H σαδιστική πλευρά του παιχνιδιού και τα λευκά ζόμπι της Μαδρίτης

13:59 20/5/2022 - Πηγή: Novasports

Υπάρχουν εκατοντάδες πράγματα που μπορούν να ειπωθούν όταν ένα παιχνίδι μπάσκετ αποφασίζεται σε ένα σουτ. Την ίδια στιγμή, υπάρχει μόνο ένα: το έβαλε. Αναλόγως με τη διάθεση και την οπτική, την ιδιοσυγκρασία.

Ο Βάσα Μίτσιτς έβαλε ένα τρίποντο αντάξιο της κλάσης και της προσωπικότητας του, στη δική του πόλη που είχε γεμίσει από άκρη σε άκρη με θεοπάλαβους, φωνακλάδες Έλληνες. Το σκηνικό δεν του ήταν άγνωστο: η ατμόσφαιρα ήταν σερβικά ελληνική ή ελληνικά σερβική. Για έναν φίλαθλο του Ολυμπιακού που

γιγαντώθηκε με τις επικές στιγμές του Βασίλη Σπανούλη, το σκηνικό είναι γνώριμο, όμως αυτή τη φορά βρέθηκε στην άλλη πλευρά. Συμβαίνει.

Η συζήτηση για τις επιλογές του Γιώργου Μπαρτζώκα στο φινάλε είναι τόσο παλιά όσο και το ίδιο το παιχνίδι. Η επιλογή να αφήσει τον Βεζένκοφ στην αμυντική πεντάδα που χρειαζόταν για να οδηγηθεί το παιχνίδι στην παράταση, ο Ντόρσεϊ που προτιμήθηκε αντί του Γουόκαπ στο φινάλε, ο Χασάν Μάρτιν αντί του Φαλ, ο Μακίσικ αντί του Παπανικολάου. Ένας ορυμαγδός what if’s. Αντί να πούμε «λάθος» και να πάμε παρακάτω, ας προσπαθήσουμε κάτι λίγο πιο σύνθετο: να αποπειραθούμε να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις του κόουτς βασισμένοι στις συνήθειες μιας χρονιάς.

Όπως έχω προσπαθήσει να εξηγήσω πολλές φορές κατά τη διάρκεια της σεζόν, η προπονητική φιλοσοφία του κόουτς βασίζεται πολύ στο αρχικό πλάνο και όχι στον τακτικό αυτοσχεδιασμό. Όσοι περίμεναν, βλέποντας τον Βεζένκοφ να γίνεται ανελέητο σημάδι της αντίπαλης επίθεσης, να δουν τον Παπανικολάου για λίγα λεπτά στο «4» (ειδικά όταν αποβλήθηκε και ο Σίνγκλτον) ζητούσαν από τον Μπαρτζώκα να βγει από τις συνήθειες μιας ολόκληρης σεζόν που τον έφερε ως το Βελιγράδι. Ο Λιβιό Ζαν-Σαρλ θεωρητικά κούμπωνε ιδανικά στην άμυνα με αλλαγές, όμως οι ερυθρόλευκοι είχαν από καιρό επιλέξει rotation 9 παικτών και το ποτάμι δεν γυρνούσε πίσω.

ΠΗΓΗ: In Time Sports

Βλέποντας την ομάδα του να ασφυκτιά στην επίθεση, ο Μπαρτζώκας επέλεξε την πεντάδα που έδινε επιλογές σε δημιουργία και εκτέλεση με τους Ντόρσεϊ-Μακίσικ, αφού η δουλειά στην άμυνα γινόταν. Ο Χασάν Μάρτιν επιλέχθηκε αντί του Φαλ πιθανότατα εξαιτίας των επιλογών που έδινε στον Σλούκα στο κεντρικό pick n roll, αφού τα βυθίσματα του Αμερικανού τραβούσαν την προσοχή της άμυνας. Καθόλου τυχαία ο Μάρτιν ήταν αυτός που ισοφάρισε, όμως την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός σπατάλησε ένα σωρό ευκαιρίες με περισσότερες κακές επιθέσεις και λιγότερα χαμένα σουτ: απλά τα ελεύθερα τύπου Βεζένκοφ χτύπησαν στο μάτι και μένουν περισσότερο στο νου.

O Βούλγαρος εμφανίστηκε στην μεικτή ζώνη με κόκκινα μάτια, ο άνθρωπος που είχε σχεδόν συνλιβεί από την απογοήτευση. Έμεινε εκεί για είκοσι λεπτά και απάντησε σε όλους. Αυτός, ο μοιραίος και ο all-star. Σημάδι χαρακτήρα, ακεραιότητας. Εκεί στην αποθέωση, εκεί στην πίκρα.

Στο τέλος της ημέρας ο Ολυμπιακός προόδευσε, μπήκε ξανά στην κουβέντα των πρωταγωνιστών, τρύπησε το ταβάνι του, έφτασε στο ραντεβού των κορυφαίων και αποκλείστηκε στο σουτ από την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Όταν η στενοχώρια και η τσαντίλα εξατμιστούν θα απομείνει η πικρή ανάμνηση της χαμένης ευκαιρίας και η ικανοποίηση των ανθρώπων που έκαναν ό,τι μπορούσαν.

Τα λευκά ζόμπι της Μαδρίτης

Στις λευκές νύχτες της Αγίας Πετρούπολης η νύχτα γίνεται ημέρα και οι βαριές κουρτίνες βοηθούν κατοίκους και επισκέπτες να κοιμηθούν πιο εύκολα στο απόκοσμο σκηνικό. Για τους λευκούς της Μαδρίτης τα δύο τελευταία χρόνια είναι η εποχή που από γαλαζοαίματα φαβορί έχουν μετατραπεί σε πεινασμένα αουτσάιντερ ζόμπι, έτοιμα να κατασπαράξουν με τον οπορτουνισμό τους οποιονδήποτε βρουν ευάλωτο.

Πέρσι έφτασαν την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης στο αμήν. Με τον Καμπάσο να χαιρετά τον Δεκέμβρη, τον Ντεκ να τους παρατά στα κρύα του λουτρού στην αρχή των πλέι-οφ, τον Ταβάρες να τραυματίζεται. Με τον Γκαρούμπα οχυρωματικό έργο στην φούρια του Λάρκιν και για φυλαχτό την περηφάνια και το ειδικό βάρος, αυτό που εκεί λένε madridismo.

Φέτος οι Καταλανοί τους κοπάναγαν όπου τους έβρισκαν. Τρεις φορές στο Παλάτι τους, το palacio της Μαδρίτης, τη μία πήραν και το κύπελλο του Βασιλιά – όλοι οι συμβολισμοί μαζεμένοι. Άλλες δύο στη Βαρκελώνη, πάρτι, Μίροτιτς, υψωμένες γροθιές, χαμόγελα παντού, «ήρθε η σειρά μας» έγραφε ο υπότιτλος.

Από το ξεκίνημα η μοίρα ρίχνει άλλο ένα χτύπημα. Ο Γουίλιαμς-Γκος πηγαίνει κουτσό ως τον πάγκο, νοκ άουτ. Ο Ερτέλ παρακολουθεί, ο Λαπροβίτολα που δεν ήταν αρκετός συνοδεύει τα σολαρίσματα του Μίροτιτς και το +11 του ημιχρόνου μοιάζει βουνό. Ο Γιουλ είναι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι γύρω από τις καταλανικές ύαινες που τον βλέπουν ως εύκολη λεία.

ΠΗΓΗ: In Time Sports

Ο Λάσο ανακατεύει την τράπουλα μανιωδώς και ζητά αυταπάρνηση και θάρρος. Το παίρνει από τον Αμπάλδε, παράγοντας Χ με 7 σερί πόντους. Η σειρά του συγκλονιστικού Κοζέρ, άλλοι 9 με δύο κλεψίματα. Οι δυο τους έχουν αγοράσει χρόνο για τον Γιουλ, ο οποίος παίζει ένα πεντάλεπτο στην τρίτη περίοδο χωρίς να εκβιάσει τίποτα. Η Ρεάλ παίζει αλλαγές ακόμη και με τον Ταβάρες στην πεντάδα: ο γίγαντας του Κάπο Βέρντε υποφέρει προσπαθώντας να κινηθεί με πλάγια βήματα στην κορυφή και λίγο αργότερα θυσιάζεται γιατί ο Πουαριέ μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα το πλάνο. Μία βρώμικη ιδέα του Ρούντι τον οδηγεί στον πάγκο σαν μπασκετική θεία δίκη, νοκ άουτ. Ο Σάρας επιμένει στους ανέτοιμους Χίγκινς και Αμπρίνες και το παιχνιδι γυρίζει τούμπα.

Έγραφα χθες: «Ο διεκδικητής χρωστάει τις απαντήσεις που ο πρωταθλητής έχει ήδη δώσει. Όχι, η Ρεάλ δεν είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης, είναι όμως ό,τι κοντινότερο σε αυτό. Η καθεστηκυία τάξη, οι επαγγελματίες νικητές. Αυτοί που άλλοτε τα καταφέρνουν και άλλοτε όχι, ξέρουν όμως τον δρόμο προς την κορυφή όπως η παλάμη του χεριού τους: είναι σχεδόν αδύνατο να τους πανικοβάλλεις».

Η Μπάρσα αισθάνεται πια τον κίνδυνο και η Γιουλ μυρίζει αίμα. Τελευταία περίοδος, ό,τι έχει συμβεί νωρίτερα είναι σαν να μην έχει γίνει ποτέ. Ο Βασίλης Σπανούλης πρέπει να χαμογελούσε βλέποντας τον να ξεκινά την τέταρτη περίοδο αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες. Τέσσερις βολές, ένα τζαμπ σουτ, μια μπούκα που τράβηξε βοήθεια και έφερε κάρφωμα του Πουαριέ. Ο αφιονισμένος Κοζέρ δίνει παράσταση προσωπικότητας και ετοιμότητας και ο Γιαμπουσέλι απαντά στα χτυπήματα του συγκινητικού Μίροτιτς. Ο Καλάθης μοιράζει 9 ασίστ αποκλειστικά σε πέντε εναντίον πέντε, αλλά δεν είναι αρκετές. Η κλειδωμένη στο πλάνο της Μπαρσελόνα υποκύπτει, μη δοκιμάζοντας καν τρίποντο, ούτε την πρώτη, ούτε την δεύτερη φορά.

Ο Πάμπλο Λάσο και η Ρεάλ διέυρυναν τον μύθο τους την ώρα που στο αστραφτερό προφίλ του Σάρας προσγειώθηκε ο πρώτος μεγάλος λεκές, από αυτούς που χρειάζεται τουλάχιστον ένας χρόνος για να φύγουν – ου μη και περισσότερο. Ο control freak Λιθουανός είναι αρκετά έξυπνος για να γνωρίζει πως αν κανείς συμπεριφέρεται σαν να είναι μεγαλύτερος από τον σύλλογο, τότε οφείλει να κερδίζει.