΑΤΟ είναι προθυμότατο ( και αν όχι, οι έγχρωμες επαναστάσεις είναι ένα καλό εργαλείο για να πείσουμε εκείνους που έχουν επιφυλάξεις) να «αγοράσουν» τα όπλα και την «άμυνα» της Ευρώπης, αλλά η Αμερική χρειάζεται τους Ευρωπαίους να πιστεύουν ότι οι ορδές  από οπισθοδρομικούς Ρώσους Ιβάν με γένια, που μισούν την δημοκρατία, που δέχονται  την ύπαρξη  μόνο δύο φύλων, είναι έτοιμες να ορμήσουν για να στερήσουν  στην Ευρώπη τις αγαπημένες της αξίες μιας πλήρους σεξουαλικής εξαχρείωσης, τις πόλεις της, γνωστές και ως βρώμικες πολυπολιτισμικές χωματερές και την οικονομία τους που φθίνει, για λόγους που μόνο οι Αμερικανοί γνωρίζουν, ενώ οι Ρώσοι στην συντριπτική πλειονότητά τους, ειδικά η ρωσική νεολαία, δεν θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Ευρωπαίοι .

Έτσι, για να πείσει αυτούς τους 447 εκατομμύρια κατοίκους της ΕΕ ότι χρειάζονται την προστασία και τα όπλα της Αμερικής, η Αμερική χρειάζεται τη Ρωσία για να εμπλακεί σε πόλεμο  με την Ουκρανία. Και αν  η Ουκρανία  καταλήξει σε πλήρη καταστροφή των Ενόπλων Δυνάμεων της και, κατά πάσα πιθανότητα, και της  κρατικής της υπόστασης -και θα το πάθει αν το αποφασίσει πραγματικά η Ρωσία- δεν βαριέσαι, ας γίνει. Οι Αμερικανοί ποτέ δεν νοιάστηκαν πραγματικά πόσοι ιθαγενείς  πεθαίνουν, εφ ‘όσον εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των ΗΠΑ., ή η θέση της Αμερικής. 

Η  οποία επιδεινώνεται σταθερά. Επειδή, όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν όλο και λιγότερη ουσία, δηλαδή υψηλή προστιθέμενη αξία για να πουλήσουν στον κόσμο, αλλά επειδή το δημιουργούμενο οικονομικό και στρατιωτικό τέρας της Ευρασίας εκτοπίζει τις ΗΠΑ από το  καταρχήν υπερτονισμένο αυτόκλητο καθεστώς του παγκόσμιου ηγεμόνα, στο καθεστώς ενός από τους μεγάλους στον πλανήτη -στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη περίπτωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες απομακρύνονται από την Ευρασία ως βιώσιμος ανταγωνιστής και υποβιβάζονται σε καθεστώς περιφερειακής δύναμης – ακόμα ισχυρής σε σχέση με τους ηπειρωτικούς γείτονές της, αλλά στερούμενης δυνατοτήτων  σε αυτόν τον δεύτερο όγκο των 4,67 δισεκατομμυρίων. 

Αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού και των  καταναλωτών. Τώρα φανταστείτε αν οι Ηνωμένες  Πολιτείες χάσουν την ΕΕ. Ξαφνικά 4,67 δισεκατομμύρια γίνονται 4,67 δισεκατομμύρια + 447 εκατομμύρια = 5,117 δισεκατομμύρια, δηλαδή το 65% του πληθυσμού της Γης. Αποτελεί τεράστια πλειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού και, το σημαντικότερο, μεγάλο μέρος του πληθυσμού του οποίου μπορεί να πληρώσει για αγαθά, σε αντίθεση με τον γιγαντιαίο πληθυσμό της Αφρικής. Επιπλέον, αυτός ο πληθυσμός συγκεντρώνεται μέσα σε μια ενιαία ηπειρωτική μάζα που χωρίζεται  από τις Ηνωμένες Πολιτείες από δύο ωκεανούς.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να επιτρέψουν να συμβεί αυτή η παγιοποίηση της αγοράς και η απώλεια της Ευρώπης, που όπως λέει η σκέψη της Ουάσιγκτον, ισοδυναμεί με συνθηκολόγηση. Συνεπώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να κρατήσουν την ΕΕ, ή ό,τι θα γίνει η ΕΕ μόλις καταρρεύσει αναπόφευκτα και το ΝΑΤΟ παραμείνει το μόνο εργαλείο για να υποταχθούν οι αδύναμοι Ευρωπαίοι.  

Το να εξωθήσουμε την Ρωσία να εξαφανίσει  τις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι ένας τέλειος τρόπος για να τρομοκρατήσουμε τους Ευρωπαίους στην εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας οικονομικού ανταγωνισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να τους αρνηθούμε την πρόσβαση στην ενέργεια της Ρωσίας.

Λαμβάνοντας υπόψη ένα εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο Δυτικής  παιδείας στον τομέα της πρακτικής γεωπολιτικής και των ψευδό-επιστημονικών απογόνων της –της γεωοικονομίας– η οποία απέτυχε τα τελευταία 30 χρόνια να καταλήξει ακόμη και στην πιο ασαφή περιγραφή του αναδυόμενου κόσμου, δεν έχει σημασία αν οι Ηνωμένες Πολιτείες «διατηρούν» την Ευρώπη ή όχι πια. 

Οι λόγοι για την απόλυτη αποτυχία αυτών των «ακαδημαϊκών» προβλέψεων και των επακόλουθων πολιτικών είναι πολυάριθμοι, αλλά λίγοι από αυτούς αξίζει να επισημανθούν

1. Η Ευρώπη δεν είναι πλέον ένας κρίσιμος εμπορικός εταίρος για τη Ρωσία και το αμοιβαίο εμπόριο μειώθηκε κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Η τάση αυτή  θα συνεχιστεί και δεν οφείλεται μόνο στην πίεση της Αμερικής στην ΕΕ, αν και σε αυτό επίσης, αλλά είναι αποτέλεσμα της σταθερής αλλαγής τόσο του οικονομικού μοντέλου της Ρωσίας όσο και του αναπροσανατολισμού της προς την Ασία, ο οποίος  έχει πλέον ολοκληρωθεί σε μεγάλο βαθμό. Η Ρωσία απλά δεν χρειάζεται πλέον πολλά αγαθά που αγόραζε στην ΕΕ. Η πολιτική της υποκατάστασης των εισαγωγών είναι κατά μέσο όρο επιτυχής και η οικονομική απομάκρυνση της Ρωσίας από τη Δύση θα συνεχιστεί. 

2. Ο πολυσυζητημένος αγωγός Nord Stream 2 δεν είναι πλέον ένα κρίσιμο οικονομικό έργο για τη Ρωσία. Η Ρωσία μπορεί να απορροφήσει τις απώλειες, εάν το σχέδιο τελικά υπονομευθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τα ευρωπαϊκά σκυλάκια τους όπως η Πολωνία. Αλλά για τη Γερμανία, και την ΕΕ γενικότερα, αυτό το σαμποτάζ θα οδηγήσει σε καταστροφή, λόγω των αυτοκτονικών ενεργειακών πολιτικών των Ευρωπαίων Πρασίνων, που καθιστούν το κόστος των ευρωπαϊκών αγαθών εξαιρετικά εξαρτώμενο από την ενέργεια. Στην πραγματικότητα, οι προσπάθειες της Αμερικής να σαμποτάρει το Nord Stream 2 στρέφονται κυρίως κατά της ΕΕ εν γένει, και της Γερμανίας ειδικότερα -όχι κατά της Ρωσίας αυτής καθαυτής.

3. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν τον αγώνα των  εξοπλισμών. Η διαδικασία απόκτησης όπλων της Αμερικής και το στρατιωτικό δόγμα  δεν μπορούν πλέον να θεωρηθούν ως μια φυσιολογική, λογική και δικαιολογημένη διαδικασία. Ενώ εξακολουθούν να είναι σε θέση να παράγουν ορισμένες πλατφόρμες και καταλύτες τελευταίας τεχνολογίας, όπως η επεξεργασία σημάτων,  υπολογιστών μάχης, δίκτυα επικοινωνιών και μέσα αναγνώρισης, όσον αφορά τα πραγματικά όπλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίζουν να υστερούν σε σχέση με τη Ρωσία όχι μόνο σε χρόνια αλλά και σε γενιές.,                                          

Η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου για την πυραυλική άμυνα παραδέχθηκε πρόσφατα, τον Φεβρουάριο του 2021, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ανυπεράσπιστες  απέναντι σε καταιγισμό πυραύλων Κρουζ της Ρωσίας  και ότι δεν υπάρχει τίποτα που να τους σταματήσει. Δεν υπάρχει κάτι που δεν υπάρχει. Τα συστήματα αεράμυνας των ΗΠΑ υστερούν δραματικά σε αυτό από τα ρωσικά και το χάσμα αυξάνεται με το S-500 της Ρωσίας να μπαίνει σε συνεχή παραγωγή και το τελευταίο S-350 να αναπτύσσεται ήδη στις μονάδες πρώτης γραμμής. 

4. Οι Ηνωμένες Πολιτείες απλά δεν μπορούν να αναπτύξουν σύγχρονους υπερηχητικούς ναυμαχικούς πυραύλους και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ αναγκάζεται, ακατανόητα, να αγοράσει νορβηγικό πύραυλο ναυτικής επίθεσης Kongsberg— έναν απογοητευτικό υποηχητικό πύραυλο που δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τα σύγχρονα όπλα υψηλής υπερηχητικής και υπερυπερηχητικής ικανότητας  καταστροφικών πληγμάτων που αναπτύσσει η Ρωσία και δεν είναι βιώσιμος σε σύγχρονη αεράμυνα και περιβάλλον ECM.

5. Τέλος, το διανοητικό επίπεδο και το επίπεδο

ευαισθητοποίησης των σύγχρονων αμερικανικών ελίτ βρίσκονται σε

 ορμητική παρακμή, η οποία αναπόφευκτα οδήγησε στην αμηχανία των τελευταίων εκλογών της Αμερικής, ειδικά στη σκανδαλώδη συζήτηση μεταξύ δύο γηριατρικών υποψηφίων το 2020, η οποία επέδειξε τις ΗΠΑ ως ευτελές αντιαισθητικό τηλεθέαμα. Η συνακόλουθη απώλεια νομιμότητας και μια ακόμη επιβεβαίωση της θέσης της Αμερικής ως οντότητας ανίκανης για συμφωνία δύσκολα χρησιμεύουν ως ενισχυτές για την ήδη αμαυρωμένη φήμη της Αμερικής ως μεγαλόστομου βασιβουζούκου, με μιαν άρχουσα τάξη αμόρφωτη και ακαλλιέργητη.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήδη δεν πληρούν ορισμένα κριτήρια που είναι επιτακτικά για το καθεστώς της υπερδύναμης, μεταξύ των οποίων το στρατιωτικό είναι ζωτικής σημασίας. Εάν ορισμένοι Αμερικανοί στρατιωτικοί «στρατηγικοί» εξακολουθούσαν το 2014 να συντηρούν μιαν αυτοκτονική ιδέα να πολεμήσουν τη Ρωσία συμβατικά στην Ουκρανία, σήμερα το 2021 μια τέτοια ιδέα είναι εντελώς τρελή, επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να κερδίσουν συμβατικό πόλεμο στην περιοχή της Ρωσίας και οποιαδήποτε αμερικανική δύναμη θα εκμηδενιστεί. Αυτό αφήνει στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο δύο επιλογές: 

1.Πιστεύοντας τη δική τους προπαγάνδα,  να προσπαθήσουν να εξαπολύσουν χάος στην Ουκρανία, να προκαλέσουν τη Ρωσία σε μια άμεση στρατιωτική επιχείρηση και στη συνέχεια να εισαγάγουν οποιεσδήποτε δυνάμεις μπορέσουν να συγκεντρώσουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο θέατρο των επιχειρήσεων. Οποιοδήποτε τέτοιο σχέδιο είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει παταγωδώς, καθώς όχι μόνο μια τέτοια δύναμη θα εκμηδενιστεί, αλλά τα συμμετέχοντα έθνη του ΝΑΤΟ θα αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο να καταστραφούν οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις τους από όπλα πολύ μεγάλου βεληνεκούς σε ετοιμότητα. .

 Αυτό αυξάνει την πιθανότητα κλιμάκωσης  από τις  ΗΠΑ σε πυρηνικό επίπεδο, πράγμα που σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να πάψουν να υπάρχουν ως χώρα. Πρόκειται για ένα ανεπιθύμητο σχέδιο και η πλειοψηφία των υπευθύνων χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ κατανοούν τι σημαίνει και το αποκλείουν, παρά ορισμένες σοβαρές περιπτώσεις ψυχολογικών ρωσοφοβικών διαταραχών που είναι πολυάριθμες στην τρέχουσα κυβέρνηση και τις ελίτ της Αμερικής.

 Έτσι, αν και δεν είναι εντελώς αδύνατη, η πιθανότητα εφαρμογής ενός τέτοιου σχεδίου είναι αρκετά χαμηλή. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι για να πολεμήσουν οι ΗΠΑ συμβατικά γύρω από τη Ρωσία θα απαιτηθεί η συγκέντρωση  δύναμης που θα επισκιάσει ό,τι συγκεντρώθηκε για τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου. Εκεί, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκαν σχεδόν 6 μήνες για να το επιτύχουν.

Έτσι, αυτό που έχει απομείνει ρεαλιστικά είναι να ωθήσουν

 την Ουκρανία στην εκστρατεία αυτοκτονίας, με τη Ρωσία να  καταγγέλλεται ως επιτιθέμενος πριν ακόμη πέσουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. 

Αυτό που δεν αναγνωρίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι το γεγονός ότι αυτό λύνει τα χέρια της Ρωσίας, η οποία έχει ήδη μια συντριπτική υπεροχή κλιμάκωσης όχι μόνο επί της Ουκρανίας, αλλά σε οτιδήποτε μπορεί να επιχειρηθεί όσον αφορά την «υποστήριξη» του παρανοϊκού καθεστώτος του Κιέβου. Η Ρωσία έχει πολλές επιλογές, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μία – χρειάζεται πόλεμο στο Ντονμπάς, ο οποίος, σύμφωνα με τη σκέψη της Ουάσιγκτον, θα επιτρέψει τον εξαναγκασμό των Ευρωπαίων να υποταχθούν, γεγονός που υποτίθεται ότι θα επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να σώσουν την ηγεμονική θέση τους. Αλλά δεν θα το κατορθώσουν ακόμη και αν η Ευρώπη οδηγηθεί στην υποταγή.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα έχουν έναν μοναδικό πόρο που τους επιτρέπει να παραμένουν παράγοντες – την εικονική πραγματικότητα τόσο μέσω «εκτύπωσης» χρηματονομισμάτων όσο και της προπαγάνδας  δια των μέσων ενημέρωσης ,που είναι όλο και πιο ατελέσφορη. 

Κάποιος θα μπορούσε να κρύψει τις ετοιμόρροπες πόλεις της Αμερικής, τις μαζικές ταραχές, την καταστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος, την ανικανότητα των κορυφαίων επιτελών, πολιτικών και στρατιωτικών, τις αυτοκτονικές κοινωνικές πρακτικές και την κατάρρευση του νόμου και της τάξης, που επιδεινώνονται από τεράστιες ουρές στις τράπεζες τροφίμων και μόνο για ορισμένο χρόνο.. 

Τώρα αυτά όλα είναι σε κοινή θέα και  ακόμη και  η υποταγή της Ευρώπης και, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, το άνοιγμα των αγορών της Ευρώπης σε αυτά τα λίγα είδη που οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν ακόμα να παρέχουν στους πελάτες τους εκεί, δεν αλλάζουν το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως υπάρχουν σήμερα, δεν έχουν μέλλον με ή χωρίς την Ευρώπη και ότι πρέπει ακόμα να λογαριαστούν με την τεράστια παραγωγική ικανότητα της Κίνας και την προηγμένη στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας που οδηγεί στην ενοποίηση της ευρασιατικής αγοράς, είτε οι Ηνωμένες Πολιτείες εξαπολύσουν πόλεμο στην Ουκρανία είτε όχι.

Ακόμη και χωρίς την ΕΕ αυτή η αγορά ελαχιστοποιεί ό,τι οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να «διασώσουν», προκειμένου να αποφύγουν τον υποβιβασμό τους σε  χαμηλότερη διαβάθμιση. Δεν μπορεί να σταματήσει μια διαδικασία που συνεχίζεται εδώ και χρόνια, όταν η Ρωσία, μετά το αιματηρό πραξικόπημα στην Ουκρανία, κατάλαβε ότι δεν υπάρχει κανείς στον οποίο να μπορεί να μιλήσει και στη συνδυασμένη Δύση, η οποία εκτός από την απώλεια της στρατιωτικής και οικονομικής της δύναμης, άρχισε να αποσυντίθεται από μέσα λόγω του ότι οι δυτικές κοινωνίες γίνονται ολοένα και πιο ολοκληρωτικές και ανίκανες να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ότι εξακολουθούμε να ζούμε στον άκρως βιομηχανοποιημένο κόσμο που χρειάζεται ενέργεια , βιομηχανικές εγκαταστάσεις και όπλα που θα τα υπερασπιστούν. 

Τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία φαίνεται να συσσωρεύουν όλα αυτά και μαζί τους η μοίρα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι σφραγισμένη. Ο Μπιλ Κλίντον μπορεί να σκέφτηκε ότι το 2000 «χάραξε τη νέα πορεία για μια νέα οικονομία»

Κρίμα γι’ αυτόν, και για τις ΗΠΑ, η «νέα οικονομία»

αποδείχθηκε παλιά. 

Τι; Δεν πίστευες ότι τζιν, κινητά και πύραυλοι φυτρώνουν στα δέντρα, έτσι;

The post Η δικτατορία των αριθμών στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς appeared first on Militaire.gr.