«Η σοσιαλδημοκρατία στο απόσπασμα»-Νίκος Βασιλόπουλος

11:36 13/2/2025 - Πηγή: militaire

Του Νίκου Βασιλόπουλου

     Προσπαθώντας να αναλύσουμε ψύχραιμα την πολιτική κατάσταση στη χώρα, πέφτουμε πάνω σε μια συστηματική, πολιτειακή μετάβαση. Οι επιλογές της κυβέρνησης της ΝΔ και οι μεθοδεύσεις της, στα κυρίαρχα γεγονότα που απασχόλησαν την Ελληνική κοινωνία, μας αναγκάζουν να ισχυριστούμε πως περνάμε από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, στο καθεστώς μιας έκλογης ολιγαρχίας. Περνώντας ο καιρός,

η πλειοψηφία του κόσμου αρχίζει και αντιλαμβάνεται, πως βρίσκεται σε μια διαρκή έκτακτη ανάγκη και νοιώθει πλέον στον κοινωνικό της ιστό , τη μετωπική επίθεση του κράτους, με πρωτοφανείς όρους.

    Στα πέντε χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, αδυνατούμε να διακρίνουμε ποια κοινωνική ομάδα –εκτός της μεγαλοαστικής τάξης- έχει παραμείνει αλώβητη από την φιλελεύθερη πολιτική του Κ. Μητσοτάκη. Δεν είναι μόνο η λαϊκή  κινηματική άμπωτη, η αποιδεολογικοποίηση της πλειοψηφίας της νέας γενιάς και η απογοήτευση της -από μάταιες  προσδοκίες που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια-που κάνουν το κυβερνών κόμμα να θεωρεί πως «παίζει μόνο του μπάλα» και να  αντιμετωπίζει την χώρα, σαν ένα μεγάλο ιδιόκτητο τσιφλίκι του.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

    Προφανώς και η μιντιακή παντοκρατορία του στα κυρίαρχα ΜΜΕ και ο απόλυτος έλεγχος σε κάθε πτυχή της διεφθαρμένης  κρατικής μηχανής, συμβάλλουν προς την ολοκληρωτική επικράτηση του, αλλά ο λόγος που πλέον  νοιώθει άτρωτο, είναι κυρίως η απουσία αντιπολιτευτικού λόγου και  ελέγχου. Στα χρόνια της αυτοκρατορικής ηγεμονίας του, έχουμε την πιο παθητική αντιπολίτευση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

    Αναλογιζόμενοι πως ιστορικά  το συστημικό αυτόν  ρόλο ,του αντίπαλου πόλου εξουσίας, τον έπαιζαν τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, τότε γίνεται εύκολα κατανοητό το βάρος της ευθύνης τους. Ο συσχετισμός των δυνάμεων, δεν αφήνει περιθώρια για αναζήτηση ρεαλιστικών διεξόδων, στην  ανατροπή του υπάρχοντος , άλλα δεν κλείνει  τον ορίζοντας της συστημικής διαχείρισης, με γνώμονα την ανακούφιση, έστω των πληττόμενων  στρωμάτων της κοινωνίας.

   Ο ελληνικός λαός  ακόμα και  μετά την μνημονιακή μέγγενη, βρίσκεται σε αγώνα επιβίωσης, σε μια πτωτική πορεία, με έκδηλη την περαιτέρω φτωχοποίηση του, σύμφωνα με όλους τους συγκριτικούς οικονομικούς δείκτες. Μα δεν φτάνει μόνο αυτό. Τα τελευταία χρόνια βιώνει τραγωδίες, μετρώντας ανθρώπινες απώλειες, με μια ανάλγητη κυβέρνηση και ένα ανίκανο κράτος .

     Είναι σε τέτοια θέση ισχύος πλέον οι κρατούντες που δεν κρύβουν την αναισθησία τους και την ωμή παραβίαση της κοινής λογικής.  Η διαρκής μανία τους, να μετατρέψουν την ευθύνη τους, σε μια ατομική υπόθεση  και να βγαίνουν  αλώβητοι επικοινωνιακά, τους καθιστά πρωταγωνιστές σε μονόπρακτο θεατρικό έργο, υπέρ των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Οι υπόλοιποι, ή θα διαφυλάξουμε για τον εαυτό μας τον ρόλο του χειροκροτητή  ή θα βιώσουμε την σκληρή καταστολή της κρατικής εξουσίας.

   Η σημερινή αντιπολίτευση βέβαια ,κράτησε το  καλύτερο για τον εαυτό της. Παίζει τον ρόλο του κομπάρσου,  στα ποσοστά που της δίνουν  δικαίωμα ύπαρξης, στον βολικό ρόλο της ψιθυριστής διαμαρτυρίας και των βουλευτικών αξιωμάτων .

    Έτσι λοιπόν σήμερα διαμορφώνεται ένα σκηνικό με την κοινωνία εν βρασμω , να συσσωρεύει οργή , σε ένα μετέωρο βήμα, που κανείς δεν ξέρει πλέον, ποιος θα εισπράξει το πολιτικό όφελος, αυτής της κατάστασης . Όλοι λοιπόν αναρωτιούνται γιατί τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατιάς δεν μπορούν να παίξουν τον συστημικό τους ρόλο. Έστω και αυτού, της βαλβίδας αποσυμπίεσης πριν την έκρηξη, που αυτήν  τη φορά δεν μοιάζει να γνέφει κατ’ ανάγκη  προς τα αριστερά. Η φύση άλλωστε, μισεί το κενό.

   Όλοι αναρωτιούνται πλέον τι φταίει γι’ αυτήν την αποδόμηση της ,γιατί δεν παίζει κυρίαρχο ρόλο, γιατί  δεν αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς και μοιάζει αποκομμένη από κοινωνικά ερείσματα. Με λίγα λόγια, γιατί αποτελεί προφανές  μέρος του προβλήματος. Αφού δεν μπορούν να δοθούν  απαντήσεις, ας το επιχειρήσουμε εμείς.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

    Τα κυρίαρχα σοσιαλδημοκρατικα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται εδώ και καιρό σε κρίση ταυτότητας, σε ιδεολογική σύγχυση. Κατ’ εξοχήν ηγετικά κόμματα, που πορεύονται χωρίς ηγεσία ή έστω με ηγεσία που ανταποκρίνεται μόνο στην μυωπική οπτική για τον ίσκιο τους, πάρα για το πραγματικό πολιτικό τους ανάστημα . Με στελέχη που επιδίδονται στην εσωστρέφεια, με ιδιαίτερο ταλέντο να βάζουν τρικλοποδιές στο ίδιο τους το κόμμα και που πολλές φορές  σε κάνουν να αναρωτιέσαι, για την διανοητική τους επάρκεια. Είναι σαφές το φαινόμενο της απουσίας στελεχών, με επικοινωνιακό αλλά και ουσιαστικό πολιτικό  εκτόπισμα.

   Κόμματα τα οποία επιζητούν να γίνουν  κυβερνητική αντιπρόταση, χωρίς οργανωτικά ερείσματα σε δυναμικά  κομμάτια της κοινωνίας.  Ποιά άραγε είναι η επαφή τους με κινηματικές δομές στον δρόμο, στα συνδικάτα, στους φοιτητές, στους αγρότες. Σε κατ’ εξοχήν δηλαδή  δρώντες, πού έχουν ουσιαστική πολιτική αναφορά;  Ποιό γεγονός «γέννησαν» και δεν σύρθηκαν απλά πίσω από την  τρέχουσα επικαιρότητα, σε ποιόν αγώνα διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ή καθοδηγητικό ρόλο ;

    Η ρητορική εκ μέρους όλων αυτών των κοινωνικών κομματιών, χωρίς την παρουσία τους σε αυτά, μοιάζει πλέον με μια φαντασιακή οπτική, άβρεχτων , ατσαλάκωτων και  κρυπτόμενων. Μα ποιος δοξάστηκε κρυπτόμενος; Ποιος ισχυρίζεται πλέον πως αυτός ο λαός έχει ανάγκη από πολιτικούς ιερείς, που στέλνουν από μακριά την ευχή, για καλούς αγώνες;

    Μακριά από κάθε ρητορική ρήξης και αντιπαράθεσης με το καθεστώς της ΝΔ, σε αέναο φλέρτ με μια ασαφή  μεσαία τάξη και τα συμφέροντα της, τα σοσιαλοδημοκρατικα κόμματα έχουν σαφές δομικό ζήτημα. Είναι φορές, ειδικά με το ΠΑΣΟΚ του εκβιαζόμενου  Νίκου Ανδρουλάκη, που δυσκολεύεσαι να παρατηρήσεις διαφορές στελεχών του, με στελέχη της ΝΔ. Ο Σημητισμός ρίχνει ακόμα βαριά την σκιά του, καθιστώντας το -στην συλλογική συνείδηση- ως τον μπαλαντέρ του ακραίου κέντρου.

      Απ’ την άλλη το κόμμα «κάτι από ΣΥΡΙΖΑ» που έχει απομείνει δεν μπορεί να ξεπεράσει τα σύνδρομα του καλού παιδιού, που ακόμα και μπροστά στην πολιτική με «σήμα κατατεθέν  τον βαρκάρη του Αχέροντα», μουρμουρίζει πως «θα λογαριαστούμε μετά». Ενώ, για τους υπόλοιπους, που ακολούθησαν τον εγωκεντρικό  πολιτικό αχταρμά του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ- που όλοι οι καλοί  χωράνε-οι τοποθετήσεις του αρχηγού του κόμματος, Στέφανου Κασσελάκη, για το πως αυτοπροσδορίζεται και οι αοριστολογίες, δεν αφήνουν περιθώρια για κάποια απειλητική  αντιπρόταση στην ΝΔ.

     Η χώρα χρειάζεται άλλο παραγωγικό μοντέλο. Από εκεί θα έπρεπε να αρχίζει το πρόταγμα   των προοδευτικών δυνάμεων. Μια χώρα εξαρτημένη, να καταναλώνει τα αγαθά  των άλλων και αυτή απλά να εξειδικεύεται στην παροχή υπηρεσιών και να προετοιμάζει το έδαφος της- ως τόπο ευδαιμονίας των λοιπών «συγγενών»- είναι χαμένη από χέρι.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

      Η αλλαγή αυτή, χρειάζεται σαφείς αντιπροτάσεις και πρόγραμμα. Αυτή η σαφήνεια αγνοείται από το σύνολο της σοσιαλοδημοκρατίας. Η συνδιαλλαγή με τον αντίπαλο, για να μην δυσαρεστηθούν οι φιλήσυχοι ψηφοφόροι της πεπατημένης, οδηγεί  με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην πορεία προς τον γκρεμό και αποτελεί συνταγή αποτυχίας. Η τακτική της δειλίας,  συντροφιά με  την λογική ότι μπορεί να στηθεί πρόγραμμα προοδευτικής διακυβέρνησης, που θα είναι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα, έχει ιστορικά ξοφλήσει.

     Οι βασικές αρχές για την εκμετάλλευση των παραγωγικών δυνατοτήτων , η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απεξάρτηση, από πολιτικές που σχεδιάζονται στο εξωτερικό και υλοποιούνται στο εσωτερικό, αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες του τόπου, μαζί με την πολιτική κουλτούρα της εμβάθυνσης της δημοκρατίας στον μικροκυτταρικό πυρήνα της   ελληνικής κοινωνίας, θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν έναν άλλο δρόμο, που θα μπορούσε ακόμα και η συστημική σοσιαλδημοκρατία να εξυπηρετήσει.

       Αυτό όμως χρειάζεται ένα συγκεκριμένο σχέδιο, που δεν ετεροπροσδιορίζεται ανάλογα με τις επιταγές μιας μονοδιάστατης πολιτικής έκφρασης, του «δεδομένου συμμάχου». Τόσο στις γεωπολιτικές προσεγγίσεις , όσο και στις οικονομικές συνεργασίες.

      Τα μέχρις στιγμής όμως δείγματα των συγκεκριμένων κομμάτων, με την απροσδιοριστία των αντιπροτάσεων τους, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια προσδοκιών. Πως να το κάνουν αλώστε, αφού αυτό το πλαίσιο το θεωρούν, ένα πλαίσιο ανεφάρμοστων ψευδαισθήσεων και αυταπατών; Το άρμα όμως που «καβάλησαν» το οδηγά χρόνια, η πιο εξειδικευμένη σε αυτό, δεξιά παράταξη, με τα ίδια εκβιαστικά επιχειρήματα. Γιατί να μην εμπιστευτεί ο κόσμος λοιπόν  τους ειδικούς,  που ταυτίζονται πλήρως  ιδεολογικά με την κυριαρχία και κάνουν την «δουλειά» με μεγαλύτερη άνεση.

       Ακόμα μια παθογένεια τους  που παρατηρείται, είναι η εικόνα τους προς τα έξω. Στην κοινωνία του θεάματος , το ζήτημα είναι να μην γίνεις το θέαμα και οι δρώντες των σοσιαλοδημοκρατικων κομμάτων –εθελοντικά- με την παρουσία τους, γίνονται η εύκολη λεία στα στημένα τηλεοπτικά πάνελ. Τι βλέπει λοιπόν ο κόσμος στους δέκτες του. Κάποιους που ξεκινούν ως εκπρόσωποι, για να εκφράσουν το κόμμα τους, που τελικά  γίνονται εκφραστές της προσωπικής τους άποψης και καταλήγουν καρπαζοεισπρακτορες του Αδωνισμού. Αυτοί που δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα  προπαγανδιστικό έντυπο, δεν μπορούν να διακρίνουν  ούτε την αυτοπαγίδευση τους.

     Η δεξιά στην Ελλάδα έχει βρει πολλές φορές σύμμαχο της τα προοδευτικά κόμματα, καταφέρνοντας έτσι να δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους ,πως οι απόψεις της έχουν ευρεία αποδοχή. Έχεις ήδη ηττηθεί όταν η κοινωνία ,που έχεις ως σημείο αναφοράς, σε θεωρεί έναν από τους απέναντι. Η μεγαλύτερη αυταπάτη λοιπόν κρύβεται στην πεποίθηση ότι αφού δεν αλλάζει η κοινωνία ,πρέπει να αλλάξεις εσύ τον εαυτό σου.

     Ακόμα μεγαλύτερη αυταπάτη αποτελεί  η λογική ,πως μέσω της πειθούς μπορείς να αναγκάσεις τους έχοντες, να αλλάξουν στρατόπεδο. Αντί λοιπόν να διαλέξουν την ανυποχώρητη στάση, να χαράξουν κόκκινη γραμμή με αυτούς, συνεργάζονται μαζί τους.  Αυτό φυσικά πέραν την σύγχυσης που προκαλεί ,δημιουργεί την εικόνα της ρήξης με την διαπλοκή ,μόνο στα  λόγια. Είναι ακριβώς η καλύτερη χορηγία, για την ρητορική την αναδυόμενης -ως αντισυστημική αντιπρόταση- της ακροδεξιάς.

    Τα λαϊκά στρώματα με το έγκλημα των Τεμπών, κατέβασαν το ακουστικό με την μοναξιά τους και πλημμυρίζουν τους δρόμους, με αίτημα πολιτικής αλλαγής και προμετωπίδα την δικαιοσύνη.  Η αντιπολίτευση μοιάζει αιφνιδιασμένη από  το ότι ο κόσμος , δεν δείχνει να την εμπιστεύεται και βρίσκεται σε ιστορικό δίλλημα , μεταξύ αφανισμού ή αλλαγής. Στο νέο σκηνικό που στήνει η ιστορία , η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται στο απόσπασμα. Ή οι συνθήκες θα την προσαρμόσουν στις ανάγκες της ,γεννώντας κάτι νέο, επιβάλλοντας της, την πολιτική του αυτονόητου  ή θα την προσπεράσουν, πετώντας στην στο καλάθι της πολιτικής λήθης.

   

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

     

     

  

The post «Η σοσιαλδημοκρατία στο απόσπασμα»-Νίκος Βασιλόπουλος appeared first on Militaire.gr.