5 λόγοι που αγαπάμε το «Νησί των Σκύλων» του Γουές Αντερσον!

13:32 22/2/2019 - Πηγή: Novasports

Ο Γουές Αντερσον είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Και γιατί έχει ξεκάθαρα δική αισθητική, στιλ, κινηματογραφική «γλώσσα» (από το «Οικογένεια Τένενμπαουμ», μέχρι τα «Moonrise Kingdom» και «Grand Budapest Hotel», η πειραγμένη παλέττα στα παστέλ του χρώματα, η γεωμετρία των πλάνων του, η σκηνογραφία του – όλα είναι ξεχωριστά κι αναγνωρίσιμα δικά του), αλλά, ακόμα περισσότερο, γιατί έχει μία τεράστια καρδιά. Το σινεμά του αγαπά τον άνθρωπο.

Και από ό,τι φαίνεται, αγαπά και τα σκυλιά!

Το «Νησί των Σκύλων» μάς πάει πίσω στην Εποχή

των Σαμουράι με έναν πρόλογο που μιλά για το προαιώνιο μίσος της δυναστείας των Κομπαγιάσι για τους σκύλους, πριν μεταφερθεί είκοσι χρόνια στο μέλλον, στην πόλη του Μεγκασίτι, στην οποία μια επιδημία γρίπης των σκύλων έχει «αναγκάσει» τον δήμαρχο Κομπαγιάσι να εξορίσει όλα τα σκυλιά σε ένα γειτονικό νησί-σκουπιδότοπο. Και είναι εκεί όπου ο μακρινός ανιψιός του, Ατάρι Κομπαγιάσι, θα προσγειωθεί ψάχνοντας τον αγαπημένο σκύλο-σωματοφύλακά του Βούλες, ο οποίος ήταν ο πρώτος που εκδιώχθηκε από την πόλη στο νησί. Με την βοήθεια μιας αγέλης σκυλιών που όλα ήταν κάποτε κατοικίδια εκτός από τον αδέσποτο Αρχηγό, θα διασχίσει το μήκος αυτού του τόπου εξορίας μέχρις ότου να ανακαλύψει τι συνέβη στον σκύλο του, σε ένα ταξίδι που είναι προφανώς κυριολεκτικό όσο και μεταφορικό, γεμάτο περιπέτεια και επίπεδα αυτογνωσίας.

Isle of Dogs – πείτε το δυνατά και γρήγορα! Ναι, πρόκειται για παρήχηση/λογοπαίγνιο με το να δηλώσει κανείς “I love Dogs” - αγαπώ τα σκυλιά! «Αγαπώ τα σκυλιά και ήθελα να γυρίσω μία ταινία για ένα σκυλί που το παρατούν σ' ένα σκουπιδότοπο. Τελικά η ιδέα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Αλλά στην καρδιά της είναι πάντα ένα μικρό αγόρι που αγαπά το σκύλο του και τον ψάχνει και θα αγωνιστεί κόντρα σε όποια συνθήκη για να τον πάρει πίσω!»

Γιατί animation με κούκλες όταν υπάρχουν... ειδικά εφέ; O Aντερσον ανήκει στους animators που προτιμά να κατασκευάζει έναν ολόκληρο κόσμο: μοντέλα, μινιατούρες, χιλιάδες εργατοώρες για τις μαριονέτες του. Αγαπά πολύ την παλιά κινηματογραφική παράδοση των μοντέλων – η οποία ήταν παλιότερα μία ξεχωριστή τέχνη. Το «Νησί των Σκύλων» δεν έχει παρά ελάχιστα CGI, στα οποία κατέφυγε μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο. Στα περισσότερα τα πλάνα του όμως χρησιμοποιεί μινιατούρες. «Αγαπώ το μοντελισμό. Υπάρχει μία υπέροχη γοητεία. Είναι κάτι που το συνδέω με την κινηματογραφική ιστορία. Οταν έβλεπα μοντέλα στις ταινίες του Χίτσκοκ ή του Κάρολ Ριντ. Οι μινιατούρες είναι κομμάτι των ταινιών που μεγάλωσα μαζί τους και τις αγαπώ. Φυσικά κι όλο αυτό είναι πιο δύσκολο! Νομίζω όμως ότι οι μεγαλύτερες προκλήσεις στο animation είναι ταυτόχρονα κι αυτές που διασκεδάζουν περισσότερο έναν δημιουργό. Οπως όταν φτιαχτεί μία κούκλα για το stop motion και ανακαλύψω ότι δεν χαμογελά στ' αλήθεια όπως τη θέλω και τότε γίνομαι ο πονοκέφαλος των animators και περνάμε ακόμα 2.5 χρόνια ξανασχεδιάζοντας την κούκλα. Ομως πάντα υπάρχει μία λύση. Και η δημιουργική διαδρομή για να τη βρεις είναι για μένα το μεγάλο δώρο....» Φαίνεται πως αυτό ακριβώς εκτίμησε και η Berlinale 2018, όπου η ταινία έκανε την πρεμιέρα της, και χάρισε στον Αντερσον το Βραβείο Σκηνοθεσίας!

Πώς διάλεξε τους πρωταγωνιστές του; Τις φωνές τους στα πρωταγωνιστικά σκυλιά, δανείζουν πολλοί και διάσημοι: τον Μπιλ Μάρεϊ που μετρά 21 χρόνια πιστός του πρωταγωνιστής (έχει παίξει σε όλες τις ταινίες του), τον Τζέισον Σγουόρτσμαν που ξεκίνησε μαζί του ως ηθοποιός και βρέθηκε να συνυπογράφει αρκετά από τα σενάριά του, τους υπόλοιπους συνήθεις υπόπτους (Τίλντα Σουίντον, Μπομπ Μπάλαμπαν) μέχρι τους νεοφερμένους του συνεργάτες (Μπράιαν Κράνστον, Λίεβ Σράιμπερ), ο Γουές Αντερσον μοιάζει να είναι δημιουργεί κάτι παραπάνω από κινηματογραφικά καστ. Φτιάχνει παρέες. Οικογένειες - σαν αυτές που αναζητούν και οι ήρωες των ταινιών του. «Τους επέλεξα γιατί έχω δουλέψει μαζί τους στο παρελθόν και τους αγαπώ, ή γιατί τους αγαπούσα πάντα, αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δουλέψω μαζί τους στο παρελθόν. Και θα σας αποκαλύψω ένα μυστικό: όταν κάνεις μία ταινία animation κανείς δεν μπορεί να σου πει «α κρίμα, δεν είμαι διαθέσιμος εκείνο το διάστημα», όπως όταν γυρίζεις μία κανονική ταινία. Γιατί του λες «φίλε, η δουλειά σου μπορεί να γίνει όποτε θέλεις, όπου θέλεις. Ερχεσαι όποτε έχεις κενό, ή ερχόμαστε κι εμείς σπίτι σου αν σε βολεύει...» (Πράγματι, ο Τζεφ Γκόλντμπλαμ σπίκαρε το ρόλο του... τηλεφωνικά!)

Ο Γουές Αντερσον έκανε ένα animation ως φόρο τιμής στο ιαπωνικό σινεμά «Η αγάπη μου για τους Ιάπωνες σκηνοθέτες είχε ξακινήσει από τότε που ήμουν παιδί. Και στον «Φανταστικό Κύριο Φοξ» είχα βασιστεί στις μεγάλες σχολές τους. Για το «Isle of Dogs» είχα δύο σκηνοθέτες ως πηγή έμπνευσης: τον Κουροσάβα και τον Μιγιαζάκι. Ολη τη σχολή Μιγιαζάκι – το πώς καθοδηγεί την Μαρί Νατσούκι, η φωνή της είναι υπέροχη. Πώς δουλεύει με τις σιωπές. Πώς σε κάνει να νιώθεις τη φύση. Πώς μέσα από τη φύση νιώθεις στιγμές γαλήνης. Ο ρυθμός του που είναι εντελώς αντίθετως με την αμερικανική σχολή του animation. Δούλευα με τον Αλεξάντρ Ντεσπλά για το μουσικό σκορ και έπρεπε να αφαιρέσουμε μουσικές που είχαν γραφτεί. Γιατί νιώθαμε ότι η ταινία διεκδικούσε τις σιωπές της....»

Ο Αλεξάντρ Νεσπλά και η οσκαρική μουσική συνεργασία του με τον Αντερσον. Ο σπουδαίος, ελληνικής καταγωγής Γάλλος μουσικός, έχει κερδίσει δύο Οσκαρ στην καριέρα του. Το δεύτερο ήταν με το «Grand Budapest» του Γουες Αντερσον. Οπως δήλωσε στην κάμερα των καναλιών novacinema (μπορεί να βλέπετε τη συνέντευξή του στον αέρα των καναλιών μας) αγαπά πολύ τον Γουες Αντερσον (είναι η 4η φορά που συνεργάζονται) «γιατί κι ο ίδιος είναι ένας καλλιτέχνης που δημιουργεί ολόκληρους κόσμους κι ένα σινεμά που σε παρασύρει για να τους επισκεφθείς». Για το «Νησί των Σκύλων», ο Ντεσπλά συνδυάζει την Ανατολή με την Δύση με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Παίρνοντας αρκετά στοιχειά από την παραδοσιακή ιαπωνική μουσική, κυρίως αυτή των θεατρικών μοτίβων της, όπως το Καμπούκι και το Νο, και ενσωματώνοντας τα σε κλασικά ορχηστρικά θέματα. Ο Ντεσπλά κέρδισε πέρσι το Οσκαρ για την μουσική του στη «Μορφή του Νερού», οπότε μάλλον δύσκολο η Ακαδημία να τον βραβεύσει και πάλι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει συνθέσει ένα πραγματικό αριστούργημα.