Ο Καστρίτης, η Βαρέζε και μερικά μαθήματα αξιοπρέπειας

09:34 20/2/2025 - Πηγή: Novasports

Ο Γιάννης Καστρίτης είναι ο τελευταίος από τους πολλούς Έλληνες προπονητές που άνοιξαν τα φτερά τους και πήραν το δρόμο της μπασκετικής….ξενιτειάς! Και είναι πολύ πιθανό να γίνει ο επόμενος κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα των προπονητών που έφυγαν και έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Αυτό θα το δείξει μόνο ο χρόνος αλλά οι πιθανότητες είναι πολύ ισχυρές ειδικά όταν έχεις βιώσει τοξικές καταστάσεις στη χώρα σου και ανακαλύπτεις ότι μακριά από τα σύνορα μας τα πράγματα είναι λίγο ή πολύ διαφορετικά. Tην πρώτη φορά που δοκίμασε την τύχη του στο εξωτερικό το Ισραήλ δεν τον….κράτησε

περισσότερο από το προβλεπόμενο χρόνο και επέστρεψε για να αναδιοργανώσει τον Άρη.

Η μπασκετική πιάτσα έχει σε εκτίμηση τον Καστρίτη. Παλαιότερα σε νεαρή ηλικία το ταλέντο του το είχαν αντιληφθεί ορισμένοι άνθρωποι από τον Ολυμπιακό και μάλιστα ήταν πολύ κοντά στο να βρεθεί στο προπονητικό επιτελείο της ομάδας. Ήταν μάλλον θέμα συγχρονισμού ότι βρέθηκε πρώτος προπονητής στον Αρκαδικό λίγο νωρίτερα και έμεινε στην πατρίδα του για να δουλέψει με την ομάδα στην Α1. Τότε ήταν μόλις 35 ετών, τώρα πια τα μαλλιά του γκρίζαραν στους πάγκους. Πριν ανοίξουμε το κεφάλαιο Βαρέζε ας μου επιτραπεί να καταθέσω με τη σειρά μου την εκτίμηση μου στο πρόσωπο του Καστρίτη που τις τελευταίες του μέρες στον Άρη έδωσε σε όσους σώφρονες έχουν απομείνει στο ελληνικό μπάσκετ ένα μικρό αλλά πολύ σημαντικό μάθημα αξιοπρέπειας. Είναι η γνωστή ιστορία με το τάιμ άουτ που βγήκε στον αέρα και ακούστηκε να λέει διάφορα απευθυνόμενος σε ένα παίκτη του. Και είπε κάτι που έχει περάσει από το μυαλό εκατοντάδων προπονητών αλλά λίγοι έχουν τολμήσει να το πουν δημόσια. Γιατί όπως και να το κάνουμε τον ‘’υπέροχο κόσμο’’ κάθε ομάδες δεν τον θίγουμε, τον κανακεύουμε, τον κολακεύουμε και αν κάνει και κάτι στραβό υπάρχουν και τα….. στραβά μάτια! Ο Καστρίτης δεν είδε αλλού. Τάχθηκε στο πλευρό του παίκτη του όπως όφειλε να κάνει, τα έχωσε στον κόσμο για τις αποδοκιμασίες και είπε το επίσης αυτονόητο: ‘’όταν θα κερδίζουμε θα χειροκροτάμε’’. Ο Καστρίτης δεν είναι ρούκι και ήξερε ότι τριγύρω του υπήρχαν μικρόφωνα και κάμερες για την τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα. Αλλά έκανε αυτό που όφειλε να κάνει όπως ο οποιοσδήποτε προπονητής σέβεται τον εαυτό του και υπέμεινε μια μαρτυρική εβδομάδα τοξικότητας πριν ενεργοποιηθεί η παραίτηση που είχε καταθέσει στη διοίκηση της ομάδας την επόμενη του συμβάντος. Δεν έφυγε ως ένοχος, δεν είχε υποχρέωση να ζητήσει από κανένα συγνώμη και αποχώρησε έχοντας δώσει ένα μάθημα αξιοπρέπειας σε όσους μπορούν να καταλάβουν! Οι υπόλοιποι ούτε ενδιαφέρονται, ούτε θα ιδρώσει το αυτάκι τους…

Άκουσα και συναδέλφους του να λένε ‘’είναι δύσκολες οι εποχές, ας κρατούσε το στόμα του κλειστό’’. Στην άτυπη συμφωνία των ‘’στραβών ματιών’’, του δεν άκουσα, δεν είδα, δεν ξέρω τίποτε για το έγκλημα ο Καστρίτης είχε μια εντελώς old school αντιμετώπιση. Ισως πριν από 30 χρόνια μια τέτοια αντίδραση να μην έκανε και μεγάλη εντύπωση γιατί οι κώδικες ηθικής ήταν διαφορετικοί.

Προφανώς και δεν επιζητούσε κάποιας μορφής επιβράβευσης αλλά αυτή ήρθε αυτόματα γιατί η ζωή ορισμένες φορές ξέρει να βάζει τα πράγματα στη σωστή σειρά της. Και θα έχει την ευκαιρία να ζήσει τους επόμενους μήνες ή χρόνια στο μεγαλύτερο μπασκετοχώρι της ηπείρου μας. Κάθε φορά που θα σηκώνει το κεφάλι του στην οροφή του γηπέδου της νέας του ομάδας το παλασπόρτ Λίνο Ολντρίνι θα νιώθει ένα γνήσιο μπασκετικό δέος. Το ίδιο που νιώσαμε τον μακρινό Απρίλη του 1985 όταν πατήσαμε αυτό το γήπεδο λίγο πριν τον ιστορικό ημιτελικό του Κυπέλλου Κόρατς Βαρέζε-Αρη. Από την οροφή κρέμονται ουκ ολίγα λάβαρα αλλά δέκα από αυτά γράφουν τις πιο χρυσές σελίδες δόξας του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αντιπροσωπεύουν τις 10 συνεχόμενες παρουσίες της Ιταλικής ομάδας στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και τα μισά από αυτά τις ισάριθμες κατακτήσεις του τροπαίου. Η Βαρέζε που μπόρεσε να επιβιώσει στην ανελέητη κόντρα με τα δύο μεγαθήρια του Ευρωπαϊκού μπάσκετ τη Ρεάλ Μαδρίτης και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και οι 10 συνεχόμενοι τελικοί είναι ένα ρεκόρ που πολύ δύσκολα θα καταρριφθεί τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον. Η σημερινή Βαρέζε, όπως συμβαίνει σταθερά εδώ και μια εικοσαετία είναι περισσότερο μια ιστορία ‘’περασμένων μεγαλείων’’. Στους ώμους του Καστρίτη έχει πέσει το βάρος να την απομακρύνει από τη ζώνη υποβιβασμού της Ιταλικής λίγκα. Το σίγουρο είναι ότι κάθε φορά που θα πατάει το γήπεδο θα νιώθει την ιστορία του μπάσκετ ακόμη και στις,…σκιές του ιστορικού γηπέδου και απαλλαγμένος από κάθε λογής τοξικότητα. Πάνω και πριν από όλα όμως θα είναι εντάξει με τον εαυτό του, τις ιδέες και τις αρχές του.