Όταν φτάνεις μέχρι το τέλος

12:44 11/4/2019 - Πηγή: Novasports

Σε ένα προηγούμενο άρθρο μου ασχολήθηκα εκτενώς με τα αγωνιστικά θέματα και τις καλοκαιρινές επιλογές του Ολυμπιακού που τον οδήγησαν στον αποκλεισμό από τα πλέι οφ της Ευρωλίγκα. Στον επίλογο του συγκεκριμένου άρθρου που μπορεί κάποιος να διαβάσει συνοδευτικά με το σημερινό έλεγα ότι τα εξωαγωνιστικά ζητήματα του Ολυμπιακού αξίζουν μιας ξεχωριστής ιδιαίτερης αναφοράς. Και για να ξεκινήσει αυτή η αναφορά πρέπει να σταθούμε στη

σημασία ενός και μόνο ενός γεγονότος: Της περίφημης διαρροής του ηχητικού του Πρίντεζη παραμονές αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι η πρώτη και πιθανώς δεν θα είναι η τελευταία φορά που στο πλαίσιο του παρασκηνιακού πολέμου παραμονές ενός ντέρμπι αιωνίων διαρρέει ΄΄κάτι’’’ που σκοπό του έχει τον αποπροσανατολισμό και τη δημιουργία αναστάτωσης στο αντίπαλο στρατόπεδο. Είναι κομμάτι του ίδιου πολέμου και στρατηγικής. Μόνο που αυτή τη φορά η διαρροή ενός ηχητικού ντοκουμέντου δεν ήταν απλά ένα σκληρό κτύπημα στα…χαμηλά αλλά ένα κτύπημα με ανυπολόγιστες –εικάζω ακόμη και για τον εμπνευστή ή ενορχηστρωτή του-συνέπειες. Η επίσημη και αδιάψευστη παραδοχή ενός παίκτη για τις οφειλές της ομάδας στο πρόσωπο του δεν αποτελεί σοκ στις μέρες μας. Τα προβλήματα ρευστότητας στον Ολυμπιακό ήταν γνωστά εδώ και αρκετούς μήνες και μάλιστα η ομάδα είχε αποφύγει οριακά την κατάθεση δύο προσφυγών από τον Μιχάλη Τσαϊρέλη και τον Μπράιαν Ρόμπερτς για συνολικές οφειλές 40 και 90.000 ευρώ αντίστοιχα. Και τις είχε αποφύγει –ενδεχόμενα μαζί με κάποιες άλλες που δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές- για ένα απλό λόγο: Διότι δεν έπρεπε να χαλάσει η δημόσια εικόνα της ως ‘’μαγαζί γωνία’’. Μια εικόνα που έγινε θρύψαλα από την περίφημη διαρροή. Κυρίως, γιατί αφορούσε σε παίκτη που έχει ταυτιστεί με τον Ολυμπιακό, δεν είναι αναλώσιμος και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να ταυτιστεί με κάποιας μορφής ‘’μαύρο πρόβατο’’. Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ. Ακόμη και δόκιμος δημοσιογράφος που ασχολείται πέντε μήνες με το μπάσκετ ήξερε ότι ο Ολυμπιακός είναι πίσω στις πληρωμές. Και δεν είναι η μοναδική ομάδα. Οι περισσότερες είναι πάνω κάτω στον ίδιο παρονομαστή με λιγοστές εξαιρέσεις. Το ηχητικό ντοκουμέντο όμως έκανε δημόσιο και έβγαλε σε κοινή θέαση το εσωτερικό πρόβλημα. Το θέμα λοιπόν δεν ήταν αυτές καθ΄ αυτές οι οφειλές αφού κανείς δεν έχασε τα λεφτά του τα τελευταία δέκα χρόνια στη συγκεκριμένη ομάδα αλλά η δημοσιοποίηση του υπαρκτού προβλήματος, κάτι που δεν είχε προηγούμενο. Σε συνδυασμό με την ήδη πτωτική τάση της ομάδας δημιούργησε και μια μορφή πανικού αφού δεν υπήρχε εύκολη και σίγουρη αντίδραση-απάντηση.

Αίφνης και για τον υπογράφοντα αυτό συνιστά μια τεράστια αδικία οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έπαψαν να είναι στο απυρόβλητο αφού γκρεμίστηκε το τελευταίο οχυρό. Πολλούς μήνες νωρίτερα ο Γιώργος Αγγελόπουλος είχε πει δημόσια ότι ‘’ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να διοικείται από το Facebook και το Twitter’’. Ήταν μια 100% σωστή τοποθέτηση. Την επαύριο της υπόθεσης Πρίντεζη τα τοξικά social media απαιτούσαν ‘’κάτι’’, μια δυναμική κίνηση από τα δύο αδέλφια οι οποίοι πολλάκις έχουν κατηγορηθεί –επίσης άδικα- για τη μετριοπαθή στάση τους στην αντιπαράθεση με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τον Παναθηναϊκό. Κλεισμένοι στα σχοινιά του ρινγκ οι αδελφοί Αγγελόπουλοι αποφάσισαν την αποχώρηση της ομάδας στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Για την ακρίβεια την προαποφάσισαν αφού μέρες πριν τον ορισμό της συγκεκριμένης τριάδας διαιτητών γνώριζαν ποιοι θα σφυρίξουν (είχαν γίνει και οι σχετικές διαρροές στους ρεπόρτερ της ομάδας). Εντελώς ξαφνικά και σε αντίθεση με τις πάγιες πρακτικές τους υιοθέτησαν μια εντελώς διαφορετική πολιτική την ίδια ώρα που τα αποδυτήρια της ομάδας ‘’έβραζαν’’ με αφορμή και πάλι όχι τη διαρροή αλλά τον ένοχο παίκτη που ήταν ο υπεύθυνος. Μπορεί κανείς να μην το παραδέχεται και να μην το παραδεχθεί δημόσια αλλά είναι κοινό μυστικό ότι τα αποδυτήρια έμοιαζαν με ηφαίστειο για σχεδόν ένα μήνα, πριν εξομαλυνθεί εσχάτως η κατάσταση. Για δεύτερη στη σειρά χρονιά. Πέρσι, είχε κατηγορηθεί για λάθος χειρισμούς στις σχέσεις του με τους παίκτες ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, εύκολος στόχος αφού από κάποια στιγμή και μετά ήταν δεδομένο ότι δεν θα έμενε στην ομάδα. Φέτος, τα πράγματα ήταν πολύπλοκα για να βρεθεί ένας ‘’ένοχος’’ και να πάρει πάνω του το βάρος τη ευθύνης.

Την ίδια ώρα η διοίκηση προχωρούσε σε μια θεωρητικά ακατανόητη απόφαση που ικανοποιούσε τα ‘’θέλω’’ των εξ’ αποστάσεως οπαδών και των σχολιαστών του ίντερνετ που ζητούσαν δραστικές κινήσεις με αναρτήσεις του τύπου ‘’και δεν κάνετε κάτι με τη διαιτησία και δεν πληρώνεται τους παίκτες’’. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός βρίσκεται στη θέση του διαμαρτυρόμενου σε θέματα διαιτησίας και προφανώς ο υπογράφων δεν θα γίνει κριτής και τιμητής του δίκαιου ή του άδικου. Προξενεί εντύπωση όμως ο χρόνος και η στιγμή που επελέγη η συγκεκριμένη αντίδραση αν και νομίζω ότι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω δίνουν μια αρκούντως επαρκή εξήγηση. Διότι σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο την ίδια κίνηση θα μπορούσε να την έχει κάνει και πριν από ένα, πέντε ή επτά χρόνια αφού κατά διαστήματα υπήρχαν οι ίδιες ακριβώς (και ενδεχόμενα εντονότερες) διαμαρτυρίες για τη διαιτησία και τον παρασκηνιακό ρόλο του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Κάπως έτσι το hashtag #μέχρι τέλους για σειρά ημερών ήταν μακράν το πιο δημοφιλές του ελληνικού twitter. Οι Αγγελόπουλοι γνώριζαν τη λαϊκή αποθέωση για την αποχώρηση την ίδια ώρα που στα άδυτα του ΟΑΚΑ οι άνθρωποι της ομάδας έλεγαν ότι ‘’η χούντα της ΕΟΚ μπορεί να πέσει μόνο με επανάσταση’’.

Ας πάμε λοιπόν σε fast forward στην επόμενη μέρα όλων αυτών αφού το τέλος στην πραγματικότητα έχει φτάσει. Αποφασισμένη να μείνει πιστή στις εξαγγελίες της η διοίκηση του Ολυμπιακού αποφάσισε η ομάδα να μην κατέβει στον αγώνα πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό και το ίδιο θα συμβεί αν οι δύο ομάδες συναντηθούν σε κάποια φάση των πλέι οφ. Ως αντίβαρο έχουν τη συμμετοχή στην Αδριατική λίγκα για την οποία υποστηρίζουν –και δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω- ότι έγιναν όλες οι μελέτες και ότι αξιολογήθηκαν επακριβώς οι συνέπειες της αποχώρησης από τα ελληνικά δρώμενα κυρίως σε οικονομικό επίπεδο. Προφανώς και για να το λένε το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα αφού οι ίδιοι στα οικονομικά θέματα του συλλόγου κρατάνε και το μαχαίρι και το καρπούζι. Πέρα από την πρώτη αξιολόγηση μιας τέτοιας απόφασης και της σημασίας της σε οικονομικό επίπεδο είναι δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα βουτήξει σε αχαρτογράφητα αγωνιστικά νερά εάν και εφόσον ολοκληρωθεί ομαλά το ειδύλλιο με την Αδριατική λίγκα. Απομένει να μάθουμε αν αγώνες εναντίον της Μόρναρ Μπαρ, της Ιγκοκέα και της Ολίμπια Λιουμπλιάνας θα αποτελέσουν σοβαρό δέλεαρ και μεγαλύτερο μαγνήτη για τον κόσμο της ομάδας σε σχέση με τα παιχνίδια απέναντι στον Κολοσσό, τον Προμηθέα και την Κύμη. Αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι το πρώτο ζητούμενο, ούτε το αν θα βοηθήσουν αγωνιστικά την ομάδα τα ματς της Αδριατικής. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να ακολουθήσει ένα μοναχικό δρόμο και προφανώς αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα των ιδιοκτητών του. Το ίδιο προφανές είναι ότι αν για τον οποιοδήποτε λόγο η Αδριατική λίγκα δεν αποδεχθεί τη συμμετοχή η ομάδα θα μείνει να παίζει μόνο στην ευρωλίγκα. Και αυτό είναι επιλογή της η οποία σε 2-3 χρόνια μάλλον θα δικαιωθεί αφού οι περισσότερες ομάδες της Ευρωλίγκα θα αποσχιστούν από τα εθνικά πρωταθλήματα όταν στην επόμενη επέκταση γίνουν 20 και οι αγωνιστικές 38, προοπτική που δεν είναι καθόλου μακρινή. Αρκεί τότε να μην είναι αργά….

Φυσικά τα περί επανάστασης που θα ρίξει τη χούντα της ΕΟΚ θα μείνουν μεγαλόστομες κουβέντες. Ο Βασιλακόπουλος χαίρει άκρας υγείας και δεν το κουνάει από τη θέση του αδιαφορώντας για τους δημόσιους ερυθρόλευκους μύδρους. Ελέγχει το εκλογικό παιχνίδι της ΕΟΚ εδώ και σαράντα χρόνια, αντίπαλο δέος δεν μπόρεσε να εμφανιστεί –γιατί το απαγόρευσε ο ίδιος- όλα αυτά τα χρόνια και εξ όσων γνωρίζω η λέξη παραίτηση ηχεί στα αυτιά του ως σύντομο ανέκδοτο. Ζει στην παράλληλη πραγματικότητα του και όπως επίσης γνωρίζω εκ του ασφαλούς είναι μάλλον χαρούμενος ανατρέχοντας στη δήλωση αποχώρησης του Σωκράτη Κόκκαλη το 2004 που τον καθιστούσε προσωπικά υπεύθυνο για την απεμπλοκή του από την ΚΑΕ και την αντίστοιχη δήλωση (που δεν υλοποιήθηκε ποτέ) των αδελφών Αγγελόπουλου πίσω στο 2011. Όποιος αντίστοιχα ανατρέξει στις δύο ανακοινώσεις που τον ονοματίζουν με παρεμφερή τρόπο θα αντιληφθεί γιατί ο πρόεδρος της ΕΟΚ χαμογελάει αυτάρεσκα στο γραφείο του βλέποντας τον Ολυμπιακό να γυρίζει την πλάτη του στο Ελληνικό μπάσκετ και νιώθει για Τρίτη φορά –μέσα σε μια 15ετία- νικητής της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης. Οι τριγμοί και ενδεχόμενα το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης θα πλήξει άμεσα, όχι τον πρόεδρο της ΕΟΚ, αλλά μόνο το κύρος του Ελληνικού πρωταθλήματος και τα εσωτερικά του ΕΣΑΚΕ. Γεγονός που ο πρόεδρος της ΕΟΚ δεν βλέπει με καθόλου κακό μάτι αφού έχει εκφραστεί κατ΄ επανάληψη θετικά στην αναγκαιότητα ενός ‘’ερασιτεχνικού πρωταθλήματος’’ που με μεγάλη χαρά και ευχαρίστησή του η ΕΟΚ θα δεχόταν να (ξανα)διοργανώσει υπό τη σκέπη της και με τους όρους της. Προφανώς, το μοναδικό πραγματικό θύμα της ερυθρόλευκης επανάστασης θα είναι η ένωση σωματείων και το επαγγελματικό μπάσκετ στη δημιουργία των οποίων ο ίδιος ο σύλλογος πρωτοστάτησε πίσω στο μακρινό 1992. Κάτι το οποίο ειρήσθω εν παρόδω δεν μπόρεσε ποτέ να ‘’χωνέψει’’ ο Βασιλακόπουλος που θεώρησε ως προσωπική του ήττα την τότε δημιουργία της ένωσης σωματείων και της διοργάνωσης του πρωταθλήματος από τον νεοσύστατο ΕΣΑΚΕ.

Την ίδια ώρα όμως που συμβαίνουν όλα αυτά ξεκινούσε και μια ασύλληπτη αγωνιστική κατρακύλα που οδήγησε στο πρόωρο τέλος ολόκληρης της σεζόν. Με δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός δεν σκοπεύει να διεκδικήσει τον τίτλο η χρονιά τελείωσε ουσιαστικά μαζί με το παιχνίδι εναντίον τη; Νταρουσάφακα. Ο Μπλατ καλείται να κουμαντάρει για το επόμενο δίμηνο πάνω κάτω μια ομάδα που δεν έχει κίνητρο. Οι υμνητές του #μέχρι τέλους έδωσαν επίσης το δικό τους μήνυμα. Το ΣΕΦ δεν γέμισε στον αμέσως επόμενο κρίσιμο αγώνα με την ΤΣΣΚΑ και θύμιζε κρανίου τόπο στο παιχνίδι με τη Νταρουσάφακα. Φυσικά, στο τοξικό σύμπαν του Facebook και του Twitter οι εξ΄ αποστάσεως τιμητές συνέχισαν κατά το δοκούν τη στείρα κριτική τους, πιο σίγουροι αυτή τη φορά ότι μπορούν να παίξουν ‘’προεδρικό ρόλο’’ με ξένα λεφτά και χωρίς να πληρώσουν ούτε ευρώ πέρα από το λογαριασμό του Wifi. Στην εποχή της αναρχοαυτόνομης ιντερνετικής δημοκρατίας ο καθένας μπορεί να απαιτεί ότι θέλει. Την εκδίωξη του Μπλατ, την παραμονή του Σπανούλη, την ‘’τιμωρία’’ του Πρίντεζη ή ακριβώς τα αντίθετα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ο Ολυμπιακός όμως έμεινε μόνος στο σπίτι και οι πρόεδροι του καλούνται για μια ακόμη φορά να πληρώσουν τον λογαριασμό. Φυσικά, οι παίκτες μάλλον παραμένουν αμέτοχοι στο όλο πανηγύρι αφού στα αποδυτήρια υπάρχουν αντίστοιχα άλλοθι διαφορετικής μορφής.

Θα ανατρέξω όπως έκανα και στο προηγούμενο άρθρο μου σε εκείνη την νυχτερινή συζήτηση μου ξημερώματα της Πρωταπριλιάς του 2011 με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στη Σιένα μετά τον αποκλεισμό της ομάδας από το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης. Μέσα στα πολλά που μου είπε ο Ντούντα για τα σχέδια του σχετικά με τον Ολυμπιακό πρόσθεσε και κάτι πολύ σημαδιακό για τα μελλούμενα: ‘’Ξέρεις, μπρε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των αποδυτηρίων; Ότι οι παίκτες έχουν έτοιμο άλλοθι μόλις χάσουμε από τον Παναθηναϊκό. Τη διαιτησία. Μόλις χάσουμε ένα τελικό στα πλέι οφ θα τους ακούω πάλι να λένε ότι φταίνε οι διαιτητές. Έχουν την καλύτερη δικαιολογία για να μη μιλήσουν για τα δικά τους λάθη. Αν μείνω στην ομάδα του χρόνου κανείς δεν θα ξαναμιλήσει για τη διαιτησία. Όποιος το κάνει θα τον διώξω. Δουλειά της διοίκησης είναι να βρει τρόπο να μας προστατεύσει και δικιά μου δουλειά αν μας αδικήσουν να μιλήσω δημόσια. Αυτή η ιστορία κοντεύει να γίνει ο καρκίνος του συλλόγου’’. Δεν χρειάζεται νομίζω σχολιασμός από μέρους μου…

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται μετέωρος στο σταυροδρόμι πολύ δύσκολων αποφάσεων. Θα επαναλάβω ότι θεωρώ σχεδόν αδύνατο ή απίθανο να δούμε τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο να αποχωρούν. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η παραμονή τους ή το μπάτζετ της επόμενης χρονιάς αλλά το πως θα διαχειριστούν μια καινοφανή κατάσταση στην οποία οι ίδιοι οδήγησαν την ομάδα τους. Την επανάσταση τους ή όπως αλλιώς θέλουν να ονομάζουν την πρακτική των τελευταίων μηνών δεν θα την κερδίσουν γιατί κανείς δεν νίκησε αποχωρώντας από το πεδίο της μάχης. Αν ήθελαν πραγματικά να την κερδίσουν και να αλλάξουν το status quo του ελληνικού μπάσκετ θα είχαν ενορχηστρώσει τόσα χρόνια την ‘’αποκαθήλωση’’ του Βασιλακόπουλου μέσω εκλογικών διαδικασιών και δεν θα απείχαν ηχηρά και διόλου διακριτικά από τα εσωτερικά του ΕΣΑΚΕ όπου έχουν τυπική παρουσία εδώ και καιρό, έχοντας διαλέξει τον βολικό ρόλο του σιωπηλού παρατηρητή. Τη μάχη της αναδημιουργίας μιας ομάδας μπορούν να την κερδίσουν αρκεί να είναι ξεκάθαροι σε αυτό που θέλουν να φτιάξουν και να το υποστηρίξουν με οποιοδήποτε τίμημα, αναγνωρίζοντας πρώτα από όλα τα όποια λάθη έχουν γίνει και τουλάχιστον στο μυαλό του γράφοντος είναι απόλυτα λογικά όταν κάποιος κουμαντάρει ένα κλαμπ τέτοιου βεληνεκούς και απαιτήσεων σε διάρκεια μεγαλύτερη της δεκαετίας.

ΥΓ: Είναι δεδομένο ότι το επόμενο πεδίο αντιπαράθεσης θα είναι δυστυχώς η εθνική ομάδα. Χωρίς να είναι επίσημο η τάση που υπάρχει είναι να απαγορευτεί στους παίκτες η συμμετοχή τους στο παγκόσμιο της Κίνας. Ακούγεται άλλωστε εδώ και καιρό. Επισήμως θα χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία ο τραυματισμός του Στρέλνιεκς στα ‘’παράθυρα’’ της ΦΙΜΠΑ αλλά αυτό που δεν θα ακουστεί είναι αυτό ακριβώς που λέγεται στα ενδότερα. ‘’Εμείς δεν ανήκουμε πλέον στο ελληνικό μπάσκετ και δεν έχουμε καμία σχέση με την εθνική του Βασιλακόπουλου. Γιατί να του δώσουμε τους παίκτες μας;’’. Για να είμαι ξεκάθαρος προκαταβολικά και όχι εκ των υστέρων ψευδο-προφήτης θα γράψω άπαξ την άποψη μου. Η εθνική ομάδα δεν είναι ‘’τσιφλίκι’’ κανενός προέδρου της ΕΟΚ, ούτε παιχνίδι εξουσίας για τον όποιο Βασιλακόπουλο, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι όμως και πεδίο αντιπαράθεσης στον πόλεμο των αιωνίων γιατί πολύ απλά ανήκει σε πολύ περισσότερους Έλληνες από τους κόκκινους και πράσινους οπαδούς. Άλλωστε το μοναδικό ορατό και πραγματικό πεδίο αντιπαράθεσης είναι πλέον (μόνο) τα παρκέ της Ευρωλίγκα για δύο αγώνες τον χρόνο. Τελεία και παύλα ελπίζοντας ότι ειδικά σε αυτό το θέμα θα διαψευστώ πανηγυρικά και δεν θα χρειαστεί να επανέλθω μέσα στο καλοκαίρι.