Ουκρανία η παράξενη ήττα, η επιστροφή

06:15 8/6/2022 - Πηγή: militaire

  Régis de Castelnau. /Réseau International

[Συντάκτης του κατωτέρω άρθρου, που εικονογραφεί  την σημερινή γαλλική πραγματικότητα σε σύγκριση με την παρακμή, την ήττα και την υποταγή της Γαλλίας του 1940, είναι είναι νομική προσωπικότητα αδιαφιλονίκητου κύρους.]

Μετάφραση/ εισαγωγή:  Μ. Στυλιανού 

Το καλοκαίρι του ’40, μετά τη γαλλική κατάρρευση του Μαΐου-Ιουνίου,

ο ιστορικός Μαρκ Μπλοκ έγραψε ένα εντυπωσιακό έργο με τίτλο: «Η Παράξενη Ήττα». Σε αυτό που προοριζόταν να είναι η μαρτυρία ενός των ηττημένων ενώπιον του Δικαστηρίου της Ιστορίας, ανέλυσε τις πηγές της στρατιωτικής ήττας και της βάναυσης κατάρρευσης του κράτους και των θεσμών της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας μετά τη γερμανική επίθεση. Αν ολόκληρη η γαλλική κοινωνία το πήρε για βαθμολόγησή της, οι κύριοι στόχοι ήταν το κράτος και ο στρατός. Επεσήμανε ειδικότερα «τον παραλογισμό της επίσημης προπαγάνδας μας, την εκνευριστική και ωμή αισιοδοξία της, την δειλία της και την ανικανότητα της κυβέρνησης να καθορίσει ειλικρινά τους πολεμικούς της στόχους». 

Και η αμίμητη τέχνη της απόρριψης που χαρακτήρισε την κάστα: «Μόλις υποφέραμε από μια απίστευτη ήττα. Ποιος φταίει; Το κοινοβουλευτικό σύστημα, αα στρατεύματα, οι Άγγλοι, η πέμπτη φάλαγγα, οι στρατηγοί μας απαντούν. Όλοι, εν ολίγοις, εκτός από αυτούς. »

Ο πόλεμος στην Ουκρανία λειτουργεί ως απόδειξη της μονιμότητας αυτών των χαρακτηριστικών στις ελίτ της χώρας μας.

Το ξέσπασμα του πολέμου

                                                                                                                                   Αν ήταν η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν που ξεκίνησε την επίθεσή της, η ευθύνη της χώρας μας για το ξέσπασμα του πολέμου είναι πολύ βαριά. Παρά τις γεωπολιτικές δονήσεις του Εμανουέλ Μακρόν, η Γαλλία δεν μπόρεσε να εκπληρώσει το καθήκον της, διαπράττοντας ψευδορκία. Ναι, διότι μετά το πραξικόπημα που ελέγχεται από το ΝΑΤΟ το 2014 στο Κίεβο και την έναρξη ενός εμφυλίου πολέμου που σημαδεύτηκε από σημαντική βία κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού του Ντονμπάς, ήμασταν διπλωματικός παράγοντας στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Πρώτα με τον Φρανσουά Ολάντ και στη συνέχεια με τον Εμανουέλ Μακρόν, η χώρα μας ήταν ένας από τους παράγοντες για την υιοθέτηση των «συμφωνιών του Μινσκ». Υπογεγραμμένες από την ουκρανική κυβέρνηση, τη Ρωσία αλλά και τη Γαλλία και τη Γερμανία, ήμασταν οι εγγυητές. Παραβιάζοντας τον λόγο μας, οι ηγέτες μας δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να επιβάλουν την εφαρμογή τους από την Ουκρανία. Η οποία με την άρνησή της παραβίαζε σοβαρά τις διεθνείς της υποχρεώσεις.

 Υπενθυμίζουμε ότι ο Βολοντμίρ Ζελένσκι εξελέγη με την υπόσχεση να τις εφαρμόσει. Πριν υπαναχωρήσει στις δεσμεύσεις του υπό την πίεση νεοναζιστικών δυνάμεων που εμφυτεύτηκαν στον κρατικό μηχανισμό. Η πρόφαση ότι η εφαρμογή και ο σεβασμός τους δεν θα άλλαζαν τίποτα είναι αστείο. Αυτή η αποτυχία μας στέρησε κάθε διπλωματική νομιμότητα για να μας ακούσει ακόμη και η ρωσική πλευρά. Ειδικά μετά την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, το προφανές γεωστρατηγικό casus-belli, υποστηρίχθηκε από τη σκοτεινή μηδενικότητα που μας υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών, στο όνομα της κυριαρχίας του Κιέβου! Όπως αναφέρει το απόσπασμα που αποδίδεται στον Μοντεσκιέ: «Οι υπεύθυνοι για τους πολέμους είναι λιγότεροι εκείνοι που τους ξεκίνησαν από εκείνους που τους έκαναν αναπόφευκτους».

Παραλογισμός της προπαγάνδας

Ο Marc Bloch κατήγγειλε τον παραλογισμό της επίσημης προπαγάνδας της κυβέρνησης του 40 και την εκνευριστική και ωμή αισιοδοξία της.

Τι γίνεται με του Εμανουέλ Μακρόν; Ίσως για να δώσει υποσχέσεις πίστης στον άρχοντα της Δύσης, είπε στις 24 Μαρτίου στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ: «Η ρωσική οικονομία είναι σε αδυναμία πληρωμής, (…) η απομόνωσή της αυξάνεται.» Γνωρίζουμε ποια είναι η κατάσταση με αυτές τις δηλώσεις. Καταρχάς, η ρωσική οικονομία δεν τα πάει τόσο άσχημα, και μάλλον επωφελείται από το καθεστώς κυρώσεων, όπως αποδεικνύουν οι λογαριασμοί της. Έτσι, προς το παρόν, η παύση των πληρωμών, δεν είναι καν σε ένα όνειρο. Όσο για την απομόνωση, παίρνει επίσης τις επιθυμίες κάποιου για την πραγματικότητα. Οι χώρες που δεν καταδίκασαν τη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία αντιπροσωπεύουν το 82% του παγκόσμιου πληθυσμού… Λίγη σοβαρότητα δεν θα ήταν άχρηστη.

Τι μπορούμε να πούμε για αυτό του Bruno Lemaire που δεν βλέπει κανένα πρόβλημα να θεωρηθεί ανόητος ανακοινώνοντας θριαμβευτικά: «Οι κυρώσεις είναι τρομερής αποτελεσματικότητας. Θα διεξαγάγουμε έναν ολοκληρωτικό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πόλεμο κατά της Ρωσίας. Θα προκαλέσουμε την κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας.» ? Αυτό δεν ενόχλησε τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος, μετά την επανεκλογή του, γρήγορα αναδιορίζει έναν τόσο σαφώς γελοίο υπουργό οικονομίας.

Τι γίνεται με αυτού του τύπου του συστήματος με την απίστευτη αποτυχία του, όταν το 90% των δημοσιογράφων ξεχνούν την επαγγελματική τους ηθική και τον Χάρτη του Μονάχου, μετατρέπονται σε άγριους ακτιβιστές της αφήγησης των μέσων ενημέρωσης για μια ρωσική στρατιωτική ήττα; Ιστορία που επινοήθηκε από τα αδιαφανή φαρμακεία γύρω από τον Ζελένσκι, τον Μπατελέ του Κιέβου, και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά συμβαίνει στο έδαφος. Το κατάφωρο ψέμα που τέθηκε στην υπηρεσία ενός επικοινωνιακού πολέμου, για τη χρήση του οποίου ο Ζελένσκι, από την πλευρά του, έχει τη δικαιολογία να το κάνει για αυτό που νομίζει ότι είναι τα συμφέροντα της χώρας του. Ο Bernar Henrie Levy επαγγελματίας ψεύτης, έχει το άλλοθι ότι πάντα το έκανε. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η οργισμένη επιθυμία να ελαχιστοποιηθεί η παρουσία και οι νεοναζιστικές επιρροές στην Ουκρανία, ενάντια σε στοιχεία που έγιναν δεκτά στη Δύση μόλις πριν από λίγους μήνες. Εξαφανίστηκε το ναζιστικό έμβλημα, οι παρελάσεις πυρσών, τα μεγάλα πορτρέτα των γενοκτονιών στους δρόμους, οι αναφορές διεθνών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι γαλλικές και αμερικανικές κοινοβουλευτικές εκθέσεις, τα βίντεο των εγκληματων κ.λπ. Όχι ο φασιστικός κίνδυνος, ήταν στη Γαλλία με την παρουσία της Μαρίν Λεπέν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών…

Τι γίνεται με τους ειδικούς των τηλεοπτικών δικτύων, του Τύπου και των δικτύων με μερικές φορές περιορισμένες δεξιότητες και χωρίς την παραμικρή καλή πίστη; Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες που μπορούν επίσης να συγχωνευθούν σε ορισμένες περιπτώσεις: Εκείνoυς στους οποίους η ακυρότητά τους επιτρέπει να λέγουν το τίποτα, χωρίς να έχουν κακή συνείδηση.  Και εκείνους που γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι παρόλες τους δεν στέκονται, αλλά θεωρούν τους εαυτούς τους σε μιαν αποστολή. Είτε για επαγγελματικούς λόγους είτε για την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων.

Η αρχή του τέλους της δυτικής παγκοσμιοποίησης

Είπαμε σε αυτές τις στήλες ότι η ρωσική εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου σηματοδότησε την αρχή μιας γεωστρατηγικής αντιπαράθεσης που υπερβαίνει το ουκρανικό θέατρο. Και αυτό ίσως θέτει σε κίνηση τη διαδικασία του τέλους της παγκοσμιοποίησης ως μιας σύγχρονης μορφής δυτικής κυριαρχίας. Με την αδυναμία να αντισταθούμε στις αμερικανικές πιέσεις, από την πυγολαμπίδα απέναντι στη Γερμανία, την κυρίαρχη οικονομική και σύντομα στρατιωτική δύναμη της ΕΕ, βρισκόμαστε στη λάθος πλευρά του οδοφραγμάτων. Αποδεχθήκαμε το πραξικόπημα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, υπερασπίζοντας  την για τις εξουσίες που δεν θα έπρεπε να έχει νόμιμα. Προσυπογράψαμε με ζήλο όλες τις αυτοκτονικές κυρώσεις που επέβαλε η Ευρώπη κατά της Ρωσίας για τις οποίες δεν χρειάζονταν σπουδαίοι ειδικοί για να προβλέψουν ότι θα είχαν ένα τρομερό φαινόμενο μπούμερανγκ. Όσον αφορά τη στρατιωτική πτυχή, το αφήγημα της ήττας της Μόσχας επί τόπου καταρρέει. Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο δυτικός Τύπος, στο παράδειγμα των New York Times και της Washington Post, πολλαπλασιάζει τις  μεταστροφές  σε αυτό το σημείο. Αλλά στη Γαλλία η πλέον μυθική αφήγηση περί ρωσικής πανωλεθρίας  εξακολουθεί να  αντιστέκεται.

΄Ετσι για να σφηνώσουμε το καρφί, σας προσκαλούμε να διαβάσετε προσεκτικά ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της βρετανικής εφημερίδας “The Guardian” στις 2 Ιουνίου, υπογεγραμμένο από τον Larry Elliott, αρχισυντάκτη της εφημερίδας και με τίτλο: «Η Ρωσία κερδίζει τον οικονομικό πόλεμο – και ο Πούτιν δεν πρόκειται να αποσύρει τα στρατεύματά του». Αλήθεια? Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Μπρούνο Λεμέρ και η BFM θα έκαναν λάθος; Ή μας έλεγαν ψέματα;

Η διάγνωση του Λάρι Έλιοτ είναι αυστηρή αν και διατυπωμένη χρησιμοποιώντας την ίδια τη βρετανική τέχνη του Understatement: «Η πλήρης ήττα του Πούτιν στο πεδίο της μάχης είναι ένας τρόπος για να τελειώσει ο πόλεμος, αν και όπως έχουν τα πράγματα, δεν φαίνεται τόσο πιθανό… Το ενδεχόμενο σοβαρών παράπλευρων ζημιών από τον οικονομικό πόλεμο είναι προφανές: Χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο στις ανεπτυγμένες χώρες· πείνα, ταραχές πείνας και κρίση χρέους στις αναπτυσσόμενες χώρες. ; Aντε!, Αν καταλάβαμε σωστά, η στρατιωτική ήττα της Ρωσίας είναι απίθανη, και εν τω μεταξύ η Ευρώπη βρίσκεται μοναδικά στη μελάσα, ένας όρος που επιλέγεται για να παραμείνει ευγενικός.

Με την «παράξενη ήττα», η «μικτή ομάδα» επέστρεψε.

                                                                                                                                

Ο Marc Bloch είχε καταθέσει για την ανεπάρκεια αυτών των ελίτ που βυθίστηκαν τον Μάιο, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1940. Είχε δει τη γαλλική ήττα και την πανωλεθρία ως ευθύνη της κυβέρνησης και της διοίκησης επηρεασμένη από τις στρατιωτικές, οικονομικές και κοινωνικές ελίτ.

Οι σημερινοί Γάλλοι ηγέτες, πληρεξούσιοι του ελίτ μπλοκ, είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν στην πρόκληση που θέτει στη χώρα μας αυτό το μετα-ιστορικό γεγονός; Η απάντηση είναι, φυσικά, όχι. Διαφορετικά, δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε. Ο Εμανουέλ Μακρόν, στον οποίο περισσεύει το θράσος, μόλις ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός Εθνικού Συμβουλίου Επανίδρυσης σε σχέση με το Εθνικό Συμβούλιο αντίστασης (CNR), το πρόγραμμα του οποίου επέτρεψε τη δημιουργία του γαλλικού κράτους πρόνοιας. Για να συνεχίσει την καταστροφή του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον οποίο φανταζόμαστε χαρούμενο για το καλό κόλπο, δεν διστάζει να αναθέσει την αποστολή σε μια οργάνωση με το ίδιο ακρωνύμιο. Δικαιολογεί τον εαυτό του λέγοντας: «Ζούμε σε συγκρίσιμους καιρούς. Είμαστε σε μια ιστορική εποχή που απαιτεί μια βαθιά αλλαγή μοντέλων αφού ο πόλεμος υπάρχει στην Ουκρανία». Το πρόβλημα, κύριε Πρόεδρε, είναι ότι χάνουμε αυτόν τον πόλεμο και ότι μαζί με τους φίλους σας θα είστε υπεύθυνος για την ήττα.

Θα προτείνουμε για να ολοκληρώσουμε, να ζητήσουμε έναν άλλο σημαντικό μάρτυρα της κατάρρευσης του 1940 στο πρόσωπο του Charles de Gaulle. Ο οποίος εκφώνησε στις 18 Ιουνίου 1941 στο Κάιρο, μια ομιλία για την πρώτη επέτειο της έκκλησής του ( σε εθνική αντίσταση). Στην αρχή της οποίας έγραψε ιστορία σε τέσσερις εκθαμβωτικές προτάσεις: «Στις 17 Ιουνίου 1940, η τελευταία τακτική κυβέρνηση της Γαλλίας εξαφανίστηκε στο Μπορντώ. Η μικτή ομάδα ηττοπάθειας και προδοσίας κατέλαβε την εξουσία σε ένα προοίμιο πανικού. Μια κλίκα από φθαρμένους πολιτικούς, αριβιστές δημόσιους υπαλλήλους και κακούς στρατηγούς έσπευσαν να την σφετεριστούν ταυτόχρονα με την υποτέλεια. Ένας 84χρονος άνδρας, ένας θλιβερός φάκελος της δόξας του παρελθόντος, υψώθηκε στο προπύργιο της ήττας για να υποστηρίξει τη συνθηκολόγηση και να εξαπατήσει τον έκπληκτο λαό. »

Δυστυχώς, βλαμένοι πολιτικοί, ανέντιμοι επιχειρηματίες, αριβίστες δημόσιοι υπάλληλοι και κακοί στρατηγοί, είναι όλοι εκεί Η μικτή ομάδα επέστρεψε. Είναι στην εξουσία και πρέπει να θυμόμαστε ότι η εμπιστοσύνη σε αυτήν ανανεώθηκε σε μεγάλο βαθμό στις 24 Απριλίου.

Οδεύουμε σε δύσκολους καιρούς.

The post Ουκρανία η παράξενη ήττα, η επιστροφή appeared first on Militaire.gr.